«Μπαμπάκα, που θα πάμε σήμερα; Θέλω να πάω βόλτα» γκρινιάζει ο Τζέικ το πρωί, με το που πατάει το πόδι του στην κουζίνα για να φάει πρωινό.

Ο Φίλιπ το βράδυ διανυκτέρευσε εδώ μιας και οι κεραυνοί και τα μπουμπουνιτά τον απέτρεψαν από το να γυρίσει σπίτι. Δεν χρειάζεται καν να αναφέρω πόσο ενθουσιασμένος ήταν ο Τζέικ όταν τον είδε το πρωί.

Τόσο ενθουσιασμένος που και καλά τον πόναγε η κοιλίτσα του και δεν μπορούσε να πάει σχολείο.

«Καλά εσύ δεν έλεγες πριν λίγο ότι δεν θα πας σχολείο σήμερα επειδή ποναγε η κοιλίτσα σου;» ρωτάω ειρωνικά και τον βλέπω που κοκκινίζει.

Ναι, λες και είμαι χαζή και δεν το κατάλαβα ότι το είπε επίτηδες για να κάτσει σπίτι με τον μπαμπά του.

«Εντάξει βρε μαμάκα τώρα μου πέρασε! Τόση ώρα έχει περάσει, θα ποναγε για πάντα η κοιλιά μου νομίζεις;» λέει και χαχανίζω.

Αμάν αυτό το παιδί, έχει μια απάντηση για όλα!

«Αμάν!» γελάω και σκύβω για να τον φιλήσω στο μάγουλο. Εκείνος χαμογελάει πονηρά βλέποντας με που γελάω, νομίζοντας πως δεν θα συνέχιζα άλλο την κουβέντα.

«Μην νομίζεις πως θα το ξεχάσω κακομοίρη μου, τελευταία φορά που δεν πας σχολείο για να κάτσεις σπίτι» λέω σε αυστηρό τόνο και κατσουφιάζει.

«Την Σαμάνθα δεν την σκέφτεσαι; Είμαι σίγουρη πως θα της λείψεις τώρα που δεν θα πας!» αναφωνώ και χαμογελάω πονηρά όταν δείχνει να επεξεργάζεται αυτό που του είπα. Τώρα ξέρω ότι τον έχω πείσει.

«Λες; Καλά θα αντέξει μια μέρα χωρίς εμένα» λέει χαλαρά και γελάει. Καλέ κάποιος να τον μαζέψει γιατί έχει πάρει φόρα!

Αυτόν τον αέρα και τη σιγουριά να μην είχε! Βρήκε και αυτός χαρακτηριστικά να πάρει από τον πατέρα του..

Ο Φίλιπ βλέπει την έκφραση στο πρόσωπο μου και γελάει. «Που θες να πάμε μικρέ;» τον ρωτάει αλλάζοντας το θέμα.

Ο Τζέικ δείχνει να το σκέφτεται. «Δεν ξέρω, με την μαμάκα πάμε βόλτες στις κούνιες πολλές φορές αλλά μιας και είσαι εσύ εδώ σήμερα θες να πάμε πιο μακριά;» ρωτάει ενθουσιασμένος στο τέλος.

Ο Φίλιπ τον βλέπει και χαμογελάει. Τον παίρνει από δίπλα μου και τον βάζει πάνω στα πόδια του «Ότι θέλει ο πρίγκιπας. Τι θα έλεγες να πάμε στο.... μμμ..» κάνει πως σκέφτεται και τρίβει το πηγούνι του με τα δάχτυλα του.

Είμαι σίγουρη πως έχει ήδη βρει που θέλει να πάμε. «Στο λούνα παρκ;» ρωτάει και γουρλωνω τα μάτια μου.

Ο Τζέικ από την άλλη, μη μπορώντας να συγκρατήσει τον ενθουσιασμό του σηκώνει τα χέρια του ψηλά και φωνάζει «Ναιιιι!».

