Γιατί να γίνω πάλι ρεζίλι μπροστά του με τις σκέψεις που κάνω θεέ μου, γιατί;!

Το βλέμμα μου φεύγει από το πονηρό δικό του και κατευθύνεται προς τα κάτω. Μόνο τότε καταλαβαίνω ότι στα χέρια του κρατάει ένα πιάτο με δύο κομμάτια πίτσας για μένα. Αυτομάτως κοκκινίζω σκεπτόμενη τις ηλίθιες σκέψεις που πέρασαν από το μυαλό μου.

Δεν θα τον αδικούσα αν με πέρναγε για καμιά τρελή έτσι όπως συμπεριφερόμουν σήμερα— πρώτα η ανάκριση στο τηλέφωνο και τώρα αυτό;!

Γι'αυτό στέκεται μπροστά μου, μάλιστα. Για ποιον άλλο λόγο να στεκόταν έτσι μπροστά στο παιδί σας Μπέλα; Συγκεντρώσου.

Πρέπει να κάνω κάτι επειγόντως γιατί αυτές οι ανήθικες σκέψεις που μπαίνουν στο μυαλό μου έχουν βαλθεί να με καταστρέψουν!

«Θα έλεγα ότι δεν με νοιάζει αν πεινάς ή όχι επειδή θα φας με το ζόρι αλλά από ότι βλέπω σου άνοιξε η όρεξη» λέει και γουρλώνω τα μάτια μου, τα λόγια του με κάνουν να κοκκινίσω ακόμα περισσότερο από ότι πριν, αν αυτό είναι δυνατόν φυσικά! Το πονηρό χαμόγελο δεν φεύγει από πάνω του και αυτό με εκνευρίζει απίστευτα. 

Τι σκατά;! Δεν το πιστεύω ότι λέει τέτοια πράγματα μπροστά στο παιδί!

«Μαζέψου Φίλιπ. Πολύ μεγάλη ιδέα έχεις για τον εαυτό σου» αρχίζω,

«Απλά με αιφνιδίασες, αυτό είναι όλο» προσπαθώ να δικαιολογηθώ. Μα καλά και αυτός, δεν μπορούσε να περιμένει να σηκωθώ πριν με πλησιάσει; Εγώ φταίω μετά;!

«Οτι πεις ηλιαχτίδα, φάε!» προστάζει και μου προσφέρει το πιάτο. Από καλά, στον χαβά του αυτός!

Στριφογυρίζω τα μάτια μου και σηκώνομαι όρθια, παίρνοντας το πιάτο από τα χέρια του. Δεν θα το βάλει κάτω, το ξέρω.

Κάθομαι στον καναπέ και ακριβώς δίπλα μου κάθεται ο Φίλιπ, χωρίς να σκεφτεί να αφήσει μια απόσταση μεταξύ μας. Φυσικά, ότι και αν του έχω πει περί 'απόστασης' από το ένα αυτί μπήκε και από το άλλο βγήκε.

Έχω φτάσει στο σημείο να λυπάμαι και την Αμέλια, αφού από ότι φαίνεται ο σύντροφός της δεν της είναι και τόσο πιστός. Όχι ότι θα με εξέπληττε αν ξενοκοιμόταν και αυτή φυσικά.

Σε εμένα μπορεί να μην στάθηκε τυχερός, αλλά είμαι σίγουρη ότι πάρα πολλές γυναίκες θα είναι πρόθυμες να τον ικανοποιήσουν εκεί που συχνάζει. Και αυτός χαζός είναι να πει όχι;!

Δεν μπορώ να σταματήσω τον εαυτό μου από το να αναρωτιέται αν ήταν και μαζί μου έτσι. Αν δεν του ήμουν αρκετή και έψαχνε συνεχώς γυναίκες για να με αντικαταστήσουν, κοπέλες που μπορούσαν να του προσφέρουν όλα όσα ήθελε.

Ποτέ δεν ήταν υπέρ των σχέσεων. Δεν λέω ότι πήγαινε και με διαφορετική γυναίκα κάθε βράδυ αλλά δεν ήταν και λίγες αυτές που είχαν την ευχαρίστηση να απολαύσουν την συντροφιά του.

Ο Φίλιπ ήταν ο τύπος που γνώριζε μια κοπέλα, την χρησιμοποιούσε για καμιά βδομάδα -ισως και λίγο παραπάνω- και μετά την παράταγε χωρίς να λογαριάζει τα δικά της αισθήματα.

Μπορεί κανείς λοιπόν να φανταστεί την έκπληξη μου όταν μου ζήτησε να γίνω η κοπέλα του τότε. Ακόμα απορώ το γιατί. Τι βρήκε σε εμένα;

[…]

«Μπαμπάκα;» ακούω την φωνή του Τζέικ. Κάτι θέλει να ρωτήσει τώρα αυτός.

