Even later zitten we in een chique limo op weg naar de kledingwinkel. William en twee andere mannen zijn mee als beveiliging.

'Ik kan niet geloven dat je zo stom bent!' Krijst Agnetta naar me zodra ze op de leren bekleding heeft plaats genomen.

Ik zucht, maar ontken het niet. ' Het was de enige optie. Draak gaat vroeger of later toch wel met me naar bed willen. Waarom niet alvast het onvermijdelijke sneller laten gebeuren?'

'Omdat dit duidelijk komt door Timoty! Je bent bang dat als je draak je maagdelijkheid niet geeft, dat iemand anders het afpakt..'

Ik maak een dismissief gebaar met mijn handen en zak verder onderuit op de bank. 'Beter dat draak het krijgt dan dat hij het van me afpakt. Ik ben klaar met bang zijn.' Beken ik eerlijk.

Die duisternis in Timotys ogen.
Hoe die duisternis zich een weg vond naar mij...

Dat wil ik nooit meer meemaken.
Agnetta jammert. 'Ik wil echt niet dat je met dat enge monster gaat slapen. Sorin is anders. Hij is een beetje menselijk.'

Een beetje menselijk gestoord misschien. Ik krijg het beeld van Sorin en Agnetta samen niet uit mijn hoofd en ik vind dat niet fijn.

Agnetta is niet dom. Ze snapt reden wel. 'De enige manier waarop we gaan ontsnappen is via meer vrijheid. Dan moeten we dus die monsters bevriend houden.'

Even vergeet ik de 4 bewakers die mij nu allemaal achterdochtig aanstaren maar ik zwaai gewoon terug.

'Elice-' Agnetta wil wat zeggen maar word door een man voorin de auto onderbroken.

'Mevrouw Del Mento?' Agnetta slaat een zucht terwijl ik gniffel.  'Mevrouw Argaseti? We zijn er.'

De limousine rijdt netjes de stoep een stukje op en de chauffeur stapt uit om ons eruit te laten. We worden meteen geschaduwd door vier zwaar beveiligde mannen in pakken met oortjes.

'De kogelwerende vesten waren zeker op?' Merkt Agnetta droogjes op Als we richting de deur van de winkel lopen.

De winkel kan ik alleen maar beschrijven als een suikerspin. Een roze grote suikerspin van drie verdiepingen barstensvol met bruidsmode.

Van prinsessenjurken die ik mooi vind tot het strakke zeemeerminmodel waarin Agnetta graag gezien word. Het is een ware hemel voor iedere bruid.

Agnetta knippert wat tranen weg. ' Ik ga dus echt met hem trouwen. Wat een grap.'

Ik doe mijn best haar te troosten maar ik weet niet meer hoe. Het voelt alsof alle positiviteit uit me is getrokken.

Een vrolijke vrouw komt op ons af gestormd als een gorilla op een lekkere banaan. 'Hallo! Jullie zijn zeker Candy en Binky?'

Agnetta en ik delen een lange blik en glimlachen dan als engeltjes. ' Ja, dat zijn we.' Zegt Agnetta mierzoet maar ze geeft de gniffelend beveiligers stiekem haar middelvinger als de vrouw niet oplet.

Candy en binky?
Wat zijn we?
Eten?

De mannen vallen zeker op en de vrouw kan ook niet om de olifanten heen. 'En...wie zijn deze eh interessante mannen die jullie hebben meegenomen?'

Ik kijk naar Agnetta voor hulp want ik heb geen idee.

Die heeft al meteen een plan. Ze wijst ze een voor een vrolijk aan.
'Dit is Patric. Hij is mijn gynaecoloog. Dit is Atje, hij is mijn lieve schoonbroer. Of niet soms, atje ratje?' Ze knijpt zelfs even in zijn linkerwang.

Ik kan mijn lach amper inhouden door zijn moordlustige blik. Hij mag ons alleen aanraken als we in gevaar zijn en dit is niet zo'n situatie. Het is wel gevaarlijk grappig.

'En dit is onze gezamenlijke vrienden, Desmond en Boudewijn. Zij zijn vorig jaar getrouwd.' Maak ik het af en wijs naar mijn beveiligers.

