«Είναι... είναι μια μεγάλη και.... πονεμένη ιστορία» λέει και γελάει ελαφρά.

Ω, λες και δεν με ξέρεις Φίλιπ. Θα μου απαντήσεις σε αυτό που σε ρώτησα αργά ή γρήγορα, για αυτό σταματά με τις φλυαρίες για το καλό και των δύο μας.

Όσο γρηγορότερα τόσο το καλύτερο, για να τελειώνουμε με το θέμα 'Αμέλια' μια και καλή.

Όχι ότι πρόκειται να μας αφήσει σε ησυχία αυτή, βέβαια. Και εγώ, όπως και ο Φίλιπ, ξέρουμε πως δεν θα ησυχάσει αν δεν μας καταστρέψει.

Εμένα γιατί με μισεί -ο λόγος ακόμα άγνωστος και εμένα- και τον Φίλιπ πλέον γιατί τόλμησε να την ρεζιλέψει σε ένα από τα ω-τόσο-κυριλέ
εστιατόρια που συχνάζει.

Το χέρι του βρίσκεται για άλλη μια φορά στο πίσω μέρος του λαιμού του, τρίβοντας το δέρμα εκεί
-πράγμα που φανερώνει την αμηχανία του.

«Έχω χρόνο» λέω ειρωνικά.

Άπλετο χρόνο!

Εξαιτίας της γκομενίτσας -εμ.. πρωην γκομενίτσας σου και του γαμημενου Τζέιμι Στίβενσον που φύτρωσε ξαφνικά από το πουθενά έχω όλο τον χρόνο του κόσμου για να κάτσω εδώ και να σε ακούσω! Οπότε καλύτερα να αρχίσεις να μιλάς.

Αναστενάζει ηχηρά και με πιάνει από τον αγκώνα -ξανά.

Στην αρχή η αλήθεια είναι πως εκπλήσσομαι, δεν έχω ιδέα τι συμβαίνει μέσα στο μυαλό του, δεν μπορώ να προβλέψω τις κινήσεις του.

Μπορεί ξαφνικά να θύμωσε με την αδιάκριτη μου ερώτηση και να μου δώσει ένα-δυο χαστούκια για να πιάσω το νόημα.

Όχι, όχι. Μην λες βλακείες Μπέλα, ο Φίλιπ δεν θα το έκανε ποτέ αυτό. Μπορεί να πλήγωσε τα συναισθήματα σου ανεπανόρθωτα, όμως ποτέ δεν θα σήκωνε χέρι επάνω σου.

Όταν βλέπω πως το έκανε μόνο για να μας μεταφέρει και τους δύο στην άνεση του καναπέ, ανακουφίζομαι.

«Όταν χωρίσαμε, οι γονείς μου...- η μητέρα μου μάλλον, το βρήκε σαν ευκαιρία να.... να... πφφ» κάνει μια προσπάθεια να εξηγήσει μα το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να του δώσω ένα μπερδεμένο βλέμμα.

Δεν έχω καταλάβει ακόμα που ακριβώς το πάει με όλους αυτούς τους προλόγους.

Εκείνος καταλαβαίνει την δυσκολία που αντιμετωπίζω και σπεύδει να εξηγήσει ξανά από την αρχή.

«Όταν ένας άνθρωπος -ένας μέτοχος, επενδύει πολλά λεφτά σε μια εταιρία, αυτοί που διευθύνουν την εταιρία κάνουν ότι καλύτερο μπορούν για να τον κρατήσουν ικανοποιημένο, για να μην τον χάσουν» διευκρινίζει και νεύω.

Ωραία, και αυτό που στο καλό κολλάει με την Αμέλια;

«Στην προκειμένη περίπτωση, ο μέτοχος για τον οποίο μιλάμε ήταν ευχαριστημένος μόνο όταν και το μονάκριβο παιδί του ήταν και αυτό ευχαριστημένο» ξεροκαταπίνει.

