Για μια μόνο στιγμή ξεχνάω που βρισκόμαστε και τι έχει γίνει. Ξεχνάω όλο τον πόνο που μου έχει προκαλέσει, τα σκληρά του λόγια εκείνη την μέρα, το παγερό του βλέμμα και την αδιαφορία του.

Το μόνο που υπάρχει χαραγμένο στην μνήμη μου είναι τα μάτια του, αυτά τα εκφραστικά μάτια στο χρώμα του καταγάλανου ουρανού που αντικρίζω τώρα μπροστά μου.

Το πάθος που διακρίνω στο βλέμμα του όμως είναι αρκετό για να ξεθάψει και άλλες αναμνήσεις, από τότε που ήμασταν μαζί και ευτυχισμένοι
—πριν μας καταστρέψουν.

Τώρα όταν τον κοιτάζω πλέον είναι σαν να βλέπω όλες αυτές τις στιγμές, την μία μετά την άλλη. Όλα αυτά τα παθιασμένα φιλιά που ανταλλάξαμε, τις τρυφερές μας στιγμές, τις αγκαλιές, τα δάκρυα, —όλα.

Μου έχει χαρίσει τόσες στιγμές χαράς και ξεγνοιασιάς μέσα σε αυτά τα χρόνια που γνωριζόμασταν και ήμασταν μαζί, όλος ύφος ο πόνος που ήρθε ξαφνικά από το πουθενά όμως είχε ως αποτέλεσμα να τις ξεχάσω σχεδόν όλες.

Ή μάλλον...όχι. Όχι δεν τις ξέχασα, ποτέ δεν θα μπορούσα. Αυτό που έκανα ήταν τελείως διαφορετικό.

Όποτε εμφανιζόταν ξαφνικά μια τέτοια χαρούμενη ανάμνηση απλώς έφερνα στο μυαλό μου εκείνη την μέρα που με πλήγωσε ανεπανόρθωτα, επαναλάμβανα ξανά και ξανά τα λόγια του από μέσα μου χωρίς σταματημό.

Σταματούσα μόνο όταν πλέον τα μάτια μου δεν είχαν αλλά δάκρυα να ελευθερώσουν —και αυτά που είχαν ήδη ελευθερωθεί είχαν πλέον στεγνώσει πάνω στο δέρμα μου.

Δεν ήταν και το καλύτερο για την ήδη πληγωμένη μου καρδιά, όμως ήταν μια μορφή άμυνας για να προστατεύσω τον εαυτό μου.

Ποιο το νόημα να σκέφτεσαι κάποιον όταν αυτός σε μισεί; Σωστά, δεν υπάρχει νόημα.

Με το να θυμάμαι τις χαρούμενες μας στιγμές δεν θα προχωρούσα ποτέ μπροστά. Απλά θα σκεφτόμουν ξανά και ξανά το δώρο που μου έδωσε αυτή η ζωή και μου το πήρε τόσο σύντομα, πριν καν προλάβω να το χαρώ.

Αλλά από την άλλη, ποτέ δεν θα ευχαριστιόμουν τον Φίλιπ σε τέτοιο βαθμό που να είμαι εντάξει μετά εάν τον έπαιρναν μακριά μου. Ποτέ.

Ήταν το μόνο αγόρι που ήθελα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και όταν επιτέλους με πρόσεξε ήταν σαν ψέμα, δεν μπορούσα να το πιστέψω.

Όταν μου έκανε πρόταση γάμου πετούσα στα σύννεφα, ένιωθα ότι αυτό ήταν ένα όνειρο, —απο το οποίο δεν ήθελα να ξυπνήσω ποτέ.

Όταν έφτασε ο μήνας που θα παντρευόμασταν δε, ήταν αναμφίβολα η καλύτερη περίοδος της ζωής μου. Δεν τον χόρταινα με τίποτα και ούτε αυτός εμένα. Ήθελε να βρίσκεται δίπλα μου όπου και αν πήγαινα, αρνούνταν να με αφήσει να φύγω μακριά του.

Και μόνο που θυμάμαι με πόσο κόπο είχαμε καταφέρει να πάμε με τα κορίτσια για την τελική πρόβα του νυφικού χωρίς να μας ακολουθήσει μου έρχεται να βάλω τα γέλια.

Έπρεπε να το είχα υποπτευθεί πως θα ερχόταν τελικά, σιγά μην άφηνε τρία κοριτσάκια να τον εμποδίσουν.

~Flashback~
8 χρόνια πριν.

