[Σημαντικό➡ Διαβάστε το σημείωμα στο τέλος👼]

Νόμιζα πως το χειρότερο που θα μπορούσε να μου συμβεί σήμερα είναι να δω την φάτσα της Αμέλιας και του συνοδού της μπροστά μου, μα όχι. Αυτό είναι πολύ, πολύ χειρότερο.

Χίλιες φορές να μην είχαμε φύγει από το εστιατόριο, χίλιες φορές να καθόμασταν εκεί, να απολαμβάναμε όσο μπορούσαμε το δείπνο μας, ακόμα και αν αυτοί οι δύο κάθονταν μονάχα ένα τραπέζι μακριά.

Αν ήξερα ποιον επρόκειτο να συναντήσω μέσα στο διαμέρισμα του Ντέιμον θα είχα κάτσει σε αυτό το αναθεματισμένο μπάνιο να ακούω την Αμέλια να μου γεμίζει το μυαλό με ανασφάλειες για το μέλλον. Θα το είχα ανεχτεί.

Δεν αναρωτιέμαι καν πια τι εννοούσε ο Ντέιμον λέγοντας ότι μπορεί να γίνει μεγάλος μπελάς.

Ξέρω ακριβώς τι εννοεί και κατανοώ απόλυτα την οποία απέχθεια φαίνεται πως έχει προς το άτομο του. Μόνο μπελάδες μπορεί να προκαλέσει στο πέρασμα του, τίποτα άλλο. Είναι καταστροφικός για τους γύρω του και μόνο που αναπνέει.

«Γνωρίζεστε;» ρωτάει περίεργος ο Ντέιμον.

Σπάω την οπτική επαφή με τον Τζέιμι για να γυρίσω να κοιτάξω αμήχανη τον Ντέιμον ο οποίος με την σειρά του μας κοιτάζει με υψωμένο το φρύδι του.

Εύχομαι να μην τον γνώριζα η αλήθεια είναι, Ντέιμον, μα δυστυχώς τον γνωρίζω. Όχι πολύ καλά, αλλά αρκετά έτσι ώστε να ξέρω πως το καλύτερο που έχει να κάνει κανείς για το δικό του καλό είναι να μείνει μακριά του.

Πριν προλάβω να απαντήσω τον λόγο παίρνει και πάλι ο Τζέιμι. «Ω μα φυσικά. Η Μπέλα και εγώ πηγαίναμε στο ίδιο λύκειο, ξέρεις» λέει και ακούγεται τόσο χαλαρός που θέλω να του δώσω μια σφαλιάρα όλη δική του.

Αλλα όσο και αν το θέλω, ποτέ δεν θα το τολμούσα. Θα φοβόμουν υπερβολικά πολύ για τις συνέπειες για να επιχειρήσω κάτι τέτοιο. Οπότε για τώρα απλά θα κρατήσω τις αποστάσεις μου, όσο δύσκολο και αν μπορεί είναι μετά από αυτή την συνάντηση.

Εάν συνεχίσω να βγαίνω με τον Ντέιμον αναγκαστικά θα πρέπει να βλέπω και αυτόν όταν έρχομαι σπίτι του, κάτι το οποίο δεν με χαροποιει καθόλου. Αλλά δεν μπορώ να κάνω και πολλά εκτός από το να αγνοήσω την υπάρξει του, σωστά;

Γυρίζω και τον κοιτάζω με τέτοιο μίσος στο βλέμμα μου που μόνο ένας τυφλός δεν θα μπορούσε να το καταλάβει.

Αλλά φυσικά, ούτε ο Τζέιμι το καταλαβαίνει καθώς είναι πολύ απασχολημένος να με κοιτάζει από πάνω μέχρι κάτω.

Όταν το συνειδητοποιώ, τα χέρια μου γρήγορα μαζεύονται πάνω στο στήθος μου προστατευτικά, για να τον εμποδίσω από το να δει το γυμνό μου δέρμα που δεν καλύπτεται από το φόρεμα.

Όχι αρκετά γρήγορα όμως, καθώς είμαι σίγουρη ότι πριν καν πάρω χαμπάρι τι έκανε, αυτός είχε ήδη ρίξει μια καλή ματιά στο σώμα μου. 

