Well, είχα σκοπό να ανεβάσω αύριο αλλά φτάσαμε 3.06Κ reads & 1.03K votes! Σας ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ, ορίστε λοιπόν το επόμενο κεφάλαιο! Enjoy, loves❣

Έχει περάσει μια βδομάδα από τότε και όλα έχουν μπει πλέον σε μια σειρά. Σχεδόν.

Μετά από εκείνη την μέρα στο σπίτι μου ο Φίλιπ κάθισε με το ζόρι και το επόμενο εικοσιτετράωρο για είναι σίγουρος πως είμαι καλά.

Ευτυχώς να λες που έγινε κάποιο θαύμα και ο πυρετός έπεσε τις επόμενες ώρες και χρειάστηκε να κάτσει μόνο μια μέρα και όχι παραπάνω!

Αυτή η μία μέρα ήταν ένας εφιάλτης για μένα. Ήταν συνεχώς δίπλα μου και δεν με άφηνε λεπτό από τα μάτια του, όπως φυσικά δεν άφηνε από τα μάτια του και τον Τζέικ ο οποίος δεν μπορούσε να με πλησιάσει ούτε σε απόσταση ενός μέτρου εξαιτίας αυτού του αγροίκου!

Μου έλειψε τόσο πολύ η μυρωδιά του, τα φιλιά του, τα πάντα του. Δεν έχω περάσει ποτέ τόσες ώρες χωρίς να τον έχω αγκαλιάσει τουλάχιστον. Μου ήταν δύσκολο.

Φυσικά αυτός δεν μπορούσε να κάτσει πολύ μακριά μου και έτσι όλη την ώρα βρισκόταν έξω από την πόρτα του δωματίου μου οκλαδόν να παίζει με τα αυτοκινητάκια του, και που και που του έκανε παρέα και ο Φίλιπ.

Όταν έπεσε ο πυρετός το πρώτο πράγμα που έκανα μετά από ένα ακόμα χαλαρωτικό μπάνιο ήταν να τον σφίξω στην αγκαλιά μου.

Αυτή η μέρα στο σπίτι μου ήταν και η τελευταία μέρα που είδα τον Φίλιπ. Δεν ξέρω τι με πείραξε περισσότερο, το ότι υπέκυψα στα χάδια του μετά από όλα όσα μου έχει κάνει ή ότι με σύγκρινε με την Αμέλια και μου είπε ότι με προτιμάει λες και ήταν κάτι τραγικό. Ότι και να ήταν πάντως ήταν αρκετό για να με κάνει να τον αποφεύγω συνεχώς αυτή την εβδομάδα που πέρασε.

Όποτε ερχόταν να πάρει τον Τζέικ για να πάνε βόλτα, αφού πρώτα κοίταγα από το ματάκι για να δω ότι είναι όντως αυτός, έλεγα στον Τζέικ να πάει να ανοίξει και κλειδωνόμουν στο μπάνιο μέχρι να φύγουν.

Φυσικά πιστεύω πως αν δεν ήταν τόσο ανυπόμονος για να πάει βόλτα ο Τζέικ, ο Φίλιπ δεν θα τα είχε παρατήσει και θα περίμενε πεισματικά μέχρι να έβγαινα από το μπάνιο.

Ευτυχώς λοιπόν! Κάθε φορά που έκανε βιντεοκλήση με τον Τζέικ όπως κάνουν συνήθως τα βράδια πριν κοιμηθεί ο μικρός, ποτέ δεν εμφανιζόμουν και εγώ.

Πάντα έδειχνα απλά στον Τζέικ τι να πατήσει πίσω από την οθόνη και όταν τα κατάφερνε έφευγα και περίμενα μέχρι να τελειώσουν την συζήτηση τους.

Αλλά φυσικά ο Φίλιπ δεν σταμάτησε εκεί. Οι κλήσεις και τα μηνύματα που μου έστελνε αυξάνονταν καθημερινά και είχε αρχίσει να μου την δίνει στα νεύρα. Μπήκα στον πειρασμό να πάρω καινούργιο αριθμό αλλά σιγά μην το έκανα για αυτόν, δεν θα του έκανα την χάρη!

