Εδώ και αρκετή ώρα βρίσκομαι ξαπλωμένη ανάσκελα στο κρεβάτι μου, κοιτώντας το ταβάνι με ανησυχία καθώς διάφορες σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό μου.

Αν με έβλεπε κανείς σίγουρα θα νόμιζε πως είμαι περίεργη. Να κοιτάω το ταβάνι τόσο επίμονα, λες και είναι η πόρτα που σε οδηγεί στον παράδεισο.

Λοιπόν, με τόσα θέματα που με απασχολούν δεν έχω και τίποτα καλύτερο να κάνω, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Δεν φτάνει το γεγονός πως σήμερα θα πρέπει να μιλήσω στον Ντέιμον και -πιθανόν- να του ραγίσω την καρδιά, πρέπει και να συγκρατήσω τον εαυτό μου από το να ορμήσει στον Φίλιπ όταν τον δει σήμερα. Και πραγματικά δεν είμαι σίγουρη αν είμαι αρκετά δυνατή για να κάνω κάτι τέτοιο πάλι.

Αυτές οι βδομάδες ήταν εφιαλτικές όσων αφορά αυτό το θέμα, κάθε μέρα χρειαζόταν να κρατάω τα χέρια μου μακριά του.

Ο πόθος που ένιωθα για αυτόν και τόσο καιρό είχα καταπνίξει, βγήκε στην επιφάνεια και τώρα δεν υπάρχει γυρισμός.

Στην αρχή δεν δυσκολευόμουν και τόσο, η αλήθεια είναι, αλλά μέρα με την μέρα γινόταν όλο και πιο τρυφερός απέναντι μου, ήταν εμφανές το πόσο πολύ προσπαθούσε να μου δείξει ότι άλλαξε και ήταν πραγματικά ένας άθλος να μην υποκύψω στις επιθυμίες μου.

Δεν θα μπορούσα όμως ποτέ να κάνω κάτι τέτοιο ενώ ακόμα δεν είχα ξεκαθαρίσει τα πράγματα με τον Ντέιμον, θα ζούσα με τις τύψεις να με πνίγουν για ολόκληρη την ζωή μου.

Το θέμα όμως είναι ότι και να μιλήσουμε σήμερα για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα, δεν μου φαίνεται ακριβώς σωστό να πάω μετά στο σπίτι του πρώην μου, λίγες μόλις στιγμές αργότερα από τον χωρισμό μας. Αλλά δεν είναι και ακριβώς λάθος..

Ω, η κατάσταση είναι τόσο μπερδεμένη!

Ή βασικά, για να είναι πιο συγκεκριμένη, εγώ την κάνω να φαίνεται μπερδεμένη με τις χαζές σκέψεις μου.

Μήπως καλύτερα να πάρω τον Φίλιπ ένα τηλεφωνηματάκι; Μπορεί τελικά να του έτυχε τίποτα και να μην μπορεί για απόψε, κρίμα θα είναι να του χαλάσουμε τα σχέδια.

Ναι, αυτό θα κάνω.

Βγάζω το κινητό μου από την πίσω τσέπη του τζιν και αφού το ξεκλειδώσω, μπαίνω στις επαφές. Όταν βλέπω το όνομα του το πατάω γρήγορα, πριν προλάβω να το μετανιώσω.

Περιμένω μερικά δευτερόλεπτα χαρούμενη που δεν απαντάει νομίζοντας πως την γλύτωσα, αλλά το χαμόγελο μου γρήγορα εξαφανίζεται όταν ακούω την φωνή του, και την θέση του παίρνει μια κοφτή ανάσα.

«Μπέλα;»

Σκατά! Γιατί η φωνή του πρέπει να ακούγεται τόσο αισθησιακή;

«Φ-φίλιπ» τραυλίζω ενώ πιέζω τα μπούτια μου μεταξύ τους.

Απεχθάνομαι αυτές τις μέρες που ακόμα και κουνώντας το μικρό του δαχτυλακι μπορεί να με κάνει να τον θέλω κολασμένα. Και δυστυχώς για μένα, σήμερα είναι μια από αυτές τις μέρες.

«Έγινε τίποτα; Είναι καλά ο Τζέικ;» ρωτάει ανήσυχος.

