Το πότε περασε η ώρα από τότε που τηλεφώνησα στον Φίλιπ ούτε που το κατάλαβα.

Ήμουν όλη μέρα στο πόδι, αυτό το μπάνιο που έκανα ήταν η μόνη χαλαρωτική στιγμή της ημέρας για μένα.

Μετά ακολούθησε η περιποίηση των φρυδιών μου, ή όπως το αποκαλώ εγω 'το βασανιστήριο', και ύστερα χωρίς να χάσω χρόνο έσπευσα να μαγειρέψω ένα από τα αγαπημένα φαγητά του Τζέικ, σπιτική πίτσα. Μου πήρε λίγη ώρα για να την ετοιμάσω αλλά άξιζε τον κόπο, θέλω να πιστεύω πως βγήκε πολύ καλή.

Αυτή τη στιγμή, περπατάω στον δρόμο κρατώντας τον Τζέικ από το χέρι ενώ κατευθυνόμαστε προς το σπίτι μας.

Δεν ξέρω τι με ενοχλεί περισσότερο, το κρύο ή η επίμονη φωνή του Τζέικ που τρυπάει τα αυτιά μου κάθε ένα λεπτό περίπου λέγοντας 'Πέρασε η ώρα τώρα; Θα έρθει ο μπαμπάκας;'

Το ξέρω ότι θέλει να τον δει πολύ, καλά και να να μην το ήξερα φαίνεται από μίλια μακριά, αλλά πρέπει να μάθει να κάνει υπομονή.

Το μισώ που είναι αναγκασμένος να περιμένει μέχρι μια συγκεκριμένη ώρα για να μπορέσει να δει τον μπαμπά του και να πρέπει να τον αποχαιρετήσει μετά όταν η ώρα τους μαζί τελειώνει.

Κανένα παιδί δεν αξίζει κάτι τέτοιο και το μισώ που εγώ, η ίδια του η μητέρα, δεν μπορώ να το αποτρέψω από το να συμβεί.

Όταν σκέφτομαι το πόσο θα έλαμπε το πρόσωπο του αν ήμασταν μαζί με τον μπαμπά του σαν ζευγάρι, θέλω απλά να κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να δω αυτή την λάμψη.

Αλλά δυστυχώς το παρελθόν με τραβάει πίσω, στο σκοτάδι και δυστυχώς παίρνω και τον Τζέικ μαζί μου εκεί. Και δεν του αξίζει.

«Αχ βρε Τζέικ, ο μπαμπάς έχει δουλειές τώρα και δεν μπορεί να έρθει αμέσως. Κάνε λίγη υπομονή μωρό μου» λέω όταν είμαστε ένα τετράγωνο μακριά από το σπίτι μας.

Ο Τζέικ αμέσως κατσουφιάζει στο άκουσμα των λέξεων μου μας αμέσως τα μάτια του φωτίζουν όταν κοιτάζει μπροστά, εκεί που βρίσκεται παρκαρισμένο το χαρακτηριστικό μαύρο Audi του Φίλιπ.

Τι κάνει εδώ τέτοια ώρα; Πιο μετά δεν υποτίθεται ότι θα ερχόταν;

«Μπαμπάκαααα!» φωνάζει ενθουσιασμένος για να τον ακούσει ο Φίλιπ και κάνει μια απόπειρα να ελευθερώσει το χέρι του από το δικό μου για να τρέξει όμως δεν τον αφήνω.

Μα καλά πως γίνεται να μην βλέπει να αμάξια που περνάνε; Αλλά να μου πεις, τόσο γρήγορα που κινούνται εξαφανίζονται πριν καν το πάρεις χαμπάρι.

Βλέπω τον Φίλιπ να γυρνάει το κεφάλι του προς το μέρος μας όταν ακούει την φωνή του Τζέικ και χαμογελάει ζεστά με το που μας βλέπει.

Σκύβει στα γόνατα του περιμένοντάς τον για να τον αγκαλιάσει και αφού πλέον έχουμε περάσει τα αμάξια του αφήνω το χέρι ελέυθερο και χωρίς να χάσει χρόνο αρχίζει να τρέχει προς στον μπαμπα του.

Όταν βλέπω τον Τζέικ χωμένο στην αγκαλιά του Φίλιπ με τα χεράκια του να προσπαθούν να κλείσουν γύρω από την μέση του-μάταια αφού ο Φίλιπ είναι τεράστιος και τα χέρια του Τζέικ πολύ μικροσκοπικά- η καρδιά μου λιώνει.

Με ένα χαζό χαμόγελο κολλημένο στα χείλη μου προχωράω με σταθερά βήματα προς το μέρος τους.

