Όταν ακούω τα λόγια του το μόνο που κάνω είναι να γελάσω έτσι όπως δεν έχω γελάσει ποτέ στην ζωή μου. Το σχόλιο του σίγουρα με έπιασε απροετοίμαστη!

«Είπα κάτι αστείο;» ρωτάει και μπορώ να καταλάβω από το βλέμμα του όπως και από τον τόνο της φωνής του ότι έχει θυμώσει.

Ουάου, μην μου πεις ότι στα αλήθεια το εννοούσες αυτό που είπες, έτσι Φίλιπ;

Ανασηκώνω το φρύδι μου. «Ω δεν φαντάζεσαι! Πες μου σε παρακαλώ ότι αστειεύεσαι γιατί θα αρχίσω να ανησυχώ αν όντως μίλησες σοβαρά» λέω κουνώντας το κεφάλι μου.

«Κι όμως μιλάω πάρα πολύ σοβαρά! Δεν μπορείς να αρνηθείς ότι όσο ήμασταν παντρεμένοι σου φερόμουν με τον καλύτερο τρόπο-» τον διακόπτω.

«Ήμασταν ακόμα παντρεμένοι όταν μου κατέστρεψες την ζωή. Δεν είχαμε χωρίσει ακόμα. Δεν είχαμε καν υπογράψει τα χαρτιά του διαζυγίου. Μην μου λες λοιπόν ότι μου φέρθηκες με τον καλύτερο τρόπο γιατί είναι μπούρδες!» λέω, η φωνή μου σκληραίνει αισθητά στην θύμηση του παρελθόντος.

Στα λόγια μου ο Φίλιπ κατεβάζει το βλέμμα ντροπιασμένος και αναστενάζει μελαγχολικά.

«Το ξέρω. Το ξέρω οτι έχεις δίκιο και ότι ήμουν απαράδεκτος!» παραδέχεται.

«Έχω μετανιώσει για όλα όσα έχω κάνει σε εσένα, που δεν ήμουν εκεί για το παιδί μας. Όμως είναι άδικο να αφήνεις αυτές τις στιγμές να επισκιάζουν όλες τις ωραίες μας στιγμές. Έχεις όλα τα δίκια του κόσμου που δεν με εμπιστεύεσαι μα το μόνο που σου ζητάω τώρα είναι να μην αμφισβητείς τον τρόπο που σου φέρθηκα πριν τα καταστρέψω όλα. Σε παρακαλώ. Συγγνώμη» όσο μίλαγε είχε γραπώσει τα χέρια μου και τα κράταγε σφιχτά κοντά του, σαν να φοβόταν ότι θα του ξεφύγω.

«Δεν ήταν δίκαιο για εσένα να αμφισβητώ τον τρόπο που μου φέρθηκες και ζητώ και εγώ με την σειρά μου συγγνώμη για αυτό. Και... δέχομαι την συγγνώμη σου Φίλιπ» λέω και τον βλέπω που χαμογελάει ανακουφισμένος όταν ακούει τα λόγια μου, λες και έφυγε ένα βάρος από πάνω του. Για πρώτη φορά αυτές τις μέρες νιώθω τύψεις που θα του το εξαφανίσω.

«Όμως ποτέ δεν θα ξεχάσω Φίλιπ. Ποτέ.» τελειώνω και βλέπω το χαμόγελο σιγά σιγά να εξαφανίζεται από τα χείλη του. Τα συναισθήματα μου βλέποντας τον έτσι είναι ακόμα χειρότερα από ότι φανταζόμουν. Τα χέρια του αφήνουν τα δικά μου και με κοιτάει με ένα πληγωμένο ύφος.

Περιμένω να πει κάτι να αυτός απλά νέυει στα λόγια μου λες και προσπαθεί να χωνέψει αυτό που μόλις του είπα.

«Είναι απολύτως κατανοητό» αρχίζει.

«Τουλάχιστον ελπίζω για το καλό του Τζέικ να μπορέσουμε να λειτουργήσουμε ως.. φίλοι» μου ρίχνει ένα πονεμένο χαμόγελο και μπορώ να καταλάβω από τα λόγια του πως και ο ίδιος καταλαβαίνει πως κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε ποτέ να λειτουργήσει με εμάς τους δύο.

Φίλοι; Πώς θα μπορούσα να είμαι φίλη με τον άνθρωπο που αγάπησα πιο πολύ και από τον ίδιο μου τον εαυτό χωρίς να πληγωθώ ακόμα περισσότερο από όσο είμαι ήδη;

«Φυσικά» λέω με δυσκολία και είναι η δικιά μου σειρά να χαμογελάσω πονεμένα.

