'Kye, haal eens wat te eten voor je zusje.' Kye keek naar zijn moeder die bezorgd naar zijn kleine zus keek, vooraleer hij een van de tunnels inliep dat naar de voedselopslag leidde. Hij sjokte door de tunnels. Na een minuut kwam hij al aan in de voedselopslag, hier bewaarde ze eten voor de winter of voor dagen waarop dat er weinig te vinden was. Het lag redelijk diep onder de grond en het was hier ook redelijk fris. Dat zijn dus ideale omstandigheden. Ook kunnen Hyena's en andere dieren hier niet komen. Hij grabbelde een dikke knol van de stapel knollen en ging terug naar zijn moeder en zus.

'Kye?' 'Ja?' 'Ik moet je iets vertellen...' 'Wat dan?' 'Laten we even naar buiten gaan, ik vertel het zo wel.' Zij aan zij liepen hij en z'n moeder naar buiten. Bij het meer aangekomen begon zijn moeder te praten. 'Heb je ooit vreemde dingen opgemerkt Kye? Zoals magie?' Verbaasd schudde Kye zijn kop, 'nee, hoe bedoel je?' 'Luister heel goed.' Kye's moeder zuchtte 'ik ben niet wie je denkt dat je bent. Ik ben de poortwachter van de academie geweest.' Kye's ogen werden groot 'De academie?! Bedoel je die voor magie?!' Ze knikte. 'En of. Ik beschik over krachten en ben Magiër, als eerstgeborene heb jij die krachten ook.' 'Ik?' Ze knikte weer. 'Nu je oud genoeg bent zal je dus ook naar de academie moeten.' Nu knikte Kye 'Ik begrijp het.' Ze vervolgde. 'Je zult nu moeten vertrekken als je wilt aankomen voor het nieuwe schooljaar begint. Je mag eerst afscheid gaan nemen.'

Samen met Albert de zebra vertrok Kye op pad. 'Dus jochie, als ik het goed begrijp ga jij naar de academie?' Kye knikte. 'Heb je er zin in?' 'Ik weet het niet...' Kye wist Inderdaad niet wat hij moest denken. Vond hij het leuk? Had hij er zin in? Hij wist het niet. Kye ging nooit ver van huis. Sterker nog hij is nog nóóit weggegaan van huis. Hij had niet geprotesteerd, Kye liet het gewoon over zich heen komen. 'Je kunt dit, Kye. Geloof in jezelf en alles komt goed', zei Albert. 'Wil je op mijn rug?' 'Ik op jouw rug?' Kye keek hem aan. 'Ja, of durf je soms niet?' Kye richtte zijn borst naar voren. 'Natuurlijk durf ik dat' zei Kye vol trots. 'Klim op die steen daar' Albert wees met zijn neus naar een grote steen naast een familie stokstaarten. Kye holde er naartoe, niet dat het snel ging maar hij deed zijn best. Hij krabbelde de rots terwijl Albert lag te wachten op hem. Kye liet zich weer van de rots afglijden op Alberts rug. 'Zit je goed?' 'Ja' mompelde Kye licht gestrest.