Instagram

Użytkownik @sunnyhobi udostępnił post

@sunnyhobi czekamy na jedzonko @worldwidejin @chimchim

28 polubień

5 komentarzy

@chimchim miałeś tego nie dodawać wyglądam niekorzystnie 🙄

@jkook ooo gdzie jesteście??

@jkook jestem głodny

@sunnyhobi @chimchim nie marudź 😟 wyglądasz jak model 😍

@sunnyhobi @jkook u Jimina

- Voilà, smacznego. - Jin położył przed nami patelnię ze świeżo upieczonymi warzywami. Hobi siedzący obok mnie natychmiast wziął się za nakładanie potrawy na swój talerz, natomiast ja wpatrywałem się w swój talerz, nie odzywając się.

- Jimin, jedź. - z transu wyrwał mnie głos mojego brata, jednak ja nie miałem ochoty jeść. Moje oczy niemiłosiernie piękny i za każdym razem gdy mrugałem czułem piasek pod powiekami.

W końcu wziąłem niewielką porcje jedzenia, by nie martwić Jina. Wiedziałem jak bardzo stara się, by jego dania wszystkim smakowały.

Jin wraz z naszym gościem dyskutował na temat jakiegoś konkursu muzycznego, który mają emitować w telewizji w jutrzejszą sobotę.

Ja siedziałem w ciszy, i jak głupek udawałem, że nie słucham tego o czym mówią, albo mnie to nie interesuje.

Oczywiście, że interesowała mnie muzyka, ale nie oszukujemy się. Ci ludzie poszli do tego programu tylko po pieniądze. Może ewentualnie sławę, by później skończyć z rozprawą sądową wraz z wytwórnią, bo któraś ze stron nie trzymała się zasad umowy.

Była sobota. Od poniedziałku zaczynały się ferie zimowe, które miałem spędzić na trenowaniu swoich umiejętności matematycznych, które były na poziomie trzecioklasisty.

Hoseok przyszedł mnie odwiedzić, ponieważ jako najbliższy przyjaciel martwił się, czy nie zapiłem się na śmierć moją ulubioną wodą mineralną.

Każdy doskonale wiedział, że ja, Park Jimin, nienawidzę alkoholu, i wszystkiego co z nim związane. Dlatego nie chodziłem na imprezy organizowane przez moich znajomych, a mój najlepszy przyjaciel był najbardziej żywiołową i otwartą osobą jaką widział świat. 

Może to z Hobim to trochę przesada. Może niepotrzebnie to mówię, ale on naprawdę jest bardzo energiczny, tańczy naprawdę dobrze. Wystarczy że usłyszy muzykę, i już jest pierwszym, który zacznie się poruszać w jej rytm.

Może to było coś co nas łączy. Tak się poznaliśmy, może bardziej zbliżyliśmy się do siebie.

Chodziliśmy do szkoły, i byliśmy nawet bliższymi znajomymi, ale dopiero gdy ja zdecydowałem się zapisać na zajęcia taneczne organizowane w miejskim domu kultury, połączyło nas coś więcej niż szkoła.

Ja tańczę, przynajmniej próbuje. To dla mnie jakiegoś rodzaju odreagowanie tych złych emocji. W prawdzie nie chodzę już na zajęcia, ale tańczę w domu, dla siebie.

Odpalam muzykę i skacze po pokoju. Porywam do tańca czasem mojego kota, ale on zawsze mnie podrapie i ucieknie z mojego pokoju.

Gdy mówisz, że tańczysz to brzmi dużo lepiej, niż gdy mówisz, że bawisz się w Szekspira.

Może dlatego, że Patricka Swayze wszyscy kochali zanim umarł, a Szekspir nadal dla wielu pozostaje nieszczęśliwie zakochanym poetą z depresją.

Na dworze sypie biały puch
Dzieci cieszą się, że w końcu mamy zimę
Ja bawię się w Szekspira
I udaje, że nie męczą mnie nocne koszmary