Για όσες δεν είδατε την ανακοίνωση που ανέβασα, η καινούργια ιστορία Trapped By Your Love έχει ανέβει! Αν θέλετε ρίξτε της μια ματιά!

Αφού επέμενες τόσο πολύ να ανοίξεις εσύ την πόρτα σαν γνωστός τζέντλεμαν που είσαι, αγαπητέ μου Φίλιπ, θα πρέπει να δεχτείς και τις συνέπειες τώρα.

Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω με τι λογική άνοιξε αυτός την πόρτα από την στιγμή που ήξερε ότι η Άλισον βρισκόταν στην άλλη πλευρά.

Λες και περίμενε ότι θα τον υποδεχτεί με ανοιχτές αγκάλες μετά από τόσα χρόνια. Το γεγονός ότι φάνηκε τόσο χαλαρός μπροστά της πραγματικά με ξεπερνάει!

Εγώ στην θέση του θα φοβόμουν για την σωματική μου ακεραιότητα εάν βρισκόμουν αντιμέτωπος με την καλύτερη φίλη της πρώην γυναίκας μου —την οποία πλήγωσα ανεπανόρθωτα.

Ας μην ξεχνάμε, φυσικά, πώς ο άνθρωπος που μου στάθηκε όλα αυτά τα χρόνια και με έβλεπε να κλαίω ασταμάτητα εξαιτίας του ήταν η Άλισον.

Εάν γινόταν το αντίθετο και κάποιος πλήγωνε την Άλισον, το μόνο σίγουρο είναι πως θα τον έκανα με τα κρεμμυδάκια χωρίς δεύτερη σκέψη.

Οπότε καταλαβαίνω και με το παραπάνω γιατί έχει τέτοια στάση απέναντι στον Φίλιπ και δεν την κατηγορώ. Εγώ θα ήμουν χειρότερη..

Τις πρώτες μέρες αφού με έδιωξε από το σπίτι του ειδικά, θυμάμαι καθαρά την Άλισον να επαναλαμβάνει συνεχώς πως θα τον σκοτώσει εάν βρεθεί ποτέ ξανά μπροστά της.

Τώρα που της δόθηκε η ευκαιρία σιγά μην κάνει πίσω. Είμαι σίγουρη πως είναι παραπάνω από πρόθυμη να υλοποιήσει τις απειλές της, ακόμα και  αν έχουν περάσει πέντε χρόνια από τότε.

Ήδη όταν κλείνω τα μάτια μου φαντάζομαι τον Φίλιπ κρεμασμένο σε κανένα πολυσύχναστο μέρος στο Σιάτλ, όπου θα μπορούν να τον βλέπουν όλοι οι περαστικοί.

Ω, αυτό και αν θα είναι ένα δυσάρεστο θέαμα. Το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα να δω είναι τον Φίλιπ σε αυτή την κατάσταση, αλλά είμαι σίγουρη ότι η Άλισον έχει αντίθετη άποψη σε αυτό το θέμα.

«Νόμιζα ότι τα σκουλήκια της κολάσεως είχαν εκλείψει χρόνια τώρα» λέει βράζοντας, απευθυνόμενη στον Φίλιπ.

Τα χέρια της έχουν σφιχτεί σε γροθιές και ένα άκρως σατανικό χαμόγελο έχει προσκολληθεί στα χείλη της.

«Και εγώ χαίρομαι που σε βλέπω Άλισον» λέει ο Φίλιπ, ξύνοντας αμήχανα τον σβέρκο του.

Ωχ. Ειλικρινά, δεν θα μπορούσε να βρει χειρότερο πράγμα να της πει. Ο άνθρωπος έχει ταλέντο στο να φέρνει τους ανθρώπους στα όρια τους μάλλον..

Ευκαιρία ψάχνει να τον σκύλο-βρίσει και αυτός μόλις της την έδωσε και με το παραπάνω.

