«Δεν μου αρέσει να επαναλαμβάνω τα λόγια μου» αναστενάζω ενοχλημένη από την επιμονή του.

Δεν φτάνει που συμφώνησα να έρθω σε αυτό το αναθεματισμένο λούνα πάρκ χωρίς να φέρω πολλές αντιρρήσεις και ξέροντας πως κάθε λίγο και λιγάκι διάφορες ανεπιθύμητες αναμνήσεις θα μου έρχονται στο μυαλό, τώρα με τσιγκλάει για να πληρώσει το εισιτήριο μου και του Τζέικ ενώ ξέρει ότι δεν θα το επιτρέψω.

Δοκιμάζει την υπομονή μου μου φαίνεται! Στεκόμαστε μπροστά από το γραφείο έκδοσης εισιτηρίων εδώ και πέντε λεπτά και καυγαδίζουμε για το ποιος θα πληρώσει τα εισιτήρια των δύο μας.

Όχι τίποτα άλλο, αλλά καθυστερούμε και τους υπόλοιπους που περιμένουν σιωπηλά μέχρι να φτάσει η σειρά τους. Απορώ με την υπομονή τους, είμαι σίγουρη ότι αν συνέβαινε κάτι παρόμοιο σε εμάς ο Φίλιπ θα είχε κάνει έναν μικρό χαμό.

«Τι σύμπτωση! Ούτε εγώ» λέει και πάει να δώσει τα χαρτονομίσματα στην κοπέλα για να μας δώσει τα εισιτήριά μας. Κρίμα που δεν πρόλαβε.

Το χέρι μου με γρήγορες κινήσεις αρπάζει τα χαρτονομίσματα και ο Φίλιπ ανασηκώνει το φρύδι του πριν απαντήσει.

«Μπορώ να το κάνω αυτό όλη μέρα, δεν φαντάζεσαι πόσα χρήματα κουβαλάω μαζί μου. Τόσα που είμαι σίγουρος ότι τα μικροσκοπικά χέρια σου δεν θα μπορέσουν να τα κρατήσουν όλα» χαμογελάει πονηρά και στριφογυρίζω τα μάτια μου στα λόγια του.

Ανοίγω το στόμα μου για να του απαντήσω κατάλληλα αλλά μια εξαγριωμένη φωνή με διακόπτει:

«Αν θέλετε μπορείτε να λύσετε τις διαφορές σας με τον έξω από την ουρά. Νομίζετε ότι έχουμε όρεξη να μας ζαλίζετε τα αυτιά με τους καυγάδες σας;» η φωνή προέρχεται από έναν κύριο μεγάλης ηλικίας ο οποίος κρατάει από το χέρι ένα μικρό αγοράκι το οποίο χτυπάει επανειλημμένως το ένα του πόδι στο πάτωμα ως ένδειξη ενόχλησης και ανυπομονησίας.

Δεν λέω ότι έχει άδικο, αλλά θα μπορούσε να μιλήσει λίγο πιο ήρεμα, σαν πολιτισμένος άνθρωπος.

Δυστυχώς όμως, εδώ στην Αμερική η λέξη 'ευγένεια' είναι άγνωστη σε πολλούς, και ιδιαίτερα στους ηλικιωμένους. Θα έπρεπε να το έχω συνηθίσει τόσα χρόνια και όχι να εκπλήσσομαι!

Ο Φίλιπ σαν να τον χτύπησε ηλεκτρισμός, πετάγεται και γυρνάει το κεφάλι του αστραπιαία προς το μέρος που ακούστηκε η φωνή του ηλικιωμένου άνδρα και αμέσως καταλαβαίνω ότι είναι έτοιμος για καυγά. Θεε μου, αυτή η βόλτα πάει από το κακό στο χειρότερο!

Πιάνω το μπράτσο του Φίλιπ άγρια και τον τραβάω για να γυρίσει προς το μέρος μου, έτσι ώστε να αντικρίσει το άγριο βλέμμα μου. Πάνω που είναι έτοιμη να μιλήσω ακούω την κοπέλα από την έκδοση εισιτηρίων.