«Ο Τζόναθαν Φρέυ μπορεί να έχει όλα τα στραβά του κόσμου μα, λατρεύει την κόρη του. Θα έκανε τα πάντα για αυτή» λέει και στα λόγια του τα μάτια μου γουρλώνουν, η αναγνώριση με χτυπάει.

Τζόναθαν Φρέυ.

Αμέλια Φρέυ.

Είναι ο πατέρας της.

Πως ήμουν τόσο ηλίθια και δεν το κατάλαβα;! Φυσικά και θα έπαιζε κάποιον ρόλο σε αυτή τη τραγωδία που ζούμε και ο μπαμπάκας της.

«Όταν λοιπόν η κόρη του τού ζητάει να μιλήσει στους δικούς μου γονείς, να τους πείσει πόσο κερδοφόρα θα ήταν για αυτούς μια σχέση ανάμεσα στον γιο τους και την κόρη του, αυτός φυσικά δέχεται. Μπορείς να φανταστείς την δυσαρέσκεια του λοιπόν, όταν αρνούμαι την... πρόταση» λέει κουνώντας το κεφάλι του.

Αν μπορώ να φανταστώ λέει...! Το να λέει κάποιος όχι στην οικογένεια Φρέυ πρέπει να είναι σίγουρα μεγάλη υπόθεση.

«Εδειξε κατανόηση στην αρχή βέβαια, έλεγε πως θα μου δώσει λίγο καιρό να το σκεφτώ, νόμιζε ότι αυτό που έφταιγε ήταν ότι είχα πάρει διαζύγιο πρόσφατα» το έχουν στην οικογένεια φαίνεται να παίρνουν αυτό που θέλουν με τον ένα τρόπο ή τον άλλο.

«Φυσικά δεν ήξερα ποια ήταν η κόρη του, μέχρι που την συνάντησα. Δέχτηκα να έρθουν για δείπνο μόνο για να ευχαριστήσω τους γονείς μου -την μητέρα μου, δεν της υποσχέθηκα ποτέ κάτι περισσότερο απο μια φιλική συζήτηση όμως. Δεν μου είχε περάσει καν από το μυαλό ότι από όλους τους γαμημενους Φρέυ που υπάρχουν σε ολόκληρες τις Ηνωμένες Πολιτείες θα πετύχαινα τον πατέρα της Αμέλιας!» διευκρινίζει, διακρίνω ένα ίχνος θυμού στην φωνή του.

Βλέπεις τι αρρωστημένα παιχνίδια μπορεί να παίξει εναντίων σου η ζωή, Φίλιπ; Σου κάνει τον κόσμο σου άνω κάτω μόνο σε μερικές στιγμές, τον αλλάζει ολοκληρωτικά, και δεν χρειάζεται καν να προσπαθήσει πολύ.

Αλλά μάλλον εσύ δεν το έχεις νιώσει αυτό ακόμα. Μακάρι να είχα να αντιμετωπίσω και εγώ το ίδιο πρόβλημα με εσένα και όχι όλα αυτά που πέρασα αντιθέτως.

«Εκείνο το απόγευμα, στο δείπνο, όταν αρνήθηκα για δεύτερη φορά την πρόταση του, εμ... άρχισε να απειλεί τον πατέρα μου ότι θα αποσύρει τις μετοχές του» λέει και σφίγγει τις γροθιές του.

Ω. Έπρεπε να το είχα φανταστεί, αυτή η οικογένεια είναι ικανή για τα χειρότερα.

Έχουν μάθει πως όλα κερδίζονται με το χρήμα, και αφού έχουν χρήμα δεν δέχονται το όχι ως απάντηση.