Σκατά! Γιατί να το πει αυτό; Λούνα παρκ; Σίγουρα το έκανε επίτηδες αλλά δεν θα του κάνω την χάρη να δείξω πως με επηρέασε. Μπαίνω στον πειρασμό να του πω να πάνε μόνοι τους αλλά ξέρω πως κάτι τέτοιο θα στεναχωρούσε τον Τζέικ και δεν το θέλω. Για τον Φίλιπ καθόλου δεν με ενδιαφέρει εάν θα στεναχωρηθεί ή όχι. Πως τολμάει να προτείνει κάτι τέτοιο;

Τον βλέπω που γυρνάει το κεφάλι του προς το μέρος μου και με κοιτάει έντονα. Τον κοιτάζω με μίσος και αποστρέφω το βλέμμα μου. Δεν θέλω ούτε να τον κοιτάζω.

Μόνο και μόνο στην σκέψη ότι θα πάμε σε αυτό το μέρος, πολλές αναμνήσεις ξεθάβωνται. Αναμνήσεις που δεν θέλω ούτε κατά διάνοια να ξαναθυμηθώ.

~Flashback~
8 χρόνια πριν.

«Φτάσαμε;» ρωτάω ανυπόμονα και γελάει.

Σήμερα κλείνουμε ενάμισι χρόνια σχέσης και ο Φίλιπ αποφάσισε να με πάει κάπου που όπως λέει ο ίδιος δεν έχουμε ξαναπάει. Δεν μου λέει όμως που και με έχει φάει η περιέργεια τόση ώρα.

Είναι και μακριά, πόση ώρα να αντέξω; Οδηγάει για τουλάχιστον δύο ώρες! Συνήθως απεχθάνομαι τις μεγάλες αποστάσεις με το αμάξι γιατί χαλάμε πολλά καύσιμα και είναι και κούραση.

Αλλά τώρα με τον Φίλιπ ακόμα και στο αμάξι περνάω καλά. Δεν ξέρω πως το καταφέρνει να με κάνει συνέχεια να γελάω με αυτά που λέει και να λιώνω όταν μου ρίχνει ένα μόνο βλέμμα.

«Μωρό μου, με ρώτησες ακριβώς το ίδιο πράγμα πριν δύο λεπτά. Κάνε λίγη υπομονή» χαμογελάει και το ένα του χέρι φεύγει από το τιμόνι για να χαϊδέψει το μπούτι μου.

«Αφού ξέρεις πόσο περίεργη είμαι. Αν απλά μου έλεγες που σκοπεύεις να με πας δεν θα έβγαζα άχνα, θα δεις!» προσπαθώ να τον πείσω και του χαμογελάω γλυκά.

«Μην μου χαμογελάς έτσι, δεν θα πιάσει αυτή τη φορά. Και ποιος σου είπε ότι θέλω να σταματήσεις να μιλάς; Αντίθετα, λατρεύω να σε ακούω να φλυαρείς» λέει και του χαμογελάω παρόλο που δεν με βλέπει επειδή έχει τα μάτια του συγκεντρωμένα στον δρόμο.

Ποτέ δεν θα βαρεθώ να ακούω τέτοια λόγια από το στόμα του. Δεν με νοιάζει ακόμα και την χειρότερη ποψη να έχουν οι άλλοι για εμένα, μόνο ο Φίλιπ μετράει στα δικά μου τα μάτια.

Ακουμπάω το κεφάλι μου στον ώμο του και χαλαρώνω για την υπόλοιπη διαδρομή. Συζητάμε για διάφορα θέματα και η ώρα περνάει τόσο ευχάριστα που ούτε που μου πέρασε από το μυαλό να κοιτάξω έξω να δω που είμαστε. Γι'αυτό και όταν σταμάτησε το αμάξι ξαφνιάστηκα και τον κοίταξα.

«Φτάσαμε. Κλείσε τα μάτια σου και περίμενε. Όχι κλεψιες» λέει και χαχανίζω.

Κλείνω τα μάτια μου και αναπηδαω όταν νιώθω μετά από λίγο τα χέρια του να πιάνουν τα δικά μου. Με βγάζει έξω προσεκτικά και αρχίζει να περπατάει παρασέρνοντας με μαζί του. Μπαίνω στον πειρασμό να ανοίξω τα μάτια μου, αλλά δεν θέλω να χαλάσω την έκπληξη του. Κρίμα είναι, τόσο δρόμο κάναμε!