Όταν παρατηρεί και ο Ντέιμον τα μάτια του Τζέιμι που κοιτούν πεινασμένα το σώμα μου, τα χέρια του τυλίγονται προστατευτικά γύρω από την μέση μου και μουγκρίζει θυμωμένα.

Ο Τζέιμι όμως δεν φαίνεται να του δίνει σημασία καθώς λέει:

«Ομόρφυνες πολύ από την τελευταία φορά που είδαμε ο ένας τον άλλον Ιζαμπέλα. Έγινες πλέον γυναίκα» γλύφει τα χείλη του και ενστικτοδώς μαζεύομαι πιο κοντά στην αγκαλιά του Ντέιμον.

Ω, πίστεψε με αν ήταν στο χέρι μου ποτέ δεν θα είχα γυρίσει να σε κοιτάξω ούτε μια φορά αλλά έλα που δεν μου άφηνες επιλογή αφού εμφανιζόσουν συνέχεια από το πουθενά! Ηλίθιε, πανιβλακα!

«Πάρε το γαμημένο σου βλέμμα από πάνω της. Δεν είναι για το δόντια σου φίλε» του λέει απειλητικά και ο Τζέιμι χαμογελάει πονηρά, ενώ ανασηκώνει τα χέρια του ως ένδειξη ήττας.

«Καλά ρε φίλε μην δαγκώνεις, δικιά σου η γκόμενα» δαγκώνει το χείλος του και ύστερα ελευθερώνει ένα
—άκρως ψεύτικο— χαχανιτό.

Και ο τελευταίος άνθρωπος σε ολόκληρο τον πλανήτη να ήταν, ποτέ δεν θα γυρνούσα να τον κοιτάξω —δεσμευμένη ή όχι.

«Να σου πω ρε Ντί, μου φέρνεις λίγη βότκα από μέσα; Τα ποτά στο μπαρ ήταν αξιολύπητα» λεει ύστερα από μερικά δευτερόλεπτα ο Τζέιμι.

«Κόψτο αυτό το ‘Ντί’ ρε μαλακα σου έχω πει με εκνευρίζει» λέει με θυμό,

«Χεράκια έχεις, ποδαράκια έχεις, πήγαινε βάλε μόνος σου το γαμημενο το ποτό» συνεχίζει επιθετικά.

Ω, ο Τζέιμι πρέπει σίγουρα να βγάζει στον Ντέιμον τον χειρότερο του εαυτό, δεν τον έχω ακούσει να βρίζει τόσο πολύ όσο τώρα.

Βασικά... δεν τον έχω ακούσει να βρίζει ποτέ τώρα που το σκέφτομαι.

«Καλά ρε φίλε, ηρέμησε. Εγώ εσένα σκέφτηκα, ξέρεις πόσο ατσούμπαλος είμαι. Αν εσύ έχεις όρεξη να καθαρίζεις τα σπασμένα μετά εγώ πάω πάσο» λέει και καλά αθώα με τα χέρια του σηκωμένα στον αέρα ενώ κάνει ένα βήμα για να πάει στην κουζίνα.

Στο δεύτερο βήμα η φωνή του Ντέιμον τον σταματάει. «Μάλιστα, περίμενε εδώ καλύτερα έρχομαι σε ένα λεπτό»

Στα λόγια του, μπορώ να διακρίνω ένα αχνό χαμόγελο στο πρόσωπο του Τζέιμι. Εγώ από την άλλη, μόλις τον ακούω γουρλώνω τα μάτια μου. Δεν υπάρχει περίπτωση να μείνω μαζί του στο ίδιο δωμάτιο ενώ είμαστε οι δύο μας.

«Θα κάνω μόνο δύο λεπτά, εάν χρειαστείς κάτι φώναξε με —θα είμαι μόνο πέντε βήματα μακριά» μου απευθύνει τον λόγο ο Ντέιμον μόλις βλέπει την δυσαρέσκεια μου. Παρόλο που όλο μου το είναι θέλει να εναντιωθεί, νεύω.

Χαμογελάει απαλά και μου δίνει ένα τρυφερό φιλί στο μάγουλο πριν γυρίσει και χαθεί από το οπτικό μου πεδίο.