«Πές μου μικρέ» του χαμογελάει γλυκά όταν βλέπει την αμηχανία του. Μου φαίνεται ή φοβάται να ρωτήσει αυτό που θέλει; Τι μπορεί να θέλει να πει;!

«Έχω γιαγιά και παππού; Της μαμάς δεν ζουν» λέει διστακτικά και ο Φίλιπ μου ρίχνει ένα βλέμμα γεμάτο απορία.

Ναι, ξέρει ότι ο πατέρας μου είναι νεκρός εδώ και χρόνια αλλά για την Ρεμπέκα, -ούτε 'μητέρα' δεν μπορώ να την λέω πια, ούτε το αξίζει-, δεν ξέρει τίποτα. Του έχω πει την απόρριψη της όταν χωρίσαμε; Δεν θυμάμαι. Δεν έχω και όρεξη να του εξηγήσω κιόλας. Δεν τον αφορά.

Το θέμα είναι όμως ότι δεν υπήρχε περίπτωση ο Τζέικ να γνωρίσει αυτή την γυναίκα και να την αποκαλέσει γιαγιά. Δεν θα το επέτρεπα.

Οπότε καλύτερα λοιπόν να νομίζει ότι είναι νεκρή. Για εμένα είναι. Προτιμότερο από το να ξέρει ότι η ίδια του η γιαγιά τον απαρνήθηκε πριν καν γεννηθεί, μαζί με εμένα.

«Φυσικά και έχεις αγόρι μου, πεθαίνουν να σε γνωρίσουν» του λέει και αμέσως το βλέμμα του Τζέικ μετατρέπεται από ανήσυχο σε ενθουσιασμένο.

«Αλήθεια;» λέει δυνατά και πριν προλάβει να απαντήσει κανείς μας συνεχίζει, «Πότε θα τους γνωρίσω;» λέει και τρίβει τα χέρια του ως ένδειξη ανυπομονησίας.

«Όποτε θέλεις!» του λέει χαμογελώντας. Ω Φίλιπ, δεν έπρεπε να το πεις αυτό, λες και δεν ξέρεις την απάντηση.

«Τώρα» σηκώνεται από τον καναπέ γρήγορα και κάθεται ακίνητος κοιτώντας μας, περιμένοντας να σηκωθούμε.

«Ω, όχι τώρα μικρέ. Η ώρα πέρασε και εσύ έχεις σχολείο αύριο. Ήρθε η ώρα για ύπνο» του λέω και με κοιτάει με ένα βλέμμα τρόμου, λες και του είπα τίποτα παράλογο.

Γρήγορα όμως, το βλέμμα του μετατρέπεται σε γλυκό και όταν χαμογελάει καταλαβαίνω αμέσως ποιος είναι ο σκοπός του.

Με πλησιάζει σιγα σιγά και όταν σταματάει μπροστά μου με κοιτάζει με ένα κουταβισιο βλέμμα, αυτό το βλέμμα που ξέρει ότι δεν μπορώ να του αντισταθώ.

«Παρακαλώ πολύύύ» με ικετεύει με τα χέρια του και τώρα σειρά έχουν τα μάτια του, που τα ανοιγοκλείνει συνεχώς με έναν αξιολάτρευτο τρόπο. Τι τραβάω και εγώ!

Με έχει μάθει πλέον, τόσα χρόνια ξέρει τα κουμπιά μου και πως να με κάνει να του πω ναι στα πάντα. Γιατί άλλωστε έχει τόσα παιχνίδια; Κάθε φορά που κάτι του γυαλίζει κάνει τα ίδια και τα ίδια και πάντα παίρνει αυτό που θέλει στο τέλος.

Μικρογραφία του Φίλιπ είναι, εγώ δεν ήμουν έτσι μικρή! Μπορει και να γινόμουν αν ζούσα μόνο με τον μπαμπά μου, χωρίς αυτήν την μάγισσα που είχα για μητέρα.

Η Ρεμπέκα ας πούμε ότι... ποτέ δεν είχε αδυναμία στην μονάκριβη κόρη της, σε αντίθεση με τον μπαμπά μου.

Φυσικά και προτιμούσε να κρατάει τα χρήματα που έφερνε ο μπαμπάς σπίτι για τον εαυτό της παρά να πάρει ένα παιχνίδι στην κόρη της.

Ο πατέρας μου ήταν στρατιωτικός και έτσι αναγκαζόταν να λείπει πολλές φορές για βδομάδες, ίσως και μήνες. Έτσι εγώ έπρεπε να μένω μόνη μαζί της μέσα στην μιζέρια και την εξαθλίωση.