«Ορίστε τα βραχιολάκια σας» γυρνάω το κεφάλι μου προς το μέρος της και μόνο τότε καταλαβαίνω τι έγινε. Ο Τζέικ είχε πάρει τα χρήματα που είχα αρπάξει από τον Φίλιπ προηγουμένως και τα έδωσε στην ταμεία. Ούτε που το είχα αντιληφθεί ότι έλειπαν από τα χέρια μου! Δεν το πιστεύω, τι πονηρός που είναι όταν θέλει!

Παίρνω τα βραχιόλια ευχαριστώντας την κοπέλα και γυρνάω για να κοιτάξω τον Τζέικ με ανασηκωμένο φρύδι.

«Ορίστε τα ρέστα σου μαμάκα» χαμογελάει αθώα και μου τα προσφέρει.

Κουνάω το κεφάλι μου χαχανίζοντας και τα παίρνω, μόνο για να τα προσφέρω ύστερα στον Φίλιπ, ο οποίος κλείνει το μάτι στον Τζέικ.

«Μην νομίζεις ότι γλύτωσες» του λέω και καλά γλυκά ενώ του ρίχνω ένα θανατηφόρο βλέμμα πρώτου προχωρήσω μπροστά με αυτούς να με ακολουθούν, έτσι ώστε να φύγουμε από την ουρά.

«Που θα πάμε πρώτα;» ακούω την ανυπόμονη φωνή του Τζέικ μόλις λίγα δευτερόλεπτα αργότερα.

«Που θέλεις;» τον ρωτάει ο Φίλιπ και ύστερα βλέπω τον Τζέικ να κοιτάζει εξονυχιστικά τον χώρο για να βρει ένα παιχνίδι που του αρέσει.

Κάτι μου λέει πως όλα του αρέσουν.

«Στο τρενάκι!» αναφωνεί ενθουσιασμένα μετά από λίγο δείχνοντας με το δαχτυλο του εκεί που βρίσκεται προτού αρχίσει να τρέχει ενθουσιασμένος.

«Τζεικ περίμενε! Δεν ξέρουμε το όριο ηλικίας--» σταματάω όταν καταλαβαίνω ότι μιλάω στον αέρα αφού ο Τζέικ είναι υπερβολικά ενθουσιασμένος για να μου δώσει σημασία.

«Μην αγχώνεσαι, μπορεί να μπει σχεδόν παντού αρκεί να τον συνοδεύει κάποιος ενήλικας» λέει ο Φίλιπ. Αυτό δεν το ήξερα η αλήθεια είναι.

Μα... είναι τόσο μικροσκοπικός και εύθραυστος, πως γίνεται να τον αφήσουν να μπει σε ένα τέτοιο παιχνίδι;

Δεν λέω κάτι, απλώς νεύω και ύστερα νιώθω το χέρι του γύρω από την μέση μου. Τι σκατά;

Του το χτυπάω με δύναμη προτού το σπρώξω για να το απομακρύνω και του ρίχνω ένα βλέμμα που αν μπορούσε θα τον σκότωνε επιτόπου.

«Κράτα τα χέρια σου μακριά μου αν θες να συνεχίσεις να έχεις χέρια» τον προειδοποιώ και μου κλείνει το μάτι ως απάντηση. Μα καλά τόσο αναίσθητος είναι;

Δεν μπορώ παρά να στριφογυρίσω τα μάτια μου πριν αυξήσω τον ρυθμό των βημάτων μου για να φτάσω τον Τζέικ.

[...]

«Wow, ήταν άπαιχτο!» χοροπηδάει ο Τζέικ όταν βγαίνουμε από το τρενάκι και εγώ νομίζω πως θα βγάλω ότι έχω φάει μετά από αυτή την 'βολτα'.

Το τρενάκι ήταν απαίσιο, πήγαινε με τόσο μεγάλη ταχύτητα που νόμιζα ότι θα αφήσω εκεί πάνω τις τελευταίες μου ανάσες, ενώ δεν μπορούσα να εμποδίσω τα ουρλιαχτά τρόμου που έβγαιναν κάθε λίγο και λιγάκι.

