Στέκομαι μπροστά από το τραπέζι με μάτια γουρλωμένα από την έκπληξη. Σίγουρα αυτός δεν είναι ο ίδιος Φίλιπ που θυμάμαι. Αυτός που δεν ήξερε καν πως να κρατάει ένα τηγάνι.

Δεν έχουμε δοκιμάσει ακόμα το φαγητό αλλα το παρουσιαστικό του δεν μπορεί να σε αφήσει και ιδιαίτερα αδιάφορη.

Αλλά ούτως ή άλλως, και χάλια να είναι, η προσπάθεια μετράει. Και μόνο που αφιέρωσε χρόνο για να ετοιμάσει όλα αυτά είναι αρκετό.

Το ερώτημα όμως είναι πότε πρόλαβε και τα ετοίμασε όλα αυτά. Οι ποσότητες είναι παραπάνω από αρκετές για να φάνε τουλάχιστον τέσσερα άτομα.

Αποκλείεται να σπαταλάει τον χρόνο του κάθε μέρα στο να στρώνει τραπέζια και να μαγειρεύει. Δεν γίνεται να έχει αλλάξει τόσο πολύ αυτά τα χρόνια.

«Ναι ξέρω τι σκέφτεσαι. Και κούκλος και καλός μάγειρας, μα ποιος είμαι;» αστειεύεται και ανασηκώνω το φρύδι μου.

«Καταρχάς, αγοράκι, δεν έχω δοκιμάσει ακόμα το φαγητό σου για να ξέρω αν είσαι όντως καλός μάγειρας» τον προκαλώ.

Ξέρω από πρώτο χέρι πως το μισεί όταν τον φωνάζουν αγοράκι, και νομίζω ήρθε η ώρα να το εκμεταλλευτώ στο έπακρο.

Δεν είναι δίκιο να με εκνευρίζει συνεχώς μόνο αυτός,έχω και εγώ δικαιώματα!

«Πρόσεχε τα λόγια σου Μπέλα γιατί δεν το έχω σε τίποτα να σου αποδείξω ότι δεν είμαι αγοράκι εδώ και τώρα» με προειδοποιεί.

Γιατί έχω το αίσθημα πως ελπίζει να έχει την ευκαιρία να υλοποιήσει την προειδοποίηση του; Φταίει ίσως το έντονο βλέμμα του; Η στάση του σώματος του; Πραγματικά δεν ξέρω.

«Συγγνώμη που θα χρειαστεί να προσγειώσω στην πραγματικότητα απότομα, αγοράκι, αλλά μπορώ να σου εγγυηθώ πως αυτό δεν θα συμβεί ποτέ. Μαθαίνουμε από τα λάθη μας και δεν τα ξανακάνουμε» λέω έτοιμη να ξεκινήσω καυγά.

Ευτυχώς που είναι εδώ ο πρίγκιπας μου, για χάρη του και μόνο συγκρατώ τα νεύρα μου. Αν δεν ήταν αυτός, θα άνοιγα το στόμα μου και τότε ούτε ο Νιαγάρα δεν θα τον ξέπλενε.

Δεν του αφήνω περιθώρια να απαντήσει καθώς κατευθύνομαι γρήγορα προς το τραπέζι και κάθομαι σε μια από τις καρέκλες.

Σκατά! Γιατί απλά δεν περίμενα να καθίσει αυτός πρώτος;! Δεν θέλω ούτε κατά διάνοια να καθίσει κάπου κοντά μου.

Ρίχνω μια προειδοποιητική ματιά στον Φίλιπ αλλά γρήγορα στρέφω το βλέμμα μου προς τον Τζέικ που έχει κάτσει στην θέση δίπλα μου.

Του χαμογελάω και πιάνω το χέρι του πάνω από το τραπέζι, σφίγγοντας το τρυφερά.

Παρόλο που η ματιά μου δεν φεύγει από πάνω του, μπορώ να δω με την άκρη του ματιού μου τα πόδια του Φίλιπ που βηματίζουν με αργό ρυθμό γύρω από το τραπέζι, έως ότου φτάσουν από την άλλη μεριά -ακριβώς δίπλα μου.

Ήμουν τόσο σίγουρη..

Γυρνάω το κεφάλι μου από την άλλη, εφόσον δεν μπορώ να τον αποφύγω, και αντικρίζω το φαγητό μπροστά μου.