«Δεν μπορούσα να το αφήσω να συμβεί. Ήξερα πόσα σήμαινε αυτή η εταιρία για τον πατέρα μου, θα τον κατέστρεφε αν ο Φρέυ υλοποιούσε τις απειλές του. Και εκτός αυτού, δεν θα ήθελα καν να σκέφτομαι τις κατηγορίες της μητέρας μου αν συνέβαιναν όλα αυτά. Θεέ, την έχεις ακούσει πως κάνει όταν είναι θυμωμένη;» το τελευταίο κομμάτι το λέει ψιθυριστά, υποθέτω ήταν απλώς μια αυθόρμητη σκέψη.

«Έτσι, δέχτηκα. Θυσίασα την ευτυχία μου, μέχρι και σήμερα ανεχόμουν την απαίσια, εγωκεντρική συμπεριφορά της Αμέλιας αλλά πλέον δεν με νοιάζει. Ας κάνουν ότι θέλουν αυτή και ο πατερούλης της, η εταιρία είναι πλέον δικιά μου και αν θέλουν να την καταστρέψουν, καλώς. Εάν όμως έμαθε κάτι η Αμέλια όλα αυτά τα χρόνια που ήμασταν μαζί, είναι ότι οι εχθροί που πάντα πληρώνουν εάν τα βάλουν μαζί μου. Ελπίζω να πει αυτή την μικρή λεπτομέρεια στον πατέρα της, για το δικό τους καλό» λέει και πιστεύω την κάθε του λέξη.

Εάν τα βάλουν μαζί του, μόνο χαμένοι μπορούν να βγουν. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Μπορεί οι απειλές τους να έπιασαν στον πατέρα του Φίλιπ, μα ο Φίλιπ δεν είναι σαν αυτόν.

Δεν τον ενδιαφέρουν οι απειλές, πολύ απλά επειδή ξέρει ότι θα καταστρέψει όποιον τα βάλει μαζί του.

«Απλά δεν μπορώ να πιστέψω πως μια μάνα θα έβαζε το προσωπικό της συμφέρον πάνω από την ευτυχία του παιδιού της» λέω ασυναίσθητα.

Όταν συνειδητοποιώ ότι το είπα δυνατά, γουρλώνω τα μάτια μου και καλύπτω το στόμα μου με το χέρι μου σε μια...προσπάθεια να εμποδίσω τα λόγια μου από το να ακουστούν;!

Τώρα είναι πολύ αργά Μπέλα, να είσαι σίγουρη πως ακούστηκες δυνατά και καθαρά. Ξανά. Σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία φορά που γίνεται αυτό, λέει το υποσυνείδητο μου.

Λοιπόν... δεν μπορώ να διαφωνήσω με αυτό. Το είχα συνήθειο από μικρή, δεν μπορούσα να κρατήσω τις σκέψεις μου για τον εαυτό μου.

«Ναι, και εγώ το αναρωτιέμαι αυτό μερικές φορές» λέει και εκπλήσσομαι που απάντησε.

Η απάντηση του όμως δεν με κάνει να νιώθω καλύτερα, το αντίθετο μάλιστα​. Κατεβάζω το κεφάλι μου ντροπιασμένη, ενώ νιώθω τα μάγουλα μου να γίνονται κόκκινα.

Δεν είχα δικαίωμα να αναφερθώ στην προσωπική του ζωή, το τι κάνει η μητέρα του, ο πατέρας του και όλο του το σόι δεν είναι δουλειά μου πλέον.

Δεν ξέρω αν τον πείραξε ή όχι, το μόνο που ξέρω είναι πως νιώθω εγώ όταν με ρωτάνε για την οικογένεια μου, το πώς με καταβάλλει η θλίψη όταν σκέφτομαι ότι πρέπει να αναφερθώ στην Ρεμπέκα, στον τρόπο που μου φερόταν σαν να μην σήμαινα τίποτα για αυτήν όλα αυτά τα χρόνια, σαν να μην ήμουν καν κόρη της.

«Εγω.... συγγνώμη, δεν είχα δικαίωμα να αναφερθώ στην οικογένειά σου. Δεν χρειαζόταν καν να απαντήσεις, δεν είναι δική μου δουλειά» λέω γρήγορα και ύστερα ελευθερώνω ένα αμήχανο γελάκι.