Όταν επιτέλους αποφάσισα να το σηκώσω για να δω τι στον διάολο ήθελε μου είπε ότι θέλει να μιλήσουμε για κάτι σημαντικό αλλά απλά γέλασα ειρωνικά ως απάντηση και του το έκλεισα στα μούτρα. Ωραίο αστείο!

[...]

Σήμερα το πρωί έλαβα ένα ακόμα μήνυμα από τον Φίλιπ, που ουσιαστικά μου έλεγε τα ίδια με το τηλεφώνημα, να έρθω γιατί θέλει να συζητήσουμε κάτι σημαντικό. Έκανα τόσο καλή δουλειά να τον αποφεύγω τόσο καιρό αλλά φυσικά και θα έβρισκε κάποιον τρόπο να με σαμποτάρει.

Εφόσον κατάφερε να μου κεντρίσει την περιέργεια αυτή τη φορά δεν υπήρχε περίπτωση να μην έρθω σε επαφή μαζί του για να ακούσω τι έχει να πει. Και το ξέρει αυτό.

Έτσι λοιπόν να'μαι, μέσα στην εταιρία του κατευθυνόμενη στην γραμματέα που βρίσκεται κοντά μου. Έχω πολλή περιέργεια να ακούσω τι θέλει να μου πει. Φίλιπ και σημαντική κουβέντα απλώς δεν κολλάνε! Ελπίζω να ήταν σωστή η απόφαση να τον επισκεφτώ.

Τουλάχιστον ελπίζω να αξίζει τον κόπο αν σκεφτείς ότι βρίσκομαι εδώ μες στο μεσημέρι, μετά από τρείς ώρες δουλειάς αντί να βρίσκομαι σπίτι και να τρώω το μεσημεριανό μου πριν πάω να πάρω τον Τζέικ από τον παιδικό σταθμό.

Δεν μπορούσα να κάνω και αλλιώς, όλη μέρα στη δουλειά με έτρωγε η περιέργεια και ήμουν τελείως στον κόσμο μου. Μέχρι και οι πελάτες μετά από κάποια στιγμή σταμάτησαν να έρχονται σε εμένα και πήγαιναν στους άλλους συναδέλφους μου για να τους εξυπηρετήσουν. Τόσο πολύ στον κόσμο μου!

«Καλησπέρα σας, θα μπορούσα να δω τον Φίλιπ, εμ... τον κύριο Ντάιαμοντ;» λέω ευγενικά όταν φτάνω κοντά της.

«Φυσικά, έχετε κλείσει ραντεβού;» χαμογελάει.

Ωραία, τι λέμε τώρα; Καλά και αυτός ο Φίλιπ, δεν έκανε καν τον κόπο να ενημερώσει την γραμματέα του ότι θα τον επισκεφτώ;

«Εμ, βασικά όχι. Αλλά ο ίδιος ο κύριος Ντάιαμοντ μου είπε να έρθω, αν του πείτε το όνομά μου θα σας το επιβεβαιώσει. Είμαι η Μπέλα Γκριν» λέω και χαμογελάει ξανά.

«Φυσικά, ένα λεπτάκι να επικοινωνήσω μαζί του και θα σας ενημερώσω» λεει και περιμένω υπομονετικά μέχρι να κάνει το τηλεφώνημα.

«Κύριε Ντάιαμοντ, συγγνώμη για την ενόχληση, είναι μια κοπέλα εδώ και ζητάει να σας δει. Την λένε Μπέλα Γκρίν. Ναι, ναι φυσικά κύριε. Αμέσως κύριε» λέει και αναρωτιέμαι τι της λέει και είναι τόσο υπάκουη.

Γι'αυτό δεν θα μου ταίριαζε ποτέ μια τέτοια δουλειά, τις τυπικότητες τέτοιου βαθμού δεν τις μπορώ καθόλου! Δεν λέω,και στην δουλειά μου πρέπει να δείχνουμε σεβασμό αλλά όχι και έτσι. Η κοπέλα σε κάθε της πρόταση έλεγε και ένα 'κυριε' στο τέλος.

