Στην φωτογραφία ο Ντέιμον [Nick Bateman].

«Ρε Άλι, μήπως να το ξανασκεφτούμε και να πάμε πίσω στα σπίτια μας;» λέω όταν φτάνουμε έξω από το Cielo.

Είναι γεμάτο κόσμο. Όταν λέω γεμάτο, εννοώ γεμάτο σε σημείο να μην μπορείς να πάρεις ανάσα. Και δεν έχουμε μπεί καν μέσα!

Και έτσι όπως είμαι ντυμένη ήρθε και έδεσε! Είχα τόσο καιρό να πάω σε κλαμπ που ξέχασα πως πάντα είναι γεμάτα κόσμο.

Πώς θα μπω έτσι μέσα; Άλλη όρεξη δεν είχα να με περάσουν για καμιά του δρόμου έτσι όπως είμαι ντυμένη. Δεν έπρεπε να αφήσω την Άλισον να με επηρεάσει. Φαίνομαι εγώ τώρα για μητέρα ενός πεντάχρονου αγοριού;

Η απάντηση είναι όχι! Όχι δεν φαίνομαι. Καθόλου μα καθόλου.

«Ελα μην ακούω βλακείες! Θα μπούμε και θα σου βρούμε τον πιο ωραίο άντρα εκεί μέσα. Ρε Μπέλα, συγγνώμη κιόλας αλλά πέντε χρόνια αποχής; Πώς αντέχεις; Νομίζω είναι ώρα να ξεδώσεις και να περάσεις καλά»

Έχει ένα δίκιο η αλήθεια είναι, αλλά ποτέ δεν ήμουν υπέρ των one night stands. Προτιμώ τις σχέσεις, γι'αυτό άλλωστε και είμαι μόνη πέντε χρόνια τώρα.

Οχι ότι προσπάθησα να το αλλάξω κιόλας. Καλύτερα μόνη, έτσι αφιερώνω περισσότερο χρόνο στο παιδί μου.

«Αφού με ξέρεις δεν... δεν είναι του στυλ μου να κοιμάμαι με τον πρώτο τυχόντα» την βλέπω έτοιμη να πει κάτι αλλά συνεχίζω πριν μιλήσει

«Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν θα κοιτάξω να βρω κάποιον, στο κάτω κάτω τζάμπα ήρθαμε;» λέω με προσποιητή ενθουσιασμένη φωνή και την βλέπω να χαλαρώνει.

Βρε μανία να μου βρει άντρα! Ποιος να μου το έλεγε πως η κολλητή μου θα εκτελούσε καθήκοντα προξενήτρας!

Μπαίνουμε μέσα -με μεγάλη δυσκολία, εξαιτίας του κόσμου- και κατευθυνόμαστε προς το μπαρ.

Λίγο πριν φτάσουμε νιώθω την Άλισον να με σκουντάει στο πλευρό και την κοιτάζω. «Αν δεν ήμουν παντρεμένη και τρελά ερωτευμένη με τον Λίαμ, αυτός ο μπάρμαν δεν θα μου γλύτωνε. Κανόνισε να κάνεις κίνηση κακομοίρα μου» με προειδοποιεί και στριφογυρίζω τα μάτια μου.

Μην προτρεχεις κοπελιά, ούτε που ξέρουμε αν έχει σχέση! Αλλά και να μην έχει, μπορεί να μην είμαι του γούστου του βρε παιδί μου! Απίθανο είναι;!

Κοιτάω προς την μεριά του μπαρ και η ματιά μου πέφτει πάνω του. Εντάξει δεν λέω, έχει ένα δίκιο η Άλισον.

Αυτός ο άντρας έχει όλα όσα θέλει μια γυναίκα. Εκφραστικά κάστανα μάτια, γωνίες, ωραίο χαμόγελο και -απο ότι βλέπω- ωραίο σώμα. Αλλά κάτι με κρατάει πίσω...

Δεν έχει αυτά τα γαλάζια μάτια που σε κάνουν να χάνεσαι μέσα τους. Δεν έχει τα μάτια του..

«Ναι καλός είναι» λέω απλά.

