— Park Jimin. — usłyszałem głos nauczycielki wywołujący moje imię.

Wstałem szybko i cały zestresowany podszedłem do biurka nauczycielki.

W pierwszym momencie nie popatrzyła na mnie. Wpisywała coś na komputerze, nie odrywając oczu od monitora.

— No Jimin, i jak? — westchnęła, i popatrzyła na mnie. Byłem zmieszany i nie potrafiąc nic z siebie wydusić tylko wzruszyłem ramionami. — Oj nie stresuj się tak, bo zaraz ktoś będzie cię musiał zaprowadzić do pielęgniarki. — zaśmiała się.

Uśmiechnąłem się. To był najbardziej desperacki uśmiech w moim życiu.

— No dobrze. — przejechała myszką i prawdopodobnie weszła w sekcję moich ocen. Moje serce przestało bić w momencie, gdy z jej twarzy zniknął ten uśmiech, który nie byłem pewny czy był szczery, czy miał mnie jeszcze bardziej zdołować.

— Przykro mi Jimin, ale chyba sam wiesz że na więcej niż 2 nie jestem w stanie ci dać. — było jej przykro, było jej przykro bo była taką zołzą, która nie potrafiła zrozumieć że nie wszyscy są matematycznymi geniuszami jak ona i nie rozwiązują całego testu w 15 minut.

— W porządku. Mnie to w zupełności wystarcza. — uśmiechnąłem się, i nie chcąc już więcej dyskutować z tą okropną nauczycielką wróciłem do swojej ławki.

— Ale jest wredna. Zero empatii. I to jest człowiek po pedagogice. Powinna umieć rozmawiać ze swoimi uczniami. — Hoseok siedzący ze mną na większości przedmiotów szepnął do mnie, ale na tyle głośno, że miałem wrażenie że gdyby pani Lee chciała mogłaby to usłyszeć.

— Tak, ciszę się że to już koniec.

— Koniec tortur. Koniec godzin spędzonych na wkuwaniu tej choler

— Panie Jung, ale ciszej! Nie umiem rozmawiać z twoją koleżanką. Kiedy ty tutaj byłeś to nikt ci nie przeszkadzał, więc proszę o trochę kultury i ciszę. - zakryłem usta ręką, by przypadkiem nie wybuchnąć śmiechem.

— Dobrze, przepraszam. — Hobi przewrócił oczami, i sztucznie uśmiechnął się do nauczycielki, co ona zignorowała i wróciła do omawiania ocen. - Gdybyś nas już wypuściła głupia babo to nie musiałbym ci przeszkadzać. - dodał szeptem, a ja już nie wytrzymałem i zacząłem się śmiać.

— Jimin opanuj się. — usłyszałem jak Jungkook rozbawiony wychyla się ze swojej ławki i klepie mnie po plecach.
Sam był rozbawiony.

Po chwili zabrał swoje krzesło i mocno nim szurając przystawił je do naszej ławki.

— I jak tam nastawienie? — zapytał z uśmiechem od ucha do ucha.

Jak było? Smutno, że to koniec przygody z liceum i beztroski z tym związanej.

Ale z drugiej strony nie mogłem doczekać się studiów. Jednak jedyne czego obawiałem się, to te okropne egzaminy końcowe, które nie jednej nocy zmywały sen z moich powiek.

@jkook

@jkook @taetae patrz co znalazłem titi

11 polubień

— Nudzi ci się? — usłyszeliśmy pytanie Taehyunga za naszymi plecami.

— A tobie? — zapytał Jungkook, patrząc z pogardą na to, jak jego przyjaciel przegląda Instagrama. Jakby sam na robił dokładnie tego samego. — Mam więcej takich perełek. — uśmiechnął się dumnie, wskazując na swój telefon.

Westchnąłem zmęczony, i położyłem głowę na ławkę.

Byłem zmęczony. Jedyne na co miałem ochotę to wrócić do domu, położyć się w swoim wygodnym łóżku, odpalić jakaś relaksującą playlistę na Spotify i zasnąć.

Albo wziąć jakąś książkę i zrelaksować się przy czytaniu jej. Potrzebowałem tego w tamtej chwili.

— Ej wstawaj, koniec lekcji. — poczułem, jak Hobi szturcha moje ramię. Mruknąłem tylko niezadowolony i podniosłem się. Zabrałem swój plecak, i już miałem wychodzić, kiedy zatrzymań mnie głos Taehyunga.

— Bo wiesz Jimin, co robisz dzisiaj po lekcjach? — zapytał wprost. Poczekałem aż chłopak do mnie podejdzie i razem wyszliśmy z sali.

— Właściwie to nic ważnego. — popatrzyłem w jego oczy i widziałem, jak bardzo się czymś stresuje. Właściwie to domyślałem się o co może mu chodzić, i właśnie wtedy zapytał o to, co do tamtej pory było tylko marzeniem.

— Chciałbyś może pójść ze mną na randkę? — to był moment, w którym Kim Taehyung zaprosił mnie na randkę. Na pewno zapamiętam ten dzień, jako jeden z piękniejszych w moim licealnym życiu .

każdy to powtarzał
przecież ktoś taki jak ty nie może mi pomóc
ty nie dasz rady uwolnić mnie od tego bólu
a jednak to zrobiłeś

// Nawet nie oczekuję, że ktokolwiek jeszcze pamięta o tym fanfiku. Po ponad półrocznej przerwie wstawiam rozdział. Powodem jest przede wszystkim brak weny, i sama przyznam się że moją mocną stroną na pewno nie jest pisanie opowiadań z perspektywy 1 osoby jak to, więc coraz trudniej było mi pisanie nowych rozdziałów i wymyślanie jakiś ciekawych scen, w historii która mogła się zmieścić w kilku rozdziałach. Gdybym teraz miała napisać tą historię powstałby pewnie dłuższy oneshot, ewentualnie kilkurozdziałowa historia. 

Postaram się jak najszybciej zakończyć to opowiadanie, a teraz dziękuję za przeczytanie <3

21.01.2022 :)