«Νιώθω πολύ τυχερός» λέει ο Ντέιμον με σιγανή φωνή καθώς μου προσφέρει το χέρι του για να με βοηθήσει να βγω από το αμάξι του.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά έχω την αίσθηση πως μιλούσε στον εαυτό του και όχι σε εμένα. Δεν θα μου φαινόταν περίεργο αν όντως συνέβαινε αυτό, εγώ η ίδια το έχω κάνει περισσότερες φορές από όσες μπορώ να θυμηθώ.

«Για ποίο πράγμα νιώθεις τυχερός;» αποφασίζω να ρωτήσω παρόλο που αυτή του η δήλωση μπορεί να μην προοριζόταν για να την ακούσω εγώ.

Το έκπληκτο βλέμμα που μου ρίχνει όταν ακούει τα λόγια μου είναι αρκετό για να καταλάβω πως όντως τα λόγια του δεν προορίζονταν για να τα ακούσουν τα δικά μου αυτιά.

«Που βρίσκομαι τώρα σε ραντεβού με την πιο όμορφη γυναίκα που έχω γνωρίσει ποτέ μου» λέει με ειλικρίνεια και κοκκινίζω.

Γιατί πρέπει να είναι τόσο γλυκός; «Ολοι οι άντρες εκεί μέσα θα με ζηλεύουν, να είσαι σίγουρη» συνεχίζει και γελάω ελαφρά.

Ναι, σίγουρα. Όλοι οι άντρες εκεί μέσα πιθανότατα θα συνοδεύονται από πανέμορφες γυναίκες, πολύ πιο όμορφες από εμένα τουλάχιστον. Γιατί να γυρίσουν να κοιτάξουν εμένα;

«Δεν ξέρω για τους άντρες, πάντως οι γυναίκες σίγουρα θα θέλουν να μου βγάλουν τα μάτια με το που πατήσουμε το πόδι μας μέσα στο εστιατόριο» λέω κοκκινίζοντας από την πρωτοβουλία μου να του κάνω και εγώ κομπλιμέντο. Το κοκκίνισμα μου αυξάνεται όταν δεν παίρνω καμία απάντηση από μέρους του.

Σοβαρά τώρα, τόσο χάλια είμαι στο να φλερτάρω που δεν κατάλαβε τις προθέσεις μου;

Έχω σκουριάσει μετά απο τόσα χρόνια φαίνεται, πράγμα λογικό αφού δεν γυρνούσα να κοιτάξω ούτε αρσενική γάτα. Δεν με ενδιέφερε κανείς, ακόμα και εγώ η ίδια αναρωτιέμαι τι έγινε και μου κίνησε το ενδιαφέρον ο Ντέιμον.

Γυρνάω να τον κοιτάξω και τότε καταλαβαίνω τον λόγο που δεν απάντησε στην φιλοφρόνηση που του έκανα. Έχει κοκκινίσει! Δεν μπορω παρά να χαμογελάσω στην εικόνα.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου αρέσει τόσο αυτή η γλυκιά πλευρά του. Τον Φίλιπ δεν τον είχα δει ούτε μια φορά να κοκκινίζει, πάντα ήταν τόσο σκληρός και απόμακρος με όλους— εκτός από εμένα. Ο Ντέιμον από την άλλη μπορεί να σου βγάζει και αυτός ένα αίσθημα σκληρότητας μα έχει και μια γλυκιά πλευρά, την οποία δεν φοβάται να δείξει.

Γιατί στο καλό βασανίζω ακόμα το μυαλό μου σκεπτόμενη τον Φίλιπ; Βγήκα με τον Ντέιμον για να περάσω καλά και να ξεχαστώ πως μπορώ να το καταφέρω αυτό εάν τον αφήνω συνέχεια να τρυπώνει στο μυαλό μου;

Ύστερα από μερικά δευτερόλεπτα που περιέργως μου φάνηκαν σαν αιώνας, ο Ντέιμον αποφασίζει να απαντήσει στην φιλοφρόνηση μου με ένα χαχανιτό— πριν τυλίξει το χέρι του γύρω από την μέση μου για άλλη μια φορά.

Δεν θα μπορούσε να δώσει καλύτερη απάντηση. Χαμογελάω σε αυτή την σκέψη.

Φτάνουμε έξω από το εστιατόριο και δεν μπορώ παρά να κοιτάξω εξονυχιστικά το μέρος γύρω μου. Ακόμα και η είσοδος είναι εντυπωσιακή, σε προϊδεάζει για το τι θα δεις όταν μπεις μέσα. Και αυτό που κατάλαβα εγώ είναι ότι το συγκεκριμένο εστιατόριο θα είναι πολύ καλύτερο από ότι πίστευα.