Ω, μάλλον πρέπει το τραύλισμα μου να του έδωσε...λάθος μήνυμα. Υποθέτω όμως ότι είναι βολικό την συγκεκριμένη στιγμή. Το μόνο που μου λείπει τώρα είναι να καταλάβει σε πόσο μεγάλο βαθμό με επηρεάζει.

«Όλα είναι μια χαρά. Ο Τζέικ θέλει να κοιμηθεί σπίτι σου σήμερα» μπαίνω κατευθείαν στο θέμα προσπαθώντας να το παίξω χαλαρή.

«Το ξέρω. Θα έρθεις και εσύ όμως, έτσι;» ρωτάει επιφυλακτικά.

Από ότι φαίνεται, δεν έχω και πολλές επιλογές. Αν δεν έρθω και εγώ στο σπίτι του θα στεναχωρήσω τον Τζέικ, και αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που επιδιώκω.

Αλλά για να είμαι απόλυτα ειλικρινής με τον εαυτό μου, η ιδέα ότι θα μείνω κάτω από την ίδια στέγη με αυτόν ξανά με ενθουσιάζει λιγάκι. Έστω και αν είναι μονάχα για μια βραδιά.

Ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να μείνω σε εκείνο το σπίτι.

Ξέροντας τουλάχιστον ότι μετά από σήμερα θα είμαι ουσιαστικά ελεύθερη είναι μια ανακούφιση για εμένα, το να ξέρω ότι ο,τι και αν αποφασίσω να κάνω τελικά, δεν θα πληγώσει τον Ντέιμον. Όχι άμεσα τουλάχιστον.

«Ναι, αν δεν υπάρχει πρόβλημα» λέω.

Αν και ξέρω ότι δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα, θα ήταν αγένεια να μην ρωτήσω.

«Μην λες βλακείες Μπέλα, ξέρεις πολύ καλά ότι αν ήταν στο χέρι μου θα έμενες σπίτι, μαζί μου, εδώ και καιρό» ω...

«Εγώ...εμ...» τι στο καλό μπορώ να απαντήσω σε αυτό που μόλις είπε;!

«Στις 8 είναι καλά;» ρωτάω για να αλλάξω το θέμα.

«Ε...;» απορεί.

«Λέω αν είναι εντάξει να έρθουμε από εκεί στις 8» διευκρινίζω.

Δεν νομίζω να είναι καλή ιδέα να του πω από το τηλεφωνώ για την κουβεντούλα που σκοπεύω να κάνω με τον Ντέιμον σήμερα, καλύτερα να του το πω από κοντά.

Είμαι απολύτως σίγουρη πως δεν θα με αφήσει καν να τελειώσω με αυτά που θέλω να πω, με το που ακούσει το όνομα του θα γίνει έξαλλος και τότε τα πράγματα μάλλον θα πάρουν άσχημη τροπή.

«Α, εμ, ναι φυσικά...» λέει όταν επεξεργάζεται τα λόγια μου.

«Ωραία, θα τα πούμε τότε» λέω γρήγορα και απομακρύνω το κινητό από το αυτί μου.

«Τα λε-» αρχίζει μα τερματίζω την κλήση πριν προλάβει να τελειώσει.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και ύστερα εκπνέω ηχηρά. Από ότι φαίνεται, τελικά, σήμερα είναι η μέρα που θα συμβούν οι δύο μεγαλύτερες αλλαγές στην ζωή μου αυτή την περίοδο. Δεν μπορώ να τις εμποδίσω και ειλικρινά, ούτε θέλω να το κάνω.

Ο Ντέιμον αξίζει καλύτερα, δεν έχω αμφιβολία ότι η απόφαση που πήρα είναι η σωστή.

Αλλά είμαι στα αλήθεια έτοιμη να επιτρέψω στον Φίλιπ να μπει ξανά στην ζωή μου, ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως κινδυνεύω να ξανά πληγωθώ στο μέλλον;

Διάολε, ναι είμαι.

Το θέλω αυτό. Ήρθε η στιγμή να διώξω όλες μου τις αμφιβολίες και να ζήσω την ζωή μου τώρα, χωρίς να με νοιάζει για το μέλλον. Μόνο έτσι θα γίνω ευτυχισμένη, μαζί του.

Γιατί η ζωή είναι μικρή και πρέπει να την ζούμε στο έπακρο, με όσους τρόπους και αν μπορούμε. Μου πήρε πολύ καιρό να το καταλάβω, αλλά το σίγουρο είναι πως επιτέλους το κατάλαβα.

