Bekende waarschuwing van 18+ content.

Gemma's pov.

Myls zou komen vandaag. Hij zou mij mee nemen naar mijn nieuwe huis. We zouden trouwen. Ik in ruil voor wapens. Dat is een mooie deal, zei vader.

Maar als ik Myls die middag zie, zie ik zo aan hem dat er geen greintje liefde in het spel is. Helemaal niet als hij mijn zusje Miley opmerkt die beneden aan het afwassen is.

Ik zie het zo aan hem.
Hij is helemaal niet geïnteresseerd. Hij wil Miley.

'Hallo,' zeg ik zacht tegen Myls. Hij negeert me. Hij gaat meteen naar Miley. Ze leest rustig een boek en schrikt als ze Myls op haar af ziet stormen.

De twee praten kort en het klikt meteen. Het is de definitie van liefde op het eerste gezicht wat ik zie gebeuren.

Nerveus draai ik met de verlovingsring rond mijn vinger. Arden, mijn stiefvader staat ondertussen op een afstandje te kijken.

Woedend.

Want Hij ziet het ook.

Hij is niet achterlijk.
Onbedoeld slik ik.
Het voelt toch als mijn fout.
'Ik wil je andere dochter,' eist Myls. De ogen van Arden worden groter en dreigender. Een deal breek je niet zomaar.

Helemaal niet met Arden. Hij is een pitbull. Hij bijt zich overal in vast en hij wil dolgraag van mij af. Zo dolgraag dat hij me gratis zou weggeven als hij kon. 'Gemma is een lief meisje-' begint hij maar Myls onderbreekt hem spottend en lachend.

'Ik heb niks aan lief. Ik wil je andere dochter. Eentje die me bevalt.' Hij voegt er nog iets aan toe. 'Anders gaat de deal die we gemaakt hebben niet door.' Ik weet niet precies hoe groot die deal is maar wapens zijn essentieel in ons beroep.

De tanden van mijn stiefvader knarsen. 'Jij durft. Gemma?' Hij geeft me een vuile blik.

'Ja, meneer?' Ik durf niet opkijken te kijken van het ringetje.

Arden zucht dramatisch.
'Naar boven. Jouw aanwezigheid brengt blijkbaar ongeluk.'

'Ja, meneer.' Ik mag hem nooit vader noemen. Hij zegt ook dat hij mijn vader niet is. Ik zie mezelf ook niet in hem.

Ik ga de trap op en als ik boven ben durf ik pas te huilen. Ik heb dat trucje vroeg geleerd en ben dankbaar dat ik zo goed kan doen alsof ik niet huil. Niemand merkt het hier.

Of niemand boeit het hier.

Na een tijdje komt Miley terug naar boven. Ze doet onze kamerdeur open en toont me haar hand met een glinsterende dikke ring.

'Ik ben verloofd.' Ik knik, dat verwachtte ik al. De extra dikke zilveren ring rond haar vinger doet me pijn. Ik pak mijn kleine ring en geef die terug aan Miley.

'Nou, gefeliciteerd.' Zeg ik met een piepende stem.

Miley moet grinniken. 'Doe normaal. Je weet dat ik dit alleen doe om wraak te krijgen. We hebben wapens nodig als we het willen opnemen tegen onze vijand. De Maldici.'

Ik wou dat ik zoals zij was. Sterk en dapper. Ik zou nooit oorlog durven voeren. Nooit. Ze hebben onze moeder vermoord maar dat is al genoeg. Er hoeft niet nog meer bloed te vloeien voor mij.

Miley is altijd anders geweest. feller. Dapperder en mooier. Het zou stom zijn om jaloers te zijn op haar. Ze trekt altijd de aandacht. Ik wou dat ik een stukje al is het maar een greintje van haar wilskracht had gehad.

Ze pakt mijn hand. 'We moeten zoveel mogelijk bondgenoten vinden in onze strijd. Je weet dat de Maldici machtige bondgenoten heeft. Zoals de Arividari en de Dalguci.'

Daar komt het dan. De plicht.'Je moet dus ook trouwen.' Mijn ogen rollen. Trouwen? Bah.

Ik kijk haar niet eens aan.
'Arden steunt je strijd niet. Ik ben bang dat als het erop aankomt hij de andere kant kiest.' Het is iets wat ik al zo vaak heb gezien. Hij is een rat en kiest steeds de verkeerde kant.