Μπαίνουμε μέσα και όταν ο Ντέιμον λέει να ονόματα μας στον υπάλληλο υπεύθυνο για τις κρατήσεις, ένας άλλος υπάλληλος έρχεται για να μας οδηγήσει στο τραπέζι μας.

Ουάου, αυτοί είναι σίγουρα πολλοί υπάλληλοι. Πώς καταφέρνουν να τους πληρώνουν όλους αυτούς; Δεν είμαι σίγουρη ότι τα χρήματα που εισπράττουν από τους πελάτες τους φτάνουν για να πληρωθούν όλοι αυτοί, αλλά από την άλλη— τι ξέρω εγώ; Ούτε που έχω δει το μενού ακόμα.

Λοιπόν, το μόνο που σίγουρα ξέρω είναι ότι θα μπορούσαν να γλυτώσουν πολλά χρήματα αν δεν είχαν υπαλλήλους για τα πάντα.

Αλήθεια δεν θα με εξέπληττε καθόλου αν είχαν υπαλλήλους που η αρμοδιότητα τους θα είναι να μας οδηγούν στις τουαλέτες.

«Σας ευχαριστούμε πολύ που επιλέξτε το Canlis για να απολαύσετε το δείπνο σας, για ότι χρειαστείτε μπορείτε να αναζητήσετε είτε εμένα είτε κάποιον άλλον από τους συναδέλφους και θα σας εξυπηρετήσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο» μονολογεί ο υπάλληλος καθώς μας οδηγεί στο τραπέζι μας, αλλά δεν δίνω πολύ σημασία στα λόγια του καθώς είμαι πολύ απασχολημένη να θαυμάζω τον χώρο γύρω μου.

Αντί για άδειους τοίχους στολισμένους με μερικά απλά κάδρα όπως είναι τα περισσότερα εστιατόρια, το Canlis καλύπτεται ολόκληρο από μια τζαμαρία η οποία σου χαρίζει την καλύτερη θέα που θα μπορούσες να έχεις. Μια ματιά μόνο και μπορείς να δεις ολόκληρο το Σιάτλ από κάτω σου. Λόγω της βραδινής ώρας ολόκληρη η πόλη είναι γεμάτη φώτα, κάτι το οποίο καθιστά την θέα ακόμα πιο εντυπωσιακή.

Αλλά αυτό που μου πήρε την ανάσα σίγουρα δεν ήταν η θεά.

Το να βλέπεις τον πρώην σύζυγό σου μαζί με την υποτιθέμενη πρώην φίλη σου να κάθονται δύο τραπέζια μακριά από το δικό σου είναι σίγουρα μια μεγάλη έκπληξη, σωστά;

Κάποιος πρέπει να μου κάνει πλάκα! Δεν γίνεται να βρίσκονται μπροστά μου τα δύο άτομα που μισώ περισσότερο σε αυτόν τον πλανήτη!

Μπορεί τον Φίλιπ να τον συγχώρεσα αλλά ακόμα παραμένει στην υψηλότερη θέση μίσους που έχω στην καρδιά μου. Εκείνος και η Αμέλια.

Η Αμέλια πρέπει να ένιωσε τον επίμονο μου βλέμμα γιατί ξαφνικά γυρνάει το κεφάλι της προς το μέρος μου και τα μάτια μας συναντιούνται.

Μπορώ να διακρίνω την έκπληξη της, αλλά αυτό το αίσθημα που ξεχειλίζει άφθονο από μέσα της δεν είναι έκπληξη, αλλά μίσος.

Ω ναι, σωστά! Της έχω δώσει όλα τα δικαιώματα του κόσμου να με μισεί, γιατί φυσικά εγώ είμαι αυτή που το έπαιζα φίλη και εξαφανίστηκα όταν με χρειαζόταν για να πάω να πηδηχτώ με τον πρώην της— και συνεπώς την αιτία όλων της των προβλημάτων. Τουλάχιστον τα συναισθήματα είναι αμοιβαία..

Δεν την καταλάβω ποτέ αυτή την κοπέλα.

Το βλέμμα της Αμέλιας ακολουθεί και ο Φίλιπ, του οποίου το βλέμμα όταν με βλέπει είναι όλα τα λεφτά. Τα πρώτα δευτερόλεπτα είναι έκπληκτος αλλά καθώς το βλέμμα του προχωράει παρά πέρα, στον Ντέιμον, η έκπληξη αλλάζει και γίνεται θυμός.