«Για λύσε μου μια απορία ρε Φίλιπ. Γιατί να χαρώ βλέποντας την φάτσα ενός αξιολύπητου που γυρνάει μετά από τόσα χρόνια έχοντας την εντύπωση πως όλα θα ξαναγίνουν ρόδινα ανάμεσα σε εκείνον και την γυναίκα του μόνο και μόνο επειδή δέησε να εμφανιστεί;» λέει η Άλισον κάνοντας περίεργες κινήσεις στον αέρα με τα χέρια της.

Τότε βλέπω τον Λίαμ να παίρνει τα παιδιά πηγαίνοντας τα στο εσωτερικό του σπιτιού, έτσι ώστε να μην ακούσουν “τις συζητήσεις των μεγάλων”.

Ουάου, μου φαίνεται πως τα πράγματα θα εξελιχθούν χειρότερα από ότι πίστευα αρχικά.

Η Άλισον είναι λες και πήρε φωτιά με το που αντίκρυσε τον Φίλιπ στην πόρτα του σπιτιού μου, και πολύ φοβάμαι πως όπου να ναι θα εκραγεί.

Όταν ο Φίλιπ δεν απαντάει, η Άλισον παίρνει την πρωτοβουλία και ξανά αρχίζει να μιλάει.

«Ακριβώς! Οπότε κόψε τις εξυπνάδες και πες μου αργά και καθαρά για ποιον λόγο ήρθες και αναστάτωσες
—για άλλη μια φορά— την ζωή της φίλης μου» ο Φίλιπ ανοίγει το στόμα του για να πει κάτι αλλά η προειδοποιητική φωνή της Άλισον τον σταματάει.

«Στην θέση σου θα πρόσεχα τα λόγια μου γιατί, μα τω θεώ, δεν το έχω σε τίποτα να σε δολοφονίσω στον ύπνο σου» τελειώνει χαμογελώντας τάχα μου αθώα.

Φρικαρισμένος από τα λόγια της ο Φίλιπ γυρνάει προς το μέρος μου κοιτώντας με παρακλητικά, μα το μόνο που κάνω είναι να ανασηκώσω τους ώμους μου αδιάφορα.

«Η Άλισον παίρνει πολύ σοβαρά τις απειλές της» είναι το μόνο που λέω.

Αν με άκουγες πριν και δεν άνοιγες την πόρτα τώρα θα ήσουν ασφαλής από τα νύχια της Άλισον.

Τα 'θελες και τα 'παθες. Αν δεν ήσουν τόσο ξεροκέφαλος, κάτι θα μπορούσαμε να κάνουμε για να σώσουμε το τομάρι σου!

Κάτι τέτοιες στιγμές ακόμα και το κρύψιμο σε καμία ντουλάπα είναι πολύ καλή ιδέα.

Ξεροβήχει άβολα σαν να μου λέει “ευχαριστώ για την συμβουλή”, και με αγριοκοιτάζει πριν γυρίσει για να αντικρίσει ξανά την φίλη μου.

«Θέλω να επανορθώσω για τον πόνο που προκάλεσα στην Μπέλα τότε, πριν πέντε χρόνια» λεει.

«Ω, γλυκέ μου, νομίζεις πως ο πόνος που ένιωθε εξαφανίστηκε δια μαγείας μετά από αυτή τη μέρα; Πέντε χρόνια τώρα την βλέπω δυστυχισμένη. Ο μόνος που καταφέρνει να βάλει λίγη χαρά στην ζωή της είναι ο Τζέικ» τον διακόπτει η Άλισον πριν προλάβει να συνεχίσει.

«Το…το ξέρω. Θέλω να επανορθώσω για όλο τον πόνο που της προκάλεσα. Και θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να κερδίσω και πάλι την εμπιστοσύνη της. Θέλω όσο τίποτα να γίνουμε και πάλι οικογένεια» λέει και μπορώ να διακρίνω τον πόνο που κρύβεται πίσω από την εξομολόγηση του.