Με το που τελειώνω τα λόγια μου, μου ρίχνει ένα στραβό βλέμμα.

«Σταμάτα να ζητάς συγγνώμη για τα πάντα, γαμώτο. Έχω ανακατευτεί στην δική σου προσωπική ζωή πολλές φορές, και μου απαντούσες κάθε γαμημένη φορά, ακόμα και αν δεν ήθελες να μιλήσεις. Και αυτό που είπες εσύ ήταν απλά μια δήλωση, δεν περίμενες καν μια απάντηση» λέει αγανακτισμένος.

Λοιπόν.... έχει ένα δίκιο σε αυτό, αλλά και πάλι.

«Και εν πάση περιπτώσει, δεν πειράζει» λέει ύστερα, όταν βλέπει το κατσούφιασμα μου.

Τώρα καλύτερα, σκέφτομαι και του χαρίζω ένα αχνό χαμόγελο.

«Έπρεπε να το έχω καταλάβει χρόνια πρίν ότι η Αμέλια είναι φίδι» λέω, το χαμόγελο εξαφανίζεται από τα χείλη μου.

«Ποτέ δεν χάρηκε όταν συνέβαινε κάτι καλό στην ζωή μου, ποτέ. Τότε δεν το καταλάβαινα, αλλά όταν το σκέφτομαι τώρα είναι όλα τόσο...εμφανή»
συνεχίζω.

Πάντα σκεφτόταν τον εαυτό της και μόνο, για αυτό και όλα τα κορίτσια στο σχολείο έμεναν μακριά της -όλα εκτός από εμένα και την Άλισον. Εμείς ήμασταν τα κορόιδα, οι μαριονέτες της.

«Ναι. Είναι αστείο, δεν είναι; Το πώς όλες οι καταστάσεις στο παρελθόν δείχνουν τόσο διαφορετικές τώρα όταν τις σκέφτεσαι, τόσο λάθος» λέει με βαριά φωνή, τα μάτια του σκοτεινά.

Εμένα μου λες;!

«Ναι, είναι. Απλώς... γιατί; Πάντα ήμουν καλή μαζί της, την θεωρούσα κολλητή μου» οι λέξεις με δυσκολία βγαίνουν. Δεν μπορώ πλέον να χρησιμοποιώ τέτοια επίθετα όταν αναφέρομαι στην Αμέλια, είναι λάθος. Δεν της αξίζουν.

«Γιατί να μου το κάνει αυτό;» συνεχίζω, πλέον με σπασμένη φωνή.

Νιώθω το απαλό άγγιγμα του Φίλιπ στο πηγούνι μου και ύστερα το βλέμμα μου συναντιέται με το δικό του.

«Γιατί είναι μια πόρνη, Μπέλα. Βάζει τα λεφτά πάνω ακόμα και από τον ίδιο της τον πατέρα» λέει έντονα. «Δεν της αξίζει καμία ευτυχία και να είσαι σίγουρη πως θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να πάρει ότι στο διάολο της αξίζει»

Το ξέρω ότι θα το κάνεις Φίλιπ, το ξέρω.

Αυτή ήταν η μεγαλύτερη σου αρετή άλλωστε, πάντοτε υλοποιούσες τις υποσχέσεις σου αργά ή γρήγορα.

Απλά εύχομαι να είμαι από μια μεριά όταν τα καταφέρεις, να βλέπω την έκφραση της Αμέλιας όταν ο κόσμος της θα διαλύεται κάτω από τα πόδια της και δεν θα μπορεί να κάνει τίποτα για αυτό.

***

Hey loves! Ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιο, περιμένω σχόλια και αστεράκια!👼

Μάθαμε και γιατί ήταν ο Φίλιπ με την Αμέλια λοιπόν! Καιρός ήταν δεν νομίζετε;🤔

Τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο αγάπες, kisses❣