Όταν φτάνουμε κοντά του, μας χαρίζει ένα λαμπερό χαμόγελο που τον κάνει να δείχνει ακόμα πιο όμορφο. «Γεια σας κορίτσια. Τι θα μπορούσα να φέρω για εσάς τις όμορφες;» ρωτάει, το χαμόγελο δεν φεύγει από το πρόσωπο του.

«Δύο βότκες, για αρχή»λέω χαμογελώντας του και μου κλείνει το μάτι πριν στρέψει την προσοχή του στην ετοιμασία των ποτών. Ρίχνω μια κλέφτη ματιά στην Άλισον, η οποία μου κλείνει το μάτι παιχνιδιάρικα, χαρούμενη που άρχισα να φλερτάρω με τον μπάρμαν.

«Πρέπει να αρχίσουμε να βγαίνουμε πιο συχνά ρε Μπέλς. Μου έλειψε!» λέει χαμογελώντας. Το γεγονός ότι ήμασταν και οι δύο έγκυες σχεδόν ταυτόχρονα, με λίγους μήνες διαφορά, μας απέτρεψε από το να βγαίνουμε όπως παλιά, αφού ακόμα και μετά την γέννα έπρεπε να αφοσιωθούμε στα παιδιά μας. Και δεν ήμουν και η καλύτερη παρέα για αρκετό καιρό μετά τον χωρισμό μου με τον Φίλιπ.

«Και μένα μου έλειψε. Την επόμενη φορά πες και στον Λίαμ να έρθει μαζί μας, κρίμα είναι να πεθαίνει από την ανησυχία του κάθε φορά που βγαίνεις έξω» λέω γελώντας. Κλασσικός υπερπροστατευτικός σύζυγος! Δεν αντέχει στην σκέψη ότι η Άλισον θα είναι μακρυά του.

Την Άλισον μπορεί να την εκνευρίζει αφάνταστα που ο Λίαμ ανησυχεί τόσο για εκείνη, αλλά εμένα μου φαίνεται τόσο γλυκό από μέρους του. Μπορεί πολλές φορές να παρατραβαει το σχοινί με τις -τελείως αχρειαστες- σκηνές ζηλοτυπίας του αλλά ώρες ώρες απλά σκέφτομαι πως θα προτιμούσα να είχα να αντιμετωπίσω αυτό, παρά έναν εξαφανισμένο πρώην σύζυγό.

«Έτσι όπως τον άκουσα στο τηλέφωνο πριν, δεν θα με εξέπληττε αν ερχόταν σήμερα κιόλας! Φοβάται λέει, μην μου βάλουν τίποτα στο ποτό» λέει κουνώντας το κεφάλι της και γελάω με την προσποιητή έκφραση απελπισίας που πήρε.

Την συζήτηση μας διακόπτει ο μπάρμαν ο οποίος δίνει την βότκα στην Άλισον. Όταν έρχεται η σειρά μου με κοιτάζει χαμογελώντας «Ξέρεις είναι άδικο να σου δώσω το ποτό σου χωρίς να πάρω κάτι πίσω, δεν νομίζεις; Τι θα έλεγες να μου δώσεις τον αριθμό σου ως αντάλλαγμα;» λέει χαμογελώντας μου.

«Ωω μα θα πρέπει να τον κερδίσεις. Δεν δίνω σε όποιον κι όποιον τον αριθμό μου, ξέρεις.» λέω συνεχίζοντας να φλερτάρω μαζί του.

«Μου αρκεί ένας χορός, για τώρα. Τι λες;» ρωτάει με αισθησιακό τόνο.

Όλο αυτό το φλερτ μαζί του μου έχει τονώσει το ηθικό κατά πολύ, και νιώθω αναμφίβολα πολύ πιο ωραία από ότι όταν πρωτομπήκαμε εδώ. Και έχουν περάσει μόνο λίγα λεπτά!

«Είσαι σίγουρος πως επιτρέπεται; Δεν θέλω να μπεις σε μπελάδες εξαιτίας μου» εκφράζω την ανησυχία μου. Αν και θέλω να χορέψω μαζί του, δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να αποκτήσει προβλήματα με την δουλειά του.

«Μην ανησυχείς όμορφη, ένας χορός μαζί σου αξίζει όλους τους μπελάδες» παίρνει το χέρι μου και κατευθύνεται προς την πίστα. Γυρνάω στιγμιαία για να κοιτάξω την Άλισον και εκείνη μου χαμογελάει ενθουσιασμένα.

