Ξυπνάω απρόθυμα το επόμενο πρωί λόγω της αφόρητης ζέστης που νιώθω.

Σιγά σιγά, καθώς επανέρχομαι στον πλανήτη γη, καταλαβαίνω πως εκτός από την ζέστη, νιώθω και πίεση. Σαν κάτι να πιέζει το σώμα μου πάνω στο στρώμα.

Καθώς τα μάτια μου προσαρμόζονται, το βλέμμα μου έρχεται αντιμέτωπο με την αιτία αυτής της πίεσης

Σκατά!

Τι στον διάολο κάνει ο Φίλιπ στο κρεβάτι μου, ακριβώς απο πάνω μου;!

Αυτό εννοεί εκείνος όταν λέει “Θα σου δώσω χρόνο”;! Αυτό είναι ακριβώς το αντίθετο, γαμώτο!

Έπρεπε να ξέρω καλύτερα από το να εμπιστευτώ τα λόγια του!

Μπορεί να του είπα χθες ότι μπορεί να κοιμηθεί εδώ το βράδυ αλλά δεν εννοούσα στο καταραμένο το κρεβάτι μου!

Όχι, όχι. Σε καμία περίπτωση στο κρεβάτι μου. Μαζί μου. Όχι.

Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να έρχεσαι και να γεμίζεις τα σεντόνια μου με το υπέροχο άρωμα σου κύριος;!

Ποιος σου είπε ότι εγώ θέλω να ξαπλώνω το βράδυ μυρίζοντας το;! Όποιος και να στο είπε, ήταν λάθος!

Λοιπόν, δεν θα φταίω εγώ τώρα εάν σκύψω και αρχίσω να σε μυρίζω σαν καμία ανώμαλη. Εσύ τα προκάλεσες στον εαυτό σου!

Τα χέρια μου κατευθύνονται προς τα πάνω για να χαϊδέψουν τα απαλά σαν μετάξι μαλλιά του ενώ ταυτόχρονα γέρνω λίγο το κεφάλι μου έτσι ώστε να χωθεί στην καμπύλη του λαιμού του και ύστερα εισπνέω.

Ω, το άρωμα του είναι ακόμα καλύτερο από ότι θυμόμουν. Και σε συνδιασμό με την μυρωδιά των μαλλιών του είναι απλά... υπέροχο.

Ακόμα χρησιμοποιεί το ίδιο σαμπουάν, είμαι σίγουρη. Θα μπορούσα να το αναγνωρίσω ανάμεσα σε δεκάδες.

Είναι άλλωστε ο λόγος που ακόμα και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, χρησιμοποιώ και εγώ αυτό το σαμπουάν. Βανίλια.

«Δεν σκοπεύεις να με βιάσεις, έτσι;» ακούω την αγουροξυπνημένη φωνή του Φίλιπ.

Ω θεέ μου. Σε παρακαλώ πες μου ότι δεν….

Με τσάκωσε.

Είμαι τόσο ηλίθια! Περίμενα να μην ξυπνήσει ενώ μύριζα συνεχώς το άρωμα του λες και είναι καμιά πίτσα; Αλήθεια τώρα;!

Σε στιγμές σαν κι αυτή απλώς εύχομαι να άνοιγε η γη για να με καταπιεί.

Γρήγορα αποτραβιέμαι και τον κοιτάζω με βλέμμα δολοφονικό.

«Τ-τι λες πανίβλακα! Απλά προσπαθούσα να βολευτώ εφόσον κοντεύεις να με κάνεις σάντουιτς ανάμεσα σε εσένα και το στρώμα!» δικαιολογούμαι και τον σπρώχνω από πάνω μου για να ανακαθίσω.

«Σίιιγουρα» λέει περιπαιχτικά, με ένα ηλίθιο χαμόγελο κολλημένο στα χείλη του και αυτομάτως κοκκινίζω.

Ποιος νομίζει ότι είναι τέλος πάντων;!

«Και για να έχουμε καλό ερώτημα, τι στο καλό νομίζεις ότι κανείς στο κρεβάτι μου;» ρωτάω με ανασηκωμένο φρύδι.

Για να σε δω τώρα.

«Κοιμόμουν;» λέει χαλαρά, σαν να είναι κάτι αυτονόητο ενώ προσπαθεί να βολευτεί πάνω στο κρεβάτι.

