Gdy weszli do domu, od razu skierował się z nieznajomą w stronę łóżka. Położył ją ostrożnie, a następnie sam usiadł na fotelu obok niej. W końcu miał szansę przyjrzeć się jej dokładniej. Dopiero teraz dostrzegł symbol państwowej akademii magii. Nie był specjalnie zaskoczony, magów dało się spotkać na każdym kroku... ale nie w środku lasu.
- Czego ta dziewczyna tutaj szukała? - pomyślał Yuu. - Czyżby ona wiedziała, że ja też...? - Yuu spojrzał na swoją dłoń i widniejący na niej znak. Znak przed którym większość ludzi czuła strach i odrazę. Był to znak jednego z trzech zakazanych typów magii. - Nie, to nie możliwe.
Yuu postanowił trochę odpocząć, rozsiadł się wygodnie w fotelu i uciął sobie drzemkę. Śnił jak zwykle ten sam sen, już od 3 lat. Środek nocy, on biegnie przez polanę obok lasu, a za nim podążają dwa odziały zbrojnych łowców magów. Chłopakowi udaje się uciec przed nimi ostatkiem sił. Znajduje jaskinię, w której postanawia się ukryć. Biegnie w jej głąb, lecz po chwili zwalnia. Siada pod ścianą i postanawia odpocząć. Nagle w głębi jaskini coś się porusza. Yuu zrywa się na równe nogi i wypowiada zaklęcie przyzwania kuli światła. Widzi w pewnej odległości dziwną, czarną istotę. Zbliża się ona do niego coraz szybciej.
Chłopak zbudził się ciężko dysząc.
- Kiedy to się skończy? - szepnął sam do siebie.
Otarł pot z czoła, wstał i ruszył w stronę kuchni. Otworzył jedną z szafek i wyjął z niej buteleczkę zawierającą mętny, przezroczysty płyn. Zrobił duży łyk, po czym odłożył ją z powrotem. Nagle usłyszał hałasy dobiegające z pokoju, w którym zostawił nieprzytomną dziewczynę. Poszedł w tamtą stronę szybkim krokiem. Po chwili dowiedział się, co się stało. Dziewczyna próbując się podnieść z łóżka, upadła i zrzuciła ze stołu wazon.
- Wszystko w porządku? - spytał z troską. Dziewczyna wgramoliła się na łóżko.
- T-tak, myślę że tak... - patrzyła na niego pytająco. Wiedział co za chwilę miało nastąpić: rozmowa, ta, która mogła i miała zmienić wszystko w ich życiu.
- K-kim jesteś? - zapytała nieśmiało. - Dlaczego mi pomagasz? Masz w tym jakiś cel?
Siedzieli w ciszy, w końcu zebrał się w sobie i postanowił zaspokoić jej ciekawość.
- Mam na imię Yuu, mieszkam samotnie w chatce pod lasem. Zajmuję się polowaniem. Mam z tego jedzenie i kilka miedziaków. A co do tego czemu Ci pomogłem... Zrobiłem to z własnej chęci i trochę z ciekawości - spojrzał na nią.
- Z ciekawości? - otworzyła szeroko oczy i patrzyła na niego z ogromnym zainteresowaniem.
- Tak, to niezwykłe znaleźć w lesie kogoś, nie będącego tutejszym, a w dodatku ściganego przez żołnierzy.
Wyrwała się nagle w jego stronę
- Przepraszam za tamto. - powiedziała. - T-to jestem teraz w trudnej sytuacji...- posmutniała nagle, położyła się na łóżku, przycisnęła kolana do piersi i zaczęła rzewnie płakać.
Po dłuższej chwili otarła łzy i popatrzyła mu w oczym Prosto w jego oczy. Poczuł, jak przebija go wzrokiem na wskroś.
- A tak na prawdę, kim jesteś? - spytała, a on poczuł dreszcz na całym ciele.
Przecież nie mogła widzieć znaku, to nie możliwe. Patrzyła na niego uważnie, śledziła każdy ruch, każdy oddech.
Nagle wstała i podeszła do niego. W ciągu kilku sekund przyparła go do ściany. Nie miał żadnej możliwości ucieczki. Chwyciła jego dłoń i odsłoniła to, co próbował ukryć. Znak. Znak, który znał każdy. Znak magów pustki.
Magia pustki, podobnie jak dwa inne rodzaje magii, były zabronione w królestwie od czasu powstania, przeciwko panującemu wtedy władcy, kiedy to trzy oddziały zbuntowanych magów próbowały bezskutecznie obalić króla. Polegała ona na zamianie materii w nicość. Jest odwrotnością magii tworzenia, chodź nie służy tylko do niszczenia. Wprawiony mag może nauczyć się używać jej do przenoszenia siebie lub innych na różne odległości i w różne niedostępne miejsca. Jednak nie zapominajmy, że jest to głównie magia bojowa, niezbyt skuteczne w obronie. Siła jej ataków jest niewyobrażalna, oczywiście, jeśli ktoś kto jej używa, potrafi ją kontrolować. W przeciwnym wypadku moc po prostu go pożera.
Jednak wracając do naszych bohaterów...
- Więc jednak nie jesteś takim typowym odludkiem. - patrzyła na niego zimnym wzrokiem, przynajmniej dla niej wydawał się zimny. Ze względu na to, iż była niższa, wyglądała co najmniej jak wkurzone dziecko, które nie dostało cukierka.