* * *

Φτάνουμε έξω από το σπίτι του Φίλιπ ακριβώς στις οκτώ, χωρίς να έχουμε καθυστερήσει λεπτό.

Το κρύο είναι ανυπόφορο αυτή την ώρα και πραγματικά δεν βλέπω την ώρα να μπω μέσα στην ζεστασιά του σπιτιού του.

Κατευθύνω το μουδιασμένο μου χέρι δίπλα από την πόρτα και ειλικρινά δεν νιώθω καν την ύπαρξη του όταν πατάω το κουδούνι.

«Καλώς τους!» ακούω την φωνή του Φίλιπ λίγες στιγμές αφού έχει ανοίξει την πόρτα.

Θεέ μου, είναι τόσο όμορφος!

Φοράει μια μαύρη φόρμα και ένα απλό γκρι φούτερ, όμως και πάλι καταφέρνει να είναι ο πιο ωραίος άντρας που έχω δει ποτέ μου.

Είναι μια ωραία αλλαγή, το να τον βλέπω με κάτι άλλο εκτός από κουστούμια και πουκάμισα. Είχα πολύ καιρό.

Κάμποσες τρίχες από τα μαλλιά του πετάνε σε διάφορες κατευθύνσεις και αυτό το ατημέλητο λουκ του τον κάνει να φαίνεται ακόμα πιο ακαταμάχητος.

Έχει σηκωμένες τις άκρες από τα μανίκια του ως τους αγκώνες, κάνοντας έτσι εμφανείς τους δικέφαλους του.

Θέλω να πιστεύω πως δεν τρέχουν σάλια από το στόμα μου αυτή την στιγμή. Έχω μείνει κυριολεκτικά με το στόμα ορθάνοιχτο.

«Γεια..» είναι το πρώτο πράγμα που καταφέρνω να πω.

Δείχνει τόσο πανέμορφος ακόμα και ντυμένος τόσο απλά. Δεν ξέρω τι μου βρήκε, αλήθεια. Θα μπορούσε να έχει οποία θέλει αλλά παρόλα αυτά διάλεξε εμένα. Δεν έχω τίποτα το ιδιαίτερο, και σίγουρα δεν δείχνω τόσο ωραία με τζιν και μπλούζα όσο δείχνει αυτός.

«Μπαμπάκα!» αναφωνεί ο Τζέικ ενθουσιασμένος και πριν προλάβω καν να διανοηθώ τι συμβαίνει, διανύει την μικρή απόσταση που τους χωρίζει τρέχοντας και γατζώνεται γύρω από το πόδι του.

«Τι κάνει ο μικρός μου δεινόσαυρος;» ρωτάει περιπαιχτικά και με μια κίνηση τον σηκώνει στην αγκαλιά του με τόση ευκολία, λες και είναι πούπουλο.

«Είμαι πολύ καλά!» λέει χαρωπά.

Πιάνει με τα μικροσκοπικά χεράκια του το πρόσωπο του και πλησιάζει το κεφάλι του σε αυτό του Φίλιπ, δίνοντας του ένα μεγάλο φιλί στο μάγουλο.

Παρόλο που το τερατάκι της ζήλειας μέσα μου κάνει σαν τρελό, δεν μπορώ να εμποδίσω ένα χαμόγελο από το να βγει στην επιφάνεια βλέποντας τους έτσι αγαπημένους.

Δεν ζηλεύω την σχέση τους, προς θεού, απλώς το πόσο πιο ενθουσιασμένος είναι ο Τζέικ όταν βρίσκεται μαζί του σε σχέση με όταν είναι μαζί μου.

Η συνηθισμένη κατάσταση μέσα στο σπίτι είναι εγώ να τον κυνηγάω για να τον γεμίσω φιλιά και αυτός να τρέχει για να μου ξεφύγει.

Βλέποντας τον λοιπόν έτσι με τον πατέρα του, να τον φιλάει και να κάνει τα πάντα για να κερδίσει την προσοχή του, με πειράζει λίγο.

«Τι λέτε να πάμε προς τα μέσα; Έχει πολύ ψύχρα εδώ έξω» λέει και νεύω συμφωνώντας.

"Ψύχρα" δεν είναι ακριβώς η λέξη που θα χρησιμοποιούσα για να περιγράψω τον καιρό που επικρατεί αυτή τη στιγμή. Νιώθω ότι αν κάτσω εδώ για ακόμα ένα λεπτό θα αρχίσω να τρέμω από το κρύο.

