Helemaal doorweekt door de aanhoudende regen, trok ik de deur van ons appartementje achter me dicht en hing mijn kletsnatte jasje op een haak van de kapstok. Ik schudde de regendruppels van me af en zuchtte luid. 

'Ah Femke, je bent er!' riep de stem van mijn moeder vanuit de woonkamer. 'Heb je wat alimenticums meegebracht?'

Ik knikte bevestigend en hield het zakje met de alimenticums voor me uit, zodat mijn moeder het duidelijk kon zien.

Ze gaf me een goedkeurend knikje. 'Prima. Ik denk trouwens dat Nel er dringend eentje nodig heeft, want ik merk dat haar energiepeil gevoelig gezakt is. Waarschijnlijk door al de spanning en drukte tijdens die bloedafname.'

'Ik zal haar meteen eentje geven,' antwoordde ik en liep vervolgens naar mijn kleine zusje toe. Die zat te spelen in een hoek van de kamer en was wat tegen zichzelf en haar pop aan het brabbelen.

'Zo te zien ben je fijn aan het spelen?' zei ik met een glimlachje en hurkte me dichter naar haar toe.

Nel giechelde geamuseerd en begon enthousiast te vertellen: 'Meneer Octopus heeft zonet de wereld overgenomen en Mevrouw Plankton gaat de aarde weer redden met haar superkrachten.'

Ik grinnikte even. De fantasie van een kind is onbetaalbaar en ik miste de tijd dat ik ook nog zo onbezorgd kon zijn. Niet beseffen hoe de wereld er echt aan toegaat en je er niets van aan te hoeven trekken. Die periode was ik echter al lang ontgroeid.

'Hier, neem een alimenticum; dan word je wat sterker en kan je binnenkort zelf de wereld overnemen,' knipoogde ik. Ik overhandigde haar het kleine, roze pilletje en streek met een hand over haar haren.

Nels gezicht trok in een grimas toen ze het pilletje had ingeslikt, waarna ze haar tong uitstak. Het pilletje had een erg bittere smaak en was daarom niet erg geliefd of als smaakvol ondervonden. Het was zeker geen plezier om het elke dag in te nemen, maar het moest nu eenmaal als je de dag wilde doorkomen. Een alimenticum bevatte immers al de essentiële voedingsstoffen - zoals vitaminen, mineralen en eiwitten- die je lichaam nodig heeft om goed te functioneren.

Ik stond weer recht en beende naar mijn kamer; als je dat een kamer kon noemen tenminste. Het was eerder een klein hoekje dat begrensd was door vier dunne muren, waarvan eentje beschikte over een piepklein raampje dat slechts enkele lichtstralen binnen liet, waardoor de kleine ruimte zelfs overdag nog halfdonker was.

Ik trok de lade onder mijn bed open en haalde er mijn werkuniform uit. Binnen een uurtje moest ik al in het restaurant van Meneer Brulaap zijn, aangezien ik avonddienst had. Ik moest me dus haasten, want hij duldde het niet als je zelfs maar een half minuutje te laat kwam en het gaf hem nog maar eens een reden om me uit te kafferen.

Ik vulde een zinken ton met wat regenwater, dompelde er vervolgens een spons in en streek er mee over heel mijn lichaam. Hoewel het misschien niet de meest efficiënte en hygiënische manier was om je te wassen, voelde het verfrissend aan en het oppervlakkige vuil werd op deze manier toch al van mijn huid geschrobd. Meneer Brulaap vond een nette uitstraling heel erg belangrijk, want vuil personeel draagt die viezigheid over op het eten en dat zou de reputatie van zijn restaurant schaden. En dat zou echt een grote ramp zijn.

Nadat ik alle vuiligheid had weg geschrobd, droogde ik me af met een microvezeldoekje en trok mijn uniform aan. Ik keek nog eens voor een laatste keer in de spiegelfolie tegen de muur – een echte spiegel was immers veel te duur- , trok nog even een haarpluk goed en constateerde vervolgens dat ik er goed genoeg uitzag om me in de keuken van Brulaap te vertonen.

'Mam, ik ga nu naar mijn werk vertrekken!' zei ik vluchtig, terwijl ik mijn jas van de kapstok trok.

Ik hoorde enkel wat gestommel en gemompel, maar ik had geen tijd om op een antwoord te wachten en ging snel het huis uit.

♣♣♣♣♣♣♣♣♣

Een deken van zweet had zich rond mijn lichaam gewikkeld, toen ik al hijgend voor de dienstingang van Le Coq Culinair kwam aangerend. Ik boog even voorover, steunde met mijn handen op mijn dijbenen en blies diep in en uit, in een poging tot rust te komen.

