Ορίστε η Κέιτ, η αδελφή του Ντέιμον & η δασκάλα του Τζέικ ως μέρος του cast όπως μου ζήτησε μια κοπέλα σε προηγούμενο κεφάλαιο![Blake Lively]

«Ουσιαστικά μεγάλωσα πηγαίνοντας από την μια ανάδοχη οικογένεια στην άλλη, ώσπου στα δεκατρία μου με υιοθέτησαν οι άνθρωποι που σήμερα αποκαλώ γονείς» αρχίζει διστακτικά χαμογελώντας, υποθέτω στην θύμηση των γονιών του.

Πρέπει να του είναι δύσκολο να ανοίγεται έτσι όσων αφορά την προσωπική του ζωή. Έτσι δείχνει τουλάχιστον. Δεν τον κατηγορώ όμως, ίσα ίσα! Και εγώ έτσι ακριβώς είμαι, μην πω και χειρότερη.

Τότε στο μπαρ φαίνεται με χτύπησαν τα ένα δύο ποτηράκια που ήπια και για αυτό τα ξέρασα όλα σε δύο τύπους που ούτε καν ήξερα, δεν υπάρχει άλλη εξήγηση!

Δεν λέω, καλά και χρυσά τα παιδιά αλλά δεν είναι του στυλ μου να μιλάω για την προσωπική μου ζωή στον καθένα. Πρέπει να εμπιστευτώ κάποιον πάρα πολύ για να φτάσω σε τέτοιο επίπεδο, να του μιλήσω για τέτοια θέματα.

Αυτός είναι ο λόγος που τόσα χρόνια οι μόνοι που ήξεραν για εμένα ήταν η Άλισον και ο Λίαμ. Μέσα σε μια καταραμένη βραδιά όμως έφτασαν να την ξέρουν άλλα τρία άτομα— ανάμεσα τους και ο Ντέιμον.

«Δεν γνώρισα ποτέ τους βιολογικούς μου γονείς, δεν ήθελα κιόλας, αλλά και αυτοί από ότι φαίνεται δεν είχαν ποτέ ως τώρα την περιέργεια να γνωρίσουν τον γιο τους» λέει και διακρίνω ένα ίχνος περιφρόνησης στην φωνή του.

Χαίρομαι για τον Ντέιμον, που αν και σχετικά αργά βρέθηκε μια οικογένεια για να του δώσει την αγάπη την οποία οι βιολογικοί του γονείς δεν θα του έδιναν ποτέ.

Από την μια ένα κομμάτι μέσα μου εύχεται να είχα και εγώ την ίδια τύχη, να είχα μια μητέρα η οποία θα άξιζε τον τίτλο, ακόμα και αν δεν ήταν η βιολογική μου.

Τόσα ζευγάρια σε αυτόν τον κόσμο εύχονται να είχαν ένα παιδί και παρόλο που δεν μπορούν να κάνουν ένα δικό τους είναι διατεθειμένοι να δώσουν την αγάπη τους σε ένα άλλο παιδί που το έχει ανάγκη.

Είναι άδικο λοιπόν γυναίκες σαν την Ρεμπέκα να φέρνουν στον κόσμο παιδιά και να μην τους δίνουν την αγάπη την οποία χρειάζονται. Και τι δεν θα έδινα να με είχε υιοθετήσει και εμένα μια οικογένεια που θα μου φερόταν έτσι όπως άξιζε να φερθούν σε ένα παιδί.

Δεν μιλάει για μερικά δευτερόλεπτα και από την έκφραση του καταλαβαίνω πως είναι επειδή σκέφτεται τι άλλο να πει για τον εαυτό του.

«Εκτός απο εμένα, οι γονείς μου είχαν υιοθετήσει άλλα δύο παιδιά μεγαλύτερα από εμένα—αγόρια και λίγα χρόνια μετά από εμένα υιοθέτησαν άλλο ένα κορίτσι— την Κέιτ. Είναι ένα χρόνο μικρότερή μου» λέει τελικά και μπορώ να καταλάβω πόση αδυναμία έχει στην μικρή του αδελφή από τον τρόπο με τον οποίο έλαμψαν τα μάτια του μόλις είπε το όνομα της.

Κοιτώντας το δικό του χαμόγελο αυτομάτως χαμογελάω και εγώ. Πρέπει να χαμογελάει πιο συχνά, του πάει. Συγκεντρώσου Μπέλα! Σου μιλάει για την ζωή του και εσύ σκέφτεσαι πόσο όμορφος δείχνει όταν χαμογελάει;

«Οπότε η Κέιτ είναι η δασκάλα του Τζέικ;» ρωτάω ρητορικά. Ακόμα να το πιστέψω ότι είναι ένα χρόνο μεγαλύτερη μου, εκείνη φαίνεται για τουλάχιστον τριανταπέντε
χρόνων. Ή ίσως να είναι η ιδέα μου.