Ζαλίζομαι υπερβολικά πολύ για να δώσω σημασία στην συζήτηση που κάνει με τον Φίλιπ, δεν ένιωθα τόσο χάλια ούτε όταν είχα μπει πριν κάτι χρόνια στα συγκρουόμενα με τον Φίλιπ. Πραγματικά δεν ξέρω τι ήταν χειρότερο, απορώ γιατί φτιάχνουν τέτοια παιχνίδια!

Θα είναι μια ευχάριστη έκπληξη αν στο τέλος αυτής της εφιαλτικής μέρας δεν βγάλω το περιεχόμενο του στομαχιού μου. Πραγματικά απορώ τι μου άρεσε σε αυτό το μέρος παλιά.

Ίσως το γεγονός ότι ήταν μαζί σου ο Φίλιπ;! Η ζεστασιά του κορμιού του δίπλα στο δικό σου, τα στιβαρά του μπράτσα τυλιγμένα γύρω σου προστατευτικά, τα υπέροχα χείλη του πάνω στα δικά σου.. λεει το υποσυνείδητο μου. Παρόλο που επέλεξα να το αγνοήσω, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν με επηρέασε. Το αντίθετο μάλιστα. Και μόνο στην θύμηση όλων αυτών των στιγμών δαγκώνω τα χείλη μου για να εμποδίσω έναν αναστεναγμό από το να βγει στην επιφάνεια.

Συγκεντρώσου Μπέλα! Δεν είναι η κατάλληλη ώρα για όλα αυτά.

«Είσαι εντάξει;» ακούω την φωνή του Φίλιπ να λέει με... διασκέδαση; Το διασκεδάζει να με βλέπει έτσι ο μπάσταρδος!

Έπρεπε να το περιμένω και όχι να εκπλήσσομαι όμως.

«Δεν θα μπορούσα να είμαι καλύτερα» του λέω με ένα ψεύτικο χαμόγελο.

Εντάξει, το πήρα το μάθημα μου. Το λούνα παρκ δεν με θέλει πια, παρά είμαι μεγάλη για τέτοια πράγματα. Τι σκεφτόμουν όταν έμπαινα σε αυτό το πράγμα;!

«Πρόσεχε εσύ γριά γυναίκα που σε πήραν και τα χρόνια 27 χρόνων κοπέλα» ακούω την φωνή του Φίλιπ. Ω, το είπα δυνατά αυτό έτσι δεν είναι;

«Ότι πεις» βαριέμαι υπερβολικά πολύ να του απαντήσω, σε οτιδήποτε και αν μου πει.

Εκείνη ακριβώς την στιγμή ακούω τον χαρακτηριστικό ήχο που κάνει το κινητό μου όταν μου στέλνει κάποιος μήνυμα. Το βγάζω έξω από την τσάντα μου και το ανοίγω έτσι ώστε να δω ποιος μου έστειλε.

Από: Ντέιμον.
Γεια σου όμορφη! Ελπίζω να μην ενοχλώ. Πήρα τηλέφωνο πριν αλλά δεν απάντησες έτσι είπα να στείλω μήνυμα για να σε ρωτήσω αν τελικά θέλεις να πάμε να πιούμε αυτόν τον καφέ.

Ω, με πήρε τηλέφωνο; Μάλλον θα χτύπαγε την ώρα που έδωσα την τσάντα μου στον Φίλιπ για να την βάλει στο σημείο που αφήνουν όλοι τα πράγματα τους -κινητα, τσάντες κλπ- για να αποφύγουν τυχόν ατυχήματα κατά την διάρκεια του συγκεκριμένου παιχνιδιού.

Χωρίς να χάσω χρόνο πληκτρολογώ την απάντηση μου.

Προς: Ντέιμον.
Γεια σου Ντέιμον! Συγγνώμη που δεν απάντησα, δεν το είχα δει. Έχω πάει στο λούνα παρκ με τον γιο μου και καταλαβαίνεις! Ναι, φυσικά και θέλω. Πες μου πότε σε βολεύει για να κανονίσω το πρόγραμμα μου.

Η απάντηση του δεν αργεί να έρθει.