Ik had echter niet door dat Meneer Brulaap al de hele tijd vanuit de deuropening zat toe te kijken. 'Ah, je hebt besloten om toch nog te komen! Je bent bijna te laat, jongedame!' Zijn stem klonk snijdend en hij straalde een soort aangeboren autoriteit uit.

Ik schrok en bleef als versteend staan. Ik was graag wat heldhaftiger geweest en ik had hem zo vaak willen tegenspreken en een even harde sneer terug gegeven. Maar iets hield me telkens tegen, waardoor ik enkel als een bang konijn kon toekijken.

'Wat sta je daar nu zo te kijken? Kom op, haast je naar de keuken en doe wat er van je gevraagd wordt! Ik betaal je niet voor niets!' zei Meneer Brulaap kribbig en zwaaide met grote bewegingen naar de deur.

Ik knikte nederig en liep met gebogen hoofd langs hem heen, door de deur van de dienstingang.

De andere personeelsleden knikten me beleefd toe wanneer ze me zagen, maar zeiden verder niets. Dat was zo de gewoonte hier; in de keuken van meneer Brulaap was er geen tijd voor plezier en het enige wat we deden was werken. Heel hard werken.

Meneer Brulaap was me naar de keuken gevolgd en ging ten midden van het personeel staan, terwijl hij zijn keel schraapte. 'Ga allemaal op een rijtje staan. Ik heb belangrijk nieuws mee te delen.'

Mijn collega's en ik gehoorzaamden zijn bevel en we stelden ons keurig op in een rijtje, zoals gevraagd werd.

Brulaap schraapte nogmaals zijn keel en begon met fijne stem: 'Het is een belangrijke dag vandaag. Binnen een uurtje komt Ron Dwulf, jullie hopelijk allen bekend als de algemene leider van het Publicaanse Paleis, in mijn restaurant eten. Ik wil er zeker van zijn dat hij niets te kort komt en er alles aan doen om hem tevreden te houden; wie weet komt hij dan zelfs nog een keer terug. Dat zou goede reclame zijn voor de zaak. Daarom is het van groot belang dat alles piekfijn verloopt vanavond en er mag absoluut niets fout lopen.' 

Dan draaide hij zijn hoofd plots naar me toe en keek me met een indringende blik aan. 'Heb je dat goed gehoord, Femke?'

Ik verschoot ervan dat hij zich plots persoonlijk tot mij richtte en het verbaasde me eigenlijk wel een beetje dat hij mijn naam wist, want volgens mij had hij me nog nooit eerder zo aangesproken. Ik kon enkel bedeesd knikken en probeerde hem niet aan te kijken.

Opluchting ging door me heen wanneer zijn blik weer van me afgleed en hij zijn toespraak vervolgde: 'Vandaag wil ik dat jullie harder jullie best doen dan anders en dat jullie absoluut geen steken laten vallen. Elke fout kan fataal zijn. Indien ik er iemand toch op betrap iets verkeerds te doen, wordt die persoon stante pede ontslagen! Hebben jullie dat goed begrepen?'

Het personeel knikte onderdanig en ik zag hoe sommigen van hen slikten en hun nervositeit probeerden te verbergen.

Toen Brulaap uit de keuken was verdwenen, begonnen we ijverig aan ons werk. Mijn taak bestond voornamelijk uit het snijden van de groenten en af en toe hielp ik de chef ook wel eens met het decoreren van de borden. Die borden waren echte pareltjes en je had veel geduld en precisie nodig om ze helemaal perfect volgens het model te maken. Daarom hield ik me er liever niet mee bezig, want het was een enorme verantwoordelijkheid en ik wilde niet het risico lopen iets fout te doen. Ik wist immers dat Brulaap een ontzettende perfectionist was en als er ook maar één schuimpje scheef was getrokken, ging hij door het lint en begon iedereen op zijn pad uit te schelden.

Ik nam een snijplank en een mesje uit een lade van de keukenkasten en stalde de groenten voor me uit: een bloemkool, witloof, pastinaak, tomaten, een courgette,... De aanblik alleen al deed me watertanden en de onweerstaanbare geuren deden daar nog eens een schepje bovenop. Het is niet makkelijk om in een keuken vol smaakvolle aroma's en overheerlijke smaken te werken als je zelf niets mag eten.

Het moest al minstens twee jaar geleden zijn dat ik nog echt voedsel door mijn maag had gekregen. Alleen rijke mensen konden echt voedsel betalen; het was immers uiterst zeldzaam en dus erg duur geworden. Wat was ik jaloers op dat chic volk dat zich alles kon veroorloven. Het was gewoon niet eerlijk.

Ik probeerde die negatieve gedachten van jaloezie en onrechtvaardigheid echter weer van me af te schudden en nam me voor aan niets anders meer te denken dan mijn werk. Ik begon in een razendsnel tempo alle groenten in fijne stukjes te snijden. Het moest er heel vreemd en maniakaal uit gezien hebben.