«Δεσποινίς Γκριν, μπορείτε να περάσετε» μου λέει ευγενικά. Μου λέει σε ποιον όροφο είναι και τα σχετικά, και προχωρώ προς το ασανσέρ ευχαριστώντας την.

Πάντως πρέπει να το παραδεχτώ, το προσωπικό του Φίλιπ είναι πολύ φιλικό. Μέχρι να φτάσω έξω από την πόρτα του γραφείου του, όλοι όσοι συνάντησα στους διαδρόμους με καλημέρισαν. Τοσα χρόνια που ήμασταν παντρεμένοι δεν έτυχε να τους γνωρίσω.

Αλλά φυσικά, όταν ήμασταν παντρεμένοι όλα ήταν διαφορετικά, ακόμα και η εταιρία του έχει αλλάξει πλέον. Το γραφείο του βρίσκεται σε εντελώς διαφορετικό σημείο από ότι θυμόμουν και μου φαίνεται πως ο χώρος φαίνεται μεγαλύτερος και πιο επιβλητικός τώρα με τις διάφορες αλλαγές που έχουν γίνει.

Χτυπάω την πόρτα και χωρίς να περιμένω απάντηση την ανοίγω και μπαίνω μέσα. Χωρίς να του πω τίποτα κάθομαι στην πολυθρόνα και τον κοιτάζω.

Περίμενα πως θα αρχίσει να μιλάει αλλά αυτός δεν βγάζει άχνα. Αντίθετα κάθεται και με κοιτάζει. Ανασηκωνω το φρύδι μου. Γι'αυτό ήρθα εγώ εδώ μες στο μεσημέρι; Για να με κοιτάζει σαν χάνος;

«Λοιπόν; Γιατί βρίσκομαι εδώ;» ρωτάω αφού δεν κάνει τον κόπο να μιλήσει πρώτος και χαλαρώνω στην βολική πολυθρόνα.

Το γραφείο του και μόνο είναι μεγαλύτερο από το υπνοδωμάτιο μου. Πάντα θα εκπλήσσομαι από το πόσα λεφτά έχει, εδώ δεν το συνήθισα όταν ήμασταν μαζί θα το συνηθίσω τώρα;

«Για να μάθεις επιτέλους τι θέλω να σου πω τόσο καιρό και εσύ με αποφεύγεις» λέει μα δεν με αφήνει να απαντήσω και συνεχίζει.

«Μετά την πρώτη μας συνάντηση, αν θυμάσαι δεν σας είχα επισκεφτεί για μια βδομάδα περίπου» τέσσερις μέρες θες να πεις.

Ναι θυμάμαι πολύ καλά, μας έκανες άνω κάτω πρώτα και μετά ούτε φωνή ούτε ακρόαση. «Αυτο έγινε γιατί λίγες ώρες ύστερα που έφυγα από το σπίτι σου την πρώτη φορά, μου ήρθε ένα... παράξενο μήνυμα» Ε; Γιατί απλά δεν μιλάει ξεκάθαρα και πετάει όλο μισά λόγια;!

«Τι μήνυμα;» λέω περίεργη. Okay, τώρα μου κέντρισε το ενδιαφέρον.

Εκείνος δεν απαντάει. Αντίθετα βγάζει το κινητό του και ύστερα από λίγα δευτερόλεπτα το γυρνάει προς το μέρος μου για να διαβάσω:

Από: Άγνωστος Αριθμός
Βλέπω τα βρήκατε με την πρώην.. Μπορεί να μείνατε προσωρινά μακρυά ο ένας από τον άλλον, αλλά τουλάχιστον ήταν πέντε χρόνια αυτά. Όσο και να προσπαθείτε δεν θα μπορέσετε να καλύψετε το κενό που δημιουργήθηκε τόσα χρόνια. Το γυαλί ράγισε Φίλιπ, και δεν ξανακολλάει. Στην προκειμένη περίπτωση η καρδιά της Μπέλας, όταν πίστεψες τις φωτογραφίες από ανώνυμο παραλήπτη που είδες αντί για την ίδια. Υποθέτω πρέπει να ζητήσω συγγνώμη για την αναστάτωση; Χαχα.

