Ik bekijk de pap die voor mijn neus staat. De pap is het enige voedsel wat Aaron me laat eten. Riley mag pannenkoeken eten en wat ze maar wil. Maar ik mag niet dik worden, dus mag ik amper voedsel eten.

'Trish, wil je ook een pannenkoek?' Vraagt Cole te vriendelijk. Ik durf geen antwoord te geven. Ik ben doodsbang na wat die griezel gisteren heeft gedaan.

'Ik denk het. Als het mag van jullie,' zeg ik voorzichtig.

'Van mij mag het. Kom er maar ééntje halen,'zegt Cole. Hij tilt de deksel op en de heerlijk geur komt mijn kant op.

Ik pak de pannenkoek beet en verheug me nu al op de heerlijke smaak.

Daar is, als de duivel die opduikt op het geluksmoment van mijn leven, Aaron.

Hij ziet mij. Dan de pannenkoek die ik op wilde eten. Zijn ogen vernauwen. 'Ondankbaar kreng,' scheld hij en smijt met mijn bordje. Hij gooit het eten weg. Mijn eten.

'Aaron ik heb nog niks..' hij pakt nog een bord en smijt het tegen de muur kapot. Duizend stukjes vliegen in het rond.

'Kan me niet schelen!' Hij pakt mijn pols beet. Ik weet beter dan me vrij te breken. Ik kan alleen nog  hopen dat ik hem kan vertellen dat dit de schuld van Cole is.

'V-van Cole mocht het!' Protesteer ik snel. Cole haalt zijn schouders op.

'Ik weet niet waar ze het over heeft,' liegt hij dan wreed maar onschuldig. Zijn ogen fonkelen.

'Leugenaar!' Krijs ik naar hem. Riley wil wat zeggen, maar Cole propt nog meer eten in haar mond.

'Eerst je bordje leegeten, Riley. Je weet wat ik vind van slechte tafelmanieren.' Haar ogen rollen, en hij slaat met zijn hand tegen haar achterhoofd.

'En dat doe je al helemaal niet. De volgende keer dat je ogen naar me rolt..'

Aaron trekt mijn aandacht terug naar hem. 'Ik heb je in huis genomen, je hebt eten, een bed, en uiteindelijk mag je zelfs mijn kind dragen..'

'En toch ben je zo ondankbaar,' hij zucht diep. Alsof al die dingen een voorrecht zijn. Ik zou liever thuis leven. Veilig in mn eigen kamer met mijn eigen bedje en mijn knuffels.

Ik begin te huilen.

'Ga niet staan janken als een klein kind. Je word verdomme mijn vrouw. Het is tijd dat je leert wat dat inhoudt..' hij pakt mijn hand beslist beet en trekt me met zich mee. Ik weet niet  wat we gaan doen. waar we heen gaan. Dan zie ik de bank.

'Ik mocht echt..' stammel ik als we naar de bank lopen. Ik weet wat de bank inhoud. En ik haat het. Ik wil niet meer pijn en schaamte voelen.

'Maar van mij niet. Wiens verloofde ben je? Die van mij of die van Cole?' Vraagt Aaron streng, hij dwingt me te zitten.

'Die van jou,' mompel ik binnemonds als ik neerplof op de kussens.

'Juist. Je hebt dus wél wat hersencellen..' meer dan jou wil ik zeggen maar dat doe ik Maar niet.

'Dus als ik je een opdracht geeft of als Cole je een opdracht geeft..' Ik ben nog steeds zo bang.

'Wiens woord is belangrijker?' Vraagt hij. Ik ben geneigd om Cole te zeggen. Maar ik zeg toch wat Aaron wil horen.

'Die van jou,' zeg ik zachtjes, en spelend met mijn armbandje.

Aaron grijnst, en ik krijg een gemene duw in mijn zij. Hij pakt mijn arm en zij beet en gaat zitten op de bank. Hij trekt me pijnlijk op zijn schoot, en grijnst zijn  tanden bloot.

Ik lig op mijn buik, en durf alleen naar de spijkerstof van zijn broek te staren. Te bewust van mijn naderende straf.

Aaron cirkelt met zijn vingers wreed over mijn billen. 'Ben je ooit hier geslagen, Trish?'

'Ja,' mompel ik. Ik was een erg rebels en vrolijk meisje. Mijn vader had nooit het geduld dat er nodig voor mij was. Vaak lag ik op zijn schoot. Soms stond ik, of zat ik in de weg.

'Laat me dat anders verwoorden,'
'Ben je ooit geslagen door een man die je seks gaat geven?' Dat zou Cole kunnen doen maar ik betwijfel het. Geven. Alsof het een geschenk is.

'Trish,' dringt hij aan. Wat wil hij weten? Wat Daniel me gaf?

'Nee,' Alleen mijn vader. soms mijn moeder. En Cole sinds gisteren.

'Dus je vriendje heeft dit nooit bij je gedaan?' Hij klinkt verrast.

'Natuurlijk niet! Daniel begreep dat ik recht had op mijn eigen mening, en keuzes. Ik hoefde niet op mijn tenen te lopen op zijn ego te beschermen.'

'Zo, dat je het even weet, Aaron.' Grijnst Cole.

'Aaron, ik bedoelde het niet zo..' stammel ik.  'Aaron.. het spijt me. Ik zal nooit meer zoiets doms doen. Of zeggen. Of zelfs maar denken..'

Aaron slaat me niet. Hij laat me zelfs los. Hij gebaart dat ik weg moet gaan. Een hand rukt opeens aan mijn haar en trekt me terug de keuken in. 'zo makkelijk kom je er niet vanaf!" Gromt Cole.

'Straf haar, of ik doe het.' Dreigt Cole, die me nog steeds bij mijn haar beet heeft.

'Doe jij het maar.Ik ben klaar met haar voor vandaag.' Zegt Aaron verveeld.

Cole sleurt me mee naar de wasbak. 'Cole, ik zal goed luisteren. Ik beloof het,' hij stopt mijn hoofd onder de kraan. Dan draait hij de kraan aan. Eerst snap ik niet wat hij van plan is.

Mij verdrinken is toch niet mogelijk zo? Maar dan word het water warm. En nog warmer. En nog warmer. Na tien seconde gil ik onder de kraan dat ik mezelf verbrand. Cole doet net alsof hij het niet hoort. Pas als hij tevreden is trekt hij me onder de warme straal vandaan.

Huilend ren ik naar de spiegel die in de gang hangt. Ik zie rode plekken op mijn hoofd, maar nergens blaren.