Ook Fred, die naast mij in een pot met saus zat te roeren, had dit door gekregen en zei met kalme stem: 'Rustig, Femke, straks snijd je nog in je vingers.'

'Wat maakt het jou nu uit dat ik in mijn vingers snijd? Ik doe toch wat ik wil? Dus bemoei jij je maar met je eigen zaken,' zei ik, bitsiger dan ik had verwacht.

Fred trok beledigd een wenkbrauw op en richtte zich weer met een frons op de pot saus voor hem.

Ik voelde me best schuldig dat ik zo tegen hem was uitgevlogen, want ik wist heus wel dat hij het goed bedoelde. 'Het spijt me. Ik bedoelde het niet zo. Ik denk dat ik een beetje nerveus ben of zo,' zei ik dan maar, ook al besefte ik dat dit een flauw excuus was.

Fred draaide zich weer naar mij toe. 'Het is al goed, Femke. We zijn allemaal wel een beetje nerveus, zeker nu Ron Dwulf hier vanavond komt eten. Wie weet zit hij ondertussen zelfs al in de zaal.'

Eigenlijk was dat niet eens mijn voornaamste reden om zo nerveus te zijn, ik had er zelfs niet meer aan gedacht. Ik wist eigenlijk niet eens waarom ik zo nerveus was, misschien was het gewoon de spanning die zich al die maanden in me had opgestapeld. Om me er toch maar makkelijk van af te maken, loog ik tegen Fred dat dit inderdaad de reden was. 'Ja, we mogen vandaag gewoon absoluut geen fouten maken en daarom ben ik denk ik zo gestrest. Maar het komt wel goed. Ik denk trouwens dat we beter wat kunnen verder werken, want er moet nog een heleboel gedaan worden.'

'Je hebt gelijk,' antwoordde Fred, waarna hij zich weer op de ketel soep richtte.

Ook ik begon weer vlijtig de groenten te snijden. Dit was geen probleem, tot een gevoel van honger oprukte en mijn maag knorrende geluiden begon te produceren. Ik drukte mijn hand nog tegen mijn buik, alsof dat het gekreun in mijn maagwand zou tegen houden. De geluiden bleven echter doorgaan en het gevoel van honger werd alleen maar erger.

Dan viel mijn blik op de grote hopen groenten op het snijplank voor me en het was zo aanlokkelijk om er wat uit te grabbelen en in mijn mond te proppen. Maar een stemmetje in mijn hoofd hield me tegen. Niet doen. Houd vol, Femke.

Ik beet op mijn tanden en probeerde me weer op mijn werk te concentreren. Dit lukte echter maar voor enkele seconden, want meteen daarna gleden mijn gedachten weer naar de groenten voor me en hoe lekker ze wel niet zouden smaken.

De verleiding was gewoon te groot.Wat zou er nu kunnen gebeuren als ik er een paar uitpakte? Niemand zou het toch merken.

Ik keek aandachtig achterom en toen ik dacht dat niemand keek, graaide ik snel wat stukken tomaat in mijn mond en probeerde er zo onopvallend mogelijk op te kauwen.

Een smaakexplosie ontstond in mijn mond. Wat had ik dit gemist! Normaal zouden tomaten helemaal niet zo overweldigend horen te smaken, maar nu proefde alles hemels. Ik wist eindelijk weer hoe het voelde om te eten, om smaak in je mond te hebben.

Ik vond het zo lekker, dat ik besloot om nog wat te nemen. En nog een paar stukjes meer, en daarna nog wat... Ook propte ik nog wat restjes in de zakken van mijn schort, zodat ik ze daarna in mijn jas kon steken en wat aan mijn familie kon geven. Wat zouden ze blij zijn!

Niemand had iets door, of ze deden alsof ze niets door hadden. Zo ging de hele avonddienst soepeltjes verder en mijn slechte humeur was verdwenen als sneeuw voor de zon.

Toen de avonddienst erop zat en alle klanten de zaak hadden verlaten, riep meneer Brulaap ons bijeen en beval ons weer in een rijtje te staan. 'Ron Dwulf heeft een half uurtje geleden het restaurant verlaten, maar vooraleer hij dit deed, heb ik nog even met hem kunnen praten. Hij zei me dat hij heel erg tevreden was over het eten en dat hij het naar zijn zin heeft gehad.' Ik kon duidelijk zien dat hij glunderde.

Maar toen verstrakte zijn blik. 'Op het einde van de service bleek er echter een probleem te zijn. Klanten klaagden dat ze te weinig groenten op hun bord kregen. Dit verwonderde me, want ik wist zeker dat onze voorraad groenten groot genoeg was voor een hele avond. Hoe kunnen jullie dat verklaren?' Zijn stem klonk nog steeds rustig, maar ik zag de opkomende woede in zijn ogen.