Ουάου τελικά όλα αυτά ήταν ψέματα; Δεν απάτησα ποτέ τον Φίλιπ; Τι ανακούφιση!

Από ότι φαίνεται ο αποστολέας νόμιζε ότι ο Φίλιπ και εγώ τα ξαναβρήκαμε και είμαστε πλέον μαζί και είπε να στείλει και ένα μήνυμα μπας και μας κάνει ξανά μπάχαλο.

Που να ήξερε όμως ότι με αυτό το μήνυμα δεν μας έκανε απλά μπάχαλο, αλλά πολύ περισσότερο μπάχαλο από πριν, μιας και δεν υπήρχε συνενόηση τόσο καιρό για να λύσουμε τα ήδη υπάρχοντα θέματα που μας απασχολούσαν. Και έτσι τα θεματακια που πρέπει να λύσουμε όλο και πληθαίνουν.

Ή μπορεί να νόμιζε ότι με το να στείλει το μήνυμα θα χειροτερευε την κατάσταση ανάμεσα μας, οπότε ήξερε ότι δεν τα έχουμε βρει με τον Φίλιπ.

Ω, δεν ξέρω τι να πιστέψω είναι όλα τόσο μπερδεμένα!Λοιπόν.. το μόνο σίγουρο όμως είναι ότι πλέον ο Φίλιπ γνωρίζει ότι είμαι αθώα. Όχι ότι με νοιάζει και ιδιαίτερα πλέον..

Εκείνος με κοιτάει περιμένοντας κάποια αντίδραση «Μην μου πεις ότι περιμένεις να μείνω έκπληκτη από αυτό που διάβασα! Εγώ ήξερα από την αρχή την αλήθεια Φίλιπ, δεν τυφλώθηκα από τον θυμό. Αν με άφηνες να σου εξηγήσω θα τα είχαμε αποφύγει όλα αυτά αλλά υποθέτω δεν υπήρχε αμοιβαία εμπιστοσύνη» λέω απλά και με κοιτάει με βλέμμα απροσδιόριστο.

Προσπαθώ να φανώ χαλαρή αλλά μέσα μου μια απορία κυριαρχεί. Εφόσον το ήξερε τόσο καιρό γιατί δεν μου είπε κάτι; Γιατί άφησε την Αμέλια να με αποκαλεί πόρνη και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο ενώ ήξερε την αλήθεια;

«Στην αρχή ήμουν σίγουρος ότι πρόκειται για κάποια φάρσα ή ότι εσύ ήσουν υπεύθυνη για αυτό αλλά μετά έβαλα τις σκέψεις μου σε μια σειρά και κατάλαβα πως δεν θα μπορούσες να ήσουν εσύ. Δεν είχες καν το καινούριο μου κινητό» δεν ήξερα καν ότι είχε πάρει καινούργιο κινητό.

«Ουάου Φίλιπ, έβαλες τις σκέψεις σου σε μια σειρά; Αυτό και αν είναι καινούργιο!» ειρωνεύομαι.

Εκείνος με αγνοεί και συνεχίζει «Δεν άλλαξα συμπεριφορά απέναντι σου γιατί προσπαθούσα να βρω εαν κάποιος ευθύνεται για αυτό ή αν πρόκειται για κάποια παρεξήγηση. Αλλά πλέον είμαι σίγουρος ότι κάποιος κρύβεται πίσω από αυτό. Προσπαθήσαμε να εντοπίσουμε το από πού στάλθηκε το μήνυμα αλλά αυτό που βρήκαμε δεν ήταν και τοσο... βοηθητικό» λέει με νόημα για να καταλάβω τι εννοεί.

