9.

Labag man sa loob ni Sage na sumakay kami ng taxi, wala na rin siyang nagawa dahil nakalayo na kami sa Towson University. Sinabi ko naman sa kan'ya na kapag nakita na namin ang pinunta do'n, aalis rin kami agad.

Sa totoo lang, wala talaga 'kong eksaktong maisip kanina kung saan kami pupunta, ang nasa isip ko lang no'n, basta malayo sa 8th street. Pero naalala ko 'yung pinuntahan namin ni Daddy noong bata pa 'ko... sa Daintree Forest Hill, dito lang rin sa loob ng Compton Town.

Naalala ko no'n, pumunta kami dahil dito raw madalas lumabas ang double rainbow. Pero sa kasamaang palad, hindi 'yun nagpakita. Mukhang hindi namin na-tiyempuhan. Hindi na rin ako nagbalak pang bumalik rito simula nang umalis sila Daddy papuntang Japan.

I'm not really expecting it now this time... pero 'yun lang ang unang pumasok sa isip ko para may mapuntahan kami ni si Sage.

"Where exactly are we?" Bagot na tanong ni Sage nang maglakad kami papasok ng gubat.

"This is Daintree Forest Hill," ngumiti ako at nagkibit-balikat, "Dito raw madalas lumabas ang double rainbow na matagal ko nang gusto makita. Hindi ako masyadong umaasa ngayon, pero may kaunti pa rin."

Pansin ko na simula pumasok kami kanina rito, wala kaming nakikitang ibang tao bukod sa mga sarili namin. Gano'n pa man, hindi naman nakakakilabot ang lugar.

As we go deeper, we end up in a secret garden among the mountains and we were stunned by the scenery.

Pilit kong inaalala, napuntahan ko ba itong parte na 'to? This isn't familiar even a little.

Large areas of pure white lilies bloomed, reflecting glowing light. The mild fragrance made me feel like I had fallen to the fairyland, and so my mood relaxed.

"I haven’t been here," I said queitly.

I turned to see Sage reaction but of course, he was just looking straight with his stony face.

"Let’s stay here for a little while," wika ko. "Aren’t you amaze?"

Humalukipkip ito at dumako ang itim na mata sa akin. "What do you think?" he asked in full sarcasm.

Ilang beses akong napakurap sa kan'ya, napasimangot pa ako ng sandali pero lumabas pa rin ang ngiti sa akin. Nakaisip ako ng ideya habang nakatitig sa nababagot niyang mukha.

Maybe it didn't amazed him, so I'll take him next time on a date, kahit paulit-ulit na date, at paulit-ulit ko pa siyang yayain, at paulit-ulit rin niyang tanggihan... I'll still insist. Maparamdam ko man lang sa kan'ya na kahit ano pang problema ang mayro'n siya, nandito lang ako.

My heart palpitated and stung in pain. Bigla ko na namang naalala 'yung masamang panaginip na 'yun...

Gumalaw ang mga halaman sa likuran namin at bago pa kami makalingon ay may boses matanda na ang nagsalita.

"Bisita...?" nagugulat na tanong ng matandang babae.

Doon ko lang napagtanto na may maliit na greenhouse sa likuran niya kung saan malamang siya nanggaling. Siguro, siya ang may-ari ng magagandang bulaklak na nandito.

Magalang akong tumango sa kan'ya, "Pumasyal lang po kami at nadaanan namin itong garden na 'to. Pasensya na po."

Ngumiti ang matanda sa akin at kinaway ang dalawang kamay. "Nagulat lang ako apo, wala na po kasi masyadong dumadaan ditong bisita. Kung may pupunta man po ay para sa documentary o mga shooting ng mga artista."

Medyo nailang ako sa pangongopo niya sa amin. Napansin ko ring may hawak siyang mahabang water hose, siguro ay magdidilig na ng halaman.

"Sige po, i-enjoy niyo lang ang paligid." Aniya pa pero pansin ko ang bagal nito sa paglalakad para lapitan ang mga bulaklak. Nakaramdam ako ng matinding awa.

Lumingon ako kay Sage na tamad na nakatingin sa matanda. Hindi ko alam kung anong iniisip niya pero napagtanto ko nalang na nilapitan ko na ang nahihirapang lola.

Ngumiti ito agad sa 'kin nang makita ako. "Ano po ‘yon?"

"H’wag na po kayong mangopo sa akin." Nahihiya kong sabi, "Tulungan ko na kayong magdilig. Marunong naman po ako."

Bahagya siyang nagulat sa sinabi ko at napaatras ng isa. "N-Naku, hindi. Nakakahiya naman ‘yun apo."

"Ako na po, lola. Mas mag-e-enjoy po ako kung dinidiligan ko rin ang mga halaman dito."