Πότε στο καλό ήταν η τελευταία φορά που έφαγα;!

Ώρες ώρες απορώ και εγώ με τον εαυτό μου. Όσο περίεργο και αν ακούγεται, υπάρχουν φορές που δεν μου περνάει καν από το μυαλό να φάω κάτι, το ξεχνάω τελείως.

Τώρα εάν είναι λόγω της δουλειάς ή αν ευθύνεται κάτι άλλο δεν το ξέρω.

Για το μόνο που είμαι σίγουρη είναι πως και η καταστροφή του κόσμου να συμβεί, τίποτα δεν θα με εμποδίσει από το να πιω τον πρωινό μου καφέ.

Μου είναι πιο απαραίτητος και από το φαγητό που λέει ο λόγος, χωρίς αυτόν δεν θα μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου.

Χωρίς περαιτέρω καθυστέρηση, πιάνω το πιρούνι που βρίσκεται μπροστά μου και αρχίζω να του δίνω μικρές μπουκιές κοτόπουλου και άλλοτε σαλάτας από το πιάτο μου.

Ο Φίλιπ μπορεί να μην το ήξερε αυτό, αλλά ένα από τα αγαπημένα φαγητά του Τζέικ είναι το κοτοπουλο. Και πιο γενικά, ότι περιλαμβάνει κρέας.

Όσες μπουκιές και αν του δώσω το πιάτο παραμένει ασφυκτικά γεμάτο, τόσο πολύ που είμαι σίγουρη ότι, αφού τελειώσει ο Τζέικ, δεν θα μπορέσω να φάω ούτε το μισό.

Από τα 'μμμ' που κάνει κάθε φορά που του δίνω μια μπουκιά καταλαβαίνω πως μάλλον του αρέσουν πολύ οι μαγειρικές ικανότητες του μπαμπά του.

«Βρε μαμάκα δεν μπορώ άλλο, έσκασα!» αναφωνεί ο Τζέικ και τρίβει την κοιλίτσα του για να μου δείξει ότι δεν μπορεί να φάει άλλο.

Πάω να πω κάτι αλλά με διακόπτει η αυταρχική φωνή του Φίλιπ. «Το παιδί έχει φάει αρκετά, Μπέλα. Φάε εσύ τώρα, ούτε που έχεις ακουμπήσει το πιάτο»

Η αλήθεια είναι πως τώρα δεν πεινάω και τόσο. Ή βασικά ίσως και να πεινάω αλλά το γεγονός πως το στομάχι μου είναι δεμένο κόμπος αυτή την στιγμή με αποτρέπει από το να το καταλάβω.

«Με τον καιρό θα το συνηθίσεις βρε μπαμπάκα. Η μαμάκα ποτέ δεν τρώει πολύ» λέει ο Τζέικ κουνώντας το κεφάλι του πέρα δώθε για να δώσει έμφαση στα λόγια του.

«Ω, αλήθεια;» ανασηκώνει το φρύδι του «Και γιατί αυτό;» η ερώτηση απευθύνεται σε μένα.

«Έχει σούπερ δυνάμεις!» αναφωνεί ενθουσιασμένος ο Τζέικ και ο Φίλιπ γελάει.

«Απλά ξεχνιέμαι κάποιες φορές. Έχω πολλά να κάνω» λέω απλά και ανασηκώνω τους ώμους μου για να δείξω ότι δεν είναι και τίποτα σημαντικό.

«Απο πότε έχεις να φας, λοιπόν;» μπαίνω στον πειρασμό να του πω ψέματα αλλά ξέρω ότι αυτό δεν θα ωφελήσει πουθενά.

Έχει πολλά ταλέντα ο άτιμος, τι να κάνουμε. Εκτός από το να με πληγώνει συνεχώς, μπορεί και να μυριστεί το ψέμα από μίλια μακριά.

«Δύο μέρες... νομίζω» λέω αβέβαια.

Δεν τις μετράω κιόλας πανέξυπνε! Δεν είναι λες και κρατάω σκορ ή κάτι τέτοιο.

Όταν ακούει την απάντηση μου γουρλώνει τα μάτια και βρίζει, σιγανά ευτυχώς.