Γαμώτο, γιατί πρέπει να είναι τόσο δύσκολο όλο αυτό;

Το αχνό χαμόγελο δεν φεύγει από τα χείλη του καθώς απομακρύνεται λίγα βήματα και λέει «Λοιπόν, υποθέτω είναι ώρα να πηγαίνω σιγά σιγά»

Ω, σωστά.

Αυτή τη στιγμή το στόμα μου δεν συνεργάζεται με το υπόλοιπο μου σώμα, όλα αυτά που θέλω να πω δυνατά, για να τα ακούσει και αυτός, δεν βγαίνουν στην επιφάνεια.

Το μόνο που μπορώ να κάνω αυτή τη στιγμή είναι να νεύσω, χωρίς να πω τίποτα -ούτε λέξη.

Εκείνος όταν βλέπει πως δεν πρόκειται να πάρει κάποιου είδους λεκτική απάντηση από μέρους μου, μου ρίχνει ένα έντονο βλέμμα διάρκειας μονάχα μερικών δευτερολέπτων και ύστερα στρέφεται από την άλλη μεριά, γυρνώντας μου έτσι την πλάτη.

Συνεχίζω να μένω αμίλητη, ακολουθώντας τον δειλά καθώς κατευθύνεται με αργό βηματισμό προς την πόρτα.

Όταν φτάνει στον προορισμό του το χέρι του γραπώνει το χερούλι, όμως δεν κάνει κάποια κίνηση να ανοίξει την πόρτα.

Τον νιώθω που γυρνάει προς το μέρος μου για άλλη μια φορά, όμως εγώ απλά κρατάω το βλέμμα μου κολλημένο στα παπούτσια μου, μη θέλοντας να αντικρίσω το βαθύ του βλέμμα.

«Τα λέμε λοιπόν» λέει, μα η μόνη απάντηση από μέρους μου είναι η κόφτη ανάσα που παίρνω.

Ο Φίλιπ όμως δεν φαίνεται να του αρκεί αυτό καθώς αμέσως την επόμενη στιγμή νιώθω τα δάχτυλα του να πιάνουν με απαλές κινήσεις το πηγούνι μου και να το σηκώνουν στο ύψος του, έτσι ώστε να τον κοιτάζω.

Προσπαθώ και πάλι να αποφύγω το βλέμμα του, κοιτάζω παντού τριγύρω εκτός από εκεί που πραγματικά θέλω.
Όμως αυτό δεν διαρκεί για πολύ, οι άμυνες μου πέφτουν και τα μάτια μου χωρίς να χάσουν χρόνο κλειδώνουν με τα δικά του.

Αυτά τα γαλανά του μάτια... Ακόμα και σήμερα, μετά από τόσο καιρό, μετά από τόσο πόνο, είναι αδύνατον να μην χαθείς μέσα τους.

«Αντίο Φίλιπ» νέυω ασυναίσθητα στα λόγια μου και με δυσκολία σχηματίζω άλλο ένα ψεύτικο χαμόγελο.

Τώρα τελευταία έχω χαρίσει τόσα πολλά τέτοια, που κάνεις θα νόμιζε πως είναι εύκολο πλέον για εμένα, μου βγαίνουν φυσικά. Μα στην πραγματικότητα ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Κάθε φορά που αναγκάζομαι να σχηματίσω ένα τέτοιο χαμόγελο γίνεται όλο και πιο δύσκολο, όλο και πιο ακατόρθωτο.

Ο αντίχειρας του χωρίς να χάσει χρόνο έρχεται σε επαφή με το δέρμα του προσώπου μου και χαϊδεύει απαλά το δέρμα στο μάγουλο μου για μια τελευταία φορά πριν γυρίσει και χαθεί μέσα στην νύχτα, κλείνοντας την πόρτα πίσω του.

* * *

«Μιλάς σοβαρά;» λέει έκπληκτη η Άλισον ενώ ελευθερώνει ένα γελάκι.

Με το δίκιο της κιόλας, η κατάσταση είναι λίγο πολύ κωμικοτραγική, αν το καλοσκεφτεί κανείς.

Σήμερα είπαμε να βρεθούμε να πούμε τα νέα μας μιας και από ότι φαίνεται τα δικά μου όλο και πληθαίνουν όσο περνάει ο καιρός.

