Μετά από αυτό το φιλί που μόλις μου έδωσε να δω πως θα καταφέρω να παραμείνω ήρεμη σε όλη την διάρκεια της διαδρομής μας ενώ αυτός βρίσκεται μόνο μερικά εκατοστα μακριά.

Και εκτός αυτού, δεν ξέρω καν που έχει σκοπό να με πάει! Όπως φαίνεται, ήμουν πολύ αφηρημένη για να ρωτήσω.

Έχουν περάσει μερικά λεπτά όμως εγώ ακόμα προσπαθώ να ηρεμήσω την αναπνοή μου, η οποία όμως δεν είναι το κυριότερο πρόβλημα αν αναλογιστεί κανείς με ποσό γρήγορους ρυθμούς χτυπάει η καρδιά μου αυτή τη στιγμή.

Το φιλί του -ή μάλλον τα φιλιά του, μου προκάλεσαν συναισθήματα τα οποία είχα να νιώσω εδώ και χρόνια, από τότε που ήμουν με αυτόν.

Και παρόλο που μου άρεσε πάρα πολύ, δεν μπορώ να εμποδίσω τον εαυτό μου από το να συγκρίνει τις δύο καταστάσεις όσο και αν προσπαθώ.

Ο Ντέιμον χωρίς αμφιβολία με έκανε να νιώσω πολύ όμορφα, ξύπνησε μέσα μου την φλόγα που είχε σβήσει εδώ και πέντε χρόνια εξαιτίας του Φίλιπ.

Με έκανε να νιώσω ξανά αυτό το αίσθημα, σαν να πετάνε δεκάδες πεταλούδες μέσα στο στομάχι μου.

Δεν ήθελα με τίποτα να απομακρύνει τα χείλη του από τα δικά μου, ακόμα και αν αυτό σήμαινε ότι δεν θα μπορούσα να αναπνεύσω λόγω της έλλειψης οξυγόνου, όπως και αυτός άλλωστε. Αλλά αυτό ήταν το λιγότερο που με ένοιαζε εκείνη την στιγμή.

Ο Φίλιπ όμως ήταν αυτός που δημιούργησε την φλόγα μέσα μου. Αυτός που την σβήνει όποτε του καπνίσει και την ξανά ανάβει με το έτσι θέλω, χωρίς την δικιά μου έγκριση.

Από την πρώτη κι όλας στιγμή με έκανε να νιώθω σαν να πετάνε όχι δεκάδες, αλλά χιλιάδες πεταλούδες μέσα στο στομάχι μου, και αυτό πριν καν με φιλήσει για πρώτη φορά.

Όταν με φίλησε οι πεταλούδες ήταν πλέον το λιγότερο που με απασχολούσε.

Πως θα μπορούσε κανείς άλλωστε να ασχοληθεί μαζί τους ενώ νιώθει ολόκληρο τον ζωολογικό κήπο να κάνει πάρτι μέσα του; Όχι εγώ πάντως.

Και δεν μπορώ να αποτρέψω τον εαυτό μου από το να φανταστεί πως θα είναι να με ξαναφιλήσει τώρα, μετά από τόσα χρόνια που ήμασταν μακριά ο ένας από τον άλλον.

Θα είναι άραγε αρκετό αυτό για να με κάνει να ξεχάσω όλα αυτά που μου συνέβησαν; Θα είναι αρκετό για να επουλώσει τις πληγές μου, την ραγισμένη μου καρδιά;

Το σώμα μου λέει ναι χωρίς δεύτερη σκέψη, τον έχει ανάγκη, μα το μυαλό μου για ακόμα μια φορά λειτουργεί ως η φωνή της λογικής και με γεμίζει με αμφιβολίες.

Αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία μετά από όλα όσα μου έκανε; Ο άνθρωπος δεν αλλάζει παρά τα όσα λένε.

Μπορεί να προσπαθήσει να σε πείσει ότι άλλαξε, να πείσει ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό, αλλά αργά ή γρήγορα θα ξανά γίνει ο ίδιος εγωιστής που σκέφτεται μόνο τον εαυτό του.