«Αμα πω ότι δεν φαίνεται θα έλεγα ψέματα. Και να φανταστεί κανείς γέννησες κιόλας» γιατί του φαίνεται τόσο απίστευτο; Πέντε χρόνια πέρασαν από τότε, περίμενε πως θα μείνω με τα κιλά της εγκυμοσύνης;

Δεν απαντάω και αντί αυτού αρχίζω να τρώω μικρές μπουκιές. Τουλάχιστον με αυτόν τον τρόπο θα με αφήσει στην ησυχία μου για λίγο.

Το φαγητό είναι όντως πολύ γευστικό και το κρασί υπέροχο. Γενικά σήμερα έβαλε όλη του την τέχνη σε αυτό το δείπνο από ότι φαίνεται.

Σε αυτά τα πέντε χρόνια σίγουρα βελτιώθηκε πολύ όσων αφορά την μαγειρική! Παλιά δεν τολμούσε καν να πλησιάσει την κουζίνα.

Αλλά και να ήθελε, δεν τον άφηνα εγώ. Η επαφή του με μαγειρικά σκεύη ήταν πάντοτε καταστροφική. Το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμασταν ήταν να γίνει καμία μεγάλη ζημιά όπως να πάρει φωτιά το σπίτι.

Έχω φάει ήδη το περισσότερο περιεχόμενο του πιάτου μου όταν αφήνω τα μαχαιροπίρουνα κάτω. Νομίζω ότι αν φάω ακόμα μια μπουκιά θα κάνω μπαμ.

«Μην μου πεις ότι αυτό ήταν όλο!» αναφωνεί.

Ω μην ανησυχείς, θα σου το πω.

«Πραγματικά έχω σκάσει. Τώρα αν δεν σε πειράζει, θα ήθελα να κοιτάξω λίγο τριγύρω» λέω χωρίς να το σκεφτώ μόνο και μόνο για να αποφύγω το κήρυγμα που θα ερχόταν.

Γαμώτο! Γιατί το είπα τώρα αυτό;! Άλλη όρεξη δεν έχω, να πάω να ξεθάψω κι άλλες αναμνήσεις.

«Αν το θες» λέει απλά και σηκώνομαι διστακτικά.

Δεν κάνω καν τον κόπο να κοιτάξω τριγύρω καθώς κατευθύνομαι στο μόνο δωμάτιο που ίσως να νιώσω οικία.

Ανοίγω την πόρτα και μπαίνω στο δωμάτιο. Παραμένει η ίδια όπως τότε. Βιβλιοθήκες σε κάθε μεριά του δωματίου γεμάτες με βιβλία, τα περισσότερα από τα οποία έχω διαβάσει.

Πέρναγα τόσο χρόνο εδώ μέσα που ο Φίλιπ είχε πάρει την πρωτοβουλία να μου αγοράσει έναν σούπερ- άνετο καναπέ για αυτό το συγκεκριμένο δωμάτιο, για να έχω άνεση.

Στα τρία χρόνια που ήμασταν παντρεμένοι είχα αρκετό χρόνο για να τα διαβάσω όλα αυτά καθώς πολλές φορές ο Φίλιπ είχε πολλή δουλειά και είτε έλειπε από το σπίτι, είτε ήταν κλεισμένος στο γραφείο του.

Ω, τόσες πολλές αναμνήσεις έχουν αρχίσει να ξετρυπώνουν και έχω μπει μονάχα σε ένα δωμάτιο.

Δεν μπορώ να καθίσω άλλο εδώ. Ούτε δευτερόλεπτο παραπάνω.

Δεν μπορω, δεν θέλω να θυμάμαι το παρελθόν. Δεν αξίζει.

Διανύω την απόσταση ως την πόρτα με τρεις μεγάλες δρασκελιές, την ανοίγω με γρήγορες κινήσεις μα πριν προλάβω να κάνω δύο βήματα πέφτω πάνω σε κάτι σκληρό.

Σίγουρα δεν είναι τοίχος, οπότε τι μας μένει;

«Εμ συγγνώμη» λέω απλά και κάνω μια προσπάθεια να περάσω μα μου κλείνει τον δρόμο με το σώμα του για άλλη μια φορά.

«Κάνε στην άκρη Φίλιπ, δεν έχω όρεξη για παιχνιδάκια» λέω νευρικά και τον σπρώχνω μα δεν κουνιέται ούτε εκατοστό. Ω, έλα τώρα!

