Καθώς πλησίαζα με γρήγορα βήματα το τραπέζι στο οποίο περίμενε υπομονετικά ο Ντέιμον προσπαθούσα όπως όπως να με απαλλάξω από τα δάκρυα που όλο και αυξάνονταν. Δεν θέλω να με δει έτσι.

Λοιπόν, και να μην με δει έτσι ούτως ή άλλως θα του χαλάσω την βραδιά οπότε.. Νιώθω τόσες τύψεις που πρόκειται να χαλάσω το ραντεβού μας με αυτά που θα του πω.

Ένας θεός ξέρει πόσο ήθελα να καθίσω εδώ μαζί του, να μου λέει για την ζωή του όπως έκανε μερικά λεπτά πριν. Περνούσα τόσο ωραία, γιατί χρειαζόταν να μου χαλάσει την διάθεση αυτή η ηλίθια;

Γιατί χρειαζόταν να έρθουν σε αυτό το συγκεκριμένο εστιατόριο γαμώτο;

Γιατί σήμερα που επιτέλους θα έβγαινα με κάποιον που δεν έχει ως σκοπό της ζωής του να με καταστρέψει με τον έναν τρόπο ή τον άλλο;

Δεν της φτάνει που μου κατέστρεψε την ζωή πριν λίγα χρόνια ο αγαπητικός της; Ήθελε και αυτή να βάλει το χεράκι της φαίνεται.

Της φαίνεται άδικο να μου προσφέρει δυστυχία μόνο ο Φίλιπ και μάλλον θεωρεί ιδανικό το να βάλει και αυτή το χεράκι της για να σιγουρευτεί ότι θα υποφέρω ακόμα και όταν εκείνη δεν είναι μπροστά για να με βλέπει και να το απολαμβάνει.

Μακάρι να ήξερα τι να της πω έτσι ώστε να πληγώσω τον εγωισμό της. Μόνο εάν ήξερα τι λόγια να χρησιμοποιήσω για να της χαλάσω εντελώς την διάθεση, θα τα επαναλάμβανα όσες φορές χρειαζόταν μέχρι να δω το πρόσωπο της να μορφάζει από τον εσωτερικό πόνο που θα της προκαλούσα.

Και δεν θα σταματούσα ούτε τότε.

Όχι μέχρι να την άκουγα να με παρακαλάει να σταματήσω. Και ακόμα και τότε, θα συνέχιζα. Ναι, θα το έκανα. Της αξίζει μετά από όλα αυτά. Της αξίζουν όλες οι συμφορές του κόσμου!

Αλλά φυσικά, εγώ είμαι ο μόνος άνθρωπος εδώ πέρα που του συμβαίνουν όλες οι συμφορές, ακόμα και αν δεν έχω κάνει τίποτα για να το αξίζω.

Άλλα δυστυχώς δεν βρισκόμαστε σε καμία ταινία επιστημονικής φαντασίας όπου οι κακοί της υπόθεσης πληρώνουν για όλα όσα έχουν κάνει αργά ή γρήγορα.

Αντίθετα βρισκόμαστε στην αληθινή ζωή, εδώ όπου άνθρωποι σαν εμένα δέχονται όλα τα χτυπήματα της ζωής, το ένα μετά το άλλο, χωρίς να το αξίζουν και οι κακοί της υπόθεσης κυκλοφορούν ανέμελοι στους δρόμους απολαμβάνοντας την ζωούλα τους.

Γιατί έτσι είναι ο αληθινός κόσμος, άδικος. Δεν υπάρχουν "ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα".

Φτάνω στο τραπέζι μας, ακριβώς απέναντι από τον Ντέιμον και αναστενάζω, η αναστάτωση εμφανής στην φωνή μου.

Τα μάτια μου με δυσκολία αντικρίζουν τα δικά του και όταν το κάνουν, το μόνο που μπορώ να δω στο βλέμμα του είναι απορία.

Δεν τον κατηγορώ κιόλας, στέκομαι μπροστά του ακίνητη αντί να κάθομαι στο τραπέζι μας και να συζητάμε και σαν να μην έφτανε αυτό, δείχνω σαν να μου συνέβη δεν ξέρω και εγώ τι μέσα στο μπάνιο πριν λίγα λεπτά!

«Μπέλα; Είσαι καλά; Γιατί δεν κάθεσαι;» με βομβαρδίζει με ερωτήσεις και ασυναίσθητα το βλέμμα μου φεύγει πάνω από τον ώμο του, μόνο για να συνειδητοποιήσω ότι εκτός από την Αμέλια λείπει και ο Φίλιπ από το τραπέζι.

Ωραία. Είναι η κατάλληλη ευκαιρία για να φύγουμε από το εστιατόριο της συμφοράς.

«Για να πω την αλήθεια δεν είναι πολύ καλά, πιο πολύ αναστατωμένη θα έλεγα» λέω γρήγορα παίρνοντας μια βαθιά ανάσα.