Και δεν είναι καθόλου παρηγορητικό το γεγονός πως, σε σχέση με πριν λίγο καιρό, η θερμοκρασία έχει ανέβει αρκετά.

«Πάμε» λέω καθώς τρίβω τα μπράτσα μου με τις παλάμες μου.

Με κοιτάζει για λίγες στιγμές με το έντονο βλέμμα του και ύστερα κάνει στην άκρη έτσι ώστε μου κάνει χώρο για να περάσω.

Καθώς περπατάω προς τα μέσα νιώθω την παρουσία του από πίσω μου, και χρειάζεται να επιστρατεύσω όλες μου τις δυνάμεις για να μην γυρίσω πίσω και τον γεμίσω στα φιλιά.

Αυτές τις μέρες το μόνο μου σκέφτομαι είναι αυτά τα χείλη. Προσπαθώ κάθε φορά να απασχολήσω τον νου μου με κάτι άλλο, οτιδήποτε, μα απλά καταλήγω όπως κάθε άλλη φορά, ανήμπορη να καταφέρω κάτι τέτοιο.

Δαγκώνω τα χείλη μου αμήχανα και παίρνω μια βαθιά ανάσα πριν γυρίσω προς το μέρος του. Όταν πσρατηρεί πως δεν προχωράω, σταματάει και αυτός.

«Προς τα που να... εμ...να πάω;» λέω κοιτώντας παντού εκτός από το πρόσωπο του.

Δεν ξέρω πως να εξηγήσω το γεγονός πως όταν βρίσκομαι κοντά του είμαι τόσο αμήχανη. Ίσως να φταίει που έχω επιτέλους αποδεχτεί τα αισθήματα μου για εκείνον, δεν ξέρω.

Το μόνο που θέλω είναι να σταματήσει αυτό, ότι και αν είναι. Θέλω να ανακτήσω την αυτοκυριαρχία μου ξανά, δεν μου αρέσει που έχει την ικανότητα να με κάνει να νιώθω τόσα πράγματα για αυτόν ακόμα και κουνώντας το μικρό του δαχτυλάκι.

Αυτός μπορεί να μην το ξέρει, αλλά είναι ότι πιο έντονο έχω νιώσει.

Με κοιτάζει με βλέμμα παραξενεμένο και ανασηκώνει το φρύδι του.

«Στο σαλόνι» λέει και κάνει μια κίνηση, δείχνοντας μου προς τα πού να πάω.

Ναι, λες και δεν ξέρω που είναι! Λες και δεν έμενα σε αυτό το σπίτι τρία ολόκληρα χρόνια.

Δεν λέω κάτι άλλο, απλώς γυρνάω ξανά μπροστά και συνεχίζω να περπατάω.

«Πως ήταν η μέρα σου σήμερα;» ακούω την φωνή του που απευθύνεται σε εμένα την στιγμή που καθόμαστε σε έναν από τους αναπαυτικούς καναπέδες.

Δαγκώνω το χείλος μου ενώ σκέφτομαι μια καλή απάντηση για να του δώσω. Η αλήθεια είναι ότι δεν έκανα τίποτα σήμερα.

Η μέρα μου πέρασε υπερβολικά αργά και γεμάτη άγχος για τα γεγονότα που θα επακολουθούσαν το βράδυ.

«Αγχωτική. Υπερβολικά αγχωτική» λέω χωρίς να το σκεφτώ μετά από μερικές στιγμές.

Σκατά! Γιατί στο διάολο μιλάω χωρίς να σκέφτομαι πρώτα;! Του πετάω κάτι τέτοιο και μετά έχω και την απαίτηση να μην με ρωτήσει κάτι περαιτέρω όσον αφορά αυτό το θέμα;

Γαμώτο!

«Και γιατί αυτό;» κάνει την ερώτηση που ήμουν τόσο σίγουρη ότι θα έβγαινε από τα χείλη του.

Αυτά παθαίνει κανείς όταν έχει μεγάλο στόμα.. Τι στο καλό να του πω τώρα;! Όταν ακούει το όνομα Ντέιμον είναι σαν να βλέπει κόκκινο πανί μπροστά του, δεν θέλω να το διακινδυνεύσω.