Αν το καθυστερούσα κι άλλο φοβάμαι πως θα μου έπαιρνε ώρες ολόκληρες μέχρι να της τα πω όλα με λεπτομέρειες. Και εκτός αυτού, είχα
-και ακόμα έχω- ανάγκη να τα βγάλω από μέσα μου κιόλας, νιώθω ότι θα εκραγω από την πίεση των τελευταίων ημερών αν δεν μιλήσω σε κάποιον που εμπιστεύομαι και με καταλαβαίνει.

Δηλαδή, ποια άλλη καλύτερη από την Άλισον; Όσο και αν κάτσω να το σκεφτώ, δεν υπάρχει κανείς άλλος που θα μπορούσε να την αντικαταστήσει. Είναι η καλύτερη φίλη που θα μπορούσε να έχει κανείς, με όλες τις αρετές που ψάχνουμε σε μια φίλη.

Εμπιστευτική, με κατανόηση και συμπόνια. Πάντα πρόθυμη να σε βοηθήσει να λύσεις τα προβλήματα σου.

Είναι όλα αυτά για εμένα, και πολλά περισσότερα ακόμη. Την εμπιστεύομαι απόλυτα και ξέρω ότι θα κάνει ότι μπορεί για να με βοηθήσει με τα προβλήματα μου.

«Ω ναι! Πίστεψε με και εγώ την ίδια αντίδραση είχα όταν μου το είπε. Μάλλον θα μπέρδεψε τις λέξεις και θα εννοούσε 'το χειρότερο για εμένα' δεν υπάρχει άλλη εξήγηση!» λέω κουνώντας το κεφάλι μου από την απελπισία.

«Φιλενάδα μου φαίνεται έχεις μπλέξει άσχημα. Δεν νομίζω να σε αφήσει έτσι εύκολα στην ησυχία σου, αν και νομίζω πως το ξέρεις και εσύ η ίδια. Κάνε υπομονή απλά» λέει και νέυω.

Αυτές τις μέρες το μόνο που κάνω είναι υπομονή! Να δω πόσο ακόμα θα αντέξω.

«Ας πάει απλά πίσω στο τσουλάκι του και ας με αφήσει στην ησυχία μου, δεν τον αντέχω άλλο, ούτε αυτόν ούτε την Αμέλια!» λέω.

Όλα αυτά τα συναισθήματα που μου προκαλεί είναι απλά... Δεν μπορώ να τα ελέγξω! Και αυτό από μόνο του είναι ικανό να με τρελαίνει!

Δεν μπορώ να ελέγξω τον τρόπο με τον οποίο το σώμα μου ανταποκρίνεται στον Φίλιπ, τον τρόπο με τον οποίο 'πεινάει' για την προσοχή του.

«Απο ότι φαίνεται ούτε και αυτός την αντέχει άλλο» λέει αναφερόμενη στην Αμέλια.

«Και να σου πω και κάτι; Δεν εκπλήσσομαι καθόλου που η Αμέλια έκανε κάτι τέτοιο, αυτή μυρίζεται το χρήμα από χιλιόμετρα μακριά και όταν το μυριστεί έχε γεια! Αν ισχύουν αυτά που τον άκουσες να λέει ρε Μπέλα αυτός πρέπει να έχει κάποιο λόγο που βγαίνει μαζί της. Μπορεί να αναγκάζεται να το κάνει» λέει η Άλισον σκεπτική.

Αν πω ότι δεν μου έχει περάσει και εμένα αυτή η σκέψη από το μυαλό θα έλεγα ψέματα..

«Εχει περάσει και αυτό από το μυαλό μου. Αλλά δεν μπορώ να φανταστώ ποιος θα μπορούσε να αναγκάζει, πόσο μάλλον να απειλεί, τον Φίλιπ. Είναι ένας από τους πιο πλούσιους και ισχυρούς ανθρώπους σε ολόκληρες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ξέρεις πολύ καλά τι μπορεί να καταφέρει με ένα και μόνο τηλεφώνημα του» λέω αναφερόμενη στον τρόπο με τον οποίο με κατέστρεψε στο παρελθόν.

Δεν ήμουν πάντοτε πωλήτρια σε μαγαζί ρούχων. Είχα όνειρα και προσδοκίες όταν ήμουν μικρή, όνειρα τα οποία κατάφερα να πραγματοποιήσω.