Miley trekt haar hand direct terug. 'Dat is mijn zorg, niet die van jou.'

Miley gaat dan naar beneden.

Het is tot laat in de avond feest.
Maar ik neem niet eens te moeite de trap af te komen.

=
De Volgende morgen ga ik vroeg douchen en me aankleden. Als het zaterdag is het voor mij een rustige dag. Ik doe mijn Disney bambi pantoffels aan en mijn comfortabele badjas en mijn favoriete t shirt en leggings.

Ik heb wel wat klusjes te doen zoals de was en wat afwas maar dat heb ik zo gedaan en dan heb ik genoeg tijd om te lezen.

Ik denk amper aan de verloving. Arden is hopelijk nog ergens anders dus dan heb ik genoeg ruimte en rust om bij te komen.

Als Ik beneden kom, ga ik automatisch opzoek naar een boterham. Maar als ik het hoekje omkom naar de keuken gaat het al gruwelijk mis.

Arden zit op een keukenstoel met zijn handen op zijn rug gebonden omsingeld door twee in zwart geleden mensen met elk een wapen wat ik herken als automatisch.

Twee mannen, elk een wapen houden hem en nu ook mij in de gaten. Ze dragen zwarte kleren zoals t shirts met spijkerbroek en jasjes. Ik herken ze niet meteen.

Automatische wapens zijn snel en kunnen sneller kogels afvuren dan een pistool bijvoorbeeld.

Eén van hen richt zijn wapen op mij. 'Wat doe jij hier?' Vraagt hij, zijn wapen op mijn hoofd gericht.

Eén  verkeerd antwoord en het is zo voorbij. ' Ik woon hier?' Zeg ik zo idioot mogelijk.

De man fronst maar ik praat snel voor hij iets kan zeggen. Ik wijs naar Arden. 'Doe hem niets. Hij is mijn vader.'

Arden gromt door mijn woorden maar zegt niks. Hij kijkt wel boos.

'Je vader?' Vraagt een andere man. Hij is een stuk langer dan de andere twee en heeft korter haar. Hij draagt als enige een pak.

Ik draai me om en knik. Mijn sloffen piepen met elke beweging.
'Bambi sloffen. Schattig.'

Voorzichtig en ongewenst bloos ik een beetje beschaamd dat ik bambi sloffen draag. ' Ik vind ze ook leuk.' Merk ik op maar ik weet niet waarom.

Daarna voel ik me enorm dom. Natuurlijk weet hij dat ik ze leuk vind waarom zou ik ze anders dragen?

De man moet er hard om lachen. Zo hard dat de andere van zijn clubje even verward blikken delen en misschien zelfs overwegen hem op te laten nemen in een inrichting.

De vreemde lachende man draagt geen wapen met zich mee en doet zijn jasje goed voor hij op me af stapt. ' Je bent zijn dochter?' Hij knikt naar Arden.

Ik knik. ' Ja meneer.' Hij is even verrast maar zegt niks.

'Waar is je zus?' Hij kijkt om zich heen alsof ze zich achter een plant heeft verstopt.

Ik adem uit.
'Ze is gisteren getrouwd.' Beken ik.

'Met wie?' Hij weet ook: Een trouwerij is een bondgenootschap.

In plaats van hem aan te kijken staar ik naar zijn schoenen.
'Myls Jackovi.'

Hij vindt dat niet leuk.
'Jezus fucking Christus.' Vloekt hij.

Zelfs een van de andere mannen maakt een opmerking.
'Daar gaat onze leverancier.'

Razend, begint de man vlakbij mij te grinniken. 'Wat hij kan kan ik ook.'

Hij gaat naar mijn vader.
'Arden, vriend...' Arden is net een hoopvolle puppy. Ogen groot en vol aandacht.

'Ja?' Vraagt hij slijmerig.

'Ik wil een dealtje sluiten. Je weet dat ik als geen enkele het haat om mensen te doden. Het geeft rommel, het is zo sneu voor nabestaanden en ik haat gaten graven.' Wat een apart beroep heeft hij dan gekozen. Had hij niet beter een hotel kunnen runnen?

Arden knikt bijna gretig. Hebberig gewoon. 'Alles. Je mag alles hebben, laat me leven.'

'Ik wil je dochter.' Zegt de vreemde man.

(Boe! Wat een slecht hoofdstuk. Het word wel beter vanaf hier.)
(Bedankt voor t lezen lol)
💀❤