«Σε ευχαριστώ πολύ Μπέλς, τώρα που το βλέπω πάνω σου δεν νομίζω να μπορέσω να το ξαναφορέσω και να το δω με τα ίδια μάτια όπως πριν» μου λέει σε προσποιητό σοβαρό τόνο και χαχανίζω.

Αυτός είναι ο δικός της μοναδικός τρόπος να μου κάνει κομπλιμέντο.

«Δεν νομίζεις πως μου τονίζει λίγο υπερβολικά τον πισινό; Είναι λες και φωνάζει “Κοιτάξτε με, εδώ είμαι!”» παραπονιέμαι και την βλέπω που στριφογυρίζει τα μάτια της αγανακτισμένη από τα συνεχή παράπονα μου. Μα να μην εκφράσω τις αμφιβολίες μου;

Δεν λέω, θέλω πολύ να αρέσω στον Ντέιμον αλλά δεν θέλω να νομίζει πως προσπάθησα υπερβολικά πολύ για να το καταφέρω αυτό.

Δεν θέλω να του αρέσω μόνο όταν φοράω τέτοια φανταχτερά φορέματα, αλλά για αυτή που είμαι πραγματικά.

Γιατί όχι μόνο δεν έχω κανένα τέτοιο φόρεμα αλλά και να είχα δεν θα ήθελα να τα φοράω. Απλές καθημερινές μπλούζες, τζιν και φθαρμένα αθλητικά. Αυτή είμαι.

«Είσαι απίστευτη, πραγματικά!» αναφωνεί ενοχλημένη, «Είναι κομμένο και ραμμένο για σένα, μην προσπαθείς να βρεις τα αρνητικά που δεν υπάρχουν» αναστανάζω στα λόγια της. Έχει δίκιο, πρέπει να το σταματήσω αυτό.

«Δίκιο έχει η νονά μαμάκα, είσαι η πιο όμορφη μαμά του κόσμου!» αναφωνεί ο Τζέικ που τόση ώρα κάθεται κολλημένος πάνω στην Άλισον.

Στα λόγια του δεν μπορώ παρά να του χαμογελάσω με λατρεία. Τι έχω κάνει για να αξίζω έναν τέτοιο θησαυρό;

«Αστεράκι μου γλυκό, σε ευχαριστώ πολύ» του λέω πριν τον γεμίσω με φιλιά.

Δεν με νοιάζει τι πιστεύει για μένα κανένας άλλος, μόνο ο γιος μου. Μόνο και μόνο η έγκριση του είναι αρκετή για να μου φτιάξει την διάθεση.

«Φτάνει βρε μαμάκα, με έφαγες!» λέει και προσπαθεί να με απομακρύνει με τα μικροσκοπικά του χεράκια. Χαχανίζω στην μάταιη του προσπάθεια, όπως και η Άλισον.

«Αρκετή αγάπη έδειξες στον βαφτισιμιό μου για σήμερα» λέει αυστηρά και με δείχνει με το δάχτυλο της. «Δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο» λέει και ανασηκώνω το φρύδι μου ερωτηματικά.

«Γιατί τι άλλο έμεινε να κάνουμε;» εκφράζω την απορία μου και στα λόγια μου το χέρι της γίνεται ένα με το μέτωπο της για χιλιοστή φορά σήμερα.

«Μακιγιάζ; Χελλόου!» λέει και η έκφραση της μέσα σε δευτερόλεπτα αλλάζει σε πονηρή. Μου κάνει νόημα με το δάχτυλο της να πλησιάσω και την υπακούω διστακτικά. Ωχ, τι έχει βάλει πάλι στο μυαλό της;!

Μου δείχνει με το χέρι της να καθίσω στην καρέκλα και όταν το κάνω βγάζει έξω από τα ντουλαπάκια της τουαλέτας—το έπιπλο— κυριολεκτικά τα πάντα. Να δω τι θα τα κάνει τόσα πολλά πινέλα, ένα απλό φυσικό λουκ θα μου κάνει για όνομα του θεού!

«Δεν χρειάζεται να σου υπενθυμίσω τι να—» πάω να πω μα με διακόπτει ο δείκτης της που ξαφνικά ακουμπάει τα χείλη μου, λέγοντας μου έτσι να σωπάσω.

«Δεν μου—» κάνω μια δεύτερη προσπάθεια να την προειδοποιήσω μα με διακόπτει ξανά, αυτή την φορά λέγοντας ένα έντονο ''Σςςς''.

Εντάξει, εντάξει! Θα το βουλώσω.

[…]

«Χαραμίζομαι ως γραμματέας μου φαίνεται» λέει κουνώντας το κεφάλι της πέρα δώθε.

«Αν κάνω makeup tutorials στο YouTube λες να χεστώ στο τάλιρο;» ρωτάει μεταξύ σοβαρού και αστείου.

