Ik wachtte af. Mijn hart ging tekeer. Alle vogels stonden schrap wanneer de wachters gingen opduiken. Ik hoorde beweging op het eerste verdiep en zag Zen. 'Zen spring!!', riep ik en de vogels en dieren vielen de wachters aan zodat ze Zen moesten loslaten. Hij liep richting het balkon. Hopelijk beland hij goed. Hij stond op de leuning waarop de zuilen rusten. Hij stond redelijk hoog. Ik durfde niet te kijken. Ik hoorde een zachte plof en zag Zen gehurkt voor me staan. Hij had geen pijn en zei dat hij erop getraind was van zo hoog te springen vroeger in het paleis. Waarom Spring je zelfs van het balkon? Ik was heel blij dat ik hem terug zag en ik omhelsde hem. Hij was vermagerd. Terwijl de dieren alle wachters tegenhielden liepen Zen en ik, gevolgd door Star en Luna richting het gat in de muur. Hinata en Angel stonden zenuwachtig te wachten aan de andere kant. Toen ik fluisterde dat we terugwaren met Zen keken ze opgelucht. Zen ging als eerste door het smalle gat. Hij was sterk vermagerd dus was het niet moeilijk hem erdoorheen te krijgen. Daarna was het mijn beurt. Luna en Star begonnen te grommen. De wachters waren bijna ons bereikt. Toen ik erdoorheen was liepen Luna en Star er snel doorheen en renden we voor ons leven wat van het paleis. Ze kenden mij niet maar het was veiliger om niet meer naar Hinata haar huis te gaan. Hinata zei dat er een vervallen huisje in het bos staat waarvan de wachters niets wisten.

Onderweg naar het vervallen huisje werd mijn hoofpijn steeds erger en erger. Daarjuist had ik het een klein beetje genegeerd maar nu was het verschrikkelijk. Ik voelde mijn lichaam niet meer en mijn ogen begonnen langzaam te sluiten. Na een paar seconden viel ik bewusteloos op de grond en iedereen deed er alles aan me bij bewustzijn te brengen.

Ik zag rood, vurig rood. Vlammen rondom me. Ik zag mensen in paniek rond me heen rennen om een uitweg te vinden. De muren vielen om. Het mooi versierde plafond kon het op elk moment begeven. Ik voelde twee handen warme handen rond mijn zij. Er zei een stem dat alles goed zou komen en dat we hier ver weg zullen gaan en terug het zonlicht zullen zien. De stem zei ook dat het maar een nare droom een nare droom was en als je morgen wakker wordt alles voorbij zal zijn. De handen tilde me op en we liepen door geheime gangen op weg naar de blauwe wolken om dan als je wakker wordt alles maar een nare droom zal geweest zijn.

Ik werd weer wakker en deed mijn ogen open. Ik wist dat ik geweend had. Toen mijn zicht scherper werd zag ik 5 paar ogen opgelucht naar mijn staren. Ik vroeg wat er gebeurt was. Star zei dat ik mijn bewustzijn had verloren en op de grond viel wanner we naar hier renden. Zen had je op zijn rug gedragen. Ik zag dat hij beter was. Hinata had eten meegenomen en vroeg of ik iets wilde. Ik knikte dankbaar ja. Toen ik op krachten was ging ik recht zitten en keek ik rond me heen. Ik lag op een matras en zag dat ik me in een slaapkamer bevond. Er gingen schilderen rond waarvan één ik dacht dat zij de familie was die vroeger in dit huis leefden. Het behang begon al af te bladeren en er stond een Houten kast waarvan je zag dat hij veel gebruikt was geweest. Star was de enigste die bij me bleef zitten en er bleef staren naar het portret van de familie. We konden hier niet langer blijven. Het was te gevaarlijk als de soldaten ons vonden. Ik ging rechtaan en liep naar de living waar Angel, Hinata, Zen en Luna, waren aan het praten wat we vanaf nu gingen doen. Toen ze me zagen met Star zag ik hun ogen branden van nieuwsgierigheid.