Όταν πλέον βρισκόμαστε ανακατεμένοι με το πλήθος σταματάει να περπατάει, με γυρνάει για να τον αντικρίσω και βάζει τα χέρια του στην μέση μου τραβώντας με κοντά του, πλησιάζοντας έτσι τα σώματα μας ακόμα πιο πολύ.

Αρχίζει να κουνιέται στον ρυθμό και διστακτικά αρχίζω και εγώ, με το σώμα μου να αντιγράφει όσο καλύτερα μπορεί τις κινήσεις του.

«Αν και μαρεσει να σε φωνάζω όμορφη, θα ήθελα να μάθω το όνομα σου» λέει κοιτώντας με στα μάτια.

«Μπέλα. Το δικό σου;» ρωτάω με την σειρά μου, ενώ βάζω τα δυνατά μου να μην φανεί η αμηχανία μου.

«Όμορφο όνομα για μια όμορφη κοπέλα. Είμαι ο Ντέιμον»

Με θεωρεί όμορφη. Παρόλο που προσπαθώ να συγκρατήσω τον εαυτό μου, αποτυγχάνω, καθώς πλέον ολόκληρο το είναι μου κάνει σαν πεντάχρονο από τον ενθουσιασμό.

«Και πόσο χρονών είσαι, Ντέιμον;» συνεχίζω με τις ερωτήσεις.

«Σχεδόν εικοσιεννιά, εσύ;» ρωτάει και ανατριχιάζω όταν νιώθω τα χέρια του να χαϊδεύουν την μέση μου. Παρόλο που το κομμάτι που έχει βάλει ο Dj είναι γρήγορο, εμείς πλέον δεν βιαζόμαστε καθόλου, κάνοντας αργές κινήσεις.

«Εικοσιεπτά» λέω σιγανα. Πλέον έχουμε πλησιάσει τόσο πολύ που είμαι σίγουρη ότι με άκουσε. Το βλέμμα μου επικεντρώνεται στα χείλη του. Μετά από πέντε χρόνια, θέλω επιτέλους να με φιλήσουν.

Σαν να διάβασε τις σκέψεις μου, σκύβει και τα χείλη του ακουμπούν τα δικά μου. Στην αρχή το φιλί είναι διστακτικό αλλά μόλις βλέπει ότι ανταποκρίνομαι, γίνεται πιο έντονο.

Η γλώσσα του παίζει παιχνίδια κυριαρχίας με την δική μου και το απολαμβάνω, μα όταν ανοίγω τα μάτια μου για να τον κοιτάξω, με κοιτάει ήδη αλλά δύο γαλάζια μάτια έχουν αντικαταστήσει τα καστανά δικά του.

Ταραγμένη από τα άρρωστα παιχνίδια που παίζει το μυαλο μου, απομακρύνω γρήγορα τα χείλη μου από τα δικά του.

«Δ-δεν....Σ-συγνωμη, δεν μπορώ» λέω απολογητικά χαμηλώνοντας το βλέμμα μου.

Το χέρι του πιάνει απαλά το πηγούνι μου και υψώνει το κεφάλι μου έτσι ώστε να μάτια μου να κοιτάνε τα δικά του.

«Μην ζητάς συγγνώμη όμορφη. Για σένα, θα περιμένω οσο χρειαστεί» χαϊδεύει τα χείλη μου. «Πρεπει να επιστρέψω στο μπαρ αλλά πριν παω, δώσε μου το κινητό σου»λεει και του το δίνω χωρίς δισταγμό. Φαίνεται πολύ γλυκός τύπος και σίγουρα έναν τέτοιο χρειάζομαι στη ζωή μου αυτή την περίοδο. Αλλά μόλις μάθει για το παιδί μου, σίγουρα θα το βάλει στα πόδια.

Τον βλέπω να πληκτρολογεί κάτι-τον αριθμό του λογικά- και ύστερα μου το δίνει.

«Αυτος είναι ο αριθμός μου. Αν αλλάξεις γνώμη θα ξέρεις που να με βρεις. Είμαι διατεθειμένος να περιμένω»με φιλάει στο μάγουλο πριν απομακρυνθεί.

