– Cześć, ludzie – mówi do swoich przyjaciół i do kogoś kogo nie znam, a właściwie do dwóch takich osób – Pamiętacie jeszcze Abbie?

– To ta, co ci zrobiła tego guza? – No i wtedy to się dzieje. Znam ten głos i znam te dziewczynę.

Ona tylko na mnie patrzy.

Przygląda mi się z uwagą, a ja czuję, że to jest ta chwila, gdy moja tajemnica się wyda.

– Abbie, tak? – to jest Sara, dziewczyna, z którą chodzę do szkoły. Boże, to naprawdę się dzieje, powinnam to przewidzieć. O Boże! – Wyglądasz mi na Abbie – jej oczy się nawet śmieją.

– Tak, to ja – zaraz mnie wyda, po prostu zrobi. Ma do tego pełne prawo. Ci faceci są pewnie, jak jej rodzina, a wręcz na pewno, a ja jestem tylko nieletnią kłamczuchą. O Boże!

– Wiem – dlaczego to sobie robię? Dlaczego ona mi to robi?

– Chodź, ktoś musi mnie ogrzać, gdy pozbawiłaś mnie ubrań.

– Bardzo śmieszne – mam nadzieję, że nie widzi mojego zdenerwowania.

– Więc jak się poznaliście? – pyta Sara.

– Wypadek przy pracy – Luke'a to bawi, mnie w tej chwili nie – No i Abbie ma duży popęd na kiełbaski. Bardzo duży.

– Jesteś okropny! – krzyczę na niego – To najgorszy ogniskowy żart na świecie!

– Sypiacie się ze sobą? – ona wie, że jestem nieletnia, pytanie czy wie, że on tego nie wie.

– No co ty – Luke czochra włosy Sary. Ona ma już osiemnaście lat. Nie zostałam zaproszona na jej urodzony, nie byłyśmy zbyt dobrymi koleżankami. W tej chwili bardzo tego żałuję.

– Tylko ty dajesz mi alkohol. Chodź tu.

– Sara, nie – mówi jej brat. Są do siebie podobni, dopiero teraz to dostrzegam.

– No weź, przecież nie upiję tej małolaty – no i proszę, zaczyna się.

Idę do chłopaków, gdy on siada z Sarą i daje jej alkohol.

Calum zamiast butelki piwa, wręcza mi kij z nabitą kiełbasą.

– Ty mu powiesz, czy my mamy? – szepcze do mnie — Nie powinnaś pić, Abbie.

– O czym? – palę głupa, to jedyne, co mi pozostało.

– Abbie, mam ci pokazać twoje zdjęcie z rocznika mojej siostry?

– Ciszej! – zakrywam mu usta dłonią.

– Kurwa – mówi – Dlaczego go okłamałaś?

– To wyszło samo z siebie. Proszę, nie mów mu albo nie mówcie, sama to zrobię, ale.. proszę.

– Musisz to zrobić, Abbie.

– Wiem, ja tylko... a Sara mu nie powie?

– Chyba ją to bawi, ale wie, że to nie jej sprawa – przechodzi mnie fala ulgi, ale nie do końca, bo jednak muszę mu powiedzieć, nie chcę tego robić.

– A muszę mu mówić? – upewniam się.

– A czy on cię kiedyś okłamał? – kurczaki, ma racje.

– Okej, okej.

– Masz to piwo, tylko jakby, co, ja też nie wiedziałem.

– Upiję się i mu powiem – to idealny pomysł dla gówniary.

– Tylko nie wpadnij do ogniska, Abbie – klepie mnie po ramieniu. Siedzimy obok siebie w ciszy. Mike pożera twarz dziewczyny, która nawet nie raczyła się przedstawić, a Ashton jest jakiś nieobecny. Luke jest z kolei zajęty śmianiem się z Sarą.

– Masz bliznę – dotyka jego policzka – To ten kij?

Czy ona z nim flirtuje? Dlaczego Calum na to nie reaguje?

– To blizna wojenna, ona dodaje mi męskości.

Sara chichocze i to jeden z najbardziej denerwujących dźwięków jakie słyszałam.

– Więc walczyłeś w golfowym pojedynku?

– Cicho, Sara – chichoczą razem. Ona opiera głowę o jego ramie, a on kładzie dłoń na jej kolanie – I tak jestem najprzystojniejszym facetem jakiego znasz.

– I także najbardziej zarozumiałym.

– To cię kręci – szepcze jej do ucha, ale wcale nie stara się być cicho – Pamiętasz jak byłaś mną zauroczona? Biegłaś za mną po całym domu dziecka i w kółko psułaś mi podryw.

– Wcale nie!

– Właśnie tak, mała Saro – on ewidentnie z nią flirtuje.

Mała Sara.

Co to niby za czule słówko?

Rzygać mi się chcę, gdy to słyszę.

Jak widać nie tylko mi, bo Ashton aż odchrząkuje.

– Ty coś z tym zrobisz, czy ja mam? – pyta Caluma – On ją podrywa!

– Proszę cię, ona jest dla niego jak siostra, on wkurza, Abbie.

– Co?! – teraz się oburzam.

– Luke zawsze wygrywa moja droga – chyba nie rozumiem, co ma na myśli.

– Kretyn! – wierzgam kijem, na którym jest kiełbasa. Ten kij jest zdecydowanie za długi, bo trafia we włosy. We włosy Luke'a.

– Za co, kurwa?! – podnosi się wściekły.

– Brawo, Abbie! – krzyczy Ashton, a Luke otrzepuje swoje włosy.

– Doigrałaś się, Abbie – wygląda na wściekłego – Lepiej już zacznij uciekać.

– Co? Ja? Dlaczego? To był przypadek! – krzyczę.

– Liczę do trzech. Raz.. dwa....

– Aaaaa! – po prostu biegnę przed siebie. To głupie, bo niby, co mógłby mi zrobić?

Dziwię się, że w ogóle się wysila. Mógłby dalej siedzieć tak z wkurzającą Sarą.

****

Zapraszam na nowe opowiadanie o zdradzie:)