Και όταν γίνει αυτό, εγώ θα είμαι αυτή που θα καταλήξει για άλλη μια φορά με μια ραγισμένη καρδιά και κατεστραμμένα όνειρα.

Και αυτή τη φορά θα είναι οριστικό, αυτή τη φορά η καρδιά όχι μόνο δεν θα γιατρευτεί αλλά σιγά σιγά θα αρχίσει να καταστρέφεται ολοκληρωτικά, μέχρι να γίνει θρύψαλα.

«Που πηγαίνουμε;» αναρωτιέμαι όταν το μυαλό μου επιτέλους επανέρχεται πίσω στην πραγματικότητα -δεν σκέφτεται δηλαδή τον Φίλιπ.

Όταν με ακούει, χαμογελάει περιπαιχτικά. «Δεν ξέρω, μέχρι και αυτή τη στιγμή απλά έκανα κύκλους μέχρι να... ανακτήσεις και πάλι την συγκέντρωση σου»

Θεέ μου, ούτε που το κατάλαβα ότι πέρασαν...όσα λεπτά κι πέρασαν από τότε που τα χείλη μας χωρίστηκαν μετά το τελευταίο φιλί που μου έδωσε.

Και εγώ τι βρήκα να κάνω μετά από αυτό; Να τον συγκρίνω με τον Φίλιπ, μην χάσω την ευκαιρία!

Είμαι η χειρότερη γυναίκα που θα μπορούσε βρεθεί μπροστά του, δεν του αξίζει κάποια που συνεχώς σκέφτεται τον πρώην της.

«Έλεγα να σε πάω στο σπίτι μου» συνεχίζει πριν προλάβω να πω κάτι όσων αφορά το προηγούμενο σχόλιο του.

Δεν είμαι σίγουρη ότι είναι τόσο καλή ιδέα αλλά η οποιαδήποτε αρνητική απάντηση σίγουρα θα τον βάλει σε σκέψεις, ότι δεν τον εμπιστεύομαι αρκετά για να πάω στο σπίτι του μες στο βράδυ ενώ θα είμαστε οι δυο μας.

Η αλήθεια είναι ότι αυτό ακριβώς συμβαίνει, μπορεί να μου αρέσει πολύ και όλα αλλά δεν τον ξέρω ακόμα τόσο καλά ώστε να προχωρήσω μαζί του. Θέλω τον χρόνο μου.

«Χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι πονηρό, οποιαδήποτε στιγμή το θες μπορώ να σε γυρίσω σπίτι σου» βιάζεται να δικαιολογηθεί όταν βλέπει την απροθυμία μου.

Λοιπόν, δεν θα συμβεί και τίποτα αν πάω. Ο Ντέιμον είναι πάρα πολύ γλυκός και σίγουρα περισσότερο κύριος από οποιονδήποτε έχω γνωρίσει, -συμπεριλαμβανομένου και του Φίλιπ- δεν υπάρχει περίπτωση να απλώσει χέρι πάνω μου χωρίς την δικιά μου έγκριση. Τον εμπιστεύομαι.

«Ε..εντάξει, ας πάμε» λέω προσπαθώντας να ακουστώ σίγουρη και δυναμική όμως η φωνή μου με προδίδει καθώς ακούγεται πέρα για πέρα διστακτική.

«Αν δεν θες δεν...» αρχίζει νευρικά.

«Όχι. Το θέλω» τον διακόπτω. Δεν θέλω να αρχίσει να νομίζει πως αναγκάζομαι να δεχτώ ενώ δεν θέλω.

«Εντάξει...» λέει υπερβολικά αργά. Δεν φαίνεται να έχει πειστεί.

Δεν λέω τίποτα παραπάνω, απλώς του χαμογελάω, αν και αμφιβάλλω αν το είδε αφού τα μάτια του είναι συγκεντρωμένα στον δρόμο.