Όταν το μυαλό μου ξανασυνδεεται με το σώμα μου, κατευθύνομαι προς το μέρος της Άλισον, η οποία από ότι φαίνεται βρήκε παρέα.

«Οπ, καλώς την! Πώς περάσατε τα δύο σας;»ρωταει αλλά από ότι φαίνεται δεν περιμένει απάντηση καθώς συνεχίζει

«Απο εδώ ο Ντίλαν και ο Ρόμπερτ, είναι ζευγάρι» Α! Ώστε είναι γκέι. Λέω και εγώ, η Άλισον να μιλάει με άντρα; και μάλιστα δύο; Το ξέρει πως κάτι τέτοιο θα αναστάτωνε τον Λίαμ γι'αυτό και το αποφεύγει όταν δεν είναι μαζί.

«Ντιλαν, Ρόμπερτ, από εδώ η κολλητή μου, Μπέλα»

«Χάρηκα για την γνωριμία παιδιά!» λεω χαμογελώντας. Φαίνονται πολύ συμπαθητικοί.

«Και μεις» χαμογελάνε με την σειρά τους.

Και έτσι συνεχίστηκε η βραδιά, με ποτό και ανάλαφρες συζητήσεις κυρίως, εκτός από όταν η κουβέντα το έφερε σε εμένα και στον χωρισμό μου. Δεν ξέρω αν έφταιγαν ή όχι τα δύο ποτηράκια βότκα που ήπια, μα τους τα είπα σχεδόν όλα.

Την αντίδραση του στην υποτιθέμενη απιστία μου, την αδιαφορία του, τον εξευτελισμό που δέχτηκα από όλους τους "φίλους" ακόμα και από την μητερα μου που με απαρνήθηκαν για κάτι που δεν έκανα. Στο τέλος αυτής της συζήτησης νιώθω σαν να έφυγε ένα βάρος από πάνω μου.

Όταν όμως πρόσεξα την μηδαμινή απόσταση ανάμεσα σε εμάς και τον Ντέιμον, ήταν πολύ αργά.

Δίχως να έχει άλλη επιλογή, λόγω την απόστασης μας, άκουσε και αυτός όλα αυτά που είπα στα παιδιά. Το ύφος του μέχρι στιγμής απροσδιόριστο.

Τέλεια! Δεν θέλω την λύπηση κανενός, ειδικά εκείνου. Μπορεί να τον γνώριζα μόλις μερικές ώρες μα το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να με λυπηθεί ο μοναδικός άνδρας για τον οποίο έδειξα κάποιο ενδιαφέρον μετά από πέντε χρόνια.

Η Άλισον ακολουθώντας το βλέμμα μου καταλαβαίνει αμέσως που οφείλεται η αποτομη αλλαγή της διάθεσης μου και αναλαμβάνει δράση.

«Λοιπον παιδιά ελπίζω να τα ξαναπούμε κάποια στιγμή, να σας γνωρίσω και τον Λίαμ. Εμείς είναι ώρα να φεύγουμε σιγά σιγά γιατί τον βλέπω να έρχεται από λεπτό σε λεπτό με μια καραμπίνα στο χέρι αν αργήσω παραπάνω» αστειεύεται αναφερόμενη στον Λίαμ.

«Χαχα σίγουρα θα τα ξαναπούμε κάποια στιγμή! Χαρήκαμε για την γνωριμία κορίτσια» αφού ανταλλάσσουμε λίγες ακόμα κουβέντες, πηγαίνουμε εκεί όπου έχει παρκάρει η Άλισον το αμάξι της και μπαίνουμε βιαστικά μέσα.

«Είμαι σίγουρη πως δεν άλλαξε γνώμη για σένα μετά από αυτά που είπες, μην ανησυχείς» λέει αναφερόμενη στον Ντέιμον.

Αναστενάζω. «Τουλάχιστον δεν έμαθε για τον Τζέικ με αυτόν τον τρόπο, αυτό θα ήταν το τελειωτικό χτύπημα. Αυτή η περιπετειούλα που είχαμε θα τελείωνε πριν καν άρχιζε» φυσικά και δεν θα είχα πρόβλημα να πω σε κανέναν για την ύπαρξη του γιου μου. Όποιος με θέλει στη ζωή του πρέπει να θέλει και αυτόν.