Προχωράμε για λίγα λεπτά και ξαφνικά τον νιώθω να σταματάει. Έρχεται από πίσω μου και νιώθω τα χέρια του να τυλίγουν την μέση μου.

«Ανοιξε τα μάτια σου» μου ψιθυρίζει στο αυτί και ανατριχιάζω.

Σιγά σιγά ανοίγω τα μάτια μου και όταν αντικρίζω το θέαμα μπροστά μου μένω με ανοιχτό το στόμα. Γυρνάω και τον κοιτάω αργά αργά, μη πιστεύοντας ότι βρισκόμαστε σε αυτό το συγκεκριμένο μέρος.

«Δεν το πιστεύω ότι με έφερες στο λούνα παρκ!» τσιρίζω ενθουσιασμένα και τον αγκαλιάζω σφιχτά. Τα χείλια μου ακουμπούν τα δικά του και ανταλλάσσουμε ένα παθιασμένο φιλί. Ένας θεός ξέρει πόσο δύσκολο μου ήταν να ξεκολλήσω τα χείλη μου από τα δικά του ύστερα..

«Πάντα μου έλεγες πόσο πολύ ήθελες να πας επειδή δεν είχες ποτέ την ευκαιρία και σκέφτηκα πως ήταν το κατάλληλο μέρος» λέει χαμογελώντας όταν απομακρυνόμαστε.

«Είχες τόσο δίκιο!» του λέω γλυκά και τον αγκαλιάζω σφιχτά για άλλη μια φορά. Βάζω το κεφάλι μου στον λαιμό του και εισπνέω το υπέροχο άρωμα του. Δεν το πιστεύω ότι έκανε όλη αυτή την διαδρομή για χάρη μου, για να με φέρει εδώ.

«Σε ευχαριστώ τόσο πολύ μωρό μου, για όλα» μουρμουρίζω πάνω στον λαιμό του.

«Τα πάντα για εσένα ηλιαχτίδα» μου λέει όταν τον κοιτάζω.

«Πάμε, πάμε, πάμε! Θέλω να τα δοκιμάσουμε όλα!» αναφωνώ ενθουσιασμένη όταν ρίχνω άλλη μια ματιά προς το λούνα παρκ.

Δεν μπορώ να περιμένω άλλο, του πιάνω το χέρι ανυπόμονα και τον τραβάω προς τα παιχνίδια.

[...]

«Έλα μωρό μου, μπορείς!» του λέω και τρώω μια μπουκιά από το χοτ ντογκ μου καθώς τον κοιτάω που σημαδεύει τον στόχο. Πυροβολεί και τον πετυχαίνει και αυτόν, όπως και όλους τους υπόλοιπους. Νίκησε! Δεν μπορώ να συγκρατηθώ και χειροκροτώ ενθουσιασμένα.

«Μπράβο μωρό μου! Τα κατάφερες!» λέω και τον φιλάω τρυφερά. Εκείνος με την σειρά του μου χαμογελάει και μου προσφέρει το λούτρινο κουκλάκι που μόλις κέρδισε για μένα. Ήδη το λατρεύω! «Σε ευχαριστώ αγάπη μου!» του λέω και τον αγκαλιάζω.

Εκείνος βάζει για άλλη μια φορά τα χέρια του γύρω από την μέση μου και προχωράμε.

«Τι μας έμεινε που δεν έχουμε κάνει;» τον ρωτάω μετά από λίγο.

«Μμμμ... η ρόδα!» απαντάει και χαμογελάει με το λαμπερό του χαμόγελο. Φαίνεται τόσο ενθουσιασμένος!

Α ναι, σωστά! Αφήσαμε την ρόδα τελευταία γιατί αν τρώγαμε τα χοτ ντογκ και μετά μπαίναμε σε κανένα παιχνίδι τύπου τρενάκι του τρόμου θα βγάζαμε ότι είχαμε φάει και θα χαλαγε την βραδιά μας. Ενώ τώρα δεν χρειάζεται να ανησυχούμε για αυτό.