Δεν μπορώ παρά να γελάσω όταν κάνω εικόνα στο μυαλό μου την Άλισον μπροστά από μια κάμερα να μιλάει στους ακολούθους της. Αυτο και αν θα ήταν ενδιαφέρον!

«Δεν νομίζω πως διαθέτεις τα προσόντα» λέω κοροϊδευτικά για να την τσιγκλίσω.

Στα λόγια μου, η Άλισον μου ρίχνει ένα πονηρό βλέμμα και χαμογελάει υπεροπτικά. «Έτσι λες;» ρωτάει μα δεν περιμένει απάντηση καθώς μου στρέφει το κεφάλι προς τον καθρέφτη για να δώ πως με έβαψε.

Ουάου. Απλά ουάου.

Δεν θα σταματήσει ποτέ να με εκπλήσσει το πόσο διαφορετική μπορεί κάποια να δείχνει με την βοήθεια του μακιγιάζ.

Δεν μπορώ να αναγνωρίσω την γυναίκα που με κοιτάζει μέσα από τον καθρέφτη. Μοιάζει με πολύ εμένα αλλά εξακολουθεί να μην είναι εγώ.

Το μόνο που χρειάστηκε ήταν μια απλή σκιά κοντά στο χρώμα του δέρματος, λίγη μάσκαρα, eyeliner και φυσικά το αγαπημένο μου nude κραγιόν και βουαλά— μια καινούργια Μπέλα.

Ανοίγω το στόμα μου για να μιλήσω αλλά με διακόπτει η φωνή της Άλισον— για ακόμα μια φορά.

«Δεν έχουμε αρκετό χρόνο για να τον σπαταλήσεις κοιτώντας τον εαυτό σου στον καθρέφτη. Πρέπει να σου φτιάξω τα μαλλιά, να βάλεις και τις γόβες σου, να φτιάξεις τα πράγματα—» μονολογεί μα την διακόπτω εγώ αυτή την φορά γελώντας με το πόσο πανικόβλητη δείχνει. Αγχώθηκε πιο πολύ και από εμένα!

«Κατάλαβα» χαχανίζω και η Άλισον στριφογυρίζει για άλλη μια φορά τα μάτια της στον αδιάφορο τόνο μου πριν βάλει την ισιωτική για τις μπούκλες στην πρίζα.

Και εκείνη την στιγμή είναι που μου έρχεται στο μυαλό κάτι που είχα ξεχάσει τελείως.

«Σκατά!» αναφωνώ πανικόβλητη και η Άλισον με κοιτάζει με ένα απορημένο βλέμμα πριν με ρωτήσει τι συμβαίνει.

«Είχα σκοπό να πάρω την Κλαιρ για να κρατήσει τον Τζέικ αλλά το ξέχασα τελείως! Σε…» κοιτάζω τον ρολόι στον τοίχο, «Μια ώρα θα έρθει ο Ντέιμον και δεν έχω ποιον να μου κρατήσει τον Τζέικ!» συνεχίζω αναστατωμένη.

Πώς γίνεται να ξέχασα κάτι τέτοιο;! Δεν γίνεται να πάρω την Κλαιρ τηλέφωνο μία ώρα πριν φύγω! Μπορεί να έχει κανονίσει και δεν θέλω να της χαλάσω τα σχέδια.

Ίσως θα έπρεπε να το ακυρώσω.

«Μην είσαι χαζή Μπέλα, δεν θα ακυρώσεις τίποτα» Ω, το είπα δυνατά αυτό έτσι;

«Εχω καιρό να περάσω ποιοτική ώρα με τον βαφτισιμιό μου και είμαι σίγουρη ότι και η Λίζι θα πετάξει από την χαρά της μόλις μάθει ότι ο Τζέικ θα κοιμηθεί σπίτι μας!» συνεχίζει και δεν μπορώ να εμποδίσω έναν αναστεναγμό ανακούφισης από το να βγει στην επιφάνεια.

«Με σώζεις για άλλη μια φορά!» της λέω και γυρνάω το κεφάλι μου για να κοιτάξω τον Τζέικ, ο οποίος από ότι φαίνεται δεν χάρηκε και τόσο με αυτά τα νέα.

«Δεν σε βλέπω να χαμογελάς πρίγκιπα. Δεν χάρηκες;» τον ρωτάω περιπαιχτικά και με κοιτάζει κατσουφιασμένος, έτοιμος να εναντιωθεί.

«Η κοπέλα μου δεν θα χαρεί αν το μάθει αυτό» λέει κουνώντας το κεφάλι του πέρα δώθε για να δώσει έμφαση στα λόγια του. Γουρλωνω τα μάτια μου όταν τελειώνει την πρόταση του.

Ποια κοπέλα του; Έχασα κανένα επεισόδιο;!

Ενώ εγώ ακόμα πασχίζω να συνέλθω από το σοκ η Άλισον δεν μπορεί να σταματήσει να γελάει τόσο με τα λόγια του Τζέικ όσο και με την έκφραση μου στο άκουσμα των λέξεων του.

