My eyes never leave my son when he started walking towards Archer. Ilang minuto matapos nilang magpaliwanagan ay nagkaintindihan din ang dalawa.

"I'm sorry, Daddy." Napapikit ako sa nanghihinang boses ng aking anak. Rye enveloped his arms around his father as Archer did the same.

"I'm sorry," Archer whispered at my son. He kept saying sorry to him. Tuluyan na akong napaupo sa sahig habang pinapanood sila.

Ilang minuto ang lumipas ay naghiwalay ang dalawa. Noon ko naalala na hindi ko sila pormal na naipakilala sa isa't isa. Pinalis ko ang mga luhang naglalandas sa aking pisngi at nakaluhod na lumapit sa aking anak.

I held both of his shoulder from the side and smiled at him when he glanced at me. "R-Rye, meet your father, Archer Eliseo Fonacier."

My eyes turned to Archer as I caught him looking at me. "Arch, t-this is Archer Ysrael, your s-son."

Huling huli ko ang pagbuka ng kanyang labi nang banggitin ko ang buong pangalan ni Rye. He blinked. Nanatili siyang nakatingin sa akin.

"Tito Prestin's right! We have a same name, Daddy."

Noon lang natauhan si Archer na tinanguan ang anak bago muling marahang hinila ito at ipinulupot ang mga braso kay Rye.

"You're a lawyer, right? Tito Prestin told me my father is a lawyer," Rye said while they're still in that position.

Bakit hindi ko alam na may pinagsasasabi si Prestin kay Rye?

"Hmm, Daddy's a lawyer," he whispered while kissing the top of the head of my son.

"I want to be one too when I grow up."

"Anything you want, son. Anything. I'll give everything you want. I'll support you in everything. You'll be a lawyer."

My smile didn't falter as I watched them. Hindi ko alam kung ilang oras na silang naguusap habang ako ay naman ay pinapanood ang bawat galaw nila. Madalas nila akong sinasali sa usapan na lalong nakakapagpangiti sa akin.

Its been hours, hindi pa rin mapaghiwalay ang dalawa habang sa dalawin ng antok si Rye. Hapon pa lamang ngunit siguro ay dahil na rin sa pagod sa mga nangyari ngayong araw.

Archer carried my son when he fall asleep. Tumayo ako at sumabay sa kanya habang buhat ang aking anak.

"Let me show you my room in here," he muttered.

Paglingon ko sa kanya ay nahuling nakatingin pala siya sa akin. Ngumiti ako ay bahagyang itinango ang ulo. Though right now, my inside is in chaos. Ang marahas na pagtibok ng aking puso ay nakakapagpangatal ng aking mga binti. I know I have to explain everything to Archer and I don't know how to.

I heaved a deep breath as Arch stopped in front of a door. Hindi ko na kailangang kumpirmahin kung ito nga ang kwarto niya, dahil hindi naman siguro siya titigil dito kung hindi, hindi ba?

My hands pulled down the knob as the door opened. Pinauna kong pumasok ang aking mag-ama bago ako tuluyang sumunod at marahang isinarado ang pinto sa aking likuran.

Bahagya akong natigilan nang may maalala. Mag-ama? Ang kapal mo naman, Auriese! Saway ko sa sarili.

Maingat na ibinaba ni Archer ang aming anak. Sa lawak ng kanyang kama ay sobra-sobra ang espasyo noon para sa aking anak.

I roamed my eyes around the placed as Arch tucked my son to bed. Maybe to distract myself. There's only one thing I can say about his room, this is a bachelor's property. Sa kulay pa lamang na sumasakop sa buong silid ay halata na iyon.

I hurriedly faced Arch when he stood from the bed. Alanganin akong napangiti sa kanya ngunit sandali lang iyon dahil sa takot na mauwi ito sa isang ngiwi.

Humugot ako ng malalim na hininga upang pakalmahin ang aking kalooban. "I-I'll just call Mommy to ask how's Prestin. And go to the hospital if needed." You, fool! Akala mo ba ay matatakasan mo ang dapat niyong pagusapan?

You can't avoid it, Auriese!

"Hmm, babantayan ko si Rye. But if you need to go to the hospital, just tell me, ihahatid kita."

Agad akong umiling sa presinta niya. I know he wants to be with our son. As much as I like that idea, ayoko namang ipagkait yung oras niya dapat sa anak ko. Rye's already four years old and Arch just met him. I want them to spend their time to each other like how the two of them wants it. Besides, kaya ko namang magdrive mag-isa.