Θα τον σκοτώσω.

«Και ποιος σου έδωσε την άδεια να έρθεις στο κρεβάτι μου για να κοιμηθείς;» λέω μέσα από τα δόντια μου.

«Σε περίπτωση που δεν το είχες πάρει χαμπάρι, ένας ωραιότατος καναπές μέσα στο σαλόνι προοριζόταν αποκλειστικά και μόνο για εσένα» συνεχίζω ειρωνικά.

«Το γνωρίζω. Απλά.... δεν με παίρνει ο ύπνος χωρίς συντροφιά» λέει δήθεν στεναχωρημένος.

Ώστε θες να το πάμε έτσι;

«Δηλαδή θες να μου πεις ότι μέχρι χθες, κάθε μέρα κοιμόσουν αγκαλίτσα με την Αμέλια;» ρωτάω έτοιμη να σκάσω στα γέλια.

Πάνω που είναι έτοιμος — μάλλον να με σκυλοβρίσει—, το πρόσωπο του υιοθετεί μια παραξενεμένη έκφραση.

Μόνο τότε νιώθω τα χέρια του που κινούνται κάτω από το μαξιλάρι μου.

Θεέ μου, πες μου ότι δεν το βρήκε! Τι ντροπιαστικό!

Ελπίζω να εισακουστούν οι προσευχές μου και να ανοίξει η γη να με καταπιεί πριν προλάβει να τραβήξει το χέρι του στην επιφάνεια.

Πολύ αργά, σκέφτομαι καθώς τον βλέπω να ανασηκώνεται από το κρεβάτι.

Βλέπω την έκφραση του να αλλάζει από απορημένη σε πονηρή και αυτομάτως γίνομαι κατακόκκινη.

«Πρέπει να ομολογήσω πως είχα ξεχάσει πόσο ωραίος δείχνω με κουστούμι» λέει χαμογελώντας μου.

«Εσύ από ότι φαίνεται όμως θυμάσαι πολύ καλά» μου κλείνει το μάτι καθώς μου δείχνει την φωτογραφία που κρατάει στα χέρια του, η οποία τον απεικονίζει.

Την φωτογραφία που κοιτάζω για ώρες ολόκληρες σχεδόν κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ.

Ήταν αναμφίβολα η αγαπημένη μου.

Ένας θεός ξέρει πόσο τον είχα πιέσει για να βγάλει μια φωτογραφία μόνος του στον γάμο μας, χωρίς εμένα στο πλάι του.

Την λάτρευα τόσο πολύ που την είχα φυλαγμένη μέσα στην τσάντα μου κάθε στιγμή της ημέρας και την κοίταζα με την πρώτη ευκαιρία που μου δινόταν.

Και παρόλο που διστάζω να το παραδεχτώ ακόμα και στον ίδιο μου τον εαυτό, χαίρομαι που την είχα όλα αυτά τα χρόνια για να μου τον θυμίζει.

Αλλά και να μην την είχα, ο Τζέικ ήταν παραπάνω απο αρκετός για να μου θυμίζει τον πατέρα του κάθε δευτερόλεπτο της ημέρας.

Ώρες ώρες απορώ αν πήρε τίποτα από εμένα. Και εκτός από την εμφάνιση, ο χαρακτήρας του μοιάζει τρομαχτικά με αυτόν του Φίλιπ.

Χαίρομαι που του μοιάζει όμως, στην εμφάνιση τουλάχιστον. Θα γίνει ένας καρδιοκατακτητής, είμαι σίγουρη.

Και δεν το λέω αυτό επειδή είναι γιος μου, αλλά επειδή είναι γιος του Φίλιπ. Πώς θα μπορούσε άλλωστε ένα παιδί που μοιάζει στον Φίλιπ να μην είναι υπέροχο;

«Ω, ακόμα εκεί είναι αυτή;» λέω δήθεν αδιάφορη, αναφερόμενη στην φωτογραφία. «Είχα ξεχάσει για την ύπαρξη της χρόνια τώρα»

Πράγμα που είναι πρακτικά αδύνατον γιατί και να ήθελα, δεν θα μπορούσα να την αποφύγω.

Εκτός από όλα τα άλλα, είμαι φυσικά και μανιακή με την καθαριότητα. Που σημαίνει δηλαδή αλλαγμένα σεντόνια τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα.

