Nakahilig ang ulo ko sa dibdib ng sinumang humila sa akin. My head spun from the familiar scent. Sa kabila ng gumagaan kong ulo, hindi ko pa rin naawat ang sariling habulin ang bango.

"What the, hell, Scarlet!" bulalas niya habang tinutulungan ako sa pagtayo nang maayos.

Kumunot ang noo ko. Dumiin ang pagaan ng aking ulo nang pinilit iangat para maaninag siya. It wasn't a lucid image at first due to the blinding light from the post above us. Malabo ang mukha niya sa aking paningin at dumosoble pa. Mariin kong pinikit ang mga mata.

I opened my eyes to see his faltering image looming over me. Nang unti-unti na ang paglinaw ng kanyang mukha, mabilis ang silab ng apoy na bumalot sa dumadagundong kong puso. It seems that all the alcohol in my blood vanished in a snap!

His brows furrowed. Ang isang kamay niya ay iniwan ang baywang ko para ikulong ang aking pisngi. He inched his nose closer to my parted lips. Mabilis ang hininga ko sa gulat at iritasyon.

"You've been drinking," the dark cold in his tone shook my nerves.

I stared at him, agaped and confused at his sudden presence. Am I hallucinationg? Did I really drink to much that I can only see him in every guy I meet?

"Shit," he seethed violently. Pumikit siya nang mariin at tumingala. "Hindi ka ba nilalamig siyan sa suot mo?"

Napigtas ang hinabi kong lubid ng pasensiya na napalakas ang pagtulak ko sa dibdib niya. He was probably too weak or shock from what I did that he lost his grip on me.

"Bakit? Pangit ba? Pangit pa rin ba ako kahit nag-aayos na? Kahit yata maghubad ako ay walang makakapansin sa 'kin, 'di ba?!" sigaw ko.

Umiling siya at akma akong lalapitan. "Scarlet, hindi Iyan ang ibig kong sabihin—"

Umatras ako. Tumigil siya at gulat akong pinapanood na lasing at umiiyak.

"At huwag mong masabi-sabi sa akin na maganda ako.Awa niyo na lang ang nagsasabi niyan!" dagdag ko nang matunghayan ang pagpasida niya sa akin. His lips opened, ready to counter me but he made the right decision in quickly snapping it close as soon as I spat the words.

Tumakas ang hikbi sa aking lalamunan. Sinimulan kong hilain ang aking buhok at sinampal ang mukha.

"Scarlet, tama na!"

Naglalakad ako palayo sa kanya habang walang tigil kong sinasaktan ang sarili. I pulled my hair and slapped harder on my face. Umaatras ako para hindi niya mapigilan ngunit isang malaking hakbang at hapit sa akin ay tumama ang katawan ko sa kanya.

Our position limited my moves but it didn't make me stop hitting myself. Binubugbog ko na rin ang dibdib niya para mabitawan niya ako pero mas hinigpitan niya lamang ang yakap sa akin.

"Halika na. Ihahatid na kita." Patuloy siya sa pagpigil sa akin.

"Ayoko!" I yelled at him. "Bakit naman ako sasama sa 'yo? Sino ka ba?!"

He caught my hand that was about to slap him. Nang binaba niya iyon ay inangat ko muli para maitulak siya. It was too powerful that I think I hurt him. Malaki ang inatras niya sa lakas ng tulak.

"Scarlet, si Evan 'to," narinigko ang sumamo sa kanyang sinabo habang nilalapitan ulit ako. "Halika na."

Pinilig ko ang aking ulo at mariing pumikit. Imposible 'to.

"Paanong ikaw si Evan? Hindi nga niya alam ang mga pinaggagawa ko! Hindi na siya nagpapakita! Pagod na siyang kasama ako! Ganyan naman kayong lahat, nang-iiwan! Hindi niyo ako gusto!"

I could feel the slur in my tongue and the heavy weight in my mouth, kaya ramdam ko rin ang bagal ng pananalita ko. Mabagal pero punong-puno sa katotohanan at poot. Hindi ko alam kung saan nagpapakaalipin ang matinding tibok ng puso ko; sa daloy ng alak sa aking dugo, sa pamilyar na boses sa harapan ko, sa kaisipang totoo ang sinasabi niyang siya nga si Evan o para ito sa bukas na baka pagsisihan ko ang gabing ito.

Again, I turned my back against him. I thought I was sober enough to confidently walk all by myself so I did so without his help. I carried on to my pursuit for any transportation that would take me home. Gusto ko nang umuwi, matulog at hindi na gumising.

"I'm sorry. Hindi kita nasabihan. I thought you'd feel better without me, kaya hindi ko na sinabi na ilang araw akong mawawala," mahinahon niyang paliwanag habang sinusundan ako.

"Wala akong pakialam. Layas! Hindi kita kilala!"

Amidst my inebriated thoughts, I can still imagine that had I only been sober, I could have felt his remorse. But right now I'm just too angry and a bit drunk to care about it.

Hindi ko alam saan pupunta mula rito pero mariin kong hinihiling na may madadaanan kaming taxi o jeep. Sa ngayon ay patuloy akong maglalakad palayo sa kanya para gumuhit ng distansiya sa aming pagitan. Naramdaman ko ang hawak niya sa braso ko para siguro iharap ako muli sa kanya at dalhin kung saan. Bago pa mangyari iyon, winakli ko ang hawak nang hindi humihina ang mga pahapay-hapay na mga hakbang ko.

