Lauren wyszła przed swój dom, by sprawdzić skrzynkę pocztową, która tak na dobrą sprawę w obecnych czasach stanowi już zabytek. Mimo to zielonooka kochała klimaty, które powoli zaczynały być staromodne. Lubiła dostawać listy zamiast maili, a wszystkie swoje nowe wiersze zapisywała za każdym razem w swoim notesie zamiast w pamięci laptopa. Nie ufała nowoczesnej technologi. Można stwierdzić, że to jedna z wielu cech, które sprawiały, że Lauren identyfikowano jako bardzo niestandardową kobietę. 

- Piękną mamy dziś pogodę, nie sądzisz? - nagle usłyszała dobrze znajomy głos zaraz za sobą, przez co wręcz podskoczyła w miejscu, a następnie odwróciła się.

- Oh, Camila... To ty. - powiedziała, jakby była zaskoczona ujrzeniem swojej niskiej sąsiadki.

- Miałam w planach do ciebie wpaść... - młodsza kobieta przybliżyła się do Lauren, układając płasko dłonie na jej klatce piersiowej, niewiele ponad jej piersiami, na które spojrzała zaraz potem, oblizując usta - Stęskniłam się.

- Karla, powiedziałam ci, że to koniec. Nie możemy... ty... masz narzeczonego. - Jauregui odparła ściszonym głosem.

- No i? Przecież wiem, że też ci mnie brakuje. - twarz pięknej sąsiadki zaczęła się niebezpiecznie przybliżać, przez co Lauren mogła poczuć miętę, bijącą z jej ust. 

- Brakuje, ale nie w ten sposób. - zielonooka z wyraźnym trudem postanowiła odepchnąć od siebie kobietę, która jedynie rzuciła jej zdezorientowane i rozzłoszczone spojrzenie, krzyżując ręce na piersiach.

- Od kiedy zaczęłaś się stawiać? 

- Od kiedy odcięłaś się ode mnie w momencie, gdy nie chciałam być dłużej twoją dziwką, bo coś do ciebie poczułam. - Lauren wyrzuciła na jednym wdechu, po czym szeroko otworzyła oczy, zdając sobie sprawę z tego, co właśnie po raz pierwszy na głos przyznała.

Nie wiedząc co robić, kobieta zasłoniła dłonią usta i uciekła z powrotem do swojego mieszkania, czując, jak w jej oczach zbierają się zły. Była zdania, że ostatnią osobą, która powinna oglądać ją płaczącą jest Camila, więc zamiast dłużej z nią rozmawiać, czym prędzej oddaliła się, wracając do swojej sypialni. To właśnie tam zielonooka zalała się potokiem niekończących się łez oraz postanowiła zapisać ostatnie strony w swoim notesie.

Sama już nie wiedziała, czy pisanie było dla niej ukojeniem, czy przysparzało jej jeszcze więcej cierpienia. Chciała tylko jednego.

Ulgi od bólu, który przysparzało jej kochanie Camili Cabello.