Οπότε, αν δεν ενδιαφερόμουν πραγματικά αυτή η φωτογραφία —που σίγουρα θα είχε βρεθεί μπροστά μου— θα βρισκόταν στα σκουπίδια χρόνια τώρα.

«Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι σε πιστεύω. Θα σε πείραζε αν την έπαιρνα;» ρωτάει και τελευταία στιγμή καταφέρνω να συγκρατήσω τον εαυτό μου από το να γουρλώσει τα μάτια.

Ω, φυσικά και μπορείς να την πάρεις. Πάνω από το πτώμα μου.

«Γιατί να θες μια δικιά σου φωτογραφία σπίτι σου;» λέω προσπαθώντας να φανώ αδιάφορη.

Δεν υπάρχει περίπτωση η αγαπημένη μου φωτογραφία να περάσει το κατώφλι αυτού του σπιτιού.

«Γιατί αν την αφήσω εδώ εσύ τι σκοπεύεις να την κάνεις;» αντιστρέφει την ερώτηση.

Εάν περιμένεις να σου πω πως θα την κοιτάζω κάθε βράδυ και θα φαντάζομαι ότι βρίσκομαι στην ζεστή σου αγκαλιά, σε συμβουλεύω να σταματήσεις. Τέτοιες προσωπικές πληροφορίες δεν πρόκειται να βγουν παραεξω.

«Σκοπεύω να την αξιοποιήσω φυσικά» αρχίζω.

«Έχεις ακούσει ποτέ τις λεγόμενες “κούκλες βουντού”; Πάντα ήθελα να αγοράσω μια και εσύ, αγαπητέ μου Φίλιπ, θα είσαι η μούσα μου» λέω προσπαθώντας να φανώ σοβαρή.

«Και αυτό σημαίνει ότι.…;;» απορεί.

«Αυτό σημαίνει ότι θα κολλήσω το αξιολάτρευτο σου προσωπάκι» αρπάζω την φωτογραφία «Πάνω στην κούκλα και θα φαντάζομαι ότι είναι εσύ καθώς θα την καίω και θα την κόβω κομματάκια. Μετά, θα σε πάρω τηλέφωνο για να δω εάν δούλεψε ή είσαι ακόμα σώος και αβλαβής»  τελειώνω και τον βλέπω που γουρλώνει σοκαρισμένος τα μάτια του.

Κοιτάζω την ώρα στο κινητό μου. Όπου να'ναι θα έρθει η Άλισον με τον πρίγκιπα μου.

«Τώρα κάνε μου την χάρη και φύγε από το κρεβάτι μου. Η Άλισον θα έρθει όπου να ναι με τον γιο σου. Φρόντισε να γίνεις άνθρωπος πριν έρθει και σε δει, κρίμα είναι να τρομάξει πρωινιάτικα» λέω μα δεν το εννοώ.

Ο Φίλιπ πρέπει να είναι ο μόνος άνθρωπος που ξέρω που ακόμα και αγουροξυπνημένος είναι πανέμορφος.

Χωρίς να περιμένω κάποια απάντηση από μέρους του, σηκώνομαι βιαστικά από το κρεβάτι και κατευθύνομαι προς το μπάνιο.

Ένας θεός ξέρει πόσο θέλω να κάνω ένα ντουζ τώρα μα ξέρω τον Φίλιπ αρκετά καλά για να επιχειρήσω κάτι τέτοιο. Ακόμα και με κλειδωμένη την πόρτα είμαι σίγουρη πως θα έβρισκε τρόπο να μπει μέσα.

Οπότε το μονο που μου μένει είναι απλά να πλύνω το πρόσωπο μου. Όταν το παγωμένο νερό ακουμπάει το δέρμα του προσώπου μου ξυπνάω για τα καλά.

Ύστερα σειρά έχουν τα δόντια μου, μα πριν προλάβω καν να βάλω την οδοντόπαστα στην οδοντόβουρτσα μου, ακούω την φωνή του Φίλιπ.

«Μην μου πεις πως μπήκες για μπανάκι χωρίς εμένα!» λέει και δευτερόλεπτα αργότερα ανοίγει η πόρτα του μπάνιου.

Όταν με βλέπει ντυμένη και στεγνή, η έκφραση του μετατρέπεται σε απογοητευμένη. «Πότε πρόλαβες ρε μωρό μου!»

