- Zamierzasz się zapisać do pomponiarek?- drgnęłam słysząc znajomy głos.

- Adam idioto! Wystraszyłeś mnie- uderzyłam do w ramię nie szczędząc sobie siły.

- Sorka. Jak Ci minął pierwszy dzień w starej szkole?- zapytał opierając się o framugę.

- Tak jak zawsze w tej szkole. Nudno. W Dublinie chociaż raz w tygodniu dochodziło do bójek a tu? Nie zauważyłam nawet by ktokolwiek ściągał na dzisiejszej klasówce z biologii. Ta szkoła to totalne dno- mruknęłam opierając się o drzwi.

- Ale nasze wyniki w sporcie się poprawiły- odparł puszczając mi oczko.

- Wielkie wyróżnienie nie ma co- prychnęłam- Kto jest teraz kapitanem pomponiarek?

- Sarah Duanne- odparł wzdychając

- Kto?- zapytałam ponownie ponieważ kompletnie nie kojarzyłam tego nazwiska- To jakaś nowa?

- Też tak myślałem. Pamiętasz jak w pierwszej klasie jakaś dziewczyna cisnęła tacą z lunchem jakiemuś kujonowi bo wylał na jej buty shake'a?- kiwnęłam głową- To właśnie Sarah była tym kujonem

- Z samego dołu na sam szczyt. Kto by pomyślał- zaplotłam ręce na piersiach.

- Z pewnością nie Cece, której odebrano rolę kapitana. Jest wściekła na Sarah, tak mocno, że ostatnio podobno podmieniła jej odżywkę do włosów w szatni. Ale pomyliła szafki i ucierpiała jakaś pływaczka.

- Peszek- rzuciłam odrywając się od drzwi i ruszając naprzód.

- Gdzie idziesz?- zapytał blondyn podbiegając do mnie.

- Jak to gdzie? Na trybuny. Chcę zobaczyć tą maskaradę. W końcu rok temu to ja jej przewodziłam. Chcę wiedzieć czy ta dziewczyna jest warta zagrzewania naszej szkolnej drużyny do zwycięstwa- wyjaśniłam wspinając się po metalowych schodkach i zajmując miejsce w najwyższym rzędzie. Oparłam nogi o ławkę przede mną i z zaciekawieniem obserwowałam jak Sarah wydaje polecenia dziewczynom z drużyny.

- To w Dublinie zmieniłaś styl?- zapytał Adam wskazując na moje podarte ubrania

- Taaa. Trzeba było się wpasować w tłum.

- Fajny. Podoba mi się- pochwalił.

- Mi też- odparłam z rozbawieniem.

***

- Ta dziewczyna nie ma pojęcia o dopingowaniu- skwitowałam gdy opuściliśmy salę gimnastyczną- Jakim cudem została przyjęta do składu? Ta szkoła już do końca obniżyła standardy- dodałam otwierając szafkę i wkładając do niej niepotrzebne już mi książki.

- Co knujesz?- zapytał.

- Nic takiego. Zobaczymy się potem- oznajmiłam z uśmiechem zamykając szafkę.

-Taa- mruknął chłopak ale ja już kierowałam sie w stronę stołówki mając nadzieję, znaleźć tam osobę której szukam.

Przekroczyłam próg i uderzył we mnie odór wysoko tłuszczowych hamburgerów i frytek oraz gwar rozmów. Skierowałam się na prawo, tam gdzie były stoliki popularnych dzieciaków. Jasną głowę Cece widziałam już daleka. Nie witając się z nikim usiadłam obok niej i rzuciłam z prosto z mostu.

- Mam propozycję- blondyna spojrzała w moją stronę i uniosła brew.

- Znamy się?

- Emma Hyland. Możemy pogadać?

- A to ty. Coś się w tobie zmieniło. No więc słucham. Co takiego ważnego masz mi do powiedzenia?- oznajmiła wymachując dziwnie rękoma.

- W cztery oczy- posłałam jej wymowne spojrzenie. Blondynka ciężko westchnęła wstając od stolika. Odeszłyśmy kawałek od jej znajomych.

- No więc słucham- oznajmiła zrezygnowana blondynka.

- Słyszałam, że nie jesteś już kapitanem cheerleaderek

- Taa i? Ta mała suka zniszczyła mi oceny przez co Collins mnie wyrzuciła z drużyny. Wiesz oceny najważniejsze i tak dalej. Przejdziesz do rzeczy czy mam sobie iść?- zapytała

- Interesuje mnie czy nie chciałabyś odzyskać to stanowisko?

- A dlaczego sama nie możesz wrócić do cheerleaderek? W końcu to ty niedawno przewodziłaś drużyną.

- Ponieważ mnie to nie kręci a oddałam pieczę nad drużyną tobie. Ale jak widzę postanowiłaś zignorować ten dar i po prostu się poddać- powiedziałam ostro- W dodatku jakiejś kujonicy, która może spaść ze szczytu na sam dół równie szybko jak się na nim znalazła. Pytanie czy jednak to ma sens? Chcesz być kapitanem czy nie?- zapytałam śledząc reakcję dziewczyny- Chcesz doprowadzić naszą drużynę do zwycięstwa? Chcesz otrzymać dyplom za godne reprezentowanie szkoły?

- Chce- odparła cicho

- Nie usłyszałam

- Chce! Cholernie tego chce.

- Więc dajmy posmakować tej małej kujonicy co oznacza gniew prawdziwych kapitanów- oznajmiłam pełna zapału

- Hej Emma!- odwróciłam się i zobaczyłam biegnącego w moją stronę Luke'a. Zaśmiałam się zwalniając kroku. Cece się zmyła zostawiając mnie z blondynem sam na sam.

- Cześć Lucas. Co tam?- zagadnęłam

- Chciałem odświeżyć tą starą szopę babci i przydałaby mi się pomoc a jako, że też tam przychodzisz oczekuję jej od ciebie- wypalił na co wybuchłam śmiechem.

- Okey. Kiedy mam przyjść?- zapytałam poprawiając ramię plecaka.

- Najlepiej to dziś. Chciałbym dziś zacząć żeby skończyć ją przed urodzinami babci

- Spoko. Przyjdę zaraz po szkole- poinformowałam- Do zobaczenia

- Cześć- pomachałam mu po czym odwróciłam się i zaczęłam kierować się na francuski.

***

- Jestem- oznajmiłam stając za blondynem, który czyścił deski. Blondyn odwrócił się i zmierzył mnie wzrokiem.

- Nie boisz się zniszczyć tych ubrań?- zapytał.

- Bez obaw. W te spodnie już się nie zapinam a bluzkę ukradłam Meredith- oznajmiłam sięgając po papier ścierny. Luke wybuchł śmiechem.

- Wścieknie się jak się dowie- oznajmił.

- A mnie to szczerze nie obchodzi- odparłam słodkim głosikiem.

- Niesamowite- odparł chłopak kręcąc głową.

- Wiem. Więc gdzie zacząć?

- Możesz wziąć się za tamtą ścianę- powiedział. Przytaknęłam i zabrałam się do pracy.

Iiiii mamy już 2! Jak myślicie co knuje Emma?