That night, he slept with me. With our hearts content, we slept in a peaceful night. Even after what happened to me, my mind still feel light.

At dahil madaling araw na no'n at sa pagod ay mabilis kaming nakatulog at naging maganda ang tulog naming dalawa sa bisig ng isa't isa.

Nagising ako sa sikat ng araw na tumatagos sa kurtina ng bintana. Agad kong naramdaman ang paghigpit ng bisig na nakayakap sa aking beywang at ang kamay na nakahawak sa aking balikat.

I glanced at his side and saw him sleeping peacefully. I smiled while looking at him. Pinagmasdan ko ang maamo niyang mukha habang natutulog. Kapag ganito, hindi mo aakalaing malupit siyang tao. Hindi mo iisiping masungit siya at mahigpit sa lahat ng bagay. His tightness in everything made him a strong person on his own. Wala siyang naaagrabyado sa kabila ng kalupitan niya.

Even though he’s cruel, I still love him unconditionally. I still treasure him as my half.

Even after what happened in our past . . . I still able to love him like before. He‘s still able to love me like a madman. He’s been protecting me and caring for me. Kahit na sinasabi kong ayaw ko pa ulit makipagrelasyon, sa kahit sino, nanatili siya. Nangako siya. At tinutupad niya ngayon lahat ng mga pangako niya.

I wonder how long he'd stay beside me without any label again, like before. I wonder if his love for me won’t fade while waiting for me to be ready again. I wonder how I will cope if ever that happens.

"You're thinking too much, babe.”

Napaangat ang tingin ko nang marinig ang paos na boses ni Cyrus. I saw him still closing his eyes but I know he’s awake now.

"Hindi naman . . ." bulong ko at hinawakan ang braso niyang nakayakap sa aking beywang.

"Hmm?" He kissed the top of my head before tightening his hug on me. I let him do that. "It's your day off today." he said in a hoarse voice.

Marahan akong tumango sa dibdib niya, "I just want to rest today. Ayaw ko munang lumabas. I feel so exhausted from what happened."

"Alright, then. We'll just stay here all day." Napaangat muli ang tingin ko sa kaniya sa narinig.

"You're not going to work?" I asked him.

"Yeah. I'll stay with you here. Baka kung ano pa mangyari ngayong araw."

Umirap ako.

"I'm fine alone, Cyrus. Baka may mga meetings ka today. Don't risk this day just for me."

"No." Nagmulat siya ng mga mata at tumingin sa akin. "I'll stay with you. I already cleared my meetings yesterday because I know today is your off."

Parang may humawak na mainit na kamay sa aking puso sa sinabi niya.

"You're so considerate, Cyrus." panunuya ko.

Nanatili nga kami sa condo niya ng maghapon. Si Cyrus ay ma mga katawagan sa kaniyang cellphone madalas habang ako naman ay nanonood lang ng mga movie sa kaniyang TV dito. Dinadaluhan niya ako minsan kapag tapos na siya makipag-usap at nakikinood sa movie na pinapanood ko.

"I told you, you should've go to work. Tingnan mo at pareho lang din naman dahil nagiging busy ka rin sa mga katawagan mo." I said seriously not taking my eyes off the screen.

He glanced at me. Nagtagal ang tingin niya sa akin, maya-maya ay bumuntong hininga siya at binitawan ang kaniyang cellphone. Ibinaling niya ang kaniyang buong katawan sa aking direksyon pero hindi na ako nag-abalang tumingin pa sa kaniya at nagkunwari lamang na abala sa panonood.

Pero kahit nasa screen ng TV ang aking mga mata ay hindi ko maiwasang pansinin ang mariin niyang titig sa akin.

"I'm sorry. May mga kliyente lang na gusto akong makausap tungkol sa mga proyekto." paliwanag niya sa akin.

Tumango ako, naiitindihan ang dahilan niya.

"We'll still spend this day together, don't worry."

Napailing na lang ako sa sinabi niya. And truth to his words, we really spen that day together. No one bugged his phone again for another talk that's why we enjoyed being together that day.

Our days went on smoothly. Ni hindi ko namalayang isang buwan na ang nakalipas simula nang makabalik ako rito sa Maynila. Hindi ko akalaing pagkalipas ng mga oras at araw ay ito at haharapin ko na ang babaeng . . . may dahilan ng lahat ng kamiserablehan ko sa buhay. She inflicted every pain I felt for a long time.

I don't want us to have a row now. I just really want to talk to her and all that. Ayaw ko ring magkasakitan na naman kami ng pisikal.

My psychiatrist said, facing my fear is a step. Fighting my demon is a step. Befriending an enemy is a step. And waking up from a worst nightmare is also a step. So I should really do this now.

"You okay?" Cyrus asked while we're inside his car.