Ik voelde mijn hart in mijn keel kloppen en mijn handen klam worden. Ik probeerde te doen alsof mijn neus bloedde en me zo rustig mogelijk te houden, al was dit maar schijn. Ook de anderen naast me zeiden geen woord en keken met een strakke blik voor zich uit.

Tot iemand van hen zei: 'Vraag het aan Femke, baas. Zij staat in voor de groenten.'

Ik kon de persoon die dat zei wel vervloeken.

Brulaap keerde zich met een grijns naar me toe. 'Is dat waar? Moet je iets opbiechten, kleine meid?'

Ik probeerde de brok in mijn keel weg te slikken en mijn hart begon zo hard in mijn borst te kloppen, dat ik schrik had dat iedereen het kon horen. Ik stond als versteend en het leek wel alsof ik niet meer kon bewegen. Ik voelde hoe alle blikken op mij gericht waren. Ik was eraan.

Het geduld van Brulaap –voor zover hij dat had- begon op te raken en hij keek me nu nijdig aan. 'Ik neem aan dat je niets meer zal zeggen. Wel, dan zullen we het op een andere manier moeten doen. Laat je zakken zien!'

Ik schrok toen hij deze woorden uitsprak en wist niet hoe ik moest reageren. Ik kon mijn zakken niet laten zien, want dan zou ik betrapt worden. Maar ik wist dat ik geen andere keuze had.

'Laat je zakken zien!' brulde hij nu nog luider, toen hij merkte dat ik niet meteen reageerde.

Met tegenzin en trillende handen trok ik uiteindelijk de opening van mijn schort open, zodat de grote hopen groenten die ik er had in gekieperd duidelijk zichtbaar waren.

De ruimte vulde zich met een penibele stilte en ik zag hoe het personeel ontredderd voor zich uitkeek, maar vooral de stilte van Brulaap maakte me bang.

Na een volle minuut richtte hij zijn hoofd naar me op en ik merkte dat zijn ogen vuur spuwden. 'Je bent een schande. Ik wil je hier nooit meer zien! Geef je schort af en verdwijn uit mijn ogen!' schreeuwde hij, op een volume dat ik nog nooit eerder had gehoord.

'M-maar ik kan het uitleggen, meneer,' stamelde ik.

Brulaap kookte van woede. 'Jij hebt helemaal niks uit te leggen, jongedame! Je bent ontslagen! Ontslagen zeg ik je! Heb je dat goed gehoord?' Zijn gezicht liep rood aan.

Ik slikte en gaf zonder hem aan te kijken de schort aan hem af. Vervolgens schuifelde ik terneergeslagen naar de deur van de dienstingang. Maar toen ik eenmaal in de deuropening stond, overviel me een gevoel van hernieuwde moed. Waar het zo plots vandaan kwam, wist ik niet, maar dat maakte me ook niet uit. Ik draaide me vastberaden om en keek Brulaap recht in de ogen aan. Ik was niet bang meer van hem. Waarom zou ik me laten doen door een mislukte, narcistische chef die wel op de rand van een zenuwinzinking leek te staan? Nee, ik was Femke Jacobs en ik liet niet zomaar met me sollen. In de wereld waarin ik leefde, was ik het inmiddels al gewoon om het leven hard te spelen.

'Goed, als u me niet meer wil hebben, is dat uw probleem. Ik heb wel wat beters te doen dan in een decadent restaurant voor een zelfingenomen, overgestresseerde chef te werken. Ga misschien eens op vakantie, dat zal u goed doen. Nog een fijne dag verder!'

Zonder nog achterom te kijken, sloeg ik de deur met een luide klap achter me dicht en liet iedereen verbaasd achter.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Lezers van Fly me to the Moon zullen zich deze gebeurtenis en Brulaap vast nog herinneren :p Ik heb het deze keer alleen veel uitgebreider beschreven, in de plaats van met een verwarrende flashback. 

Dit hoofdstuk is opgedragen aan Marijkebakkermarijke, omdat ze dit verhaal al een hele tijd onvoorwaardelijk steunt -al ten tijde van Fly me to the moon, wat naar mijn mening een afschuwelijke versie was- en ze altijd in mijn eventuele schrijfcapaciteiten heeft geloofd :) Neem trouwens ook zeker eens een kijkje op haar tweede account WP-jeweetwel . Daarin hoopt ze Wattpad weer wat gezelliger te maken en kan je jezelf inschrijven voor een heleboel leuke dingen zoals recensies en een schrijfwedstrijd.   

Ik hoop dat jullie dit hoofdstuk een beetje leuk vinden! Ik hoor graag jullie mening via de comments ;)