Ilang sandali siyang nahinto, tinapunan niya pa ng tingin ang kasama ko sabay sabi sa 'kin, "Hindi ba magagalit ang nobyo mo?"

N-Nobyo...?

Napahagikgik ako ro'n. Ang advance mag-isip ni lola. "Mukha po ba siyang magagalit?"

I gazed at his stony face, his eyes narrowed.

Binalik ko ang tingin sa matanda at kinuha na ang water hose para wala na siyang magawa. "Hayaan niyo na po ako rito, lola. Atleast kahit ngayon, makapagpahinga kayo."

She sighed resignedly and let me be. "Maraming salamat. Bilang kapalit, pwede kang kumuha ng kahit anong bulaklak rito."

Pagkaalis ni lola ay sandali pa 'kong napatitig sa kan'yang likuran. Syempre hindi ako pipitas ng mga bulaklak rito, pakiramdam ko kasi manghihinayang ako sa ganda no'n. Hanggang sa narinig ko ang kalmado pero malamig na boses ni Sage.

"Are you really here to just water the flowers?"

I shrugged, "Not really. Minsan ko lang naman nagagawa ‘to kaya ayos lang. Isa pa nakakaawa si lola."

I pressed the switch, only to find the water more powerful than expected. I suddenly lost grip of the water hose, and the water spurted at Sage.

"Sorry!" nasabi ko sa gulat.

Sage grabbed the water hose quickly, which was still spinning on the ground and pressed the switch off.

He immediately shot me with his unexpressive eyes, he was soaking wet. The glistening drops of water mixed with sweat slids down his neck, forming an invisible mark on his skin and sinking into his wet uniform.

I should've apologize even more, but I can't help looking at him.

The pure white lilies swayed slowly with the breeze and the fragrant coolness brushed my hair, but I only felt the heat in my face.

Nabalik lang ako sa wisyo ng bumuga siya ng hangin at hawiin pataas bahagya ang kan'yang buhok. "Do your job quickly," mahinang aniya.

"Just a moment!" Tumakbo ako papunta sa maliit na greenhouse ng matandang babae. Kumatok ako ro'n at nagpasensya, nanghiram ako ng malinis na bimpo para kay Sage.

It was such a simple job, but I got him soaked all over.

After I got back with a towel, Sage had already disappeared in the depths of the sea flowers. He was on the side sitting on a boulder rock, holding a water hose, looking serious as always.

Hindi ko napigilang mapangiti. In addition, his gentleness shone brightly on the sun, attracting all of my attention.

Seemingly noticed my presence, he glanced at me. I took a step forward and handed him the towel, he immediately dry himself. Tumitig pa 'ko sa kan'ya, pero hindi rin nagtagal ay tumingin ulit siya sa 'kin. Napaiwas agad ako ng tingin at kinuha na ang water hose rito. Naramdaman ko agad ang mabilis na tibok ng puso ko.

Tsk...

"Do you feel hot? Your face is red."

Mariin muna akong napapikit saka tinuloy ang pagdidilig sa mga bulaklak at halaman. "Y-Yeah you’re right, it’s hot in here..."

Sandali akong nahinto sa kinatatayuan. Naalala ko 'yung gusto kong itanong sa kan'ya, pero hindi ko alam kung sasagutin niya. Bumuga ako ng hangin at muli siyang hinarap. Let's try...

"Can I ask you something?"

"As long as I can answer." Kalmadong aniya habang nagpupunas.

"About... last night. Bakit sinabi mong tayong dalawa lang ang nakakaalam ng bahay mo? Kahit ba mga magulang mo hindi alam ‘yun?" Maingat kong tanong nang huminto siya sa ginagawa. Umiwas ako ng paningin, "Or is it because of those guys?"

Hindi siya sumagot.

I looked at him, he continued drying himself. "Sage..."

"That’s none of your business."

I heaved a deep sigh as I return to my work. There's no point asking him right now. Sabi ko na nga ba, hindi niya sasagutin.

What a mysterious guy...

Mabilis kong tinapos ang ginagawa ko. Hindi naman gano'n kahirap since paikot lang naman ang garden na ito. Matapos no'n ay binalik ko na sa ayos ang water hose at tinabi sa gilid para kapag binalikan ni lola, hindi na niya kailangan pang ayusin.

Tumingin ako sa relo ko na sinasabing mag-a-ala sais na ng gabi. Pinunasan ko ang noo ko dahil sa pawis na tumulo.

Umikot ako para yayain na sana si Sage na umalis pero wala na siya sa pwesto niya. Lumakad ako palabas ng garden at lumingon sa paligid, doon ko siya nakitang nakaupo sa isang malaking bato at nakatapak ang isa paa sa lupa.