We're still on the way but I'm really so nervous now as hell. Hindi ko alam kung paano ako lalakad papunta sa presinto para kausapin si Kendra. She'll be out of jail very soon. Ayaw lang magpaareglo ni Cyrus kaya naroon siya. Dahil kung pumayag si Cyrus, she'll still be free in this world. But I'm not going there to mock her of being in jail. I just really want to see her and talk to her.

Ngumiti ako sa kaniya, "I'm fine, Cyrus." I replied to him.

Tumango siya.

"Just don't be too nervous, babe." he said with worried tone. Hinawakan niya ang kamay ko kaya medyo kumalma ako. "If you're not ready yet, we can go back."

Marahas akong umiling bilang pagsang-ayon.

"Ayos lang, Cyrus. Gusto ko rin namang . . . makausap si Kendra."

Huminga ako nang malalim sa marahan niyang tango. Hindi na muli ako nagsalita sa biyahe. Hanggang sa makarating kami roon ay tahimik lamang ako.

I'm condemning myself. I should be prepared for this, yes, I am. I'm always thinking about this the day I've decided to go here and now . . . I am chickening out on facing her. I shouldn't be, right? If she'll attack me physically, there's a police that's watching us, plus Cyrus will be there too, for me. I shouldn't be afraid.

Huminga ulit ako nang malalim.

"Kendra Jeannette Gaila raw," anang policer officer sa kasama sa loob nang sabihin namin kung sino ang bibisitahin.

"Dito ho tayo, ma'am, sir. Dito niyo lang po p'wedeng kausapin ang bibisitahin niyo. Tatawagin ko lang at papupuntahin dito," sambit ng isa pang pulis at iginiya kami sa loob kung saan namin kakausapin si Kendra.

It's like a cafeteria, minus, of course, the menus and whatnots. May mga lamesa at bangko, magkakalayo 'yon para siguro sa privacy ng bawat isa. We chose to sit far from the other visitors. Hindi tumabi sa akin si Cyrus. He let me talk to Kendra alone this time. He's just here to support me and all dahil ang sabi niya ay nakausap naman na niya si Kendra noon at ayaw na niyang kausapin pa ito. Dahil paniguradong may sama pa rin siya ng loob dito.

Ilang minuto ang lumipas na nakaupo ako roon ay may lumabas sa isang pintuan. The Police Officer who assist us here together with Kendra.

Halos hindi ko siya makilala. She used to wear fancy and expensive clothes even if she's not that wealthy. She used to have make ups and jewelries in her. She used to be voluptuous yet sexy body. But now . . . it's all gone. She's far from the Kendra I used to know.

Pumayat siya, pero hindi gano'n kapayat pero makikita mo ang pinagbago sa katawan niya. She looks so pale and have dark circles in her eyes, she looks like she's having a trouble to sleep every night. She don't have any lipstick and all that. Ang mahabang buhok ay medyo magulo sa pagkakatali. Mukha siyang bagong gising pero mukha ring puyat. Isang simpleng khaki short at orange na t-shirt lamang ang suot at may . . . posas. I don't know if it is needed but I didn't interfere in that. Siguro ay gano'n talaga rito.

I look at her in awe. My eyes were full of sympathy. And when our eyes met, her eyes held so much mixed emotions. There's a regret, pain, guilt, and something that I couldn't name. Everything in her is new to me.

Iginiya siya paupo ng Pulis at pinaupo sa katapat kong upuan. She smiled warily at me. She look down while the Police were now removing the cuffs.

"K-Kendra . . ." I whispered her name.

Nag-angat siya ng tingin at binigyan ako ng maliit na ngiti sa labi.

"Mio . . . k-kumusta?"

Nanubig ang gilid ng aking mga mata sa lumabas na salita sa kaniyang bibig. Libo-libong alaala ang bumuhos sa aking utak nang marinig ko ang boses niya.

This is the woman who ruined everything in me. And here she is, in front of me, asking me if I am okay. Of course I am. Not.

"I'm fine," imbes ay sagot ko. "Ikaw? Kumusta ka rito?" I said coldly not letting her know what I am really feeling right now.

Baka isipin niya na lumipas na ang taon pero ito at . . . mahina pa rin ako. Na kayang-kaya niya pa rin ako hanggang ngayon. Na wala pa ring nagbago sa akin.

"I'm . . . I'm really sorry, Mio. H-Hindi ko na kaya . . ." bumagsak ang luha niya kasabay ng pagbuhos ng mga emosyon sa mga mata niya. "I shouldn't have done that. P-Patawarin mo 'ko. I . . . I killed . . . you're child . . . h-hindi ko man intensyon, alam kong . . . kasalanan ko pa rin 'yon." Napahagulgol siya at napapikit.