«Δεν το επιχείρησα καν βλαμμένε, σε ξέρω πολύ καλά για να επιχειρήσω κάτι τέτοιο!» λέω έτοιμη να εκραγώ από τα νεύρα μου.

Ανοίγει το στόμα του για να πει κάτι μα πριν προλάβει να βγάλει άχνα, υψώνω την οδοντόβουρτσα μου και σπρώχνω το περιεχόμενο της προς το μέρος του.

Τελευταία στιγμή όμως ο Φίλιπ προλαβαίνει να σκύψει και την αποφεύγει, προς απογοήτευση μου.

«Αστόχησες» λέει χαμογελώντας.

«Εάν ήμουν στην θέση σου θα έφευγα όσο έχω ακόμα χρόνο. Έχω μπόλικη οδοντόπαστα και ο χώρος εδώ μέσα είναι κάπως μικρός για να την αποφύγεις όλη»

Δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλο καθώς φεύγει γελώντας, κλείνοντας την πόρτα πίσω του.

Ηλίθιε.

Πραγματικά απορώ με την υπομονή μου, άλλες στην θέση μου θα τον είχαν διώξει κλοτσιδών ώρα πριν.

Και ποιος θα τις αδικούσε άλλωστε;! Εγώ πάντως όχι!

[…]

Χτενίζω τα -μπλεγμένα από τον ύπνο- μαλλιά μου όταν ακούω τον ήχο του κουδουνιού.

«Φίλιπ! Μην ανοίξεις την πόρτα μέχρι να έρθω!» του φωνάζω για να με ακούσει, ξέροντας ποιος είναι πίσω από αυτή την πόρτα.

Ή μάλλον ποια.

Δεν θα ήθελα να αφήσω τελείως απροστάτευτο τον Φίλιπ ενώ βρίσκεται αντιμέτωπος με την Άλισον.

Αφήνω κάτω την χτένα και βγαίνω γρήγορα από το μπάνιο για να φτάσω πιο γρήγορα από τον Φίλιπ στην πόρτα, καθώς ξέρω πως είναι τόσο ξεροκέφαλος που θα αγνοήσει εντελώς αυτό που του είπα.

Φτάνω στην είσοδο δυστυχώς λίγα δευτερόλεπτα αργότερα από τον Φίλιπ. Πιο συγκεκριμένα, πάνω στην ώρα που τραβάει το χερούλι για να ανοίξει η πόρτα.

Ανάθεμα σε Φίλιπ!

Όταν την ανοίγει, μπροστά μας εμφανίζεται η Άλισον που κρατάει έναν χαμογελαστό Τζέικ από το χέρι, και δίπλα της στέκεται ο Λίαμ με την Λίζι στην αγκαλιά του.

Η σοκαρισμένη και ετοιμοπόλεμη έκφραση της Άλισον όταν βλέπει τον Φίλιπ είναι πραγματικά όλα τα λεφτά.

«Άλισον» την χαιρετάει νεύοντας.

Εγώ στην θέση σου, αγαπητέ μου, θα απομακρυνόμουν πέντε- δέκα- δεκαπέντε βήματα από την Άλισον, δεν θα καθόμουν να την χαιρετάω έτσι χαλαρός! Προκαλείς την τύχη σου!

«Φίλιπ» λέει υπερβολικά θυμωμένα και κάνει ένα βήμα μπροστά.

Ωχ, αυτό δεν είναι καθόλου καλό σημάδι.

Φαίνεται έτοιμη να του ορμήξει και δεν έχουν περάσει ούτε δύο λεπτά από τότε που τον είδε.

Ειλικρινά, δεν ξέρω κατά πόσο θα είναι σε καλή κατάσταση η σωματική του ακεραιότητα μετά από την σημερινή συνάντηση.

Να ζήσουμε να σε θυμόμαστε καημένε μου Φίλιπ.

***

Γεια σας! Εάν σας άρεσε το κεφάλαιο περιμένω σχόλια και αστεράκια!😚

Στο επόμενο κεφάλαιο έχουμε επανασύνδεση Φίλιπ-Άλισον. Λέτε να κυλήσουν όλα ομαλά και ειρηνικά ή μπαα;🤔

Τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο αγάπες, kisses❣