Δούλεψα παρά πολύ σκληρά για να φτάσω εκεί που είχα φτάσει. Δεν ήταν και κάτι το φανταστικό, η δουλειά μου, αλλά ήταν κάτι που μου άρεσε, κάτι το οποίο με έκανε ευτυχισμένη. Όταν ήμουν μικρή, μετά τον θάνατο του πατέρα μου, πάντα ήθελα να νιώσω πως με αγαπούν, μου είχε λείψει το συναίσθημα. Οσο μεγάλωνα τόσο πιο πολύ το επιθυμούσα αλλά ποτέ δεν βρήκα ανταπόκριση. Έτσι το μόνο που μου είχε μείνει να κάνω ήταν να αγαπώ εγώ αντίθετα, αυτούς που το είχαν ανάγκη, αυτούς που το άξιζαν. Τα παιδιά.

Ήθελα να κάνω ότι περνούσε από το χέρι μου για να τα βοηθήσω να μάθουν πράγματα από μικρή ηλικία και να τα χρησιμοποιήσουν προς όφελος τους στο μέλλον. Δεν πρόλαβα όμως. Δούλευα μόνο για λίγους μήνες ως δασκάλα όταν έγινε αυτό το σκάνδαλο με τον Φίλιπ. Φρόντισε να μάθουν μέχρι και στην δουλειά μου πόσο 'ελαφρών ηθών' είμαι. Δεν χρειάστηκε να κάνει και τίποτα άλλο δηλαδή, τα πράγματα πήραν την κάτω βόλτα από μόνα τους μετά από αυτό. Ειχε γνωστούς εκεί μέσα, γνωστοί οι οποίοι ισχυρίστηκαν ότι μια κοπέλα σαν και του λόγου μου δεν ήταν καλή επιρροή για μικρά παιδάκια.

Μετά από αυτό δεν μπήκα καν στον κόπο να ψάξω για καινούργια δουλειά στο στοιχείο μου, δεν είχα το κουράγιο. Πολλά είχαν συμβεί μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, ποιος άνθρωπος στην θέση μου θα τα άντεχε; Έπρεπε όμως κάτι να κάνω, δεν μπορούσα να μείνω χωρίς χρήματα ενώ σε λίγους μήνες θα είχα το μωράκι μου στην αγκαλιά μου. Όμως μετά από λίγο καιρό ακολούθησε το ατύχημα και για άλλη μια φορά τα σχέδιά μου ανατράπηκαν. Τουλάχιστον τώρα έχω μία δουλειά, ακόμα και αν το εισόδημα δεν είναι όσο μεγάλο όσο θα ήθελα.

«Μωρε όλοι ξέρουμε τι είναι ικανός να κάνει αλλά δεν μπορεί.. κάτι ή κάποιος θα τον κρατάει στο χέρι» λέει και το σκέφτομαι.

Δεν μπορώ να φανταστώ κανέναν που θα μπορούσε να επιβάλλει τα θέλω του στον Φίλιπ. Αλλά από την άλλη, η έκφραση "τα σιγανά ποταμάκια να φοβάσαι" δεν βγήκε τυχαία.

«Αν είναι όντως αλήθεια και κάποιος τον κρατάει στο χέρι, λες...» αρχίζω να εκφράζω διστακτικά τον φόβο μου «Λες να συνδέεται με κάποιον τρόπο με τις φωτογραφίες που βρέθηκαν στα χέρια του πριν πέντε χρόνια;»

Στα λόγια μου, η Άλισον γουρλώνει μάτια της και δείχνει να σκέφτεται την πιθανότητα.

«Θα μπορούσε...» λέει τελικά ενώ σμίγει τα φρύδια της.

Θα μπορούσε;

Θα μπορούσαν αλήθεια να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, τέτοια διεστραμμένα μυαλά, που θα επιχειρούσαν κάτι τέτοιο;

Να καταστρέψουν την ζωή δύο ανθρώπων αποκλειστικά και μόνο για την δική τους διασκέδαση;

***

Γεια σας! Πώς σας φάνηκε το σημερινό κεφάλαιο; Περιμένω σχόλια!

Τι λέτε εσείς, θα μπορούσαν αυτά τα δύο συμβάντα να συνδέονται μεταξύ τους; Και αν ναι ποιος /α /οι λέτε να ευθύνονται για αυτό;

Η Μπέλα μου φαίνεται ή έχει αρχίσει να λυγίζει σιγά σιγά;

Εγώ πάντως σε αυτό το κεφάλαιο τον λυπήθηκα τον Φίλιπ:'(

Τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο αγάπες, kisses❣