Wysoki mężczyzna siedział zgarbiony za biurkiem i pomimo późnej godziny, pracował. Szelest dokumentów mieszał się z grzmotami burzy, a błyskawice rozpraszały mrok w jego gabinecie. Zmęczony przetarł dłonią twarz i zamknął na chwilę oczy. Musiał dzisiaj skończyć, aby od jutra pilnować przygotowań do szkolnej uroczystości, gdzie czekało go jeszcze więcej roboty.

Nagle usłyszał huk. Podskoczył w miejscu i od razu się ożywił na dźwięk spadających książek. Westchnął przeciągle i wstał z fotela. Z drugiej strony pomyślał, że dobrze, że znalazły się na podłodze, miał preteskt, aby choć na chwilę odejść od biurka.

Kucnął przy nich, aby je zebrać, i od nowa ułożyć. Wtedy zauważył coś między nimi. Zaskoczony sięgnął po kartkę. W rękach trzymał dokumenty Madison Deere.

Zdezorientowany, usiadł z powrotem na fotelu, uważnie im się przyglądając.

Informacje nie przynosiły żadnych konkretów. Sierota, nieznani rodzice, nieznany ród... Nie myśląc wiele, wpisał jej kod identyfikacyjny w maszynę. Chwilę potem otrzymał wyniki wyszukiwania.

Nie znaleziono właściciela kodu.

Mężczyzna zmarszczył brwi.

— Dziwne... Zupełnie jakby nie istniała.

Wpisał kod z dokumentu jeszcze raz, uważając, aby nie zrobić żadnego błędu, mimo to wyskoczył ten sam komunikat.

Zastanowiło go to. Jakim cudem dziewczyna, o której nikt nic nie wie, trafiła do jego szkoły?

— Hillarion Seagal, proszony do gabinetu dyrektora — powiedział obojętnym głosem do mikrofonu.

Wiedział, że chłopak przyjdzie nawet o tej porze, a skrzypienie otwieranych drzwi tylko utwierdziło go w jego przekonaniu.

Czarnowłosy stanął wyprostowany na środku pomieszczenia, z dłońmi splecionymi za plecami.

— Słucham.

Dyrektor rozsiadł się wygodniej na fotelu.

— Wiesz może, dlaczego dokumenty Madison Deere znalazły się między książkami, gdzie ja prawie nigdy nie zaglądam?

Chłopak wydawał się być zdziwiony.

— Dlaczego pan myśli, że ja coś wiem na ten temat? W końcu... Jestem tylko uczniem, prawda?

Mężczyzna wyczuł, że osoba przed nim chciała podstępem sprawić, aby on przyznał się do pewnej rzeczy. Skrzyżował ręce na piersi, nie zmieniając tematu.

— A to nie ty przypadkiem się do niej zbliżyłeś? Nie rozmawiasz z nią czasem? — Błyskawica rozświetliła pokój.

Zauważył, że Hillarion się spiął.

— Ja...

Dyrektor uniósł dłoń, a chłopak zamilkł.

— Na pewno też wiesz, czemu jest w mojej szkole, mimo iż niewiele o niej wiadomo i za nic bym jej nie przyjął.

— Przysięgam, że...

Facet uderzył pięścią w biurko.

— Nie udawaj!

Chłopak zbladł. Wyglądał na przerażonego. Zamrugał kilka razy, aby mieć pewność, że to, co zobaczył w oczach starszego człowieka nie przewidziało mu się, lecz... To coś zniknęło.

— Zróbmy inaczej... — zaczął od nowa dorosły, zaciskając palce na nasadzie nosa. — Czeka mnie dużo pracy odnośnie naszej corocznej uroczystości. Ale po jej zakończeniu chcę wiedzieć wszystko, co wiesz o tej dziewczynie oraz liczę, że mi powiesz, skąd jej dokument się wziął między książkami. Rozumiemy się?

Brunet zacisnął usta poirytowany.

— Oczywiście — odparł sarkastycznie i wyszedł, trzaskając drzwiami.