Twee weken later.

De hechtingen mogen er uit. Het is een beetje een bloederig werkje maar June heeft er ervaring mee. De hechtingen heb ik gehad nadat de wond niet meer dicht ging.

Alekandr en ik hebben niet meer met elkaar gesproken. Niet meer sinds.. Ik denk er liever niet aan maar af en toe heb ik nog nachtmerries.

Ik merk dat ik minder eet en slecht slaap en als ik wakker ben zit ik in bed en staar ik voor me uit.

Ik plaste alleen bloed toen ik net genomen was. Nu is het wel anders. Ik eet boven omdat Alekandr me niet meer wil zien. Kleine bakjes met eten en glazen met water krijg ik van Konstatin of Demitir. Boeken zijn verboden. Games zijn verboden. Films zijn verboden. Alles wat me kan afleiden is verboden.

Ik plas op de wc en merk dat ik niet kan doortrekken. De wc is verstopt. Geweldig. ik was mijn handen en ga weer in bed liggen. Totdat June me aankleed. Ze is eerst naar de badkamer gegaan en kwam er haast stralend uit.

'Je moet er vandaag netjes uitzien,' zegt ze opeens en dat laat me schrikken. Hoezo? Ik had al gepland heel de dag in of op bed te gaan liggen.

'Je man wil je spreken. Het is erg belangrijk.' Zegt ze dan met een knipoog. Ze doet me een lange witte zomerjurk aan.

Kon komt me halen deze keer. Onderweg naar het kantoor merk ik dat iedereen me aanstaart. Sommige fluisteren. Andere wijzen. Ik ben verantwoordelijk voor de dood van hun vrienden. Van 52 kinderen.

Ik ga zijn kantoor binnen.

Hij zit op zijn bureau met het achterste van zijn kont. Hij kijkt naar buiten en even lijkt hij erg vredig. Als hij mij ziet grijnst hij vals. 'Zo. Jullie kwamen ook nog.' zegt hij en blijft grijzen.

Ik heb de kracht niet meer me te verzetten. 'Wat wil je?' Vraag ik zwakjes.

'Tsk. Geloof het of niet, ik ben erg tevreden met je. Je hebt eindelijk geleerd van wie  je bent, Blancardi slet.' Snauwt hij en hij grijnst als hij dichterbij komt.

Hij legt zijn hand op mijn buik.
Hij staart naar mijn buik. 'Wat?' Mompel ik.

'Niks,' glimlacht hij.

Ik krijg een eng voorgevoel.
June die na mij de wc in ging. De wc die ik niet kan doorspoelen.

'Je hebt geen idee hè?' Zegt hij grijnzend.  'Het is me gelukt,' zegt hij trots. Hij legt zijn hand weer op mijn buik en aait het. 'Er groeit iets in die buik van je.'

Ik blijf hem aangapen. 'Dat is onmogelijk.'

'Is dat wel zo? Je weet hoe babies gemaakt worden toch?' Hij beweegt met zijn wenkbrauwen.

Ik knik maar ben nog steeds te geschokt om te reageren. Een baby. Alekandr en ik krijgen een baby.

'Mooi. Ik zou het vreselijk vinden om je voorlichting te moeten geven.' Zegt hij met een oogrol.

'Ik ben nog niet klaar voor dit. Ik kan niet een baby krijgen. er voor zorgen,- hij onderbreekt mijn gejammer ijzig.

'Zorgen doet mijn personeel wel. Je hoeft het alleen op deze wereld te zetten en het je bloed te geven.' Dit was onmogelijk. Bizar. Ik had pas later dit jaar of over 3 jaar een kind gewild.

'Meeste vrouwen kunnen niet zo snel zwanger worden. Ik ben zo trots op je.' Hij kust mijn wang.

Ik voel me alles behalve trots. Ik kan toch onmogelijk een ander leven opofferen aan Alekandr. ' Ik wil nog geen baby,' Zeg ik voorzichtig.

Alekandr gromt. 'Je hebt niks te willen. De enige reden dat ik je getrouwd heb is vanwege je bloed.'

Hij lijkt meteen weer bozig en geïrriteerd. 'Ga terug naar je hok. Je blijft 24/7 onder bescherming tot je baby er is.' Konstanin wil me aanpakken maar ik draai me nog een keer smekend om naar Alekandr.

'Mag ik misschien iets te lezen? Het zal me goed doen en de baby ook.' Hij twijfelt lang.

'Vooruit. Anders nog iets?'

'Ja. Als het een meisje is.. Ik weet dat je heel graag een jongen wil. Maar stel dat het een meisje is..' Ik moet het hem vragen.

'Zeg het.'

'Moet ik dan een abortus?' Het komt er zo snel uit dat ik me afvraag of hij me wel heeft verstaan.

Alekandr wordt net een steen. 'Nee. Familie is alles voor mij. Ze wordt niet mijn erfgenaam. Ze zal voorbereid worden om net als jij ooit een machtige man te trouwen.'

'Wat als ze niet wil?'

Dat is te ver gaan. Hij kijkt woedend.
'Ze is mijn dochter. Ze zal net als jij naar me luisteren. Als ze weet wat goed voor haar is.' Dat maakt me nog banger.

Ik ga dan weg terug naar mijn hok.

