Jesteś jak niezapominajka.

Chociaż to niezapomniana bajka.

Tylko gdzie zniknął twój czar?

Byłaś jak skarb.

Sam nie wierzyłem, że mnie widzisz.

Przecież byłem tak przezroczysty.

Zostawiłaś tylko kilka dodatkowych blizn.

Zamknęłaś moje serce w jednej ze skrzyń.

Nie wiem, gdzie jest klucz.

Dla ciebie to jak osiągnięcie.

Męki moje już skróć.

Jesteś gorzka jak ta ciecz.

Wczoraj tak świeciłaś.

Świat przy Tobie był taki szary.

Dzisiaj jesteś jak ta mgła.

Dzisiaj muszę się przed smutkiem kryć.

A tak łatwo on dopada.

Jakby widział mnie przez ściany.

Niektórzy czekają na mnie w stylu dark.

A wpadam w smutku szyk.

Miałem pisać co innego.

Jestem artystą, więc pisze tu dusza.

Wokół tak ciemno.

Nie wiem, gdzie jest dach.

Jestem cały mokry od deszczu.

Chociaż niebo bezchmurne.

Nie znika duszy ból.

Nie wiem, jaki już jest sens.

Jakby ten świat był już tak obcy.

A przecież to nie fikcja.

Znów się przejmuję czymś.

Znów nie skupiam się na dniach.