lubię swoją ufność.

nie zaprzeczam, że to dosyć głupie, bo z tej ufności wynika problematyczna naiwność, ale nie oddałabym tego za nic na świecie.

wiem, nie nazbyt roztropnie, ale uwielbiam fakt, że mogę i potrafię zaufać.
jasne, często robię to zbyt szybko, ale bez tego wielu rzeczy bym nie osiągnęła. pisanie listów, spotkania, podejmowanie sporej ilości decyzji — generalnie dużo tego.

ufam nowo poznanej osobie i wiecie co? w większości przypadków mi się to opłaca.

jestem w stanie zaufać komuś, kto kiedyś już moje zaufanie stracił i jestem z tego dumna. znów aspiruję do postaci fikcyjnych, ale dawanie szczerej (przynajmniej zazwyczaj) drugiej szansy zawsze wydawało mi się czymś niesamowicie bohaterskim i wzniosłym.

chcę być taka jak moi dziecięcy i teraźniejsi idole, dlatego naprawdę się cieszę.

i mogę się pokochać, szczerze 💛