Ίσως και να φταίει η σοβαρή έκφραση που έχει συνεχώς το πρόσωπο της στον χώρο εργασίας της.. Είναι πολύ γλυκιά γυναίκα όμως, δεν μπορώ να πω! Μάλλον θα την τρελαίνουν συνεχώς όλα αυτά τα παιδιά με την ζωηράδα τους και το σοβαρό της ύφος θα είναι το μόνο που μπορεί να τα ησυχάσει.

Δεν την αδικώ κιόλας, μόνος του και μόνο ο Τζέικ είναι ικανός να σου δημιουργήσει πονοκέφαλο σε μόλις πέντε λεπτά. Φαντάζομαι και με την βοήθεια όλων των υπολοίπων παιδιών πως θα είναι.

«Ναι, αυτή είναι» χαμογελάει γλυκά.

Τόση ώρα που μίλαγε ήμουν τόσο απορροφημένη στο να τον ακούω που δεν μου πέρασε ούτε μια στιγμή από το μυαλό να κοιτάξω προς το μέρος του Φίλιπ.

Αλλά φυσικά, έπρεπε να καταστρέψω και αυτό το κατόρθωμα. Τα μάτια μου δεν άντεξαν και κατευθύνθηκαν προς το μέρος του μόνο και μόνο για να συναντηθούν με το δικό του έντονο βλέμμα. Πόση ώρα κάθεται εκεί κοιτώντας με;

Διατηρούμε την οπτική επαφή για λίγα δευτερόλεπτα αλλά εγω είμαι αυτή που την διακόπτει.

Έχω έναν υπέροχο άντρα που κάθεται απέναντι μου περιμένοντας με να πω κάτι, δεν αξίζει να ασχολούμαι με τον Φίλιπ και το τσουλάκι του.

Ήρθα εδώ για να περάσω καλά και αυτό θα κάνω.

[…]

«Μην γελάς, σοβαρολογώ» προσπαθεί να πει με σοβαρό τόνο ο Ντέιμον αλλά αποτυγχάνει παταγωδώς.

Μου είναι αδύνατον να το πιστέψω αυτή την συγκεκριμένη στιγμή. Και ποιος θα με αδικούσε κιόλας; Νέος, ωραίος και με καλούς τρόπους. Όλα τα καλά του κόσμου έχει, πως γίνεται να είναι αλήθεια αυτό που λέει;

Εδώ ο Φίλιπ με αυτή την απαίσια συμπεριφορά που έχει και κατάφερε να ρίξει κι άλλη γκόμενα. Καλά η συγκεκριμένη μπορεί να έχει όλα τα στραβά του κόσμου αλλά παραμένει γκόμενα.

Αναστενάζω όταν καταλαβαίνω πως τον έφερα στο μυαλό μου για άλλη μια φορά σήμερα. Τι στο διάολο μου έχει κάνει και τον σκέφτομαι συνέχεια; Μάγια;

«Δηλαδή θες να μου πεις ότι έχεις να κάνεις σεξ εννιά μήνες;» ρωτάω ειρωνικά ενώ τσιμπάω λίγο από το φαγητό μου, «Δεν περιμένεις να το πιστέψω αυτό, έτσι;» λέω μπουκωμένη και δεν μπορώ να συγκρατήσω το χαχανιτό που ελευθερώνεται.

«Γιατί σου είναι τόσο δύσκολο να το πιστέψεις; Μου πήρε λίγο καιρό να συνέλθω από τον χωρισμό που είχα και... δεν είχα βρει κατάλληλη —μέχρι σήμερα» την τελευταία πρόταση την λέει υπερβολικά ψιθυριστά αλλά καταφέρνω να την ακούσω, αν και με δυσκολία.

Κοκκινίζω στα λόγια του και σκύβω ελάχιστα το κεφάλι μου προσπαθώντας να το κρύψω όσο καλύτερα μπορώ. Δεν θέλω να καταλάβει ότι άκουσα αυτό που είπε,δεν θα έχω και τι να απαντήσω σε αυτό.

Είμαι τόσο μπερδεμένη.

Ο Ντέιμον είναι αναμφίβολα το καλύτερο για εμένα, αυτό ακριβώς που χρειάζομαι. Από την πρώτη στιγμή μου κέντρισε το ενδιαφέρον, ήταν ο πρώτος εδώ και πέντε χρόνια που κατάφερε να τρυπώσει μέσα στο μυαλό μου.

Είναι υπέροχος, έχει κυριολεκτικά όλο το πακέτο. Η συμπεριφορά του είναι άψογη και δεν με έχει κάνει να αισθανθώ άβολα ποτέ— όχι εν γνώσει του τουλάχιστον.

Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ όταν τον κοιτάζω όμως είναι ότι δεν έχει αυτά τα γαλανά μάτια— τα μάτια του. Ήμουν τόσο πεπεισμένη ότι τον είχα ξεπεράσει μα από ότι φαίνεται δεν ισχύει αυτό.

Δεν ξέρω τι τρεχει με εμένα και δεν λέω να τον βγάλει από το μυαλό μου. Μου έχει κάνει τόσα πολλά, για όνομα του θεού! Πώς γίνεται να τον σκέφτομαι ακόμα;!

Ήταν ο πρώτος μου έρωτας, η πρώτη μου αγάπη. Του έδωσα την καρδιά μου και εκείνος την ποδοπάτησε με την πρώτη ευκαιρία. Δεν έχω καρδιά για να χωρέσει κάποιον άλλον πλέον, την άφησα στο κατώφλι του σπιτιού του όταν έφυγα τότε.

Πίστευα πως ίσως αυτό δεν ίσχυε, πως θα μπορούσα να προχωρήσω, να αγαπήσω κάποιον άλλον αλλά τώρα είμαι σχεδόν σίγουρη πως αυτό δεν πρόκειται να γίνει.

Πώς αλλιώς θα μπορούσε να εξηγηθεί το ότι δεν μπορώ να νιώσω κάτι τόσο δυνατό όπως τότε με τον Φίλιπ για έναν υπέροχο άνθρωπο όπως είναι ο Ντέιμον;

Αξίζει να του δώσω μια ευκαιρία όμως, έτσι;

Άλλωστε ο έρωτας χτίζεται με τον καιρό, δεν είναι κάτι που σου συμβαίνει από την μια μέρα στην άλλη— τις περισσότερες φορές.

Εγώ ήμουν τυχερή, ένιωσα τον κεραυνοβόλο έρωτα μια φορά και ήταν υπέροχα. Αυτό όμως δεν είναι κάτι που σου συμβαίνει συνέχεια.

«Δεν είναι ότι δεν το πιστεύω. Απλά μου ήρθε ξαφνικό, εγώ πίστευα ότι θα σε πολιορκούσαν πολλές γυναίκες, ειδικά στον χώρο που εργάζεσαι» εξηγώ και νεύει χαμογελώντας στα λόγια μου.

Εκείνη την στιγμή το βλέμμα μου φεύγει για άλλη μια φορά στο μόνο σημείο που δεν θα έπρεπε, στο τραπέζι τους. Βλέπω το χέρι της Αμέλιας να κρατάει αυτό του Φίλιπ πάνω στο τραπέζι και νιώθω την καρδιά μου να σφίγγεται στο θέαμα.

«Με συγχωρείς, θα πάω για λίγο στο μπάνιο» λέω στον Ντέιμον και χωρίς να περιμένω κάποια απάντηση σηκώνομαι προσεκτικά.

«Φυσικά» τον ακούω να λέει και γυρνάω για να του χαμογελάσω πριν αρχίσω να περπατάω προς το μπάνιο.

Εκείνη την στιγμή βλέπω το βλέμμα του Φίλιπ να πέφτει πάνω μου έντονο—ξανά— και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα και το βλέμμα της Αμέλιας, ακολουθώντας αυτό του Φίλιπ.

Με γρήγορα βήματα κατευθύνομαι προς το μπάνιο για να τους αποφύγω, μάταια όμως καθώς νιώθω το έντονο βλέμμα τους στην πλάτη μου.

Μόλις κλείνω πίσω μου την πόρτα του μπάνιου δεν μπορώ παρά να αναστενάξω ανακουφισμένη. Γιατί έπρεπε να βρίσκονται και αυτοί στο ίδιο ακριβώς εστιατόριο; Γιατί;

Θα περνούσα αναμφισβήτητα πολύ καλύτερα χωρίς την παρουσία τους, αλλά τι να κάνουμε η τύχη από ότι φαίνεται δεν είναι με το μέρος μου.

Από αυτές τις πολύ θετικές σκέψεις μου με διακόπτει ο ήχος της πόρτας του μπάνιου που ανοίγει.

Φυσικά, με την τύχη που έχω ποια άλλη θα έμπαινε μέσα;

Η μία και μοναδική Αμέλια Φρευ.

♥♥♥

Γεια σας! Πώς σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Αν σας άρεσε περιμένω σχόλια και αστεράκια!

Η Μπέλα φαίνεται δεν μπορεί να βγάλει από το μυαλό της τον Φίλιπ, αλλά και να μπορούσε κάθεται δύο τραπέζια παραδίπλα οπότε σκούρα τα πράγματα!😥

Λέτε η Αμέλια να θέλει να της πει καλά νέα ή θέλει να πετάξει το φαρμάκι της πάλι;😓

Αυτά λοιπόν, τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο αγάπες, kisses❣