«Προλαβαίνεις να αλλάξεις γνώμη και να πάρεις αυτό που σου λέω εγώ» λέει η Αμέλια δείχνοντας μου το νυφικό που έχει σταμπάρει από την πρώτη φορά που ήρθαμε σε αυτό το μαγαζί.

Στριφογυρίζω τα μάτια μου.

«Ευχαριστώ αλλά δεν θα πάρω. Παρά είναι αποκαλυπτικό για τα γούστα μου» λέω κουνώντας το κεφάλι μου πέρα δώθε.

«Και αν μη τι άλλο, δεν μπορώ να αλλάξω γνώμη για το νυφικό μια βδομάδα πριν τον γάμο μου!» συνεχίζω κάνοντας μια ψεύτικη λυπημένη φατσούλα.

Υπερβολικά κολλητό, βαθύ ντεκολτέ και γυμνή πλάτη. Ναι, ο Φίλιπ θα πάθαινε σίγουρα ανακοπή εάν με έβλεπε να βαδίζω τα σκαλιά της εκκλησίας φορώντας το.

Αλλά και να του άρεσε, εμένα δεν μου γεμίζει το μάτι. Όχι μόνο από την έλλειψη υφάσματος, αλλά γενικώς. Δεν είναι ούτε κατά διάνοια σαν το νυφικό των ονείρων μου.

Αυτό που είναι όμως, με περιμένει μέσα στο δοκιμαστήριο. Από την πρώτη στιγμή που τα μάτια μου έπεσαν πάνω του το ερωτεύτηκα.

Ο τρόπος που αγκάλιαζε το σώμα μου ήταν απλά.… τέλειος. Το ντεκολτέ είναι ακριβώς όπως πρέπει, ούτε πολύ αποκαλυπτικό ούτε πολύ σεμνό και η μικρή ζωνούλα με ασημένιες λεπτομέρειες δίνει μια άλλη νότα στην όλη εμφάνιση.

Αλλά αυτό που λάτρεψα περισσότερο φυσικά, είναι το πριγκιπικό στοιχείο που διαθέτει το συγκεκριμένο νυφικό. Είναι ακριβώς ότι ζητούσα.

Όταν το βλέπω το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό είναι τα λόγια του πατέρα μου, το πώς με φώναζε πάντα “πριγκίπισσά του”.

«Πάω να το βάλω» λέω ανυπόμονα, κοιτώντας τες πριν γυρίσω για να πάω προς τα δοκιμαστήρια.

Η Άλισον μου χαρίζει ένα λαμπερό χαμόγελο το οποίο της ανταποδίδω, ενώ όταν πέφτει η ματιά μου σε μια Αμέλια να κοιτάζει νοσταλγικά το νυφικό για το οποίο μου έλεγε πριν, χαχανίζω.

[…]

Με την βοήθεια της Άμπιγκεϊλ, μιας υπαλλήλου στο κατάστημα, έχω σχεδόν καταφέρει να φορέσω το πελώριο νυφικό. Το μόνο που έχει μείνει είναι το κούμπωμα, το πιο δύσκολο —απο ότι έχω καταλάβει— κομμάτι.

Από ότι φαίνεται όμως, η Άμπιγκεϊλ
—σε αντίθεση με την υπάλληλο που με βοήθησε μια από τις προηγούμενες φορές— είναι συνηθισμένη σε αυτά και σε χρόνο ντε-τε είμαι έτοιμη να βγω έξω φορώντας το πανέμορφο νυφικό μου.

Πάνω που την ευχαριστώ για την βοήθεια της, ακούω κάτι έντονα μουρμουριτά να έρχονται από την αίθουσα αναμονής και σμίγω τα φρύδια μου.

Ακούω την φωνή της Άλισον να φωνάζει «Μη! Είναι γρουσουζιά!» και πριν προλάβω να το επεξεργαστώ η κουρτίνα ανοίγει απότομα εμφανίζοντας στο οπτικό μου πεδίο τον μέλλοντα σύζυγό μου.

Βλέποντάς τον, αφήνω μια τσιρίδα και γρήγορα τοποθετώ τα χέρια μου μπροστά από το σώμα μου, προσπαθώντας να με κρύψω, λες και είμαι γυμνή.

Όταν συνειδητοποιώ πόσο χαζό θα φαίνεται αυτό απομακρύνω τα χέρια μου, μόνο και μόνο για να τα βάλω μπροστά από τα μάτια του, προσπαθώντας να τον εμποδίσω από το να με δει.

«Τι κανείς εδώ ρε Φίλιπ;! Δεν πρέπει να με δεις με το νυφικό πριν τον γάμο!» αναφωνώ.