"Scarlet..." he pleaded.

I ignored him, but deep in my mind I wonder why he's still here? What made him assume I'd feel better without him when I've been anticipating for his messages and his presence at school? After what he told me? Nagawa ba niyang isipin iyon tungkol sa akin dahil lang sa hindi ako umimik pagkatapos ng inamin niya?

Sinasabi ko na nga ba at ito lang din ang patutunguhan ng lahat, ang mang-iwan! At hindi ko maiwasang maalala rito ang desisiyon ng mga magulang kong pipiliin si Ate sa London. Hindi na lang siguro ako mag-aaral tutal wala rin namang dadalo sa graduation ko.

Ako ang nakikita nila pero si Ate ang bukambibig. Ano bang meron si Ate na mas gusto nila? Maganda? Sige! Mag-iipon ako ng pera para magparetoke at maging kamukha niya!

But no matter how menacing this anger spills in my blood, it never touches my sister. I could bevr get mad at her. Mas galit ako sa sarili ko. And while voicing out this thought, it echoed with my finger stabbing the middle of my chest. Maiinit na luha ay nag-aapoy sa aking pisngi.

"I should've never existed! Pagkakamali lang ako ng Diyos na dapat na niyang kunin!" I concluded after my caged thoughts.

Hinagip muli ang braso ko. The grip was weak that I was able to easily pull away. Hinayaan niya ako pero patuloy ang mga hakbang niyang bumubuntot sa likod.

I keep walking and at times, I sway to the side. Sa tuwing nalilihis ako ay lagi akong hinuhuli ng lalakeng nagpapanggap na Evan saka binabalik sa tamang linya sa gilid ng daan. I am trying to control my gaits, taking note if I have swayed too much and beyond the right line, but the light waves in my head just wouldn't allow me to focus, tuloy ay lagi akong lumalagpas sa daanan.

Hanggang sa isang motorsiklo ang muntikan nang bumangga sa akin. I can only hear the loud screeching of the wheels and wasn't even aware that it was about to hit me. The guy claiming to be my friend called my name but I ignored both. Sa halip na kumprontahin iyon, mas natuon ang pansin ko sa aking kinatatayuan na malayo na sa gilid ng daan.

I am standing in the middle of the road. The best way to do is march back to the sidewalk, but my loss of energy decided for me. Humiga ako sa gitna ng daan.

"Scarlet!"

Huminga ako nang malalim. Dinadama ang halong lamig at gaspang sa hinihigaan habang namamangha sa mga bituin. It suddenly occured to me how sometimes, the purpose of darkness is not only to inspire fear and a hopeless heart, but to lay bare the light that inhibits themselves to shine against the dark.

That a simple gleam, a flame, is stronger when sprinkled along the bed of dusk.

Pero sa entablado ng kalangitan, sinisinigan ng buwan at mga bituin, naglalaro ang alaala ko sa sarili nang mahagip ang larawan ng aking kapatid. She's blowing a candle standing in a huge birthday cake. It was her eighteenth birthday, her debut. Surrounded by family, friends, and my parents beside her. Ang lalaki ng ngiti nila habang pinapanood ang kapatid ko na masaya.

"Ako, kailan kaya..." Pumatak ang nag-aalab na mga luha sa gilid ng aking mga mata at sinalo ng maiitim na hibla ng buhok. "Bakit sa akin, wala? Wala silang ginawa? Baka nga hindi nila naalala kailan ang birthday ko..."

Nanlalabo ang aking paningin. More tears filled my eyes which liquify my view of the stars above me.

"Scarlet, please..." nagmamakaawang sambit ng lalake.

Kung masasagasaan man ako, could there be a chance that God would make me feel what heaven is like? Sa langit ba ako mapupunta? Hihingi nalang siguro ako ng pabor na kahit isang araw lang, mapunta ako sa bahay Niya. Pagbibigyan Niya kaya ako?

But I don't think I am his favourite so doing me that favor isn't possible. I'm not even my parents' favourite child. I am no one's favorite, not even my friends and I cannot blame them. I am never someone's favorite, and I hate that it matters to me when it doesn't hold significance to others.

I wonder if... being liked by many is destiny, or does it take hard work? Pinagsisikapan ko naman na magustuhan ako. But for several occassions where I show kindness and sincerity, still nobody chooses me. There is always that someone who is better, and I am never that. I'm just good. Just good.

Hinang-hina ako. Ang pamamanhid ng aking mga paa at kamay ay tila may buhanging naglalakbay. Hindi matukoy kung gawa pa ba 'to ng kalasingan. It could be that my energy was drained from feeding most of it to my pessimist mind.

The growl of the nearing car didn't faze me a bit. I'm too weak to lift a finger. Tanging nagagawa ko ay ang hayaan ang mga luhang maglandas sa gilid ng aking mga mata.

"Scar, please, get the fuck out—"

Ang nakakabinging lakas at mahabang busina ng sasakyan ay bigo akong gisingin sa pangangarap ko nang gising.

I snapped my eyes close. I feel peaceful while the frustration from the car is drawing near me. Its headlights are forcing to invade my shut eyes. Hinahabol muli ang pandinig ko ng alingawngaw ng aking pangalan habang ramdam ang bigla kong pag-angat.