Από: Ντέιμον.
Α δεν το ήξερα, καλά να περάσετε! Αύριο είσαι ελεύθερη;

Ω, είναι η τυχερή μου μέρα!

Προς: Ντέιμον.
Για να είμαι ειλικρινής, ναι είμαι. Είναι η τυχερή σου μέρα φαίνεται, έχω ένα από τα σπάνια μου ρεπό.

Και τι καλύτερο από το να βγω με έναν θεό- τον Ντέιμον θέλω να πω, στο ρεπό μου;

Από: Ντέιμον.
Έτσι φαίνεται! Αν θέλεις και εσύ, τι λες να μου πεις την διεύθυνσή σου και να έρθω να σε πάρω κατά τις 8 το απόγευμα, σε βολεύει;

Αφού του γράψω την διεύθυνση μου και τα σχετικά, στέλνουμε δυο- τρία μηνύματα ακόμα και κλείνω το κινητό μου για να συνεχίσουμε με τα παιχνίδια.

Όταν σηκώνω το κεφάλι μου βλέπω ο Φίλιπ με κοιτάζει έντονα, και μάλλον έτσι με κοίταζε και όλη την υπόλοιπη ώρα που μίλαγα με τον Ντέιμον. Μπορώ να διακρίνω ένα ίχνος αυστηρότητας στο βλέμμα του. Σαν να κατάλαβε.

Ω, όλα αυτά είναι απλά υπερβολικά. Δεν μπορώ να κάνω πως δεν συμβαίνει τίποτα και να απολαμβάνω την βόλτα μας στο λούνα πάρκ -στο οποίο ούτε καν που ήθελα να έρθω- και να κάθομαι να τον ακούω να μου πηγαίνει κόντρα σε ότι και αν λέω, αλλα το κάνω. Αλλά δεν θα ανεχτώ να κάθεται να ασχολείται με την προσωπική μου ζωή κιόλας. Το με ποιον μιλάω και πότε είναι δικιά μου δουλειά και δεν έχει το δικαίωμα να με κοιτάζει αυστηρά. Τώρα που το σκέφτομαι δεν έχει καν το δικαίωμα να με κοιτάζει!

Ώρες ώρες πραγματικά φαντάζομαι πως θα ήταν αν δεν είχε μάθει ποτέ την αλήθεια, αν νόμιζε ακόμα και τώρα πως τον απάτησα. Σίγουρα θα κρατούσε αποστάσεις, αλλά δεν μπορώ να πω πως δεν το ευχαριστήθηκα που επιτέλους αθωώθηκα.

Δεν μου άξιζε αυτή η συμπεριφορά που δέχτηκα στο παρελθόν και τώρα το κατάλαβε αυτό και ο Φίλιπ. Καιρός να το καταλάβουν και οι υπόλοιποι..

Αγνοώ τελείως το διαπεραστικό βλέμμα του Φίλιπ και κατευθύνομαι προς τον Τζέικ.

«Που θες να πάμε τώρα πρίγκιπα μου;» τον ρωτάω όταν σκύβω μπροστά του για να είμαστε στο ίδιο ύψος.

Φαίνεται πως ξέρει ήδη που θέλει να πάμε καθώς δεν αργεί καθόλου να απαντήσει «Στα συγκρουόμενα!»

Ω, τι έχω να τραβήξω πάλι! Σκέφτομαι και κοιτάζω τον Φίλιπ που πλέον χαμογελάει πονηρά κοιτώντας με, λογικά επειδή θυμήθηκε την υπέροχη σχέση που είχα με τα συγκρουόμενα στο παρελθόν.

Αυτή η μέρα γίνεται όλο και καλύτερη όσο περνάει η ώρα μου φαίνεται..

***

Γεια σας! Πώς σας φάνηκε το σημερινό κεφάλαιο; Αν σας άρεσε ψηφίστε και σχολιάστε!💁

Τι έχετε να πείτε; Περιμένατε ότι θα έστελνε μήνυμα εκείνη την συγκεκριμένη στιγμή ο Ντέιμον;

Ποιά είναι ενθουσιασμένη για την έξοδο τους;✋✋

Τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο αγάπες, kisses❣