Εκείνη την στιγμή εμφανίζεται μέσα στο δοκιμαστήριο μια λαχανιασμένη Άλισον.

«Συγγνώμη για αυτό. Τρέχει πολύ γρήγορα ο άτιμος, πριν το πάρω χαμπάρι είχε ήδη μπει μέσα» λέει κουνώντας το κεφάλι της απηυδισμένη.

«Θέλεις να τον βγάλουμε έξω για να μην σε δει;» λέει ευγενικά η Άμπιγκεϊλ ενώ ελευθερώνει ένα χαχανιτό.

Η κατάσταση είναι πραγματικά για γέλια! «Όχι, δεν χρειάζεται» λέω χαμογελώντας τους.

«Πηγαίνετε λίγο έξω, θα τον κανονίσω εγώ» συνεχίζω.

Εκείνες απλά νευουν και βγαίνουν έξω, τραβώντας την κουρτίνα για να κλείσει πίσω τους.

«Σκοπεύεις να κρατήσεις τα χέρια σου εκεί για πολύ ακόμα; Γιατί αν δεν έχεις αντίρρηση, θέλω να δω πόσο σέξι δείχνει η αρραβωνιαστικιά μου μέσα στο νυφικό της» λέει και δεν περιμένει απάντηση καθώς παίρνει τα χέρια μου στα δικά του και φέρνει το ένα στο στόμα του, δαγκώνοντας απαλά της παλάμη μου.

«Είναι γρουσουζιά» παραπονιέμαι ενώ εκείνος πιάνει την μέση μου και με τραβάει πάνω του.

«Μωρό μου πίστεψε με, δεν υπάρχει τίποτα και κανείς που θα με εμποδίσει από το να σε παντρευτώ. Πόσο μάλλον οι “γρουσουζιές” για τις οποίες λες» μουρμουρίζει και με μια κίνηση με γυρνάει έτσι ώστε πλέον το πίσω μέρος του σώματός μου να ακουμπάει τον τοίχο ενώ το μπροστινό μου να βρίσκεται κολλητά με το στερνό του.

Αναφωνώ από την αναπάντεχη κίνηση του μα εκείνος δεν δείχνει να το καταλαβαίνει καθώς είναι πολύ απασχολημένος να κοιτάζει από πάνω μέχρι κάτω το νυφικό μου.

«Ξέρεις, ξέχασα να στο πω αλλά θα ήθελα να φορέσεις ένα νυφικό που κατά προτίμηση δεν θα κάνει όλους τους καλεσμένους μας να σε γδυνουν με τα μάτια τους» λέει και δαγκώνει τα χείλη του προκλητικά.

«Λοιπόν, δεν έχεις δει ακόμα το νυφικό που ήθελε να βάλω η Αμέλια, γι'αυτό το λες αυτό» χαχανίζω.

Στα λόγια μου γουρλώνει τα μάτια του καθώς φαντάζεται πως θα ήταν το νυφικό για να τράβηξε την προσοχή της Αμέλιας.

«Φαντάζομαι. Μάλλον δεν φταίει το νυφικό που είσαι τόσο σέξι, εσύ η ίδια φταις. Και ένα σακί να φορέσεις πάλι θα με κάνεις να θέλω να το σκίσω από πάνω σου» ψιθυρίζει στο αυτί μου και ύστερα νιώθω τα χείλη του να ρουφάνε τον λαιμό μου.

«Φίλιπ...» αναστενάζω.

Τα χείλη του δεν μένουν μόνο εκεί όμως, χαράζουν ένα μονοπάτι προς το στέρνο μου φροντίζοντας να φιλήσει κάθε εκατοστό του δέρματος μου σε αυτή την διαδρομή.

Όταν τα χείλη του ακουμπούν στο ευαίσθητο δέρμα στο άνοιγμα του ντεκολτέ μου αφήνω έναν σιγανό αναστεναγμό και τραβάω με τα δάχτυλα μου τα μαλλιά του, προσπαθώντας έτσι να τον φέρω πιο κοντά μου.

Τα χέρια του φεύγουν από τα πλευρά μου και πάνε προς τα πίσω σε μια προσπάθεια να ακουμπήσουν τον πισινό μου —μάταιη όμως, αφού το ύφασμα είναι πολύ φουσκωτό για να επιτρέψει κάτι τέτοιο.

Μουγκρίζει ενοχλημένος και νιώθω τα δάχτυλα του να τραβάνε το ύφασμα προς τα επάνω, προσπαθώντας να το βγάλουν από την μέση.