"Sage, we’re leaving. I’m done."

"Come here," he ordered me with a flat tone. "You’ve been waiting to see that, right?"

Looking at the direction he pointed, I clearly saw the miracle that I had been waiting eversince I was a child.

Napasinghap ako. "It’s... a double rainbow." Saka ako dahan-dahang lumapit sa tabi niya.

Tila natutunaw ang puso ko habang nakasulyap sa itaas. Hindi ako makapaniwala na ngayon ko ito masisilayan-- bagay na matagal ko nang inaasam na makita kasama si Daddy.

Lumabas ang matamis na ngiti sa labi ko. Mukhang nagbunga ang ginawa kong pagtulong sa matanda kanina. I'm so happy...

Lumingon ako sa katabi. His jet-black eyes reflected the wonderful colors, swaying with his quivering eyelashes.

He looked the most gentle at this moment.

After awhile, he gazed back at me. "Have you ever heard of the legend of the three rainbows?" he suddenly asked.

Hindi ako sumagot at nanatili lang na nakangiti sa kan'ya.

"It was said that anyone who see three rainbows would be blessed." Dugtong niya.

Bahagya akong natawa, "Does it really exist?"

Sage shook his head, his mouth curved in a handsome arc. "Look."

He pointed up. Halos mapanganga ako nang makita ang tinuturo niya. Kanina'y double rainbow lang ang nakita ko, pero bigla itong nagbago sa tatlo... teka paanong nangyari 'yun? Gano'n pa man, hindi ko na 'yun pinagtuunan pa ng pagtataka. Aaminin ko, sobrang nakakagaan sa pakiramdam na makita ito.

Does it mean we'll be bless?

"We saw the three rainbows together but... just like that, right now I feel very blessed." Sabi ko habang parehas ang mga mata namin sa itaas.

He didn't respond to ask, so my eyes shifted on him.

The greatest miracle has always been in front of me, whether there’s a third rainbow... or not.

~ × ~

Saktong alas siyete ng gabi nang makababa kami ni Sage sa Towson University. May mga tao pa rin pero hindi na kagaya kanina na sobrang dami. Akala pa nga ni Sage ay mauuna akong bumaba, pero nagulat siya nang sumama pa 'ko ulit hanggang dito.

"May gagawin ka pa sa loob?" Tanong niya.

Umiling naman ako, "Hihintayin kita hanggang sa makuha mo ‘yung motor mo."

"What?"

Sa totoo lang, gusto ko lang makasigurado na wala na talaga 'yung mga lalaking naghahanap sa kan'ya. Masama ang kutob ko sa mga 'yon. Kung tatanongin ko naman ulit, hindi niya ulit 'yon sasagutin. Kagaya kanina.

Hindi ko alam kung bakit napaka pribado niya masyado.

"Sage, pwede bang..." alam kong nakakahiya pero kailangan kong makasiguro, "Hintayin kita rito at ihatid mo ‘ko ulit sa bahay?"

Hindi ako nakarinig ng sagot sa kan'ya. Kunot lang ang noo niyang nakatingin sa akin.

Please say yes...

He sighed, "Take a cab."

Hinabol ko 'to nang akmang papasok na siya sa parking area. Pinigilan ko siya sa uniform pero malamig lang niya 'kong tinapunan ng tingin. I wanted to take back my words, but if I'm going to do that, ano nalang ang mangyayari sa amin?

"S-Sandali... gano’n nalang ‘yon? Pagkatapos kitang dalhin sa Daintree Forest hindi mo man lang ako ihahatid pauwi?" The words just flew out my mouth, "Hinatid kita dito kahit hindi mo sinasabi, dapat ihatid mo rin ako sa bahay."

And then shit, I suddenly feel embarrassed!

"What did you say...?"

I bit my lip. Nahihiya akong sabihin na dahil gusto kong makasiguro na wala na ang mga 'yon kaya ako magpapahatid sa kan'ya pero... bahala na.

"Take me home."

Inalis ko ang tingin sa kan'ya at humarap sa maraming tao. Hindi ko talaga alam ang gagawin ko kapag nalaman kong nahuli siya ng mga 'yon. Hindi ko alam ang atraso niya, pero ayoko siyang mahuli, lalo't hindi ko alam ang rason kung ba't magpapakamatay siya.

After a moment, I decided to take a look at him. He had a look on his face like he was looking at an idiot.

Psh.

Bigla ay umiling siya't lumakad na papasok ng parking. Bahagya akong nainis dahil sa katigasan niya. Hahabulin ko pa sana ulit siya pero narinig ko siyang magsalita-- which made me stop and loosen up.

"You’re so demanding."

Does it mean yes?