Die nemen meteen een glimlachende pose aan en knikken instemmend. 'Klopt.' Ze doen het niet té overdreven waardoor het nog geloofwaardig over kan komen.

'En jullie zijn allemaal het zelfde gekleed omdat?'

Shit.
Daar heeft niemand een antwoord op.
Totdat er vier antwoorden zijn. Vier verschillende antwoorden.

'Uitverkoop-'
'Schoolband-'
'Kamp-
'Gangsters'

Agnetta grinnikt nerveus.
'Er was uitverkoop in een winkel genaamd kamp Schoolband gangsters.'

Ik mompel iets maar ik doe net alsof ik dat niet de stomste smoes vind die ik ooit heb gehoord.

Ze verkoopster trekt een nette wenkbrauw op. 'Ik ben misschien blond maar mijn brein werkt nog prima. Hoe dan ook, jullie mannen hebben veel geld betaalt.' Ze wenkt ons allemaal naar de verkoopruimte.

We worden een apart chique hokje ingeduwd waar een luxe roze bank staat met gouden leuningen. Agnetta ploft als eerste languit neer.

De verkoopster staart haar alleen maar aan met enge zielloze ogen. 'Jij bent de bruid, lieverd. Kom. Dan gaan wij jurken uitzoeken.' ze sleurt die arme Agnetta aan haar arm mee naar de gang.

Twee beveiligers achtervolgen haar meteen. Twee blijven er bij mij. Ik ga zitten op de bank. Ik heb het enge gevoel dat er iemand naar me kijkt.

Als ik opkijk zie ik de boze bodyguard naar me staren. 'Wat?' Vraag ik zonder te stotteren.

'Je had je jezelf moeten laten neuken. Nu hebben we een oorlog.'

Voor hij weet wat er gebeurt heb ik een glas naar zijn hoofd gegooid en tril ik van woede. 'Doe eens niet zo dramatisch. Twee families is niet een oorlog. Ik ben al jarenlang uit handen gebleven van de Canivaris.'

Hij bukt op tijd helaas. 'Dit geef ik door aan je man.' Zegt hij vlammend. Ik heb helemaal geen man, jij idioot wil ik snauwen.

Ik weet niet wat ik heb maar een brand iets in mij. 'Doe hem vooral de groeten.'

De andere bodyguard drukt ondertussen hevig op zijn oortje en fronst af en toe en ijsbeert...

Het is ook heel stil geworden, in de winkel. Ik voel me niet meer veilig, zelfs niet met twee bewakers. Ik wou dat ik thuis was.

De bodyguard tikt nog een paar keer op zijn oortje voor hij het verwijderd.
'James?' Ik kijk naar de andere bodyguard die zo lelijk deed tegen mij. Dat is dus James.

'James?' Dan pas reageert de andere bodyguard.

'Hm?' Zegt James afwezig.

De ander drukt op de knopjes van zijn mobieltje. 'Ik heb geen contact meer. Het is verbroken.'

Ik voel mijn hart vallen.
'Hoe bedoel je?!' Krijs ik naar hem.

Er ontstaat een geegerde frons.
'Rustig blijven, mevrouw. Ik stuur meteen een berichtje naar Sorin en dan...'

Ik word door iemand opzij gegooid en knal tegen de salontafel.

James trekt zijn pistool en in plaats van ons in veiligheid te brengen, schiet hij de andere bodyguard in zijn hoofd.

Mijn hele lijf bevriest als ik in horror staar na de vermoorde man die mij moest beschermen. James grijnst als hij het wapen laat zakken en op me af stapt.

Hij grinnikt als ik voor hem wegkruip maar smeken ga ik niet doen. 'Jij werkt voor de Canivari.' Besef ik me veelte laat.

Hij glimlacht.
'En je had nog wel zo je best gedaan ons te ontlopen.'

Hey reden dat het zo lang duurt met dit boek is omdat ik een heel duister pad ben afgegaan en ik weet niet of iedereen dat leuk vind. Elice wordt namelijk zo mishandeld en "getraind" dat ze niet meer Elice is. Natuurlijk komt alles goed op het einde maar het is heel heftig om te lezen.

Toch doen?
Of niet?