Φτάνουμε στην ουρά, η οποία ευτυχώς είναι άδεια, και του δείχνουμε τα βραχιολάκια μας. Εκείνος χαμογελάει και μας οδηγεί στις θέσεις μας. «Καλα να περάσετε» λέει και τον ευχαριστούμε.

Οταν επιτέλους επιβιβάζονται και μερικά ακόμα ζευγάρια, η ρόδα ξεκινάει. Σιγά σιγά απομακρυνόμαστε από το έδαφος και ακουμπάω το κεφάλι μου στον ώμο του Φίλιπ κοιτώντας το ηλιοβασίλεμα από ψηλά. Το θέαμα είναι απλά υπέροχο.

«Αυτή η μέρα δεν θα μπορούσε να γίνει καλύτερη» εκφράζω δυνατά τις σκέψεις μου και ο Φίλιπ μου χαμογελάει.

Έχουμε φτάσει πλέον αρκετά ψηλά όταν τον βλέπω να ψάχνει κάτι τις τσέπες του. Όταν βγάζει ένα δερμάτινο μικροσκοπικό κουτάκι τα μάτια μου γουρλώνουν και τον κοιτάζω στα μάτια. Είναι αυτό που νομίζω;

Φαίνεται πολύ αγχωμενος όταν γυρνάει προς το μέρος μου και με κοιτάζει έντονα. Ανοίγει το κουτάκι και βλέπω το περιεχόμενο του: ένα υπέροχο δαχτυλίδι.

«Μπέλα.. Σαγαπώ πολύ και δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου με άλλη γυναίκα. Σε θέλω δική μου, ολοκληρωτικά δική μου. Θα μου κάνεις την τιμή να με παντρευτείς;» λέει και τον κοιτάζω με δάκρυα στα μάτια.

«Ναι, ναι, ναι, ΝΑΙ» λέω και τον αγκαλιάζω. Ενώνω τα χείλη μας και τον φιλάω με πάθος. Δεν το πιστεύω ότι τα έκανε όλα αυτά για μένα, τι παραπάνω θα μπορούσα να ζητήσω;

«Σε αγαπώ τόσο πολύ μωρό μου, σε ευχαριστώ για όλα! Με έκανες την πιο ευτυχισμένη γυναίκα στον κόσμο!» λέω και τον σφίγγω πιο πολύ.

«Έι, έι μην κλαίς όμως. Μόνο να χαμογελάς θέλω» μου λέει γλυκά και μου σκουπίζει τα δάκρυα.

«Δάκρυα χαράς είναι αγάπη μου. Σε λατρεύω» λέω και τον φιλάω πεταχτά.

«Περισσότερο μωρό μου, ανυπομονώ να γίνεις δική μου» χαμογελάει πονηρά.

«Είμαι ήδη» λεω ειλικρινά ενώ κοιτάζω με λαχτάρα τα χείλη του.

Εκείνος σαν να διαβάζει τις σκέψεις μου, μου δίνει αυτό που επιθυμώ, το φιλί του. Δεν θα μπορούσα να ζητήσω τίποτα άλλο. Εκείνη την στιγμή, τα είχα όλα.

Μακάρι αυτή η ευτυχία που νιώθω να κρατήσει για πάντα.

***

Γεια σας! Πώς σας φάνηκε το κεφάλαιο; Αν σας άρεσε περιμένω σχόλια και αστεράκια!💁

Τι έχετε να πείτε για το Flashback; Σας άρεσε; Θα θέλατε να βάλω περισσότερα για να δούμε και λίγο το παρελθόν τους ή όχι; Εσείς διαλέγετε!

Ο Φίλιπ υπήρξε και γλυκούλης είδατε;😂 Από ότι φαίνεται αυτή η επίσκεψη στο λούνα παρκ θα είναι δύσκολη για την Μπέλα:')

Ερώτηση: Ποια είναι η αγαπημένη σας ιστορία στο Wattpad;

Τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο αγάπες, kisses❣