Στην αρχή σμίγει τα φρύδια του μη μπορώντας να πιστέψει ότι η μοίρα παίζει ένα τόσο άρρωστο παιχνίδι μαζί μας,—όπως και εγώ άλλωστε—αλλα ύστερα βλέπω τα χείλη του τα γίνονται μια ευθεία γραμμή και τα μάτια του να υιοθετούν μια ψεύτικη αδιάφορη έκφραση, κάτι που φανερώνει το ποσό θυμωμένος είναι.

Πραγματικά δεν τον καταλαβαίνω! Καταρχάς, ήξερε ότι θα έβγαινα με τον Ντέιμον, το κατάλαβε πριν καν βρω την ευκαιρία να του το πω. Δεν έχει λοιπόν το δικαίωμα να θυμώνει για τίποτα από την στιγμή που δεν είπα ψέματα και ο ίδιος βρίσκεται εκεί εδω με την πολυαγαπημένη μου Αμέλια.

Την έντονη οπτική μας επαφή διακόπτει η φωνή του Ντέιμον. «Μπέλα; Θα καθίσουμε ή….» λέει ρητορικά και δαγκώνω το χείλος μου όταν καταλαβαίνω πως τόση ώρα βρισκόμουν όρθια πάνω από το τραπέζι μας κοιτάζοντας έντονα τον πρώην μου αντί θα κάθομαι να συζητώ με τον Ντέιμον.

«Συγγνώμη, αφαιρέθηκα.» απολογούμαι και χαμογελάει στα λόγια μου.

«Το κατάλαβα. Έμοιαζες σαν να είδες φάντασμα» λέει διστακτικά όταν καθόμαστε και καταλαβαίνω πως θέλει πολύ να μάθει τι μου συνέβη.

Τώρα τι να του πω;

Αν πω την αλήθεια πολύ πιθανόν να χαλάσω την διάθεση του και συνεπώς το δείπνο μας. Αν του πω ψέματα όμως σίγουρα θα το καταλάβει.

«Νόμιζα πως είδα μια παλιά...γνωστή μου. Δεν έχουμε και τις καλύτερες σχέσεις» λέω απλά. Δεν είναι ολόκληρη η αλήθεια αλλά τουλάχιστον δεν είναι ψέμα.

Απλά παρέλειψα μια πολύ ασήμαντη λεπτομέρεια, σιγά τα αυγά!

«Α μάλιστα. Είναι εδώ δηλαδή ή την μπέρδεψες με κάποια άλλη;» συνεχίζει με τις ερωτήσεις χωρίς να με κοιτάει, καθώς η προσοχή του είναι στραμμένη στον κατάλογο με τα φαγητά έτσι ώστε να βρει τι θα παραγγείλει.

Ω γιατί δεν μπορεί απλά να το αφήσει; Δεν μαρέσει να του λέω ψέματα αλλά δεν θα έχω κι άλλη επιλογή αν συνεχίσει έτσι.

«Δεν την μπέρδεψα, δυστυχώς» χαμογελάω απαλά σε μια προσπάθεια μου να του δείξω πως δεν είναι κάτι σημαντικό που πρέπει να συζητήσουμε, ενώ ανοίγω και εγώ με την σειρά μου τον κατάλογο για να βρω τι να πάρω —αλλα και για να αποφύγω το βλέμμα του εάν τυχόν στραφεί πάνω μου τώρα.

Ω, αυτές οι τιμές όντως είναι αρκετά τσιμπημένες θα έλεγα, αν και ο κατάλληλος χαρακτηρισμός θα ήταν τραγικά τσιμπημένες —σε σημείο αηδίας.

Το πρώτο πράγμα που μου τραβάει την προσοχή στο μενού είναι το πιάτο
“Escargots à la Bourguignonne”, με τιμή εκατόν είκοσι δολάρια.

Πρώτη φορά χαίρομαι που ο πατέρας μου με είχε αναγκάσει να μάθω γαλλικά λέγοντας ότι θα μου φανούν χρήσιμα στο μέλλον γιατί εάν έπαιρνα αυτό το πιάτο και έβλεπα μπροστά μου σαλιγκάρια νομίζω θα ξερνούσα. Αλλά κάτι τέτοιο φυσικά δεν νομίζω να γινόταν —μόνο πεθαμένη θα έπαιρνα ποτέ ένα τόσο ακριβό πιάτο.

