«Μαμάκα πότε φτάνουμε σπίτι; Κρυώνω» παραπονιέται ο Τζέικ και βρίζω από μέσα μου.

Γαμώτο! Αυτό το δείπνο ήταν από την αρχή ένα λάθος, γιατί συμφώνησα να πάω σπίτι του; Τώρα βρισκόμαστε στον δρόμο μέσα στο κρύο, και δεν έχω καν το δικό μου μπουφάν!

Το είχα αφήσει στο αμάξι του ακατανόμαστου και τώρα είμαι στα πρόθυρα κρυοπαγήματος. Τουλάχιστον αν το είχα θα μπορούσα να το φορέσω στον Τζέικ για να ζεσταθεί περισσότερο αλλά η τύχη δεν είναι με το μέρος μου.

Όχι μόνο δεν μπορώ να το δώσω στον Τζέικ, αλλά αμφιβάλλω αν θα το ξαναπάρω ποτέ μου. Πιθανόν θα προστεθεί στην γκαρνταρόμπα της γκόμενας του.

«Σε πέντε λεπτά θα είμαστε σπίτι μωρό μου, κάνε υπομονή» τον φέρνω όσο το δυνατόν πιο κοντά μου για να τον ζεστάνω με το σώμα μου. Τι θα κάνω αν ξανακρυώσει; Κάθε φορά που ανεβάζει πυρετό δεν μπορώ ούτε στην δουλειά μου να συγκεντρωθώ από την ανησυχία. Παρόλο που ήξερα ότι η Άλισον θα τον φρόντιζε όσο το δυνατόν καλύτερα όσο απουσίαζα, δεν με ησύχαζε καθόλου η σκέψη ότι θα βρισκόμουν μακρυά του.

Τα πόδια μου με πονάνε από το περπάτημα, η διαδρομή από το σπίτι του στο δικό μου ήταν πολύ μεγάλη. Όταν χωρίσαμε σιγουρεύτηκα πως το σπίτι που θα αγόραζα όταν τα οικονομικά μου καλυτέρευαν ήταν όσο το δυνατόν πιο μακρυά από το δικό του. Τα σχέδιά μου όμως δεν πήγαν και τόσο καλά γιατί βρήκα ένα σπίτι με σχετικά ικανοποιητικό νοίκι πιο κοντά από ότι σχεδίαζα. Σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα ήταν το πιο φθηνό. Στην προκειμένη περίπτωση με βολεύει η απόσταση.

[...]

Όταν φτάνουμε έξω από το σπίτι, το μαύρο Audi του Φίλιπ είναι ήδη παρκαρισμένο απέξω. Τι θέλει πια από τη ζωή μου;! Με το που εμφανιζόμαστε στο οπτικό του βγαίνει έξω από το αμάξι και προχωράει προς το μέρος μας.

«Μπέλα...» αρχίζει διστακτικά.

«Ούτε λέξη, Φίλιπ. Εκεί που έπρεπε να μιλήσεις δεν είπες λέξη, τώρα λοιπόν δεν έχεις το δικαίωμα. Εντάξει, εμένα δεν πίστευα καν ότι θα με υπερασπιζόσουν ποτέ, μα το παιδί σου; Αυτό το πορνιδιο τον αποκάλεσε μπάσταρδο και εσύ καθίσουν και κοίταγες χωρίς να της πεις τίποτα;!» παρά τις προσπάθειες μου φωνή μου υψώνεται αρκετά.

«Αυτό που λες δεν είναι αλήθεια, όταν έφυγες φρόντισα να της ξεκαθαρίσω πως εάν ξαναμιλήσει έτσι για τον Τζέικ θα πρέπει να υποστεί τις συνέπειες. Κατάλαβε το λάθος της και μου εξήγησε πως παραφέρθηκε από τον θυμό της. Μου είπε πως θα ζητήσει και συγγνώμη από τον ίδιο τον Τζέικ» εξηγεί και νιώθω να θυμώνω ακόμα πιο πολύ, αν αυτό είναι δυνατόν.

«Α ώστε την Αμέλια την άφησες να σου εξηγήσει ε; Μπράβο πάντως, έμαθες να ακούς τον άλλον πριν βγάλεις συμπεράσματα από μόνος σου, αλλά δυστυχώς στην προκειμένη περίπτωση δεν υπήρχε δικαιολογία για να ακούσεις. Έβρισε τον γιο σου, τώρα το γιατί το έκανε δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Και είσαι πολύ γελασμενος αν νομίζεις ότι θα αφήσω αυτό το έκτρωμα να πλησιάσει ξανά τον γιό μου» λέω και μπορώ να ακούσω την φωνή μου που τρέμει.

Ξεφυσαει. «Έλα πάμε μέσα, εσύ έχεις γίνει άσπρη από το κρύο. Γιατί δεν φοράς το μπουφάν σου;»

«Καταρχάς εσύ δεν θα μπεις μέσα στο σπίτι μου, αρκετά σε ανέχτηκα για μια μέρα. Και δεν το φοράω γιατί το έχω ξεχάσει μέσα στο αμάξι σου» λέω.