«Ναι, κάτι κατάλαβα» λέει πριν προλάβω να συνεχίσω ενώ σηκώνεται ανήσυχος από την καρέκλα του για να με πλησιάσει.

«Θα... θα σε πείραζε να φεύγαμε; Λυπάμαι πάρα πολύ, θα στα εξηγήσω όλα στο αμάξι δεν ήθελα να χαλάσω το ραντεβού μας αλήθεια-» λέω μα ο αντίχειρας του που ακουμπάει απαλά τα χείλη μου με διακόπτει.

«Ηρέμησε Μπέλα. Δεν χρειάζεται να το πεις δεύτερη φορά, κάποιον λόγο θα έχεις και το σέβομαι απόλυτα» λέει και μου χαμογελάει με κατανόηση.

Ω, τι έχω κάνει για να αξίζω την προσοχή αυτού του άντρα;

Χωρίς να μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου, του χαμογελάω και εγώ με την σειρά μου. Έχει ταλέντο στο να με κάνει να ξεχνιέμαι με ένα του χαμόγελο και μόνο.

«Μόνο δώσε μου ένα λεπτό να πληρώσω και μετά φύγαμε» νεύω και απλώνω το χέρι μου για να πιάσω το τσαντάκι μου έτσι ώστε να βγάλω τα χρήματα για να πληρώσω.

Όταν σηκώνω το κεφάλι μου, το χαμόγελο που είχα ως τώρα εξαφανίζεται με μιας βλέποντας να πλησιάζουν ξανά ο Φίλιπ και η Αμέλια. Κρίμα, και είχα μια ελπίδα ότι θα αλληλοσκοτωνόντουσαν εκεί μέσα.

«Ω όχι, δεν μπορώ να σε αφήσω να πληρώσεις. Εγώ σε έβγαλα έξω και εγώ θα πληρώσω» λέει ο Ντέιμον μόλις με βλέπει να του προσφέρω τα χρήματα.

«Είσαι τόσο γλυκός, Ντέιμον. Εγώ χάλασα το ραντεβού μας και εσύ...» εκφράζω τις σκέψεις μου με όχι και τόσο πολύ επιτυχία.

«Δεν το χάλασες Μπέλα, κάθε άλλο. Και μόνο που σε έχω δίπλα μου είναι αρκετό. Δεν χρειάζομαι ακριβά εστιατόρια για να περάσω καλά, μόνο καλή παρέα. Και αυτή την έχω» μου χαϊδεύει με στοργή το μάγουλο και κοκκινίζω.

Δεν λέω κάτι καθώς κατευθυνόμαστε προς τον πρώτο υπάλληλο που βλέπουμε μπροστά μας για να πληρώσουμε.

Θα μπορούσα να τον περιμένω στο τραπέζι μέχρι να γυρίσει, μα δεν θέλω με τίποτα να μείνω μόνη μου με αυτούς απέναντι μου.

Είμαι σίγουρη πως ένας υπάλληλος θα ερχόταν σε χρόνο μηδέν στο τραπέζι μας αν το ζητούσαμε, αλλά ο Ντέιμον προτίμησε να πάει ο ίδιος σε αυτούς έτσι ώστε να μην χρειαστεί να περιμένουμε αφού με είδε τόσο αναστατωμένη.

Προσπαθώ με νύχια και με δόντια να μην γυρίσω το κεφάλι μου προς το μέρους τους καθώς βγαίνουμε από το εστιατόριο, έχω αυτή την αίσθηση ότι ένα ζευγάρι μάτια με καρφώνει με το βλέμμα του και θέλω να διαπιστώσω αν ισχύει. Αν είναι τα δικά του γαλάζια μάτια που με κοιτάνε.

Δεν θα το κάνω όμως, δεν πρέπει. Το χρωστάω στον εαυτό μου να μην του δώσω την ευχαρίστηση να πιστεύει ότι τον σκέφτομαι αυτή εδώ την στιγμή.

Όταν βρισκόμαστε έξω πια, σε ασφαλή απόσταση, αφήνω μια ανάσα ανακούφισης που μάλλον ήθελα να ελευθερώσω εδώ και ώρα.

Αυτό το δείπνο σίγουρα θα μου μείνει αξέχαστο. Αλλά για τους πιο ακατάλληλους λόγους..

«Είσαι καλά τώρα;» ακούω την φωνή του Ντέιμον καθώς κατευθυνόμαστε προς το αμάξι και μπορώ να καταλάβω ότι με αυτή του την ερώτηση αναζητεί απαντήσεις.

«Ναι, ναι, μια χαρά. Απλώς... Μπήκε στο μπάνιο αυτή η κοπέλα που σου έλεγα ότι δεν έχουμε και τις καλύτερες σχέσεις και.. μου είπε κάποια... άσχημα πράγματα που με αναστάτωσαν» εξηγώ και τον βλέπω να σφίγγει τις γροθιές του ενώ τα χείλη του είναι πλέον μια ευθεία γραμμή.