Ψάχνω με την ματιά μου τις σαλάτες και ανακουφίζομαι κάπως όταν βλέπω πως η σαλάτα του Καίσαρα έχει τριανταπέντε δολάρια. Σε σχέση με τα υπόλοιπα αυτό το πιάτο πρέπει να είναι το πιο φθηνό.

Ευτυχώς πάνω στην κατάλληλη στιγμή —δηλαδή πριν προλάβει να ρωτήσει κάτι άλλο ο Ντέιμον— εμφανίζεται ένας υπάλληλος για να μας πάρει τις παραγγελίες. Δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο το timing.

Αφού παραγγέλνουμε εγώ την σαλάτα μου και ο Ντέιμον ένα πιάτο του οποίου το όνομα δεν θυμάμαι με κρέας πάπιας και λευκά φασόλια, ο Ντέιμον παίρνει τον λόγο.

«Ωραία. Τι θες να πούμε λοιπόν;» ρωτάει προσπαθώντας να ανοίξει μια άλλη συζήτηση, πιο ευχάριστη για εμένα.

«Πες μου για εσένα. Τα δικά μου τα έμαθες πριν λίγο καιρό στο μπαρ οπότε..» δεν ολοκληρώνω την πρόταση και χαμογελάω απαλά.

Η ματιά μου χωρίς να το θέλω πάει πίσω από τον ώμο του Ντέιμον, στο τραπέζι τους. Σε αυτόν. Τότε μόνο καταλαβαίνω ότι τόση ώρα ο Φίλιπ με έτρωγε με τα μάτια του. Σαν να κατάλαβε ότι τον κοιτάζω, το βλέμμα του φεύγει από το ντεκολτέ μου και πάει στο πρόσωπο μου. Πολύ αργά γλυκέ μου, σε είδα τώρα.

Μην τον κοιτάς Μπέλα. Έχεις και ένα ραντεβού, θυμάσαι; Πάρε τα μάτια σου από πάνω του γαμώτο!

«Ναι όσο για αυτό.. λυπάμαι πολύ Μπέλα, δεν είχα σκοπό να κρυφακούσω ή κάτι τέτοιο» απολογείται και το βλέμμα μου στρέφεται και πάλι πάνω του όταν νιώθω το χέρι του να καλύπτει το δικό μου πάνω στο τραπέζι. Με την κίνηση του αυτομάτως νιώθω πεταλούδες στο στομάχι μου.

Γιατί απολογείται αφού δεν φταίει εκείνος; Για όνομα του θεού, αυτός την δουλειά του έκανε μόνο. Τι δηλαδή, έπρεπε να φύγει από το μπαρ για να μπορέσω εγώ να πω τα προσωπικά μου με την ησυχία μου στα παιδιά;

«Δεν φταις εσύ Ντέιμον, μην το ξαναπείς αυτό. Εγώ ήμουν αυτή που..» νιώθω το βλέμμα του Φίλιπ πάνω μου για άλλη μια φορά και αυτό με αποσυντονίζει.

Παίρνω μία βαθιά ανάσα πριν συνεχίσω. «Που βρήκε να πει τα προσωπικά της ακριβώς δίπλα από το μέρος που έφτιαχνες τα ποτά» δαγκώνω για άλλη μια φορά το χείλος μου όταν τελειώνω την πρόταση μου και ανακάθομαι σε μια προσπάθεια να αποφύγω αυτό το ενοχλητικό βλέμμα που με καρφώνει εδώ και μερικά λεπτά.

«Και πάλι όμως..» λέει και τον κοιτάζω με ένα προειδοποιητικό βλέμμα.

«Καλά, καλά!» σηκώνει τα χέρια του ως ένδειξη παράδοσης και αυτομάτως μου φτιάχνει την διάθεση. «Μμμ για μένα είπες θες να μάθεις» λέει ρητορικά και νεύω. Εκείνος τρίβει το πίσω μέρος του λαιμού του αμήχανα πριν αρχίσει «Λοιπόν…»

***

Επ! Πώς σας φάνηκε το κεφάλαιο; Αν σας άρεσε ψηφίστε και σχολιάστε🙈

Πιστεύω θα είναι μια ενδιαφέρουσα βραδιά για την Μπέλα!😈

Ερώτηση: [Την συγκεκριμένη την είχα ξανακάνει στο παρελθόν αλλά θέλω να δω την γνώμη σας τώρα, μετά από αυτά που έγιναν]💏

🔸Team Phella?🔸

or..

🔸Team Della?🔸