Ik barst in snikken uit. Een baby. Het ergste is dat de enige keer dat we vrijwillige seks hadden een tijd geleden is. Dus de baby is van wanner hij me had misbruikt. De baby is ontstaan door haat. Door misbruik.

Ik kan er niet tegen. Ik wil het liefste uit het raam springen. Ik kan toch beter dood zijn.

Demitir komt dan met iets naar binnen. Kratten met boeken.
'Van de baas,' zegt Konstatin hijgend.
'Oh,' Hij heeft echt veel boeken. Ik denk tien kratten vol en de meeste zijn ook erg dik.

Ik kies een klassieker uit. Een sprookjesboek met een rode kaft.

Hij heeft mooie boeken met harde kaften en een paar paperbacks die wat slapper zijn.

'We mogen je niet zonder toezicht alleen laten. Dus verzoek ik je vriendelijk je boek te pakken en met ons mee te komen,' zegt Demitir tandenknarsend.

Ik trek een wenkbrauw op. 'Verzoeken?' Die twee verzochten niet. Ze grepen je beet en namen je mee.

Konstatin pakt me het boek af. 'Ze is zwanger, jij eikel. Je laat haar toch geen boeken dragen?!'

Ik vind dat hij te heftig reageert. 'Ik kan best nog wel een boek dragen. Ik ben niet eens zo ver in mijn zwangerschap..'

'Niks ervan. Je hebt ons.'

We gaan dan naar beneden. In de woonkamer staat een luie stoel waar ik in wegzak. Het grote sprookjesboek sla ik open en ik blader de bladzijdes voorzichtig door. Het is prachtig geïllustreerd maar erg oud.

Ik lees de hele dag en stop pas als het donker is en er een schaduw over me heen valt.

'Dat is mijn stoel,' zegt een blonde jongen tandenknarsend.

'Sorry, dat wist ik niet.' Ik sla het boek dicht en sta netjes voor hem op.

'Ik zal je leren..' Grauwt hij en pakt me beet aan mijn arm.

'Ze is zwanger verdomme!' Gromt Konstanin  die hem tegen de grond mept. Demitir hurkt bij me neer en helpt me voorzichtig alsof ik van glas ben overeind.

De jongen bloed ernstig en mist een paar tanden. Konstanin helpt me terug naar de stoel. 'Ik haal Aleksandr. Ga jij maar weer lekker zitten.' Hij raapt zelfs het boek voor me op.

Ik ben bang voor de reactie van Aleksandr. Even later komt hij terug met hem.

'I-ik wist het niet Aleksander.' Aleksandr draait zijn hoofd naar mij. Hij aait me over mijn hoofd en wrijft over mijn buik. 'Heb je pijn?' Ik schudt mijn hoofd.

Zijn ogen vlammen. Ik grijp naar zijn hand en knijp er bemoedigend in. 'We zijn oké Alekandr. Er is niks ergs gebeurd. Ik zat in zijn stoel..'  weer wil ik opstaan.

'Blijf zitten. Dat is vanaf nu jouw stoel. Hij zoekt maar een andere plek.' Gromt Alekandr.

'Dus je geeft alles op voor die slet omdat ze je baby draagt? Je bent soft geworden.' Snauwt de jongen.

Alekandr haalt een vreemde ring uit de kast. Hij doet de ring om zijn knokkels. Er zitten rare scherpe punten aan. ' Wil je dat nog eens zeggen? Dan zullen we eens zien wie er soft is.' Zegt hij grommend.

De jongen blaast en loopt beledigd weg.

'Regel voor haar een dekentje,' zegt hij tegen Demitir. Demitir knikt en loopt weg opzoek naar een dekentje.

'Het gaat prima!' Zeg ik zuchtend en benauwd door alle aandacht en vriendelijkheid.

'Wat lees je?' Vraagt Alekandr en hij klinkt oprecht in zijn interesse . Ik toon hem het boek.

'Een sprookjesboek.' Zeg ik en toon hem het sprookje waar ik ik nu in bezig was. Assepoester. 'Je hebt dit boek veel gelezen.'

'Ja..' Hij aarzelt. Ik kan het zien.

'Als je wil mag je me erover vertellen..'
Hij hoefde niet alles te vertellen. Als hij wilde was een beetje genoeg. Als hij niks wilde delen was dat ook genoeg.

'Ik had een...gecompliceerde jeugd. Dit boek hielp me.'

'Wil je dat ik wat anders lees en deze teruggeef?' Zeg ik heel zacht. ik voel me slecht dat ik uitgerekend een belangrijk boek voor hem beet heb.

'Nee. Lees maar. En lees het vooral voor aan die smurf.' Hij glimlacht naar mijn buik alsof het kindje hem kan zien.

'Wil jij het misschien voorlezen?' Stel ik voor. Ik had ergens gelezen dat dat goed kon zijn voor de band tussen kind en vader.

'Niet hier. Maar vanavond wil ik dat best doen.' Zegt hij heel zacht. Hij schaamt zich. Hij wil niet zwak lijken. Ik geef hem voorzichtig een kneepje in zijn hand en ga dan verder met lezen.

Demitir geeft de deken aan Aleksandr die hem voorzichtig over me heen legt. Het is wel warmer en lekkerder lezen maar ik zou het op prijs stellen als ze me minder zouden verwennen.

(^_^)