Ako naman ay pinigilan ang paghikbi habang patuloy na rin sa pagtulo ang aking luha. Pilit ko itong pinapalis sa aking pisngi pero hindi pa rin matigil ang pagbagsak ng mga 'yon. Nanginginig ang labi ko nang humugot ako ng malalim na buntong hininga.

"K-Kung hindi lang sana ako . . . na-naiinggit sa 'yo noon pa man, h-hindi sana naging ganito ang kinahinatnan ko. I-I'm really sorry, Mio." Inabot niya ang kamay kong nasa lamesa at marahang hinawakan 'yon, habang ang isa kong kamay ay pilit na pinupunasan ang aking mga luha. "I am deeply sorry. N-Nawala ang anak niyo . . . ang pamangkin ko dahil sa kagagawan ko. Dahil sa kakitiran ng utak ko. Inaamin ko. Lahat ng 'yon, kasalanan ko. Y-You've lost everything in your life, yet I had the guts to ruin your life and made you miserable. S-Sobra ang pagsisisi ko, Mio. Sobra-sobra. Alam kong mahihirapan kayong patawarin ako . . . maiintindihan ko 'yon. I swear, I've learned my lessons very well. H-Hindi ko na uulitin. P-Patawarin mo lang ako, Mio, promise . . . I will make it up to you. H-Hindi na kita guguluhin."

Naninikip ang dibdib ko habang nakikinig sa kaniya. I can't make myself talk while there's a building lump in my throat. I sobbed silently while she's holding my hand.

Is there a way of moving on so easily and forgiving? Is there an easy way to do that? To cope up with what we had lost in our life. To easily heal. Kasi kung meron, gusto ko no'n, para makalimot at makapagpatawad na ako agad-agad. I want so bad to forgive her, but just by looking at her face . . . I always remember the day she attacked me the reason why I lost my child. The reason why . . . I lost my sanity.

Humugot ako ng malalim na buntong hininga habang nakatingin sa kamay niyang nakahawak sa akin. I look at her eyes with so much wrath in it.

Am I so soft if I say this? . . .

"You're already forgiven." Nanlaki ang mga mata niya sa sinabi ko. "But I will never forget what you did to me, Kendra." Bumagsak ang tingin niya sa lamesa bago tumango, naiintindihan ang sinabi ko.

"Naiintindihan ko, Mio." she said almost a whisper.

Nagpatuloy ako. "Sa totoo lang, ayaw kitang patawarin. Ayaw kitang makita. Ayaw kong marinig ang pangalan mo. Ayaw kong magkasalubong na naman ang landas nating dalawa. Pero hindi ko kaya 'yon. I know that our paths will cross again. I know I will still see you and hear your name from others. I know I won't move forward if I won't face you. I should move forward and not be stuck in our past."

She look at me with so much guilt. Binitawan niya ang kamay ko para punasan ang kaniyang luha, gano'n din ang ginawa ko. We're both crying. Because of pain, regret, sorrow, suffer, and for everything we've lost.

"Hindi mo alam, Kendra. I . . . suffered so much. Sa ating lahat, ako 'yong nagdusa nang matindi. From the very beginning. I suffered a lot. I lost my mother . . . and now, I lost my child. My flesh. I even lost myself. Sa ating lahat, ako 'yong nawalan. Palagi na lang, 'di ba? You killed my dreams. You deprived me of having a family na saglit ko lang noon naranasan. I don't know what I did to make you jealous like that, Kendra. Kasi ang alam ko, naging mabuti ako sa 'yo. Kahit na palagi na lang magaspang ang pakikitungo mo sa akin, hindi naman ako nagreklamo, 'di ba? Even before, noong mga bata pa tayo. Kapag nagagalit ka kapag hindi ko nagawa ang assignments mo kahit hindi ko naman 'yon obligasyon, hindi ako nagreklamo. Dahil nakikisama ako. Because your parents raised me. Binihisan, inalagaan, pinag-aral, minahal, lahat ng 'yan ginawa sa akin ng magulang mo kaya malaki ang utang na loob ko sa kanila. Pero wala akong utang na loob sa 'yo. It was them who raised, love, cared, and kept me not you. Hindi ikaw. Kaya sino ka para gawin lahat ng 'yon sa akin? Sino ka para . . . tanawan ko ng utang na loob na parang inuutusan mo 'kong ibigay lahat ng gusto ko sa 'yo? Lahat ng meron ako gusto mo ibigay ko sa 'yo dahil sa utang na loob ko sa magulang mo? Hindi ko kinukuha ang atensyon at pagmamahal nila para sa 'yo, gaya ng paratang mo. I will never do that even though I was also desperate for a parental love. Hindi ko aagawin sa 'yo ang lahat ng 'yon dahil marunong naman ako makuntento."