«Μην ανησυχείς, το.. το ελέγχω, είμαι μια χαρά τώρα» ψεύδομαι για να τον καθησυχάσω αλλά δεν φαίνεται να με πιστεύει.

Και να ήθελε να με πιστέψει βέβαια, τα γεμάτα δάκρυα μάτια μου δεν του το κάνουν και τόσο εύκολο.

Το χέρι μου πλησιάζει διστακτικά το σφιγμένο δικό του και τα δάχτυλα μου τον χαϊδεύουν απαλά. Αυτό φαίνεται να τον ηρεμεί, σκέφτομαι καθώς βλέπω τα δάχτυλα του να χαλαρώνουν-οπως και το υπόλοιπο σώμα του.

Χωρίς να πει τίποτα γυρνάει προς το μέρος μου και χωρίς να το περιμένω τα χείλη του γίνονται ένα με τα δικά μου σε ένα απαλό φιλί ενώ νιώθω πλέον το πίσω μέρος του σώματός μου να ακουμπάει το πλαϊνό ενός αυτοκινήτου.

Μου παίρνει μερικά δευτερόλεπτα να καταλάβω τι συνέβη μόλις, αλλά όταν το κάνω δεν χάνω χρόνο και τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του θέλοντας να νιώσω πιο έντονα τα χείλη του πάνω στα δικά μου.

Αυτό το φιλί... είναι ακόμα καλύτερο από αυτό που μου είχε δώσει στην πρώτη μας γνωριμία.

Ίσως όμως και να μην διαφέρει από το πρώτο μας φιλί και εγώ να μην το έχω καταλάβει.

Ίσως να φταίει το ότι τώρα τον ξέρω καλύτερα από ότι τότε, ξέρω πράγματα για την ζωή του και αυτός για την δική μου και αυτό με κάνει να νιώθω διαφορετικά απέναντι του.

Πιο... οικεία.

«Περίμενα όλη την βραδιά για να το κάνω αυτό» λέει μόλις χωρίζουν να χείλη μας και γελάω απαλά.

Τον φιλάω πεταχτά στην άκρη τον χειλιών του ως απάντηση. Εκεινος χαμογελάει και ύστερα μου ανοίγει την πόρτα του συνοδηγού.

Ω, ώστε το δικό του αμάξι ήταν αυτό το οποίο ακουμπούσα τόση ώρα;

«Μπες μέσα όμορφη» νεύω και ύστερα κάνω αυτό που μου λέει.

Όταν μπαίνει κι αυτός μέσα δεν βάζει μπρος το αμάξι, απλώς κάθεται αμίλητος σαν να περιμένει κάτι.

Αρκετά δευτερόλεπτα αργότερα γυρνάω και τον κοιτάζω παραξενεμένη, μόνο για να συνειδητοποιήσω ότι με κοιτάζει ήδη.

Νιώθω τον εαυτό μου να κοκκινίζει άλλα γρήγορα το αγνοώ όταν νιώθω τα χείλη του να προσγειώνονται λαίμαργα πάνω στα δικά μου για άλλη μια φορά. Ω...

Δαγκώνει το χείλος μου ζητώντας άδεια και χωρίς δισταγμό, του την δίνω. Οι γλώσσες μας παίζουν ένα παιχνίδι κυριαρχίας και δεν μπορώ παρά να ελευθερώσω έναν αναστεναγμό από την απίθανη αυτή αίσθηση.

Όταν μπαίνουν και τα χέρια του στο παιχνίδι χαϊδεύοντας αισθησιακά τους γοφούς μου, νιώθω τα χέρια μου να κατευθύνονται προς τα πάνω χωρίς να μπορώ να τα ελέγξω, για να τραβήξουν απαλά τα μαλλιά του.

Απο ότι φαίνεται του αρέσει αυτό καθώς ελευθερώνει και αυτός με την σειρά του έναν αναστεναγμό, οπότε αυτό μου δίνει θάρρος να το ξανακάνω με πιο πολλή δύναμη αυτή τη φορά.

Όταν χρειαζόμαστε πλεον οξυγόνο απομακρυνόμαστε ο ένας από τον άλλον με ένα χαμόγελο χαραγμένο στα πρόσωπα και των δύο.

Ουάου. Απλά... Ουάου. Αυτό και αν ήταν ένα φιλί με τα όλα του.

***

Γεια σας αγάπες! Ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιο, περιμένω σχόλια και αστεράκια!

Soo... Να φανταστώ ότι οι περισσότερες εδώ πέρα θα με μισείτε μετά απο αυτή την σκηνή τετ α τετ μεταξύ της Μπέλας και του Ντέιμον;:'(

Τι να κάνω, πρέπει να ικανοποιήσω και τα δύο γούστα:'(😭

Τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο αγάπες, kisses❣