Εκείνος με αγνοεί και κατευθύνεται προς το αμάξι του. Για μια στιγμή νομίζω πως θα μπει μέσα και θα ξεκουμπιστεί επιτέλους μα έκανα λάθος. Ανοίγει την πίσω πόρτα και βγάζει από μέσα το μπουφάν μου. Όταν κλειδώνει ξανά το αμάξι κατευθύνεται προς το μέρος μας. Μου το δίνει και το παίρνω στα χέρια μου.

«Για να ξεκαθαρίσουμε κάτι Μπέλα, δεν έχεις κανένα δικαίωμα να με κρατάς μακριά από τον γιο μου. Δεν θα αποφασίζεις εσύ πότε θα τον βλέπω και πότε όχι! Εκτός αν διαφωνείς και θες να στραφούμε στα δικαστήρια για να δούμε ποιος θα κερδίσει» λέει επιθετικά και γουρλωνω τα μάτια μου ενώ δάκρυα κάνουν την εμφάνιση τους.

Δεν το πιστεύω ότι το είπε αυτό! Πώς τολμάει να με απειλήσει έτσι;!

Κανένας δεν θα με κρατήσει μακριά από το παιδί μου, κανένας! Ένας θεός ξέρει τι έχω τραβήξει για να γεννήσω και να μεγαλώσω αυτό το παιδί, για να μην του λείψει τίποτα. Έχω κάνει πάρα πολλές θυσίες και έχω κλάψει πολύ. Δεν έχει λοιπόν το δικαίωμα να μου λέει κάτι τέτοιο. Δεν ήταν εδώ για τον γιο του και αυτό είναι αποκλειστικά δικό του φταίξιμο.

Αυτός με έδιωξε και τώρα ζητάει και τα ρέστα! Εγώ προσπάθησα να του πω ότι ήμουν έγκυος, έκανα πέρα τον εγωισμό μου και προσπάθησα, παρόλο που μου είπε κατάμουτρα όλα αυτά που πίστεψε για μένα. Μόνο στη σκέψη ότι θα μου πάρει μακριά τον Τζέικ, θέλω να πεθάνω. Δεν έχει νόημα η ζωή μου χωρίς αυτόν. Αυτός και μόνο είναι ο λόγος που βρίσκομαι εδώ σήμερα. Αν δεν υπήρχε ο Τζέικ μου...

«Πως τολμάς να μου λες κάτι τέτοιο; Μετά απο όλα όσα έχω περάσει για να μεγαλώσω το παιδί μας;! Αλλά φυσικά, που να ήξερες τι πέρασα, δεν ήσουν εδώ. Ήσουν πολύ απασχολημένος να πηδάς το τσουλάκι σου» λέω άγρια και πάω τρέχοντας προς την πόρτα. Δεν θέλω να με δει να κλαίω και αυτή τη στιγμή να δάκρυα τρέχουν και όλο και πολλαπλασιάζονται.

Το γλυκό μου μωράκι όμως έχει κοιμηθεί και φοβάμαι μην τον ξυπνήσω. Γι'αυτό το τρέξιμο μου σιγά σιγά μετατρέπεται σε ένα γρήγορο περπάτημα.

Ανοίγω την πόρτα και μπαίνω μέσα. Το μπουφάν μου πρέπει να έπεσε κάπου στην διαδρομή αλλά δεν κάνω καν τον κόπο να το μαζέψω ή να κλείσω την πόρτα καθώς πηγαίνω προς το δωμάτιο του μικρού. Αφού έτσι κι αλλιώς θα μπει μέσα αργά ή γρήγορα. Δεν ξέρω γιατί νιώθω τόσο χάλια. Έχω μια επιθυμία να βγάλω το φαγητό που έφαγα σπίτι του Φίλιπ. Ίσως είναι από την αναστάτωση.

Τον αλλάζω γρήγορα και του βάζω ζεστές πιτζάμες για να μην κρυώνει. Τον σκεπάζω με μια κουβέρτα και από πάνω με ένα πάπλωμα για να είμαι σίγουρη πως θα δεν θα κρυώνει. Σκύβω για να τον φιλήσω στο μέτωπο όμως σηκώνομαι απότομα όταν νιώθω αυτή την απαίσια αίσθηση της αναγουλας. Ανοίγω την πόρτα και πέφτω πάνω στον Φίλιπ, μα τον σπρώχνω γρήγορα και τρέχω προς το μπάνιο.

Μπαίνω μέσα και σκύβω πάνω από την τουαλέτα, όπου και βγάζω όλο το περιεχόμενο του στομαχιού μου. Νιώθω τόσο απαίσια. Κάποια στιγμή νιώθω τα χέρια του Φίλιπ να πιάνουν τα μαλλιά μου για να τα βγάλουν από την μέση. Όχι, φύγε!