Τώρα οι δυο μας, σκέφτομαι. Μόνο την σκέψη νιώθω ένα ελαφρύ τρέμουλο να κάνει την εμφάνιση του.

«Κοίτα να δεις που η ζωή σε έφερε και πάλι μπροστά μου ε;» λέει και με πλησιάζει επικίνδυνα.

Τρομαγμένη, κάνω βήματα προς τα πίσω μα αυτός για κάθε μου βήμα κάνει άλλο ένα μπροστά και ως αποτέλεσμα η απόσταση μας όχι μόνο δεν μένει στάσιμη, αλλά μειώνεται λόγω του ότι τα βήματα του είναι πολύ μεγαλύτερα από τα δικά μου.

Όταν πλέον το πίσω μέρος του σώματός μου ακουμπάει τον τοίχο καταλαβαίνω πως δεν έχω αλλά περιθώρια για να κινηθώ, με έχει ήδη φτάσει.

Μην αργήσεις πολύ Ντέιμον, σε παρακαλώ.

«Που θα πας μωρό μου; Δεν έχεις πουθενά αλλού να κινηθείς» μου ψιθυρίζει.

Αυτή τη στιγμή θα προτιμούσα να έπεφτα από το μπαλκόνι παρά να κάτσω άλλο ένα λεπτό κοντά σου, θέλω να του πω μα κρατιέμαι.

Στα λόγια του μια τάση να βγάλω την σαλάτα που έφαγα πριν με καταβάλει, ειδικά όταν με αποκαλεί “μωρό του”.

«Θα έλεγα ότι δεν πρέπει να φοβάσαι μην σου ‘ορμήξω’ αφού μέσα στο διαμέρισμα βρίσκεται και ο φίλος σου, αλλά και οι δύο ξέρουμε ότι δεν με πολυνοιάζουν αυτές οι λεπτομέρειες. Ότι θέλω, το παίρνω. Αργά ή γρήγορα» είναι μόνο η ιδέα μου, ή το τελευταίο κομμάτι ήταν απειλή; 

Ανοιγει το στόμα του για να πει κάτι άλλο μα πάνω στην ώρα ακούγονται βήματα από τον διάδρομο.

Πριν εμφανιστεί στο οπτικό μας πεδίο και πάλι ο Ντέιμον, προλαβαίνει και μου κλείνει το μάτι, ενώ απομακρύνεται μερικά βήματα.

«Ορίστε» λέει με βραχνή φωνή ο Ντέιμον και του προσφέρει το ποτό με όχι και τόσο ευγενικό τρόπο.

Ύστερα γυρνάει προς το μέρος μου και μου χαμογελάει ξανά, ενώ τυλίγει για άλλη μια φορά το χέρι του γύρω μου. «Τι λέγατε εσείς εδώ όσο έλειπα;»

«Τίποτα μωρέ, εδώ την ρώταγα πως περάσατε στην βόλτα σας» λέει ο Τζέιμι και κουνάει το χέρι του για να δείξει ότι δεν ήταν και κάτι σημαντικό.

«Σίγουρα ξέρεις πως να κάνεις μια δεσποινίς να περνάει καλά, Μίλερ!» συνεχίζει κλείνοντας του το μάτι πονηρά για να θολώσει τα νερά.

Όσα περισσότερα λεπτά περνάνε τόσο πιο πολύ σιγουρευομαι ότι κάτι έχει πάρει αυτός και είναι έτσι, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να εξηγήσω που οφείλονται οι αρλούμπες που λέει.

Όχι ότι όταν δεν είναι “φτιαγμένος” τον περνάει κάνει για σοβαρό άνθρωπο, προς θεού. Είναι δεν είναι, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Μια φορά μαλάκας, πάντα μαλακας.

Πραγματικά απορώ τι έκανε τις κοπέλες στο σχολείο να πάνε μαζί του.

Δεν τον λες και άσχημο, μα η συμπεριφορά του και μόνο είναι αρκετή για να σε κάνει να τρέξεις όσο πιο μακριά του μπορείς.