«Απλα προς ενημέρωση σου Τζέικ» αρχίζει η Άλισον χαμογελώντας πονηρά ενώ πιάνει την ισιωτική για να αρχίσει την δουλειά.

Σίγουρα θα πει κάτι που θα τον ενθουσιάσει τόσο που οχι μόνο θα τον κάνει να πάει σπίτι τους αλλά δεν θέλει και να φύγει μετά.

«Ο νονός σου δεν άντεξε και πριν λίγο καιρό αγόρασε ένα PlayStation 4. Έχει διάφορα παιχνίδια. Και ποδόσφαιρο» διευκρινίζει και ο Τζέικ πετάγεται από την χαρά του και αρχίζει να κάνει ερωτήσεις για το πότε μπορεί να παίξει, τι παιχνίδια έχει και άλλα τέτοια.

Ωραία, λύθηκε και αυτό.

[…]

«….και μην τον αφήσεις να μείνει ξύπνιος μετά τις 9 όσο και αν σε παρακαλάει» προειδοποιώ την Άλισον καθώς βάζω τις μαύρες μου γόβες.

Μπορεί να της φαίνεται παιχνιδάκι η κατάσταση με τον Τζέικ καθώς έχει και αυτή παιδί αλλά ας μην ξεχνάμε πως η Λίζι είναι τελείως διαφορετική από τον Τζέικ. Είναι ήρεμη και υπάκουη.

Ο Τζέικ από την άλλη σίγουρα θα προσπαθήσει να την πείσει με κάποιον τρόπο για να περάσει το δικό του. Πάντα αυτό γίνεται.

«Ξέρω, ξέρω» λέει μόνο καθώς βάζει το μπουφαν στον Τζέικ.

Όταν τελειώνει, σηκώνεται με τον Τζέικ στην αγκαλιά της και με φιλάνε και οι δύο πεταχτά στο μάγουλο χαιρετώντας με. Όταν κλείνουν την πόρτα πίσω τους αναστενάζω αγχωμένη.

Από στιγμή σε στιγμή θα χτυπήσει η πόρτα. Αυτη η σκέψη απασχολεί το μυαλό μου κάνοντας με να αγχώνομαι όλο και περισσότερο καθώς περνάνε τα λεπτά.

Παίρνω το μάυρο τσαντάκι μου από τον καναπέ και πάνω στην ώρα ακούω τον ήχο του κουδουνιού.

Ήρθε. Ω, θεέ μου. Ρίχνω μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη και αφού σιγουρευτώ πως όλα είναι μια χαρά κατευθύνομαι προς την πόρτα.

Παίρνω μία βαθιά ανάσα και ύστερα ανοίγω την πόρτα για να έρθω αντιμέτωπη με έναν χαμογελαστό και απολύτως εκθαμβωτικό Ντέιμον.

Δεν είμαι σίγουρη αλλά νομίζω ότι το στόμα μου αυτή την στιγμή είναι ορθάνοιχτο από το θέαμα. Τουλάχιστον με παρηγορεί που και αυτός βρίσκεται σε παρόμοια κατάσταση.

Άρα του αρέσω; Ή αυτή είναι μια έκφραση απογοήτευσης;

«Είσαι.. είσαι πανέμορφη. Θεέ μου Μπέλα!» απαντάει στην ανείπωτη ερώτηση μου κοιτώντας με από πάνω μέχρι κάτω και δεν μπορώ παρά να χαμογελάσω ανακουφισμένη. Του αρέσω!

«Και εσύ» λέω κοκκινίζοντας.

«Είμαι και εγώ πανέμορφη;» χαμογελάει περιπαιχτικά και νιώθω να κοκκινίζω ακόμα περισσότερο, αν αυτό είναι δυνατόν.

«Όχι! Είσαι… είσαι πολύ όμορφος ήθελα να πω» λέω προσπαθώντας σκληρά να μην μπερδέψω τα λόγια μου και μου χαμογελάει πριν με φιλήσει απαλά στο μάγουλο, σχεδόν δίπλα στα χείλη μου. Νιώθω αυτό το αίσθημα, σαν να υπάρχουν χιλιάδες πεταλούδες στο στομάχι μου.

«Σε ευχαριστώ πολύ όμορφη. Τι λες, να ξεκινήσουμε;» ρωτάει και νέυω χαμογελώντας πριν του απαντήσω.

Όταν τελειώνω τα λόγια μου, νιώθω το χέρι του να τυλίγεται γύρω από την γυμνή μου μέση και ύστερα αρχίζουμε να προχωράμε προς το αμάξι του.

Ασυναίσθητα χαμογελάω με την κίνηση του, ενώ δεν μπορώ να εμποδίσω τον εαυτό μου από το να ανατριχιάσει.

***

Γεια σας! Πώς σας φάνηκε το σημερινό κεφάλαιο; Περιμένω σχόλια και αστεράκια!

Spoiler alert: Επιτέλους αυτό το ραντεβού😈

Τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο αγάπες, kisses❣