«Θέλω να συζητήσουμε απλά Μπέλα, πόσο κακό μπορεί να κάνει μια συζήτηση;» λέει με απαλό τόνο κοντά στο αυτί μου και νιώθω να ανατριχιάζω.

«Στην δική μας περίπτωση και αν λάβουμε υπόψη και τις προηγούμενες "συζητήσεις" μας, μεγάλο κακό Φίλιπ» ναι πες μας κιόλας πως δεν θυμάσαι.

Μα φυσικά, είναι όλα μια παρεξήγηση ε;!

«Οι άνθρωποι κάνουν λάθη Μπέλα. Μακάρι να μπορούσα να τα διορθώσω και πίστεψε με όταν λέω πως αν μπορούσα να εξαφανίσω τον πόνο που σου προκάλεσα και να τον δεχόμουν εγώ αντίθετα, θα το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη» λέει και μπορώ να διακρίνω την ειλικρίνεια στην φωνή του μα δεν με συγκινεί.

Ω, αλήθεια νομίζεις ότι ξέρεις τι έχω περάσει εξαιτίας σου; Τι γλυκό! Πίστεψε με όταν σου λέω πως δεν έχεις καμία απολύτως ιδέα, αγοράκι.

«Τα λόγια σου δεν με συγκινούν Φίλιπ. Ελπίζω να αντιλαμβάνεσαι την ειρωνία της κατάστασης. Πέντε χρόνια πριν εγώ ήμουν αυτή που σε παρακαλούσε να της δώσεις μια ευκαιρία να δικαιολογηθεί μα εσύ προτίμησες να με αγνοήσεις και να συνεχίσεις την ζωουλα σου. Λοιπόν τώρα αντιστράφηκαν οι ρόλοι. Δεν θέλω να ακούσω λέξη πια για αυτό το θέμα. Να είσαι σίγουρος πως αν δεν ήταν για τον Τζέικ, θα έκανα τα πάντα για να μην σε ξαναδώ ποτέ στα μάτια μου» μπορώ να δω το πόσο τον πληγώνουν τα λόγια μου μα δεν με νοιάζει.

Είμαι σίγουρη πως την ίδια έκφραση, αν όχι χειρότερη, είχα και εγώ τότε μα προφανώς δεν τον ένοιαξε.

«Το ξέρω και θα μετανιώνω για όλη μου την ζωή που δεν σε πίστεψα και είπα όλα αυτά τα απαίσια πράγματα για σένα. Δεν σου άξιζαν και σίγουρα δεν σου αξίζω ούτε εγώ. Δεν ήμουν άξιος να λέγομαι σύζυγός σου και το ξέρω» λέει.

Τι στο καλό τον έπιασε τώρα και το παίζει μετανιωμένος;!

«Φυσικά και δεν ήσουν άξιος να λέγεσαι σύζυγός μου! Ούτε τώρα είσαι ούτε ποτέ. Σε καμία γυναίκα δεν αξίζει ένας άντρας που δεν την εμπιστεύεται και αμφισβητεί την πίστη της με το παραμικρό. Και δυστυχώς για σένα Φίλιπ, είσαι ένας από αυτούς»

Κοιτάζει κάτω ντροπιασμένος για μερικές στιγμές αλλά πάνω που είναι έτοιμος να πει κάτι, ο χαρακτηριστικός ήχος του κουδουνιού διακόπτει την συζήτηση μας.

Ευτυχώς, θεέ μου! Δεν θέλω να ακούσω ούτε λέξη παραπάνω να βγαίνει από το στόμα του.

Το μόνο που θα κατάφερνε έτσι κι αλλιώς, είναι να κάνει την κατάσταση μεταξύ μας ακόμα χειρότερη.

***

Καταρχάς θέλω να σας ευχαριστήσω για το 1Κ views.Για να είμαι ειλικρινής εγώ πίστευα ότι 1Κ θα φτάσει στο τέλος της ιστορίας:') Δεν το περίμενα και σας ευχαριστώ πολύ!💚

Πώς σας φάνηκε το κεφάλαιο;💋
Περιμένω σχόλια!

Τι λέτε να γίνει στην συνέχεια; Ποιός λέτε να είναι ο επισκέπτης;
Για να ακούσω προβλέψεις!
😏😶