Ο Ντέιμον από ότι φαίνεται δεν μασάει απο τις φιλοφρονήσεις που του κάνει ο Τζέιμι «Κόψε τις μαλακίες Στίβενσον. Κράτα τες για αυτούς που είναι αρκετά μαλακές για να σε πιστέψουν, να εξασφαλίσεις και εσύ την δόση σου έτσι»

Δεν νομίζω να έχω ξαναδεί ποτέ τον Ντέιμον να συμπεριφέρεται έτσι σε κάποιον άλλον.

Αν τον απεχθάνεται τόσο πολύ τότε γιατί στο καλό συνεχίζει να συγκατοικεί μαζί του;

«Άμα μάθω ότι της είπες κάτι που την τάραξε» λέει δείχνοντας με με το δάχτυλο του, «Την έβαψες»

Πρωτη φορά βλέπω τον Τζέιμι να φοβάται, το βλέπω στα μάτια του.

Ίσως επειδή είναι από τις μηδαμινές φορές που τα βάζει με κάποιον στο μέγεθος του και όχι με ανυπεράσπιστα κοριτσάκια.

Πάντα επέλεγε τα εύκολα θύματα για να φαίνεται ατρόμητος μα, μόλις τον βάλεις απέναντι από κάποιον στο μπόι του μπορείς εύκολα να δεις τον τρόπο που δημιουργείται στην έκφραση του.

Και είμαι παραπάνω από χαρούμενη που είμαι από τα ελάχιστα άτομα που είχαν την ευκαιρία να δουν αυτήν την έκφραση.

«Ήρεμα φίλε. Μια απλή συζήτηση είχαμε, έτσι δεν είναι Ιζαμπέλα;» απευθύνεται ύστερα σε εμένα και τον ρπω που με κοιτάζει με βλέμμα απειλητικό.

«Ν-ν-ναι» τραυλίζω με δυσκολία.

«Ντέιμον; Θα… θα μπορούσες να με πας σπίτι μου;» αρχίζω διστακτικά.

Αφού από ότι φαίνεται σήμερα δεν μας θέλει, από το κακό στο χειρότερο πηγαίνουμε. Ας πάμε καλύτερα σπίτια μας τώρα και κανονίζουμενα βγούμε άλλη μέρα, κατά προτίμηση κάπου μακριά από εδώ.

Δεν θέλω να διακινδυνεύσω να βρεθώ ξανά σε παρόμοια κατάσταση με την σημερινή. Άλλη όρεξη δεν είχα..

«Είμαι λίγο κουρασμένη, θα κανονίσουμε άλλη μέρα» συνεχίζω.

«Φυσικά. Δώσε μου μισό λεπτό» λέει και πηγαίνει να πάρει τα κλειδιά του αυτοκινήτου. «Έλα, πάμε» λέει ύστερα πιάνοντας με απαλά από την μέση.

Προχωράμε μαζί έξω από το διαμέρισμα, μα λίγο πριν κλείσει την πόρτα ακούω για τελευταία φορά την φωνή του Τζέιμι που με κάνει να ανατριχιάζω από τρόμο.

«Αντίο Μπέλα, θα τα ξαναπούμε» τα λόγια του μπορεί ακούγονται σαν υπόσχεση, μα εγώ μπορώ να τα δω μόνο ως απειλή.

Γιατί αυτό είναι, το ξέρω.

***

Λοιιιπον.
Εδώ και πολλές πολλές μέρες σκέφτομαι να ανεβάσω μια καινούργια ιστορία [Ρομαντική και αυτή😝]. Έχω ήδη γράψει τον πρόλογο αλλά θέλω να δω πρώτα εάν οι ιδέες που έχω είναι αρκετές ώστε να μπορέσει να ολοκληρωθεί αυτή η ιστορία πριν την ανεβάσω. [Πάντως το μόνο σίγουρο είναι ότι θα έχει πολύ drama😍😉]
Ελπίζω εάν τελικά την ανεβάσω να της ρίξετε μια ματιά και να μου πείτε εάν θέλετε να την συνεχίσω ή όχι.💘

Στα δικά μας τώρα 😉

Δεν ξέρω για εσάς πάντως αυτός ο Τζέιμι μου την σπάει στα νεύρα. Πολύ.

Αλλά τι να κάνουμε, τον χρειαζόμαστε για την συνέχεια της ιστορίας😥

Τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο αγάπες, kisses❣