'Er is een reden waarom Zen mij gekozen heeft om jullie te helpen.' Ze glimlachte terug mysterieus. Artemis is zeker mijn geduld aan het testen. Ik zat nu letterlijk op het puntje van de witte zetel en staarde naar Artemis. Artemis kreeg dit door dat ik bijna kon ontploffen van nieuwsgierigheid. Ze barste uit in het lachen.
'Hahaha! Sorry, ik zal je uit je leiden verlossen.'
Artemis zette een paar stappen naar achteren waardoor ze bijna met haar rug tegen de muur stond. Ze keek me eerst aan met de mysterieuze fonkels in haar ogen. Ze mompelde iets binnensmonds en bewoog met haar rechterhand. Eén seconde lang was er soort kleine vuurwerk dat vanuit haar hand schoot waarna ze een pijl en boog vast had.

Ik was zo naar voren aan het leunen dat ik uiteindelijk op de grond viel op mijn knieën. Artemis liet de boog zo snel verdwenen zoals die ook verschenen was. Ze liep naar me toe en hielp me terug in de zetel. Mijn lichaam voelde terug bevroren. Waarom had Zen dit niet eerder verteld? Dit was het eerste dat in mij opkwam. Ik probeerde iets te zeggen maar je hoorde duidelijk nog de trilling in mijn stem. Ik fronste mijn wenkbrauwen en keek naar Artemis haar lang golvend haar dat ze in een vlecht had gedaan. Het scheen diep blauw, zoals de oceaan. Als je er niet op lette leek haar haar gewoon zwart. Toen ik de situatie een beetje had kunnen bezinken keek ik recht naar Artemis, zij stond naar het raam te staren terwijl ze tegen de beige geschilderde muren aanleunde. Toen ze doorhad dat ik naar haar zat te kijken lachte ze vriendelijk terug. Ik kon nog altijd niets zeggen in deze situatie.
'Lucy, ik zal je terugbrengen naar je kamer het is bijna tijd', zei ze geschrokken wanneer ze naar de houten antieke klok keek. Ik knikte gewoon en volgde Artemis terug door de vele hangen.

Toen we maar een paar hangen verder waren bleef ik staan. Waarom ik dit zelf deed wist ik ook niet. Toen ik naar links keek zag ik een beetje verderop een zeer groot schilderij hangen. Wanneer ik langs het schilderij liep kreeg ik rillingen door mijn lichaam. Ik zal misschien later terugkomen en vragen aan Zen wat er op het schilderij staat. Het enige dat ik kon zien waren vier personen.

Eenmaal terug in mijn kamer stonden mijn twee dienstmeisjes al klaar voor mij op te maken. Het enige dat ze deden was mijn lichte make-up bijwerken. Ik was hen dankbaar dat ze niet te veel veranderd hebben aan mezelf. Ik ben benieuwd wat Star en Luna van deze nieuwe omstandigheden vinden. Ik stak mijn haar opnieuw op en liep mijn kamer uit.

'Goede avond', zei ik toen ik de eetzaal binnenliep. Er stond één zeer grote witte tafel in het midden van de zaal. Deze was zeer mooi bedekt met rode tafellopers en motieven. Voor mij leek het een kunstwerk, en geen eettafel. Ik liep naar het enige plaatsje dat over was aan de tafel, dit wil zeggen dat iedereen al aanwezig was en ik te laat was.
'Sorry voor het ongemak.'
Wat ik niet had opgemerkt was dat Zen zijn familie met ons mee-at.
'Het is niet erg lieverd', Zei de koningin met een honingzoete stem.
Direct wanneer ik neerzat kwam er personeel die alle eten op tafel zetten. Het zag er zo lekker uit. In mijn ooghoek zag ik zelfs Luna en Star dat ze bijna aan het kwijlen waren. Ik grinnikte en begon te eten.

~Ik heb nu honger gekregen.
I want cake!
MusicGirl~