Όταν το βλέμμα του Φίλιπ πέφτει πάνω μου, μου χαμογελάει με την σειρά του και σηκώνεται παίρνοντας έτσι στην αγκαλιά του και τον Τζέικ.

«Τι κάνεις εδώ; Νόμιζα ότι θα ερχόσουν πιο μετά» λέω απλά, το χαμόγελο δεν λέει να φύγει από τα χείλη μου ύστερα από την αγκαλιά που τους είδα να μοιράζονται.

«Ο ουρανός άρχισε να σκοτεινιάζει και φοβήθηκα μήπως αρχίσει με τους κεραυνούς πάλι και δεν μπορέσω να έρθω. Δεν μπορώ να χαλάσω χατίρι στον μικρό μου δεινόσαυρο, και έτσι ήρθα νωρίτερα για παν ενδεχόμενο» λέει και κατεβάζει το βλέμμα του για να χαμογελάσει γλυκά στον Τζέικ, ο οποίος έχει γατζωθεί πάνω στον Φίλιπ και δεν λέει να τον αφήσει.

Κοιτάζω ψηλά και μόνο τότε καταλαβαίνω ότι τόση ώρα ήταν έτοιμο για βροχή. Φαίνεται ήμουν τελείως στον κόσμο μου και δεν το πήρα χαμπάρι.

Έτσι όπως φαίνεται θα ρίξει γερή βροχή, με μπουμπουνιτά, με κεραυνούς, με τα όλα της. Είναι μόνο τέσσερις το μεσημέρι μα φαίνεται λες και είναι δέκα το βράδυ λόγω του απαίσιου καιρού.

Ειλικρινά, δεν πιστεύω ότι θα μπορέσω ποτέ να προσαρμοστώ με τον -γεμάτο βροχές- καιρό του Σιάτλ. Και ζω εδώ όλη μου τη ζωή!

Καλύτερα που πήρε την πρωτοβουλία να έρθει από τώρα, δεν θα ήθελα να οδηγεί ενώ βρέχει. Είναι πολύ επικίνδυνο.

Καλύτερα είναι να μένεις στην άνεση του σπιτιού σου μέχρι να σταματήσει η βροχή και στεγνώσουν οι δρόμοι, για παν ενδεχόμενο. Όσο υπερβολικό και αν ακούγεται, πραγματικά δεν αξίζει το ρίσκο.

«Καλά λες. Καλύτερα να πάμε μέσα γιατί βλέπω από λεπτό σε λεπτό να αρχίζει να βρέχει» εξηγώ και τους οδηγώ μέσα στο σπίτι.

Λίγα δευτερόλεπτα αφότου μπαίνουμε μέσα ακούω την ενθουσιασμένη φωνή του Τζέικ.

«Περίμενε εδώ μπαμπάκα! Αλήθεια σου λέω, το τρενάκι που μου πήρε η μαμά είναι άπαιχτο!» λέει και εξαφανίζεται από το οπτικό μας πεδίο μέσα σε δευτερόλεπτα για να πάει να το φέρει.

Βλέπω τον Φίλιπ που πάει και κάθεται στον καναπέ και τον κολουθω για να κάτσω απέναντι του, στον άλλο καναπέ.

Φαίνεται φρεσκολουσμένος, λογικά ήρθε από εδώ αμέσως μετά το μπάνιο που έκανε για να χαλαρώσει από την γυμναστική. Και αν δεν πρόλαβε να φάει; Σίγουρα θα πεθαίνει της πείνας.

«Πεινάς;» ρωτάω στο άσχετο αλλά δεν φαίνεται να με άκουσε καθώς
ρωτάει «Μμ τι;» με μια έκφραση λες και τον ξύπνησα από βαθύ ύπνο.

«Λεω αν έφαγες τίποτα πριν έρθεις από εδώ. Δεν μπορεί να πρόλαβες» λέω και τον βλέπω που νεύει.

«Ναι, η αλήθεια είναι ότι δεν πρόλαβα να φάω κάτι αλλά είμαι μια χαρά μην ανησυχείς» λέει μα τον αγνοώ και σηκώνομαι γρήγορα για να πάω στην κουζίνα.

Βγάζω ένα πιάτο από το ντουλάπι και ρίχνω μέσα 4 υπερβολικά μεγάλα κομμάτια πίτσας. Με τόση μυϊκή μάζα που έχει λογικά θα χρειάζεται πολλές θερμίδες.

Ύστερα βγάζω μια μπύρα από το ψυγείο και κατευθύνομαι με γεμάτα χέρια προς το μέρος του. Αφήνω μπροστά του το φαγητό και την μπύρα και με κοιτάει με γουρλωμένα μάτια, λογικά για την μεγάλη ποσότητα που έβαλα στο πιάτο.