[...]

«Φτάσαμε» λέει ο Ντέιμον και δευτερόλεπτα αργότερα τον βλέπω να παρκάρει το αμάξι του σε μια θέση πάρκινγκ μπροστά από μια πολυκατοικία, υποθέτω την δικιά του.

«Εδώ μένεις;» ρωτάω όταν βγαίνω από το αμάξι του, παρόλο που ξέρω ήδη την απάντηση.

«Ναι...» τρίβει αμήχανα το πίσω μέρος του λαιμού του, «Δεν είναι κάτι το...γκχμ... εντυπωσιακό» συνεχίζει αμήχανα.

Μπροστά στο δικό μου διαμέρισμα πάντως το δικό σου μοιάζει με βίλα. Δεν ξέρω καν πως μοιάζει από μέσα, ούτε καν σε ποιον όροφο είναι και τα σχετικά μα αν το κοιτάξεις φαίνεται πως δεν θα μπορούσε να είναι και μικρό.

«Υπάρχει περίπτωση να βρίσκεται πάνω ο συγκάτοικος μου, αν είναι
-απλά μην του δώσεις σημασία. Μπορεί να γίνει μεγάλος μπελάς ώρες ώρες» προειδοποιεί καθώς μπαίνουμε μέσα στην πολυκατοικία και νεύω.

Από τα λόγια του καταλαβαίνω πως μάλλον αυτός ο περιβόητος συγκάτοικος δεν είναι και από τους αγαπημένους του.

Και τι ακριβώς εννοεί όταν λέει ότι μπορεί να γίνει μπελάς; Δεν βάζει γλώσσα μέσα του ίσως; Μπαίνω στον πειρασμό να τον ρωτήσω μα ξέρω ότι αυτό το θέμα δεν είναι δική μου δουλειά.

Όπως δεν θέλω να κάνει σε εμένα αδιάκριτες ερωτήσεις έτσι δεν πρέπει να του κάνω και εγώ, λέει το υποσυνείδητο μου.

Μπαίνουμε μέσα στο ασανσέρ και μόλις κλείνουν οι πόρτες νιώθω μια αμηχανία καθώς αισθάνομαι το έντονο βλέμμα του Ντέιμον πάνω μου.

Στρέφω την ματιά μου πάνω του για να διαπιστώσω αν όντως συμβαίνει αυτό και όταν το κάνω συναντάω τα κάστανα του μάτια που είναι ήδη στραμμένα πάνω μου.

Λοιπόν, αυτό μάλλον μου δίνει την απάντηση που έψαχνα, σκέφτομαι ειρωνικά ενώ νιώθω τα μάγουλα μου να κοκκινίζουν. Ο Ντέιμον μάλλον το καταλαβαίνει γιατί αρχίζει να κάνει μικρά διστακτικά βήματα προς το μέρος μου.

Αυτό το ασανσέρ δεν είναι και πολύ μεγάλο έτσι με δύο βήματα έχει φτάσει ήδη αντικριστά μου. Το χέρι του αγγίζει απαλά το μάγουλο μου και νιώθω να ανατριχιάζω ενώ το κοκκίνισμα μου σίγουρα έχει αυξηθεί.

«Δεν θέλω να νιώθεις αμηχανία Μπέλα, δεν δαγκώνω» λέει σιγανά και χαμογελάει περιπαιχτικά.

«Εγώ....εγώ...εμμ» τραυλίζω. Τι στο καλό θα μπορούσα να απαντήσω σε αυτό;!

Πάνω στην ώρα οι πόρτες του ασανσέρ ανοίγουν και ο Ντέιμον γυρνάει για να βγει, ενώ εγώ αφήνω μια ανάσα ανακούφισης που δεν ήξερα ότι κρατούσα και σπεύδω να τον ακολουθήσω.

Όταν ανοίγει την πόρτα του διαμερίσματος μπαίνω μέσα στον χώρο και προσπαθώ να δω μέσα στο σκοτάδι.