«Μην με κοιτάς, φυγ-» προλαβαίνω να πω πριν σκύψω για άλλη μια φορά στην τουαλέτα. Δεν θέλω να με δει σε αυτή την κατάσταση.

«Σςς Μπέλα, ηρέμησε. Βγάλ'το από μέσα σου» τον ακούω να λέει. Επιτέλους αυτό το μαρτύριο τελείωσε! Το σιχαίνομαι όταν κάνω εμετό. Κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης ήταν συχνοί και ήταν η χειρότερη περίοδος για μένα. Αλλά άξιζε τον κόπο.

Σηκώνομαι γρήγορα και αφού πατήσω το καζανάκι ανοίγω την βρύση του νιπτήρα για να ξεπλυθώ. Πλένω τα δόντια μου σχολαστικά, για να είμαι σίγουρη ότι έχω καθαριστεί πλήρως. Όταν τελειώνω, κοιτάω πίσω μου από τον καθρέφτη και βλέπω τον Φίλιπ να με κοιτάζει. Γυρνάω προς το μέρος του.

«Είμαι καλά τώρα, πάμε μέσα» λέω για να τελειώνουμε με αυτό το θέμα. Παρόλο που πραγματικά ένιωθα χαλιά, δεν ήθελα να το μάθει. Μην τον υποχρεώνουμε να κάνει πως νοιάζεται κιόλας.

Δεν περιμένω να απαντήσει και κατευθύνομαι προς το δωμάτιο μου για να αλλάξω. Πραγματικά έχω ξεπαγιάσει. Αλλάζω στις χνουδωτές μου πιτζάμες, βάζω ένα ζευγάρι χοντρές κάλτσες και πάω προς το σαλόνι όπου και βλέπω τον Φίλιπ να κάθεται.

«Απο ότι βλέπεις ο γιος σου κοιμάται οπότε δεν έχεις καμιά δουλειά εδώ τώρα. Δεν τον κρατάω μακριά σου τώρα, οπότε θα σε παρακαλούσα να φύγεις» λέω ήρεμα και τον κοιτάζω.

Εχω αρχίσει να ζαλίζομαι υπερβολικά. Περπατάω προς τον καναπέ για να πάρω την διπλωμένη κουβέρτα που βρίσκεται δίπλα από τον Φίλιπ αλλά παραπατάω και πέφτω πάνω του. Εκείνος ξαφνιάζεται και ενστικτωδώς με σφίγγει στην αγκαλιά του.

«Είσαι καλά;» ρωτάει ανήσυχος.

«Ναι μια χαρά, σ-συγγνώμη» λέω και πάω να σηκωθώ μα είμαι πολύ αδύναμη. Νιώθω τα κρύα χέρια του να ακουμπάνε το μέτωπό μου.

«Χριστέ μου Μπέλα! Εσύ καις!» λέει πανικόβλητος.

«Είμαι κ-καλα» λέω μα δεν μου δίνει σημασία. Αντιθέτως, με σηκώνει από την αγκαλιά του και με βάζει να ξαπλώσω στον καναπέ. Ύστερα από λίγο έρχεται με κάτι κουβέρτες από το δωμάτιο μου και με σκεπάζει. Ούτε καν που κατάλαβα ότι έφυγε από δίπλα μου!

«Θες να σου φτιάξω κοτόσουπα ή κάτι τέτοιο; Πες μου τι θες!» καταλαβαίνω ότι προσπαθεί να με βοηθήσει αλλά το θέμα είναι ότι δεν θέλω την βοήθεια του! Αρκετά έκανε.

Δεν προλαβαίνω όμως να του το πω καθώς νιώθω τα μάτια μου να κλείνουν από την κούραση.

***

Επ! Ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιο! Αν έχετε τίποτα παρατηρήσεις ή κάτι που σας χαλάει μην διστάσετε να μου το πείτε και αν μπορώ θα το διορθώσω!💋

Τι έχετε να πείτε για τον Φίλιπ σε αυτό το κεφάλαιο; Εγώ προσωπικά πιστεύω πως τωρα πρέπει απλά να το βουλώσει γιατί τα έχει κάνει σκατά από όλες τις απόψεις😭

Δεν ξέρω αν είμαι η μόνη, πάντως η Αμέλια μου την δίνει στα νεύρα:'( Άκου εκεί θέλει να ζητήσει και συγγνώμη..

Η Μπέλα μου φαίνεται ή αρρώστησε;😧 Αλλα τα ήθελε και αυτή, βγαίνει μέσα στο καταχείμωνο με ένα κορμάκι-.-

Πείτε μου προβλέψεις, τι θέλετε και τι νομίζετε ότι θα γίνει στο επόμενο κεφάλαιο 😘

*Λίγο ασχετο αλλά μετά από πολλή σκέψη αποφάσισα ότι το επίθετο της Αμέλια θα είναι Frey. Ήθελα να μου θυμίζει έναν χαρακτήρα που μισώ οπότε ποιος καλύτερος από τον Walder Frey του Game of thrones; Νομίζω της ταιριάζει γάντι😂*