Τα Χριστούγεννα είναι για όλα τα παιδιά η αγαπημένη τους γιορτή, γράφουν κάρτες στον Άγιο Βασίλη, παίρνουν δώρα και πηγαίνουν για κάλαντα. Εγώ αυτό σπάνια το είχα. Και όταν λέω σπάνια εννοώ τις 3-4 φορές που έτυχε να βρίσκεται ο μπαμπάς σπίτι στις γιορτές.

Αυτές οι μέρες που ήταν κοντά μου ήταν οι καλύτερες της ζωής μου τότε. 

Τα αισθήματα μίσους φυσικά ήταν αμοιβαία, τουλάχιστον τώρα είναι. Παλιά ήμουν μικρή και όπως κάθε παιδί, αγαπούσα την μητέρα μου παρόλο που ήταν ένα τέρας. Δεν το καταλάβαινα τότε. Αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ δεν λένε;

Αναστενάζω έτοιμη να πω 'εντάξει' στον Τζέικ όταν η φωνή του Φίλιπ με διακόπτει.

«Α, α, α. Αυτά τα ματάκια δεν πιάνουν σε εμένα μικρέ οπότε έλα εδώ πριν υποκύψει η μαμά σου γιατί έτοιμη την βλέπω» πρώτη φορά χαίρομαι τόσο που με διακόπτει. Δίκιο είχε, θα λύγιζα.

«Αν θες να γίνεις μεγάλος και γερός άντρας σαν τον μπαμπά σου πρέπει να κοιμάσαι νωρίς» συνεχίζει και ανασηκωνω το φρύδι μου στα λόγια του.

Παράδειγμα προς μίμηση… ειδικά στη συμπεριφορά! Σιγά μην αφήσω τον γιο μου να γίνει σαν τα μούτρα του πατέρα του! Πάνω απ' το πτώμα μου.

Ο Τζέικ κατσουφιάζει αλλά παρόλα αυτά νευει στον Φίλιπ και σηκώνει τα χέρια του στον αέρα για να τον πάρει στην αγκαλιά του ο Φίλιπ.

Σηκώνεται, μα πριν τον πάει στο δωμάτιο του ο Τζέικ λέει: «Φιλάκι για καληνύχτα στην μαμάκα!»

Χαχανίζω με την γλυκιά έκφραση που παίρνει ο Φίλιπ πριν σκύψει μπροστά μου έτσι ώστε να φέρει τον Τζέικ στο ύψος μου. Του δίνω ένα ρουφιχτό φιλί και με φιλάει και αυτός με την σειρά του πριν απομακρυνθεί.

Κοιτάζω με ανασηκωμένο φρύδι τον Φίλιπ όταν τον βλέπω που απλώς κάθεται μπροστά μου λες και περιμένει κάτι.

«Εγώ δεν έχω φιλάκι για καληνύχτα;» μουτρώνει και στριφογυρίζω τα μάτια μου.

«Αξίζεις ένα;» τον ρωτάω ρητορικά και από το βλέμμα του καταλαβαίνω ότι και αυτός ξέρει την απάντηση, έτσι απλώς σηκώνεται χωρίς να πει κάτι και πάει τον Τζέικ στο δωμάτιο του.

Έτσι μπράβο, τώρα συνεννοούμαστε.

***

Γειά σας! Πώς σας φάνηκε το κεφάλαιο; Αν σας άρεσε περιμένω σχόλια και αστεράκια!
Σας άρεσε το καινούργιο εξώφυλλο ή προτιμάτε το προηγούμενο;😘

Ολα καλά και σε αυτό το κεφάλαιο δεν μπορείτε να πείτε! Δεν έβαλα δράματα κλπ κλπ κλπ:'(

Ερώτηση: Σαν ποιους φαντάζεστε εσείς ότι είναι οι πρωταγωνιστές αυτής της ιστορίας;

[Πείτε μου ονόματα κλπ, θα ήθελα πολύ να τις/τους ψάξω και ίσως μου δώσουν ιδέες για πρωταγωνιστές σε μελλοντικές ιστορίες που σκέφτομαι να ανεβάσω!]😈

Αν θέλετε γράψτε μου εδώ αν πιστεύετε ότι τώρα πρέπει σιγά σιγά οι πρωταγωνιστές μας να τα βρουν ή αν πρέπει να τους τυραννίσω λιγο ακόμα! Έχω κατά νου τι θέλω να κάνω, αλλά μπορεί να μου αλλάξετε εσείς την γνώμη οπότε πείτε!

Spoiler alert: Θα έχουμε Flashback!

Τα λέμε στο επόμενο αγάπες, kisses❣