Δεν χρειάζεται να περιμένω πολύ, στιγμές αργότερα ακούω τον ήχο ενός διακόπτη και ύστερα φως γεμίζει τους χώρους.

Με μια πρώτη ματιά, εντυπωσιάζομαι από το πόσο σιγυρισμένο είναι το διαμέρισμα, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι εδώ μέσα μένουν όχι ένας, αλλά δύο ενήλικοι άντρες.

Πραγματικά περίμενα εδώ μέσα να είναι ένα πεδίο μάχης. Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη λοιπόν.

Οι τοίχοι είναι βαμμένοι σε μια ελαφριά απόχρωση του μπεζ, ενώ πολλά παράθυρα σου προσφέρουν την υπέροχη θέα της πόλης.

Το διαμέρισμα είναι διακοσμημένο με κομψούς καναπέδες, με μια τεράστια τηλεόραση να κλέβει την παράσταση ενώ διάφορα βιντεοπαιχνίδια -που υποθέτω είναι για την κονσόλα τους- βρίσκονται διασκορπισμένα στο πάτωμα.

«Ο Τζέιμι εμ... τα άφησε λίγο ακατάστατα εδώ πέρα» δείχνει γύρω του, «Ελπίζω να μην σε πειράζει» συνεχίζει και τον βλέπω να τριβει το πίσω μέρος του λαιμού του για άλλη μια φορά.

Νομιζω είναι πολύ πιο νευρικός από όσο θα έπρεπε. Βασικά... δεν θα έπρεπε καν να είναι νευρικός, αλλά δεν είμαι στην κατάλληλη θέση να κρίνω εφόσον βρίσκομαι στην ίδια αν όχι σε χειρότερη κατάσταση.

«Μην ανησυχείς. Είναι μια χαρά» του χαμογελάω καθησυχαστικά και τον βλέπω που χαλαρώνει στα λόγια μου.

«Σαν το σπίτι σου, βολέψου. Θες λίγο κρασί;» ρωτάει και νεύω ασυναίσθητα.

«Κόκκινο αν έχεις» λεω ύστερα και τον βλέπω που νεύει πριν εξαφανιστεί στον διάδρομο που λογικά οδηγεί στην κουζίνα.

Μπορεί να είναι υπερβολή να πιω πάλι καθώς ήπιαμε ξανά κρασί στο εστιατόριο, μα νομίζω το χρειάζομαι μετά από όλα όσα είδα και άκουσα σήμερα.

Όταν έρχεται ξανά κοντά μου, μου προσφέρει το ποτήρι και χωρίς δεύτερη σκέψη το παίρνω και πίνω μια γερή γουλιά. Όταν κάθεται δίπλα μου χωρίς να αφήσει μεγάλη απόσταση παίρνω μια κοφτή ανάσα.

Το ξέρω, το νιώθω ότι θέλει να με ξανά φιλήσει μα περιμένει την δικιά μου έγκριση, θέλει να δει αν το θέλω και εγώ. Τώρα ξέρω ότι το θέλω, δεν υπάρχει αμφιβολία.

Το θέμα είναι πως θα νιώθω αύριο όταν δεν θα με επηρεάζει πια ακόμα και το γεγονός ότι αναπνέουμε τον ίδιο αέρα αυτή τη στιγμή.

Λοιπον, μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να το μάθεις Μπέλα, μου λέει το υποσυνείδητο μου και αυτή τη φορά λέω να το εμπιστευτώ.

Του χαμογελάω απαλά και πλησιάζω διστακτικά προς το μέρος του, πιστεύοντας πως θα πιάσει το νόημα και θα κανει αυτός την πρώτη κίνηση.

Και αυτό κάνει. Χωρίς να περιμένει περαιτέρω, τα χείλη του ενώνονται με τα δικά μου δίνοντας μου ένα ακόμα παθιασμένο φιλί. Δαγκώνει το χείλος μου ζητώντας μου άδεια και χωρίς δισταγμό του την δίνω.