Αλλά δεν θέλω να πω και ψέματα. Πάντα χειροτερεύουν την κατάσταση και ποτέ, μα ποτέ, δεν βγάζουν σε καλό.

«Μαμάκα! Θέλω να πάω για πιπί» πετάγεται ο Τζέικ χοροπηδώντας ανυπόμονα, με τα χέρια του να καλύπτουν ένα συγκεκριμένο σημείο μπροστά του.

Χαχανίζω στην εικόνα, ανακουφισμένη που διέκοψε την συζήτηση μου με τον Φίλιπ, και σηκώνομαι πιάνοντας το χεράκι του.

«Ας πάμε στην τουαλέτα τότε, δεν θέλουμε να συμβεί κανένα ατύχημα!» αστειεύομαι και λαμβάνω ένα μουτρωμένο ύφος από μέρους του.

«Μπορώ να πάω και μόνος μου βρε μαμάκα, δεν είμαι μωρό!» λέει και σταυρώνει τα χέρια του πεισματικά.

Κάθε φορά την ίδια κουβέντα κάνουμε; Ειλικρινά έχω βαρεθεί να επαναλαμβάνομαι..

«Μωρό δεν είσαι, αλλά δεν χρειάζεται να σου υπενθυμίσω εκείνη την φορά που είχα κάνει το λάθος και σε άφησα» του υπενθυμίζω.

Άλλη όρεξη δεν έχω, εκτός από το δικό μας μπάνιο να καθαρίζω και αυτό του Φίλιπ!

Η κατάσταση που επικρατεί μάλλον διασκεδάζει ιδιαίτερα τον Φίλιπ ο οποίος αποτυγχάνει τελείως στο να εμποδίσει το πλατύ χαμόγελο διασκέδασης που είναι υιοθετημένο στα χείλη του.

«Δεν θα το ξανακάνω, στο υπόσχομαι!» λέει ικετευτικά.

«Άσ'τον και εσύ να πάει, ούτως ή άλλως από τα λάθη μαθαίνει κανείς. Αν δεν τον αφήσεις να ξαναπροσπαθήσει δεν θα μάθει» πετάγεται ο Φίλιπ.

Να τη και η φωνή της λογικής! Λέω και εγώ, τι έλειπε τόση ώρα;

«Καλά, όπως θες. Αν όμως το μπάνιο σου γίνει χαλιά δεν πρόκειται να το καθαρίσω» λέω κουνώντας το κεφάλι μου αρνητικά.

«Έχω γυναίκα, αν θυμάσαι, που έρχεται για καθάρισμα τουλάχιστον μία φορά την μέρα, δεν θα χρειαστεί» απαντάει καθησυχαστικά.

Αν θυμάμαι λέει! Μια γυναίκα που περιτριγυρίζει συνεχώς τον άντρα σου με σκοπό να τον τυλίξει δεν ξεχνιέται και εύκολα.

Την είχα πάρει με στραβό μάτι από την πρώτη κιόλας στιγμή, αλλά ο Φίλιπ με διαβεβαίωσε ότι δεν τρέχει τίποτα μεταξύ τους και ούτε πρόκειται.

Τον πίστεψα, αλλά φυσικά, ποτέ δεν σταμάτησα να της ρίχνω θανατηφόρες ματιές κάθε φορά που την έβλεπα μπροστά μου.

Αν το καλοσκεφτεί κανείς, ήταν και για το δικό της καλό. Την προειδοποιούσα με κάθε ευκαιρία να κρατήσει τα χεράκια της μακριά από τον άντρα μου -αν ήθελε να συνεχίσει να έχει χεράκια.

«Θυμάμαι και πολύ καλά μάλιστα. Τελικά κατάφερε να σε τυλίξει;» ρωτάω ειρωνικά και εισπράττω ένα στραβό βλέμμα από μέρους του.

«Όχι φυσικά! Έτσι κι αλλιώς, ούτε η Αμέλια την πολυσυμπαθούσε οπότε "έπρεπε οπωσδήποτε να πάρει πόδι!"» λέει μιμούμενος την φωνή της Αμέλιας και στριφογυρίζει τα μάτια του.

Να και κάτι στο οποίο εγώ και η Αμέλια συμφωνούμε. Αυτό και αν είναι πρωτότυπο!

***

Γεια σας αγάπες! Ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιο. Περιμένω σχόλια και αστεράκια!:*

Τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο <3