Λοιπόν!! Για όσες διαβάζουν την καινούργια μου ιστορία "Trapped By Your Love"➡ το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να ψηφίσουν το πιο πρόσφατο κεφάλαιο, γιατί θα διαλέξω τυχαία 3 άτομα και θα τους στείλω μήνυμα με ένα -διαφορετικό στην καθεμία- στοιχείο που θα τους προϊδεάσει για κάποια σημαντικά πράγματα που θα συμβούν στην συνέχεια του "Love is War" ;)

Επειδή όμως δεν θέλω να ψηφίσουν την ιστορία ορισμένες χωρίς να την έχουν διαβάσει, θα ήθελα επίσης να γράψετε στα σχόλια εκείνου του κεφαλαίου εντυπώσεις και ίσως πράγματα που θα θέλατε να συμβούν στην συνέχεια. Γενικά ότι θέλετε αρκεί να έχει σχέση με την ιστορία:')

**Δεν θα ανακοινώσω σε κάποια από τις ιστορίες ποιες επιλέχθηκαν, μόνο οι ίδιες θα το μάθουν από το προσωπικό μήνυμα που θα τους στείλω**

«Τι;» λέει με φωνή που φανερώνει τρόμο.

«Αυτη δεν... δεν είναι ώρα για να κάνεις πλάκες Μπέλα!» συνεχίζει, ανήμπορη να πιστέψει πως αυτό που της είπα μόλις είναι αλήθεια.

Πίστεψέ με φιλενάδα, ποτέ δεν θα έκανα πλάκα με ένα τέτοιο θέμα. Ποτέ. Δεν έχω αναφέρει το όνομα του εδώ και χρόνια, από το λύκειο, γιατί να το έκανα τώρα;

«Δεν πρόκειται για πλάκα Άλι» λέω κουνώντας το κεφάλι μου πέρα δώθε.

«Πότε...πως...που;» ρωτάει χαμένη.

«Μετά το δείπνο πήγαμε σπίτι του Ντέιμον. Είναι συγκάτοικος του» λέω συνοπτικά, κοιτώντας την έντονα.

Σε κάτι τέτοιες στιγμές, τα πολλά λόγια είναι όντως φτώχια. Ούτε εγώ η ίδια δεν μπορώ να πιστέψω πόσο άτυχη είμαι, αλήθεια.

«Τι στο καλό! Σοβαρά τώρα Μπέλα, η τύχη δεν είναι καθόλου με το μέρος σου!» λέει.

Μέσα στο μυαλό μου είσαι φιλενάδα.

Άλλοτε θα νόμιζα πως αυτό ήταν ένα από τα διάφορα 'αστειάκια' της, τα οποία έχουν πάντα ως μοναδικό σκοπό να μου φτιάξουν την διάθεση. Κάτι στα λόγια της τώρα όμως, ακούγεται πέρα για πέρα σοβαρή. Τρομοκρατημένη ίσως.

Ξέρει τι είχε συμβεί τότε, φυσικά και θα ανησυχούσε για την φίλη της.

«Χρόνια τώρα..» λέω ειρωνικά αλλά από μέσα μου το μόνο συναίσθημα που επικρατεί είναι η ανησυχία.

Ανησυχία για το μέλλον. Δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι πως μπορεί να τον ξαναδώ μπροστά μου. Θέλω απλά να εξαφανιστεί από προσώπου γης, να μην με ξανά ενοχλήσει ποτέ.

Εν ανάγκη, ας εξαφανιστώ και εγώ από προσώπου γης, καθόλου δεν με ενδιαφέρει, αρκεί να μην τον ξαναδώ στα μάτια μου.

Ίσως η μοίρα να μην έχει στα σχέδια της για μένα να βρω κάποιον άνθρωπο να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου μαζί του.

Τόσα χρόνια κανείς δεν μου κέντρισε το ενδιαφέρον και όταν επιτέλους έγινε αυτό, γίνεται η καταστροφή του σύμπαντος.

Πρώτα επιστρέφει ο πρώην σύζυγός μου μετά από τόσα χρόνια απουσίας με γκόμενα την πρώην κολλητή μου και με την εντύπωση πως όλα θα είναι μέλι γάλα, και ύστερα μαθαίνω με τον χειρότερο πιθανό τρόπο πως ο συγκάτοικος του τύπου με τον οποίο βγήκα ραντεβού είναι ο λόγος που είχα εφιάλτες στο λύκειο.

Η ζωή μου είναι τέλεια. Απλά... τέλεια.

«Σου είπε τίποτα; Μπέλα, πρέπει να προσέχεις αυτός ο άνθρωπος είναι επικίνδυνος. Αν αναλογιστείς το τι ήταν ικανός να κάνει στο λύκειο, φαντάσου τώρα» λέει κοιτώντας με έντονα.

Βασικά... τεχνικά δεν πήγαινε λύκειο τότε, καθώς είχε μείνει κάμποσες φορές, αλλά ναι. Το έπιασα το νόημα.

Είναι επικίνδυνος και πρέπει πάση θυσία να μείνω μακριά του.

«Το ξέρω. Με τον Τζέιμι εδώ, ακόμα και ο αέρας που αναπνέουμε είναι επικίνδυνος» εξηγώ.

«Δεν...» πάω να πω αλλά μια τρίτη φωνή με σταματάει.

«Τι στον διάολο;!» ακούγεται η έξαλλη φωνή του Φίλιπ υπερβολικά κοντά μας.

Γυρνάω και τον βλέπω που πλέον βρίσκεται ελάχιστα μέτρα μακριά μας, κοιτώντας με νευριασμένος.

Γαμώτο!

Πως δεν τον πήραμε χαμπάρι που κρυφακουγε τόση ώρα;!

«Φ-φίλιπ;» ρωτάω ξαφνιασμένη.

Τι στο καλό;! Γιατί πρέπει να τρυπώνει την μύτη του παντού αυτός ο άνθρωπος;! Δεν του έχουν πει ποτέ πως η περιέργεια σκότωσε την γάτα;!

«Πες μου σε παρακαλώ ότι αυτός για τον οποίο μιλάς δεν είναι ο γαμημενος Τζέιμι Στίβενσον!» λέει άγρια.

Ξέρει ήδη την απάντηση, αυτό είναι σίγουρο. Το βλέπω στο βλέμμα του. Απλά έχει μια μικρή ελπίδα πως κατάλαβε λάθος.

«Ε-εγώ....εμ...οχι;» τραυλίζω.

Ναι, τώρα τον έπεισα σίγουρα.

Πώς θα μπορούσε να αμφιβάλει άλλωστε, η σιγουριά είναι εμφανής στην φωνή μου, σκέφτομαι ειρωνικά.

«Μάλιστα...» λέει ειρωνικά. «Που τον είδες;» ρωτάει αυταρχικά.

Από την άκαμπτη στάση του σώματος του και το -τρομακτικά- σοβαρό βλέμμα του καταλαβαίνω πως δεν έχω περιθώρια να πω ψέματα, ή έστω να βρω μια δικαιολογία γιατί θα το καταλάβει.

«Στο σπίτι του Ντέιμον. Είναι συγκάτοικοι» επαναλαμβάνω τα λόγια που είπα πριν στην Άλισον.

Όσες πιο πολλές φορές το λέω τόσο πιο αστείο μου ακούγεται, το πόσα εμπόδια εμφανίζονται στον δρόμο μου. Πραγματικά δεν ξέρω αν απλά δεν είναι γραφτό να είμαι με τον Ντέιμον ή γενικά με κάποιον άντρα.

Τουλάχιστον ας μου λύσει κάποιος αυτή την απορία, κρίμα είναι να προσπαθώ και εγώ τζάμπα να βρω κάποιον ενώ στην πραγματικότητα αυτό που θα έπρεπε να ψάχνω είναι εφτά γάτες για συντροφιά.

«Θα τον σκοτώσω» λεει αποφασιστικά, σφίγγοντας τις γροθιές του. Τα χείλη του έχουν γίνει μια ευθεία γραμμή και τα μάτια του βγάζουν φωτιές.

Γουρλώνω τα μάτια μου στα λόγια του. Πρέπει να ανησυχώ; Δεν εξήγησε ποιον ακριβώς θα σκοτώσει. Για το μόνο πράγμα που είμαι σίγουρη είναι πως θέλει να σκοτώσει και τους δύο.

Αλλά, φυσικά, αν παίρναμε πάντοτε αυτά που θέλαμε, εγώ τώρα θα ήμουν σε μια βίλα στην Καραϊβική με τον Τζέικ, και έναν Ολύμπιο θεό για σύντροφο να ζούμε την ζωή μας.

Αλλά αντιθέτως, εγώ βρίσκομαι εδώ, στο Σιάτλ, σε ένα σπίτι γεμάτο τρελούς. Και τι δεν θα έδινα όμως για να περιορίζονταν οι τρελοί μόνο μέσα σε αυτό το σπίτι και να μην υπήρχαν και έξω από αυτό.

Άλλη μια επιθυμία που δεν πρόκειται ποτέ να γίνει πραγματικότητα..

«Τ-τι; Πλάκα κάνεις;» τον ρωτάω ανήσυχη.

Με κοιτάζει φευγαλέα πριν μιλήσει.

«Με βλέπεις να αστειεύομαι; Θα τον κάνω κομματάκια τον μαλάκα τον Στίβενσον. Θα τον πετσοκόψω και μετά θα τον βάλω στο μπλέντερ για να τον κάνω πολτό. Θα εύχεται να μην είχε γεννηθεί ποτέ του όταν τελειώσω μαζί του» παραληρεί και ανακουφίζομαι κάπως, καθώς δεν αναφέρεται στον Ντέιμον.

«Και μετά σειρά έχει ο φιλαράκος σου, ο Ντέιμον. Σίγουρα θα ξέρει και αυτός για τις βρωμοδουλειές του φίλου του» συνεχίζει και η οποία ανακούφιση ένιωθα έκανε φτερά.

«Ο Ντέιμον μισεί τον Τζέιμι. Πολύ. Αν έβλεπες πως του μιλούσε θα καταλάβαινες» τον υπερασπίζομαι.

Όλα και όλα, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την απέχθεια που έχει για τον συγκεκριμένο άνθρωπο ο Ντέιμον. Όλοι όσοι τον ξέρουν φαντάζομαι το ξέρουν. Τέτοιο μίσος πως θα μπορούσε να κρυφτεί;!

«Τότε γιατί στον διάολο συγκατοικεί μαζί του, μου λες;» απορεί και στραβοκαταπίνω.

«Το... το διαμέρισμα του είναι αρκετά μεγάλο. Δεν θα μπορούσε να το συντηρεί με τον μισθό ενός μπάρμαν. Χρειάζεται έναν συγκάτοικο» μπορεί να μην μου το έχει πει ο ίδιος, αλλά ας είμαστε ειλικρινείς. Ποιος άλλος λόγος θα τον έκανε να μείνει μαζί με ένα τέτοιο απόβρασμα;!

«Στο έχει πει ο ίδιος;» ρωτάει αβέβαιος, λόγω της διστακτικής μου απάντησης πριν.

«Όχι αλλά... είμαι σίγουρη ότι αυτός είναι ο μόνος λόγος. Αλήθεια» εξομολογούμαι.

Δεν υπάρχει νόημα να λέω ψέματα, ότι κάνει το κάνει για το δικό μου και μόνο καλό.

Όταν ακούει την απάντηση μου, τα χείλη του γίνονται μια ευθεία γραμμή για άλλη μια φορά και τα χέρια του πιάνουν τους αγκώνες μου και με μια κίνηση με τραβάνε κοντά του. Από την φόρα, το σώμα μου συγκρούεται με το δικό του και στην επαφή ολόκληρο το σώμα μου ανατριχιάζει, ενώ το βλέμμα μου τον αναζητεί.

Όταν επιτέλους τα βλέμματα μας διασταυρώνονται, τον αντικρίζω με μάτια γουρλωμένα.

«Μπέλα...» τα χέρια του φεύγουν από τους αγκώνες μου για να πάνε στις γωνιές του προσώπου μου, ενώ τα δικά μου με την σειρά τους γατζώνονται στην αρχή της μπλούζας του προσπαθώντας να εξασφαλίσουν κάποιου είδους στήριξη.

Γιατί μα τω θεώ, αν δεν κρατηθώ από κάπου θα σωριαστώ στο πάτωμα. Η επαφή του σώματός του με το δικό μου ήταν αρκετή για να ξυπνήσει την φωτιά μέσα μου.

Και τώρα που η φωτιά ξύπνησε, ποιος την σβήνει...!

«Δεν νομίζω ότι.... δεν θα μπορέσω να το αντέξω αν πάθεις κάτι. Πρέπει να καταλάβεις ότι ό,τι κάνω είναι αποκλειστικά και μόνο για την δική σου προστασία» λέει και παίρνω μια κοφτή ανάσα.

«Δεν χρειάζεται να μου λες ψέματα γιατί το μόνο που θα καταφέρεις είναι να κάνεις την δουλειά μου δυσκολότερη. Αργά ή γρήγορα θα τον βρω και θα πληρώσει για ότι έχει κάνει. Μπορεί να μην έχω σκοπό να τον σκοτώσω στην πραγματικότητα, αλλά να είσαι σίγουρη πως ο θάνατος θα του φαίνεται πολύ ελκυστική ιδέα όταν τελειώσω μαζί του» λέει έντονα και απλά μένω να τον κοιτάω αμίλητη.

«Δεν θα τον αφήσω να σε ξαναπλησιάσει άγγελε μου» μου ψιθυρίζει και κλείνω τα μάτια μου συγκινημένη.

Αχ Φίλιπ, με αυτά που λες με κάνεις να σε ερωτεύομαι όλο και περισσότερο όσο περνάει ο καιρός. Και είναι πολύ νωρίς ακόμα...

«Ευχαριστώ...» λέω μερικώς ανακουφισμένη από την υπόσχεση του, με φωνή που τρέμει, και γέρνω το κεφάλι μου μπροστά για να στηριχθεί στο στέρνο του Φίλιπ.

Εδώ νιώθω ασφάλεια. Κοντά του.

Την όμορφη στιγμή διακόπτει ο αμήχανος βήχας του Λίαμ.

«Συγγνώμη για την ενόχληση» λέει για να τραβήξει την προσοχή μας.

Γυρνάω το κεφάλι μου προς το μέρος του και μένω κάγκελο. Παίρνω μια βαθιά ανάσα σε μια προσπάθεια να συγκρατήσω το γελάκι που προσπαθεί να βγει στην επιφάνεια πριν μιλήσω:

«Τι υποτίθεται ότι είναι αυτό;» ρωτάω δείχνοντας τον από πάνω μέχρι κάτω με τον δείκτη μου.

Με κοιτάζει με βλέμμα θανατηφόρο δαγκώνω τα χείλη μου χαμογελώντας περιπαιχτικά.

«Όσο εσείς ήσασταν εδώ και μαλώνατε σαν τα κοκόρια, εγώ ήμουν πάνω με την κόρη μου, την μικρή κομμώτρια και τον βοηθό της, Τζέικ» λέει κοιτώντας μας σοβαρά.

Τα μαύρα μαλλιά του Λίαμ πλέον έχουν πιαστεί με κοκκαλάκια σε δεκάδες μικρά κοτσιδάκια. Είναι χωρίς αμφιβολία ένα ξεκαρδιστικό θέαμα.

Δεν μπορώ να κρατηθώ άλλο, αρχίζω να γελάω ασυγκράτητα και με ακολουθούν ο Φίλιπ με την Άλισον.

«Μωρό μου αν είχα δει πόσο σέξι δείχνεις με τα μαλλιά πιασμένα έτσι, θα σε είχα παντρευτεί καιρό πρίν» λέει μέσα από τα γέλια της η Άλισον.

Τα λόγια της απλά με κάνουν να γελάσω ακόμα περισσότερο, αν αυτό είναι δυνατόν

«Άλισον Μόνικα Μακάρτι- Γουέστ...» μουγκρίζει προειδοποιητικά απευθυνόμενος στην Άλισον με ολόκληρο το όνομα της και εκείνη υιοθετήσει μια αθώα έκφραση -η οποία εξαφανίζεται όταν αρχίζει να ξαναγελάει.

«Μπαμπάκαααα» ακούμε το χαρούμενο ουρλιαχτό το Τζέικ και δευτερόλεπτα αργότερα εμφανίζεται και αυτός στο οπτικό μας πεδίο με την Λίζι να τρέχει και αυτή πίσω του.

Η μαμά δεν υπάρχει πουθενά μέσα στο δωμάτιο, ε Τζέικ;!

«Σου αρέσει ο νονός; Εγώ τον έφτιαξα έτσι» λέει ενθουσιασμένος αγνοώντας την ύπαρξη μου εντελώς.

Μα καλά, δίπλα ακριβώς στον Φίλιπ είμαι, τι στο καλό, αόρατη είμαι;!

Πριν προλάβει να απαντήσει ο Φίλιπ, η φωνή της Λίζι ακούγεται. «Ψεύτη! Εγώ του τα έφτιαξα, είναι άδικο να πάρεις εσύ τα εύσημα» λέει με πείσμα, σταυρώνοντας τα χέρια της μπροστά της.

Ο Τζέικ όμως την αγνοεί επιδεικτικά, καθώς είναι που απασχολημένος να περιμένει μια απάντηση από τον μπαμπά του.

«Είναι... εκπληκτικά» λέει ελευθερώνοντας ένα γελάκι.

«Τέλεια! Έλα να σου τα φτιάξω και εσένα» λέει και του τραβάει το χέρι προσπαθώντας να τον παρασύρει μαζί του.

Ο Φίλιπ γουρλώνει τα μάτια του και μας κοιτάει προσπαθώντας να βρει κάποιου είδους υποστήριξη.

Καμία απάντηση όμως.

Και τώρα νιώθω λίγο καλύτερα που ο Τζέικ είχε στρέψει όλη του την προσοχή σε αυτόν. Καλά να πάθει.

Όταν η ματιά του Φίλιπ πέφτει πάνω μου, το μόνο που κάνω είναι να του χαρίσω ένα αστραφτερό χαμόγελο γεμάτο ειρωνία, καθώς τον βλέπω που τελικά παραδίνεται και ακολουθεί τον Τζέικ στο δωμάτιο.

***

Γεια σας! Εάν σας άρεσε το κεφάλαιο περιμένω σχόλια και αστεράκια!😘

Έμαθε και ο Φίλιπ για την εμφάνιση του Τζέιμι. Μα τι να έχει κάνει πια και τον μισούν τόσο; ://

Θα μάθουμε στην συνέχεια 😏

Τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο αγάπες, kisses❣