Τώρα που το σκέφτομαι λίγο παραπάνω, ίσως και να ήταν καλύτερα να το μάθαινε, για να ξεκαθαριζε την θέση του εξαρχής.

«Μην τα σκέφτεσαι τώρα αυτά Μπέλς, οποίος αξίζει μένει, αυτό να θυμάσαι» έχει δίκιο! Απορώ γιατί ασχολούμαι τόσο.

Η διαδρομή μέχρι το σπίτι μου είναι σιωπηλή, είμαστε και οι δύο υπερβολικά κουρασμένες για να ανοίξουμε κάποιου είδους συζήτηση. Έχουμε καιρό να βγούμε βράδυ και σκουριάσαμε!

Όταν φτάνουμε, την χαιρετάω και κατευθύνομαι γρήγορα μέχρι την εξώπορτα. Και τι δεν θα έδινα για ένα ζεστό μπάνιο! Μόλις μπαίνω μέσα, βλέπω την Κλαίρ να κάθεται στον καναπέ κουκουλωμένη με μια κουβέρτα, βλέποντας τον Τιτανικό.

«Ποιά φορά είναι αυτή; Η τριακοστή φορά που την βλέπεις; Ακόμα να την βαρεθείς;!» καθομαι δίπλα της και γελάω βλέποντας την να σκουπίζει τα δάκρυα της με ένα χαρτομάντιλο.

«Ποτέ!» φωνάζει ψιθυριστά -για να μην ξυπνήσει τον Τζέικ- με θεατρικό τόνο, κάνοντας με να γελάσω ξανά.

«Δεν το πιστεύω ότι πέθανε»λεει ύστερα από λίγα λεπτά, όταν τελειώνει η ταινία. Ευτυχώς δεν πρόλαβα να δω πολύ.

«Μετά από τόσες φορές που το έχεις δει δεν θα έπρεπε καν να κλαίς» χαχανίζω.

«Πάω να κάνω ένα μπανάκι και επιστρέφω» λέω ύστερα από λίγο.

«Ωραία πήγαινε. Εγώ θα φύγω σε κανένα μισάωρο, μπορεί και νωρίτερα, εξαρτάται τι ώρα θα βγεις»χαμογελάει.

«Τι λες παιδί μου; Θα σε αφήσω μόνη σου στους δρόμους βραδιάτικα; Εδώ θα κοιμηθείς δεν το συζητώ!»

«Μην ανησυχείς, δεν θα πάω σπίτι μου» μου κλείνει το μάτι «με πήρε το αγόρι μου πριν λίγο τηλέφωνο,θα τον πάρω τηλέφωνο τώρα για να έρθει να με πάρει» χαμογελάει.

«Εντάξει τότε, πάω να κάνω ένα γρήγορο ντουζακι για να μπορέσεις να φύγεις και εσύ»

Κατά την διάρκεια του ντουζ μου, άκουσα το κουδούνι και την πόρτα να ανοίγει και να κλείνει. Λογικά θα έφτασε ο φίλος της Κλαιρ, οπότε καλύτερα να βιαστώ μη τυχών και ξυπνήσει ο Τζέικ.

Βάζω βιαστικά τα εσώρουχα μου και από πάνω φοράω την ρόμπα μου. Κατευθύνομαι προς το σαλόνι όταν η Κλαιρ εμφανίζεται μπροστά μου

«Μπέλα έχεις επισκέψεις, συγγνώμη που άνοιξα χωρίς να σε ρωτήσω αλλά..» δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει και μια κόρνα ακούστηκε έξω από το σπίτι. Ο φίλος της ήρθε, λογικά.

«Δεν πειράζει βρε Κλαιρ, άντε πήγαινε τώρα εσύ να διασκεδάσεις, σε ευχαριστώ πολύ για σήμερα» την αγκαλιάζω και την βλέπω να τρέχει ανυπόμονη μέχρι που χάνεται από το οπτικό μου πεδίο και ύστερα ακούω την πόρτα να κλείνει.

Προχωράω με σκοπό να δω ποιος με επισκέφθηκε βραδιάτικα όταν μια φωνή στα αριστερά μου με κάνει να παγωσω.

«Σου έλειψα, ηλιαχτίδα;»