Έχει πραγματικά μετανιώσει. Το ξέρω αυτό. Δεν μπορώ όμως να του ανοίξω ξανά την καρδιά μου έτσι απλά. Ακόμα και αν δεν το θέλουμε, λάθη γίνονται και άνθρωποι πληγώνονται.

Όλα είναι μέσα στο πρόγραμμα, και εγώ δεν είμαι έτοιμη να ενταχθώ μέσα σε αυτό. Όχι ακόμα.

Όλα θέλουν τον χρόνο τους, και εγώ σκοπεύω να εκμεταλλευτώ κάθε δευτερόλεπτο μέχρι να είμαι απολύτως σίγουρη πως θέλω να κάνω το επόμενο βήμα.

«Να φανταστώ πως μέσα στην οικογένεια εντάσσεται και η γκομενίτσα σου η Αμέλια, έτσι;» λέει σε χαιρέκακα, ανασηκώνοντας το φρύδι της.

«Οχι, όχι. Καμία σχέση. Πίστεψέ με όσο καιρό ήμουν μαζί της ήταν σκέτος εφιάλτης και για μένα» εξηγεί και η Άλισον τον κοιτάζει απορημένη.

Που να σου εξηγώ και σένα τώρα.. Έχουν γίνει τόσα πολλά που δεν ξέρω από που να πρωτοξεκινήσω.

«Μεγάλη ιστορία, θα σου πω άλλη φορά» της υπόσχομαι.

«Δηλαδή θες να μου πεις ότι τόσο καιρό σε χαλούσε που πηδούσες την Αμέλια όποτε σου έκανε κέφι;» ρωτάει δήθεν έκπληκτη.

Αυτή είναι μια πολύ καλή ερώτηση, το είχα και και εγώ μεγάλη απορία.

«Εγω….δεν… ήταν καθαρά σαρκική επαφή και μόνο. Χωρίς συναισθήματα, χωρίς τίποτα. Δεν λέω ότι με ανάγκασε να το κάνω μαζί της ή κάτι τέτοιο. Από την στιγμή που ξαναείδα την Μπέλα σε εκείνο το κλάμπ δεν την έχω ξανά ακουμπήσει. Δεν μπορούσα...» λέει και μένω να τον κοιτάζω έκπληκτη αλλά συνάμα απορημένη από την εξομολόγηση του.

Αυτό σημαίνει τουλάχιστον δύο μήνες. Ίσως και παραπάνω. Ουάου, δεν περίμενα κάτι τέτοιο. Εννοώ... περίμενα πραγματικά αυτοί οι δύο να πηδιούνται σαν τα κουνέλια.

Αλλά φυσικά, η Αμέλια έχει να ικανοποιήσει και άλλους πολλούς πελάτες εκτός από τον Φίλιπ. Μην το ξεχνάμε αυτό! Δικαιούται και αυτή μερικά ρεπό για να ξεκουραστεί και με το παραπάνω!

«Γνωρίζεις ότι πήγαινε και με άλλους όσο ήσασταν μαζί, έτσι;» παίρνω τον λόγο.

«Φυσικά και το γνωρίζω. Μόνο ένας ηλίθιος δεν θα το καταλάβαινε. Καρφί δεν μου καιγόταν, όμως» εξηγεί.

«Ήταν και λίγο δύσκολο να μην παρατηρήσει κανείς τα σημάδια που άφηναν οι εραστές της στο σώμα της» προσθέτει και γουρλώνω τα μάτια μου έκπληκτη από τα λόγια του.

Αυτή σίγουρα ήταν μια πληροφορία που θα προτιμούσα να μην γνώριζα.

Δεν θα μπορούσα να νοιάζομαι λιγότερο για το τι κάνει η Αμέλια στο κρεβάτι της.

«Δεν με καλύπτουν οι απαντήσεις σου. Το παρελθόν παραμένει παρελθόν, και δυστυχώς για σένα είναι πολύ σκοτεινό για να το ξεχάσει κανείς» λέει περιφρονητικά και νιώθω τον εαυτό μου να ανατριχιάζει από την ψυχρότητα της φωνής του.