Αυτό με βγάζει από την παραζάλη μου, τα χέρια μου κατευθύνονται στο στέρνο του και τον σπρώχνω με δύναμη για να απομακρυνθεί από κοντά μου.

Το μόνο που καταφέρνω όμως είναι να τον απομακρύνω μερικά εκατοστά, αρκετά όμως για να μου ρίξει ένα μπερδεμένο βλέμμα λόγω της απόστασης που έβαλα ανάμεσα μας.

«Α, α, α. Μακριά τα χεράκια σου αρραβωνιαστικούλη μου. Η μόνη φορά που θα σου επιτρέψω να βάλεις τα χεράκια σου μέσα από αυτό το νυφικό θα είναι την νύχτα του γάμου μας και όχι πιο πριν, μέσα σε ένα δοκιμαστήριο —και με τις φίλες μου να με περιμένουν απέξω» του λέω και με κοιτάζει με βλέμμα λες και του έχω πάρει το γλυκό. Παρόλα αυτά όμως, νεύει.

«Καλό αγόρι» του λέω περιπαιχτικά και τον φιλάω πεταχτά στο μάγουλο.

~End of Flashback~

«Τι σκέφτεσαι;» ρωτάει απαλά βγάζοντας με από τις σκέψεις μου.

Το χέρι του που χαϊδεύει το μάγουλο μου μου το κάνει δύσκολο να συγκεντρωθώ για να βρω τι να του πω.

Και που λες Φίλιπ, σκεφτόμουν την μέρα που μπούκαρες στο δοκιμαστήριο ενώ έβαζα το νυφικό μου. Ξέρεις, τότε που παραλίγο να το κάνουμε στηριζόμενοι στον τοίχο; Και με την τωρινή σου κοπέλα να περιμένει μαζί με την Άλισον να βγω για να με δουν με το νυφικό; Αυτό σκεφτόμουν.

Ποια είναι η δεύτερη επιλογή είπαμε;

Βλέπεις Φίλιπ, σκεφτόμουν την ειρωνία της κατάστασης. Μπορεί το γεγονός ότι με είδες με το νυφικό να μην γρουσούζεψε το παρόν μας, τον γάμο μας, αλλά σίγουρα γρουσούζεψε το μέλλον μας.

Μπα, από το κακό στο χειρότερο πάει το πράγμα.

«Τίποτα σημαντικό, απλά το πώς εξελίχθηκε η σημερινή ημέρα» λέω τελικά, ανασηκώνοντας αδιάφορα τους ώμους μου.

Μου φαίνεται πως έχω αρχίσει να βελτιώνομαι λιγάκι στα ψέματα. Λοιπόν, καιρός ήταν να αρχίσω να λέω και εγώ κανένα μικρο-ψεματάκι, έτσι;

«Ξέρω, ήταν λίγο καταστροφή για εσένα» λέει.

Μόνο για εμένα;

Του ρίχνω ένα απορημένο βλέμμα.

«Αλλα εγώ χώρισα. Είμαι χαρούμενος που τελείωσε επιτέλους αυτό το βάσανο» διευκρινίζει με έναν τόνο ευθυμίας στην φωνή του.

Βάσανο...

Καλά, το κατάλαβα πως δεν ενδιαφέρεται για την Αμέλια κλπ, αλλά δεν τον πείραξε καθόλου που χώρισαν; Πώς γίνεται να ήταν μαζί της ενώ δεν ένιωθε απολύτως τίποτα για εκείνη;

«Τότε γιατί ήσουν μαζί της τόσο καιρό αφού δεν την ήθελες;» απορώ και τον βλέπω που αναστενάζει απρόθυμα στην ερώτηση μου.

Ωραία, ξέρει λοιπόν πως δεν θα δεχτώ τίποτα λιγότερο από μια δικαιολογημένη απάντηση.

***

Επ! Ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιο αγάπες, περιμένω σχόλια και αστεράκια!

Σας άρεσε το flashback; Προσπάθησα πολύ για να βγει ικανοποιητικά μεγάλο, δεν ήθελα να είναι 6-7 σειρές μόνο γιατί στην ουσία δεν θα βλέπαμε σχεδόν τίποτα από το παρελθόν τους :(

Από ότι καταλάβατε στο επόμενο θα μάθουμε επιτέλους γιατί ήταν με την Αμέλια 😉 ακούω προβλέπεις, γιατί νομίζετε εσείς ότι ήταν μαζί της;

Τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο αγάπες, kisses❣