Τι δηλαδή, θέλει να μου πει πως αυτός όταν παίρνει πίτσα τρώει μόνο δύο- τρία κομμάτια;

Μπορεί να έχουν περάσει πολλά χρόνια όμως δεν έχω ξεχάσει ακόμα μερικά βασικά πράγματα για αυτόν, όπως το γεγονός πως όταν παίρναμε πίτσα πάντα καταλήγαμε εγώ να τρώω δύο κομμάτια και αυτός όλα τα υπόλοιπα.

«Σε ευχαριστώ αλλά δεν χρειάζεται. Μου έβαλες όλο το ταψί, εσύ τι ακριβώς θα φας;» ρωτάει και μερικές στιγμές αργότερα ακούω τα πρώτα μπουμπουνητά από έξω.

«Ω, μην ανησυχείς έχει μπόλικο. Μόνο ο Τζέικ έφαγε ένα πολύ μικρό κομμάτι-» σταματάω απότομα να μιλάω όταν τον βλέπω να με κοιτάζει με βλέμμα άγριο.

Μόνο τότε καταλαβαίνω την γκάφα που του είπα.

Μπράβο Μπέλα, δεν μπορείς να κρατήσεις το στόμα σου κλειστό!

Τι θέλω και μιλάω, αφού μαζί του δεν πρόκειται ποτέ να βρω το δίκιο μου, αυτό είναι το μόνο σίγουρο!

«Πάλι δεν έφαγες;» ρωτάει απειλητικά και ξεφυσάω.

«Μην τα ξαναλέμε Φίλιπ, δεν πεινάω δεν τρώω, τόσο απλό. Είμαι φουσκωμένη» λέω απλά για να κλείσω την συζήτηση αλλά ο Φίλιπ δεν φαίνεται διατεθειμένος να κάνει κάτι τέτοιο.

«Τι έφαγες και φούσκωσες;» ρωτάει ειρωνικά ενώ ανασηκώνει το φρύδι του.

«Εναν καφέ, λίγες φράουλες και τρία μπισκότα» λέω χαμογελαστή και αναστενάζει απελπισμένος.

Τότε ακούω τα βήματα του Τζέικ και γυρνάω το κεφάλι μου στην κατεύθυνση του. Το τρένο είναι μεγαλύτερο από εκείνος και δεν μπορώ παρά να χαχανίσω.

Βλέπω πως δυσκολεύεται να το μετακινήσει και πηγαίνω προς το μέρος του κουβαλώντας το αντί για αυτόν.

«Γιατι δεν με φώναξες να σε βοηθήσω εγώ με το τρένο βρε Τζέικ; Αφού είναι πολύ βαρύ για σένα έπρεπε να μου το πεις» λέω και στηρίζομαι στα γόνατα μου καθώς το τοποθετώ στο πάτωμα.

Όταν σηκώνω το κεφάλι μου βλέπω τον Φίλιπ να στέκεται ακριβώς μπροστά μου, όρθιος.

Στραβοκαταπίνω βλέποντας σε τι κατάσταση βρίσκομαι εγώ και σε τι κατάσταση αυτός.

Τι στο διάολο πάει λάθος μαζί μου και σκέφτομαι τέτοια πράγματα κάθε φορά που βρίσκομαι κοντά του;!

Εκείνος μάλλον καταλαβαίνει τι σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου γιατί στο πρόσωπο του σχηματίζεται ένα πονηρό χαμόγελο ενώ ανασηκώνει το φρύδι του για άλλη μια φορά.

Ω, τέλεια. Ας ανοίξει η γη να με καταπιεί τώρα, σε παρακαλώ θεέ μου.

♥♥♥

Γεια σας! Πώς σας φάνηκε το καινούργιο κεφάλαιο; Αν σας άρεσε ψηφίστε και σχολιάστε.

Συγγνώμη που δεν ανέβασα νωρίτερα, το είχα έτοιμο αλλά έχω καλή δικαιολογία!😂 Παιδιά προβλήθηκε καταλάθος το 6ο επεισόδιο της 7ης σεζόν Game of Thrones νωρίτερα στην Ισπανία και όταν το κατέβασα & το είδα βρισκόμουν σε ένα μίνι σοκ. Ακόμα βρίσκομαι βασικά😭.Μπήκα αργότερα στο Wattpad μόνο για να απαντήσω στα σχόλια σας! Ακόμα να χωνέψω τα όσα έγιναν.😭

Η Μπέλα έχει ανήθικες σκέψεις μου φαίνεται:')😈

Ερώτηση: Τι θέλετε να συμβεί στη συνέχεια της ιστορίας;

[Αν θέλετε πιο γρήγορες ανανεώσεις ξέρετε τι πρέπει να κάνετε😘]

Τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο αγάπες, kisses❣