«Το γνωρίζω..» είναι το μόνο που λέει πριν κατεβάσει το κεφάλι του.

Λυπάμαι βλέποντας το πόσο μετανιωμένος δείχνει. Εύχομαι απλά να μπορούσα να απαλύνω τον πόνο του.

«Ωραία» λέει κοφτά.

Ανοίγει ξανά το στόμα της για να πει κάτι μα την σταματάω, ξέροντας πως αυτό που θα έλεγε σίγουρα δεν θα ήταν ευγενικό.

«Άλισον έχω πολλά να σου πω, δεν πάμε μέσα;» της λέω με νόημα.

Με κοιτάξει παραξενεμένη για μερικές στιγμές μα παρόλα αυτά νεύει.

«Εντάξει...» λέει, μα ακούγεται περισσότερο σαν ερώτηση.

Αφου της κάνω νόημα να με ακολουθήσει προς τα μέσα, κατευθύνομαι στην κουζίνα.

«Τι έγινε;» απορεί.

Φροντίζω να κοιτάξω τριγύρω μπας και μας ακολούθησε ο Φίλιπ πριν μιλήσω.

«Δεν χρειάζεται να είσαι τόσο σκληρή, ξέρεις» την επιπλήττω.

Το ξέρω πως όλα αυτά τα κάνει για να με προστατεύει, και πραγματικά αυτό με συγκινεί πολύ, μα δεν μπορώ να τον βλέπω πληγωμένο.

Όταν αυτός είναι πληγωμένος, πληγώνομαι και εγώ. Δεν το είχα συνειδητοποιήσει μέχρι σήμερα. Πλέον δεν έχει κανένα νόημα να το αρνούμαι.

Είμαι ερωτευμένη με τον Φίλιπ Ντάιαμοντ. Θέλω να τον βλέπω ευτυχισμένο.

Θέλω να βλέπω το υπέροχο χαμόγελο του κάθε στιγμή της μέρας. Θέλω να ξυπνάω δίπλα στην ζεστασιά του κορμιού του.

Μα πάνω απ 'ολα, θέλω να μην πληγωθώ ποτέ ξανά.

Και για να το πετύχω αυτό, σημαίνει πως πρέπει να ξεχάσω όλα τα παραπάνω μια και καλή. Πράγμα που φυσικά είναι ακατόρθωτο.

«Του άξιζε να τα ακούσει όλα αυτά, μπας και συνειδητοποιήσει τι θησαυρό είχε δίπλα του και πόσο εύκολα τον πέταξε μακριά» υποστηρίζει.

Αχ, τι θα έκανα χωρίς την υποστήριξη της;! Ήταν ο βράχος μου όλα αυτά τα χρόνια και συνεχίζει να είναι.

«Ω, Άλι! Έχουμε σημαντικότερα πράγματα για να ανησυχούμε τώρα» της λέω και με κοιτάζει απορημένα.

«Σαν τι;» ρωτάει ανήσυχη, βλέποντας το σοβαρό μου ύφος.

Πίστεψε με, ούτε που θα σου περνούσε το μυαλό. Ούτε στον χειρότερο σου εφιάλτη δεν θα φανταζόσουν κάτι τέτοιο.

«Σαν τον... Τζέιμι Στίβενσον. Είναι πίσω. Με είδε» εξηγώ, ο τρόμος πλέον διακριτός στα λόγια μου.

Της παίρνει λίγο χρόνο να επεξεργαστεί τα λόγια μου, μα όταν το κάνει, την βλέπω και αυτή να παίρνει μια έκφραση τρόμου.

Είναι πίσω. Η παρουσία του μόνο μπελάδες θα μπορούσε να προκαλέσει.

Όλες οι σκοτεινές στιγμές από το παρελθόν έχουν επιστρέψει με σκοπό να με στοιχειώσουν ξανά.

Απλώς ελπίζω να είμαι αρκετά δυνατή για να τις αποτρέψω από το να με καταστρέψουν.

***

Ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιο, περιμένω σχόλια και αστεράκια!