"Just stay with Rye. I can drive."

Sa una ay mukhang ayaw pa niyang pumayag ngunit nang makitang napabuntong hininga siya ay alam kong hinahayaan na niya 'ko.

I turned to Rye who's sleeping peacefully at Archer's bed. I heard his baby snore as I leaned and kissed his forehead. Inayos ko ang kanyang unan nang bahagya itong lumihis.

Matapos ay tumayo ako at hinarap si Archer. "I'll go ahead," paalam ko. I was about to go to his door when I heard him spoke.

"Where's mine?"

May pagtataka sa mga matang binalingan ko siya. Unti-unting nalukot ang aking noo nang makita ang ngisi niya. He raised his brow up in me.

"Huh?"

He walked near me and stopped when we're already facing each other. He immediately cupped my cheeks and caged it in his hands as he tilted his head. Sa bilis ng pangyayari ay hindi na ako nakaiwas pa sa gagawin niya. He quickly leaned on me as our lips met for a few seconds.

Bahagya siyang lumayo ngunit para bang hindi siya nakuntento at muling mabilis na pinagdikit ang aming mga labi.

I was rooted on where I'm standing as he's smiling like an idiot in front of me. Nakakulong pa rin sa kanyang mga kamay ang aking pisngi. "Daddy also want Mommy's kisses," he muttered.

Akmang muli niyang pagdidikitin ang aming mga labi ngunit agad akong umiwas. Siguro ay dahil na rin sa gulat o dahil parang wala ako sa sarili. "Enough!" Namimilog ang mga matang sambit ko. He chuckled as his lips landed at my cheek.

"Damot, kiss lang eh." Kunwaring tampo niya.

Nahihiwagaan ko siyang tinignan nang umasta siyang parang bata na inagawan ng candy habang nakatingin sa akin. "What the hell, Attorney!" Pigil na mapalakas ang boses na sambit ko.

Lalo siyang napatawa ngunit hindi gaanong malakas upang hindi magising ang aming anak.

"Message me, I'll fetch you, Babe." Narinig ko pa iyon bago tuluyang makalabas ng kanyang silid.

Napailing na lamang ako, may supil na ngiti sa mga labi ngunit agad ring nawala iyon nang maalala ang nangyari kay Prestin. I trust my hand in my pocket as I fished for my phone.

I tried to dial Mommy's number but no one answered it. Isang beses ko pang sinubukang tawagan ang numero at laking pasalamat ko nang sumagot si Mommy.

"Mommy! How's Prestin?"

Bumungad sa aking ang mga hikbi niya. "Ang apo ko? A-anong nangyari?" Mababakas pa rin sa boses nito na kagagaling lamang sa pagiyak.

"Rye's already safe, Mommy. Don't worry."

"S-si Prestin, sabi ng doktor ay ayos na siya. Pero, Auriese, bakit hindi pa nagigising ang kakambal mo?"

Mariin akong napapikit. "Calm down, he'll surely wake up, Mommy. Where's Dad? Is he there?"

"No, nasa presinto. He reported what happened."

"Alright, I'll go there. Calm down, I'm sure Prestin will be alright."

I tried calming her down for a minute. Nang masigurong maayos na siya ay agad kong ibinaba ang tawag. I can't end the call while she's panicking. Nagaalala ako na baka himatayin ito.

I jogged down the stairs of the penthouse. Nang makarating ako sa huling baitang ay agad na napahinto nang makasalubong ang hindi pamilyar na babae. She came from the kitchen.

Sumulyap ako sa pinanggalingan niya at kumunot ang noo nang makitang walang tao roon.

I frowned. "Who are you? What are you doing here?" Tanong ko nang maalala ang sinabi ni Mirae na isa ang penthouse na ito sa headquarters ng mga namamahala sa Cosmos. Seeing an unfamiliar woman inside this is just strange.

"I was just looking for D-Dasher. I won't do anything."

Kakilala ni Dasher? Bakit nandito? I mean, who is she?

Pinalis ko na ang nasa isip nang lumagpas ang tingin niya sa akin. Nilingon ko ang tinitignan niya at nakitang si Dasher iyon na kapapasok lamang ng penthouse. He's still holding a cane to support his body. Ang alam ko ay nakakatayo na si Dasher ng wala iyon ngunit kailangan pa rin para sa suporta.

"Auriese," he nodded at me when our eyes met. Agad iyong lumipat sa babae sa aking likuran.

Dasher called the woman when he saw her.

"Dash," it was almost a whisper from the woman beside me.