Hindi ko na napigilan ang paghagulgol habang pinupukol siya ng masamang tingin. But I stayed calm. Gusto ko lang ilabas lahat ng hinanakit ko ng isang bagsakan lang. If this is the only chance I have to say this, I would say it all now.

"I'm sorry . . ." she murmured but I didn't stop talking.

"Akala ko . . . pagkatapos ng ilang taong pag-alis sa puder ng magulang mo ay tantanan mo na ako pero hindi pa rin pala. Hindi pa rin pala tapos 'yong pagkainggit mo sa akin at pagpaparusa mo sa akin, 'no? Akala ko, naging okay na tayo no'n dahil malayo na ako at hindi na umaasa sa mga magulang mo. Pero nagkamali ako. You . . . even did a horrible thing in me. Planned it out and made me suffer even more. I know you loved Cyrus, so much. But did you asked him if he'll be happy and contented in your arms if you really insist yourself to him?" I shook my head while wiping my tears away. Medyo kumakalma na ako. "A man like Cyrus often get serious in life, more so in love life. You can't tame him like I did. And you expect me to give it up so easily because of your stunts. And yes, I gave up. I gave up after what happened. After what you did. After realizing that despite my love for him, I can't really tame him very well and made him trust me. You ploy everything. Dahil sa simpleng ginawa mo lang, hindi na niya ako pinakinggan. And I thought his love for me was shallow. Easy to ruin, easy to fade. And that . . . hurt me so damn much."

Nanginig ang bibig ko sa paghinga nang malalim.

"Nawala ang baby ko . . ." bumagsak muli ang luha ko kasabay ng paghikbi naming dalawa. "Dahil sa 'yo. I was stressed so much that time. Dahil sa nangyayari sa amin ni Cyrus, hindi na ako nakakatulog o nakakakain nang maayos araw-araw. I was two months pregnant, my body's fragile — I'm weak, kaya mabilis . . . akong nakunan. Sobrang sakit, Kendra. Na ikaw 'yong dahilan kung bakit ako nawalan ng anak. Kung bakit ako iniwan ng taong mahal ko. Kung bakit . . . ako nabaliw."

Nanlaki ang mga mata niya sa sinabi ko.

"I . . . I didn't know you . . ." umiling siya, hindi naniniwala sa sinasabi ko.

"Yes, I lost my sanity, Kendra. I've had a post-partum disorder. Dahil sa pagkawala ng anak ko ay hindi na kinaya ng katawan at utak ko. I lost it. I even almost lost my life." I confessed and smiled sadly at her.

"I didn't know. I'm— I'm really sorry, Mio. H-Hindi ko alam." Napahagulgol na naman siya.

Mariin akong pumikit. "And luckily, I survived it. Gumaling ako. Sa tulong ni Papa, ng asawa niya, at ng kapatid ko. Gumaling ako dahil sa kagustuhan kong magpatuloy sa buhay kahit na sinira mo na 'yon. I know I can still cope up. I know I can still forget and move forward. Every session, I feel desperate to be fine again. To get back my sanity. Every session I think about my unborn child I lost. Sa kaniya rin ako kumukuha ng lakas. Cyrus, you, your parents, I set aside y'all. Kasi . . . alam kong mababalikan ko ang nakaraan at hindi uusad kapag inisip ko kayo. After almost a year of sessions and all, gumaling ako. Umayos ako."

Umiling-iling siya, hindi pa rin tumatahan sa pag-iyak. Wala na ang luha sa aking pisngi bagaman ay humihikbi pa rin ng kaunti pero tumahan na.

"I want to thank you, Kendra. Kasi kung hindi dahil sa 'yo, hindi ako magiging matatag sa buhay. Hindi ako . . . palaban. It is all because of you, so I want to thank you for making me strong and brave. You challenged me. Cyrus and me, we're okay. Starting from scratch again, but it's all okay. Our love to each other became stronger, too. I won't tell a story how he find me, though." I chuckled lightly. "Gusto ko lang talagang . . . makausap ka at sabihin lahat ng hinanakit ko. At magpasalamat na rin. Makakalabas ka na rin dito."

Tumango siya. Humihinga nang malalim para pakalmahin ang sarili sa pag-iyak.

"First week next month," she said lightly. "But it's okay for me. I've realized everything. And I am deeply sorry for what I've done in your life, Mio. Kung ang pananatili rito sa kulungan ang kabayaran no'n, ayos lang sa akin. Tatanggapin ko." napayuko siya. "Salamat . . . sa pagpunta. Salamat sa pagpapatawad kahit alam kong sobra-sobra ang sakit na naidulot ko sa inyo. I promise to do better now after I got out of here. I'm sorry . . ."

"I'm hoping you'll be a better person now, Kendra. After all, I know you're not as bad as others thought. You still have kindness inside."