Τον κοιτάω ανέκφραστη. Λογικά αυτό που εννοεί είναι ότι βρήκαν το κινητό πεταμένο σε κάποιον σκουπιδοτενεκέ ή κάτι τέτοιο; Τι πρότυπο!

Λοιπόν, το ήξερα ότι αργά ή γρήγορα η αλήθεια θα αποκαλυφθεί οπότε δεν εκπλήσσομαι. Έτσι όπως τα έκανες Φίλιπ, κάτσε βγάλ'τα πέρα μόνος σου.

Σηκώνομαι από την καρέκλα και με κοιτάει έκπληκτος. Ω, περίμενες να κάτσω να πιάσουμε κουβεντούλα για το θέμα; Κρίμα..

«Πραγματικά πίστευε ότι θες Φίλιπ, δεν με νοιάζει. Για μένα αυτό το θέμα έχει κλείσει χρόνια τώρα και δεν με νοιάζει να μάθω τίποτα. Κάνε ότι θες απλά μείνε μακριά μου» λέω και κατευθύνομαι προς την πόρτα.

«Μπέλα, περίμενε! Ήθελα.. ήθελα να ζητήσω συγγνώμη για όλα αυτά» λέει και κοκαλώνω.

Νωρίς το θυμήθηκες! Τώρα είναι αργά για συγγνώμες, δεν με νοιάζει αν μετάνιωσες ή όχι.

«Την συγγνώμη σου να την βάλεις εκεί που ξέρεις» λέω απότομα και τον κοιτάζω.

Από ότι φαίνεται δεν περίμενε τέτοια απάντηση από εμένα. Λογικό μου φαίνεται, όσο ήμασταν μαζί ήμουν πάντα υπάκουη και έκανα ότι περνούσε από το χέρι μου για να τον κάνω χαρούμενο. Δεν του αντιμιλούσα και πάντα έκανα ότι και αν μου ζητούσε.

Μαγείρευα το αγαπημένο του φαγητό τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα και ποτέ δεν έτρωγα χωρίς αυτόν. Και φυσικά, όποτε ήθελε να με κάνει δική του, με έκανε. Πάντα τον άφηνα. Δεν λέω ότι δεν ήθελα ότι δεν μου άρεσε, αντιθέτως ήθελα πάντα κι άλλο.

Γρήγορα, ανοίγω την πόρτα και όταν βγαίνω έξω την κλείνω με δύναμη. Τα κατάφερε πάλι, ήθελε δεν ήθελε με αναστάτωσε.

Βγαίνω τρέχοντας έξω από την εταιρία του και αρχίζω να περπατάω με δάκρυα στα μάτια. Συγγνώμη; Πώς τολμάει! Τότε που έπρεπε δεν την είπες αυτή την ριμαδο-συγγνώμη. Αλλά φυσικά, δεν ήσουν καν εδώ για να την πεις. Τώρα να την βράσω την συγγνώμη σου!

Έπρεπε να γίνουν όλα αυτά για να με πιστέψεις. Αν δεν του είχαν στείλει αυτό το μήνυμα, ούτε που θα νοιαζόταν να με ακούσει, όχι ότι θα προσπαθούσα να δικαιολογηθώ κιόλας. Ότι έγινε, έγινε. Τωρα ας πάρει ο καθένας τον δρόμο του.

Όπως είπε και αυτός που έστειλε το μήνυμα, το γυαλί ράγισε και δεν ξανακολλάει.

***

Γεια σας! Ένα έξτρα μεγάλο κεφάλαιο για εσάς, ελπίζω να το ευχαριστηθήκατε!

Στο επόμενο κεφάλαιο θα δούμε κάποιον που μμμ.. έχουμε να δούμε καιρό.😈 Και πολύ το καθυστέρησα νομίζω:')

Ποιός λέτε να κρύβεται πίσω από όλα αυτά; Το ξέρω ότι είναι πολύ νωρίς για προβλέψεις καθώς δεν έχουμε καν γνωρίσει όλους τους χαρακτήρες της ιστορίας μα θα ήθελα πολύ να ακούσω τι πιστεύετε:')

Τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο, kisses❣