Η γλώσσα του παίζει παιχνίδια κυριαρχίας με την δικιά μου και δεν μπορώ να εμποδίσω έναν αναστεναγμό που μου ξεφεύγει, ενώ ασυναίσθητα δαγκώνω που και που το κάτω χείλος του.

Νιώθω ένα ελαφρύ σπρώξιμο και ύστερα πέφτω απαλά πάνω στον καναπέ με τον Ντέιμον από πάνω μου.

Τα χέρια του δεν μένουν άπραγα, χαϊδεύουν αισθησιακά τους γοφούς μου και ύστερα κατευθύνονται προς τα πάνω, ζουλώντας απαλά το ένα μου στήθος.

Το αρκετά ανοιχτό ντεκολτέ που προσφέρει το φόρεμα του δίνει την δυνατότητα να νιώσει περισσότερο δέρμα παρά ύφασμα, κάτι που με κάνει να αναστενάξω, καθώς νιώθω το κρύο του χέρι πάνω στο δέρμα μου.

«Πηγαίνετε σε κανένα δωμάτιο» ακούω μια φωνή να λέει και ύστερα μερικά χαχανιτά.

Αυτό είναι αρκετό για να με κάνει να πεταχτεί από την θέση μου, και ως αποτέλεσμα να κουτουλίσω με τον Ντέιμον.

Ακούω ένα επιφώνημα πόνου από μέρος του και ύστερα τον βλέπω να σηκώνεται απρόθυμα από πάνω μου.

«Εάν ενδιαφέρεστε για τρίο, αυτή είναι η τυχερή σας μέρα» λέει και ύστερα ακούω τον Ντέιμον να μουγκρίζει θυμωμένα.

Εγώ από την άλλη, κλείνω τα μάτια μου στιγμιαία, ενώ νιώθω τα μάγουλα μου να καίνε από την ντροπή.

«Βγάλε τον σκασμό Τζέιμι» λέει και τότε στρέφω το βλέμμα μου για να κοιτάξω αυτον τον Τζέιμι.

Γρήγορα ανακάθομαι από την θέση μου και παίρνω μια κοφτή ανάσα, ανήμπορη να κάνω κάτι άλλο βλέποντας το θέαμα που έχω μπροστά μου.

Τι. στο. διάολο.

Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου στο θέαμα, σε μια προσπάθεια να δω αν όντως αντίκρισα καλά το άτομο που βρίσκεται μπροστά μου.

Αυτός είναι. Δεν μπορεί να είναι και κάποιος άλλος, εκτός και αν είχε κάποιον δίδυμο αδελφό του οποίου την ύπαρξη δεν ήξερα.

Κάποιος πρέπει να μου κάνει πλάκα.

Πώς θα μπορούσε να είναι κάτι λιγότερο από φάρσα άλλωστε;! Εννοώ... Το ήξερα ότι η μοίρα με είχε χεσμένη, αλλά όχι και έτσι.

Δεν.... δεν μπορεί να μου συμβαίνει αυτό. Πρώτα εμφανίζεται μπροστά μου το ζευγάρι της καταστροφής και μετά αυτός;!

Γουρλώνω τα μάτια μου όταν ρίχνει την ματιά του πάνω μου. Βλέπω την φρικιαστική έκφραση του να αλλάζει από αστεία σε πονηρή, καθώς με αναγνωρίζει.

«Βρε, βρε, βρε. Η οπτασία ονόματι Μπέλα Γκριν βρίσκεται μπροστά μου με σάρκα και οστά μετά από τόσο καιρό;!»

***

Γειά σας! Εάν σας άρεσε το σημερινό κεφάλαιο περιμένω σχόλια και αστεράκια!

Τι έχετε να πείτε για τον νέο μας χαρακτήρα, τον Τζέιμι;

Τι λέτε να έχει γίνει; Γιατί η Μπέλα δεν θέλει να τον βλέπει μπροστά της; Ακούω προβλέψεις😈

Τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο αγάπες, kisses❣