"You know her?" Pagkumpirma ko kahit alam na ang sagot.

His lips tugged into a smile. "Yes, I know her. Don't worry."

Marahan akong tumango at bumaling sa babae sa aking harapan. "Sorry, I thought..." I trailed off.

"Naiintindihan ko."

I smiled at her soft voice as I extended my hand. "I'm Auriese."

Tipid na sumilay ang ngiti sa kanyang mga labi. She muttered her name as she accepted my hand. "Nice to meet you, Auriese." She gently shook my hand.

"Nice to meet you too," sambit ko bago nahuli ng aking mga mata ang bulto ni Dash na ngayon ay nakalapit na sa amin.

"I'll go ahead, by the way," paalam ko sa kanila akmang tatalikod na ngunit narinig ko ang pagpigil ni Dash.

"Wait, where are you going? I mean, alam ba ni Archer na aalis ka? Bakit hindi ka pahatid?"

I hummed while my lower and upper lips were pressed to each other. "Hmm. He's with Rye and I can drive."

Napalabi ito at marahang tumango sa akin. "If you don't mind..." He trailed off. Tila tinatantya ang sasabihin.

"What is it?" Tanong ko kahit na may hinala na ako sa kung ano ang sasabihin niya.

"Rye... he's Archer's son, right?"

Napakagat ako sa pangibabang labi ay marahang tumango. A smile formed in my lips as his mouth parted.

Tila alam na niya iyon kanina ngunit hanggang ngayon ay nagugulat pa rin. Who wouldn't be shocked anyway.

I arrived at the hospital. Matapos maitanong kung saan ang kwarto ni Prestin ay dali dali ko iyong pinuntahan.

I quickly pulled the knob as I opened the door. Agad na napakunot ang aking noo dahil sa nadatnan.

"Auriese," I heard my mommy called but my eyes were fixed at the woman beside Prestin. Nakaupo ito sa upuan katabi ng kama ni Prestin habang hawak ang kamay niya.

Her eyed darted at me and she even smile. Bumaba ang tingin ko sa damit na suot niya. I frowned as I saw her wearing a hospital gown.

"Who are you?" I asked as I slowly walked near them.

"Anak, nobya raw siya ng kakambal mo."

I glanced at my mother as my eyes blinked at her statement. Girlfriend? May girlfriend si Prestin?

I stared again at my mother's eyes. Tila nagkakaintindihan ang aming mga mata.

"Hon?"

Marahas na bumaling ako aking ulo dahil sa narinig mula sa babae.

"H-hon, you're awake!"

Naalerto ako at tuluyan ng lumapit kay Prestin nang makitang gising na mga ito.

"Anak!" Dali daling pinindot ni Mommy ang intercom upang tawagin ang doktor.

I immediately met Prestin's eyes. Ngayon ay wala na ang hawak ng babae sa kamay ni Prestin. Tila manghang mangha ang babae sa nakikita.

"W-where's Rye? Fuck. I'm sorry, Auriese. I tried to--"

Lumapit ako kay Prestin at marahang tinapik ang braso niya. "Rye's safe. Don't worry about him--"

"Hon!"

Natabunan ang aking mga salita dahil sa pagtawag nang babae kay Prestin. Kunot noong nilingon ito ng aking kakambal.

He's now curiously eyeing the woman. "Excuse me, Miss but may I know who are you?"

Tumaas ang kilay ko sa tinuran ni Prestin. I glanced at him. Posible bang magkaamnesia dahil sa tama ng baril sa tagiliran? Gusto ko pang matawa sa naisip. 

But no, I'm sure of one thing. This woman is not Prestin's girlfriend or I don't know.

"H-hon, ano ka ba--" Natigil sa pagsasalita ang babae nang bumukas ang pinto ng silid ni Prestin.

I saw the doctor in his scrub suit entered.

"Doc, may amnesia ba ang kapatid ko?" Bungad ko sa doctor na kinunotan naman ako ng noo.

He chuckled as he gently shook his head. "That's impossible but let me check."

Bumaling ang doktor kay Prestin ngunit natigilan ito nang makita ang babae sa gilid niya.

"Hey! The nurses are looking for you," the doctor muttered while his eyes are directly fixed at the woman.

"No! I won't go back there! Hindi ako baliw at talagang mababaliw ako kapag ibinalik niyo ako roon!"

"Tsk! Crazy woman."

Nahihiwagaan akong napatingin sa doktor nang marinig ang mahinang bulong nito.

The woman doesn't looks like a crazy one though.

__________