«Φίλιπ, τ-τι έγινε; Γιατί μου μιλάς έτσι;» αναρωτιέμαι εμφανώς μπερδεμένη με την συμπεριφορά του ενώ νιώθω τα μάτια μου να βουρκώνουν.

«ΒΓΕΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΊΤΙ ΜΟΥ ΠΟΥ ΝΑ ΠΆΡΕΙ!» μου φωνάζει έχοντας χάσει την υπομονή του.

«ΣΟΥ ΤΑ ΕΔΩΣΑ ΟΛΑ! ΗΜΟΥΝ ΕΚΕΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΣΕ ΟΤΙ ΚΑΙ ΑΝ ΧΡΕΙΑΖΟΣΟΥΝ ΚΑΙ ΕΣΥ ΜΕ ΑΠΑΤΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΏΤΗ ΕΥΚΑΙΡΊΑ ΣΑΝ ΤΗΝ ΠΌΡΝΗ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ;!» ουρλιάζει και μου πετάει στα μούτρα κάτι φωτογραφίες. Τις κοιτάζω εξονυχιστικά και δεν μπορώ να πιστέψω στα μάτια μου. Όχι δεν μπορεί να πιστεύει ότι θα έπεφτα τόσο χαμηλά για τα χρήματα!

«Αγάπη μου, σε παρακαλώ ηρεμισε και--»

«ΜΗΝ ΜΕ ΛΕΣ ΕΤΣΙ!» φωναζει κοιτώντας με απειλητικά.

«Δεν σε απάτησα Φίλιπ, ποτέ δεν θα μπορούσα» ψιθυρίζω ενώ σκουπίζω με την παλάμη μου ένα δάκρυ που ξέφυγε.

Πώς μπόρεσε να πιστέψει τον οποιονδήποτε του είπε ότι τον απάτησα; Από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισα ήμουν πίστη απέναντι του και ποτέ μα ποτέ δεν μου πέρασε από τον μυαλό να κοιτάξω άλλον άντρα. Πώς μπόρεσες Φίλιπ; Πώς;

«Δεν με ενδιαφέρει να ακούσω τις δικαιολογίες σου, η απόφαση μου δεν αλλάζει. Πάρε τα πράγματα σου και δρομο» με κοιτάζει, το βλέμμα του παγερό «Θα επικοινωνήσω με τον δικηγόρο μου για το διαζύγιο» συνεχίζει.

Από ότι φαίνεται, οι προσπάθειες μου να κερδίσω την εμπιστοσύνη του και να του δείξω πόσο πολύ τον αγαπώ και τον σέβομαι, απέτυχαν. Ποιο το νόημα λοιπόν να συνεχίσω να προσπαθώ να αποδείξω την αθωότητα μου;

Αυτό ήταν λοιπόν. Χωρίς περαιτέρω καθυστέρηση σηκώνω την βαλίτσα μου- την οποία φυσικά είχε φροντίσει να ετοιμάσει ο Φίλιπ προτού γυρίσω- και κατευθύνομαι προς την πόρτα.

«Είμαι έγκυος στο παιδί σου, Φίλιπ» ψιθυρίζω, τόσο σιγανά που αμφιβάλλω αν με άκουσε και κλείνω την πόρτα πίσω μου.