Στην φωτογραφία η Αμέλια
[Shantel Vansanten]

«Παω να δω τι κάνει ο Τζέικ» λέω απότομα και κυριολεκτικά εξαφανίζομαι από το οπτικό του πεδίο πριν προλάβει να επεξεργαστεί τι του είπα.

Ήταν όλα τόσο ωραία λίγες βδομάδες πιο πριν. Είχα βρει την ηρεμία μου, ήμουν ευτυχισμένη. Ή τέλος πάντων όσο ευτυχισμένη μπορεί να είναι καμιά στην δικιά μου κατάσταση.

Γιατί; Γιατί να εμφανιστεί τώρα και να τα κάνει όλα άνω κάτω μέσα μου;

Πριν τέσσερα χρόνια θα έπεφτα στην αγκαλιά του χωρίς δεύτερη σκέψη, θα προσευχόμουν να γυρίσει κοντά μου. Αυτό έκανα άλλωστε. Κάθε γαμημένη μέρα.

Βαθιά μέσα μου το ήξερα βέβαια ότι είναι χάσιμο χρόνου, αλλά δεν έχασα την ελπίδα μου.

Κάθε βράδυ βρισκόμουν ξαπλωμένη στο άδειο μου κρεβάτι παρέα με το μουσκεμένο από τα δάκρυα μαξιλάρι μου, και το μόνο που έκανα είναι να τον σκέφτομαι.

Οι πρώτες μέρες μακριά του ήταν οι χειρότερες, κάθε φορά που άκουγα το κουδούνι τα μάτια μου έλαμπαν από ελπίδα, πίστευα ότι θα ήταν αυτός μα όταν άνοιγα την πόρτα έβλεπα κάθε φορά μπροστά μου την αγαπημένη μου Άλισον.

Μετά από μήνες το πήρα απόφαση πως έπρεπε να τον ξεχάσω. Με κάθε τρόπο. Μπορεί να ήλπιζα βαθιά μέσα μου πως θα ήταν αυτός μα αυτό δεν σημαίνει πως απογοητευόμουν όταν την έβλεπα μπροστά μου.

Αν δεν ήταν και αυτή να με ενθαρρύνει και να μου λέει να παλέψω για αυτή την αθώα ζωούλα που μεγάλωνε μέσα μου, θα είχα φύγει από αυτή τη ζωή καιρό πριν.

Πλέον όταν έρχονται στο μυαλό μου αυτές οι απάνθρωπες σκέψεις που είχα, να τερματίσω την ίδια μου την ζωή και του μωρού μου, απλά θέλω να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο μόνο και μόνο που σκέφτηκα να βάλω την ζωή του γιου μου σε κίνδυνο.

Είναι το καλύτερο πράγμα που μου συνέβη, όταν προσπαθώ να σκεφτώ τον εαυτό μου χωρίς το φως μου νιώθω χαμένη, απολύτως συντετριμμένη.

Αν κάποιος μου έλεγε πριν καιρό ότι θα βρισκόμουν αυτή τη στιγμή να ψάχνω τον γιο μου μέσα στο σπίτι του άντρα που με πλήγωσε ανεπανόρθωτα, θα τον έλεγα τρελό.

Θα του έλεγα ότι δεν υπάρχει περίπτωση να συμβεί κάτι τέτοιο, ότι δεν πρόκειται να ξαναδώ τον πατέρα του παιδιού μου και ούτε αυτός πρόκειται να γνωρίσει τον πατέρα του. Και αυτό γιατί ο ίδιος θα έχει προχωρήσει, θα έχει φτιάξει την ζωή του και θα με έχει ξεχάσει -την τα που τον απάτησε.

Όμως να'μαι εδώ, να τον αναζητώ μέσα σε αυτό το τεράστιο σπίτι. Έχω ψάξει σχεδόν παντού γαμώτο, όμως δεν είναι πουθενά! Δεν έμεινε και πουθενά αλλού να κοιτάξω, το σαλόνι είναι το τελευταίο μέρος.

Αν δεν ήξερα τα κατατόπια εδώ, είναι σίγουρο πως θα είχα χαθεί προ πολλού. Και είμαι πεπεισμένη πως κάτι παρόμοιο συνέβη και στον μικρό μου εξερευνητή.

Όταν φτάνω στο σαλόνι, γουρλώνω έκπληκτη τα μάτια μου όταν αντικρίζω το θέαμα μπροστά μου. Έχει κάνει το σπίτι άνω κάτω και δεν βρισκόμαστε καν πολλή ώρα εδώ!

Διακοσμητικά μαξιλάρια βρίσκονται διασκορπισμένα σε διάφορα σημεία στον χώρο, και την ίδια μοίρα έχουν και διάφορα άλλα αντικείμενα.

Αλλά, φυσικά, υπάρχει και χειρότερο.

Οι δύο κουρτίνες της τζαμαρίας πλέον έχουν γίνει ένας κόμπος και ο Τζέικ καταβάλει μεγάλη προσπάθεια να κάτσει πάνω στον "χώρο" που έχει φτιάξει.

«Ω θεέ μου Τζέικ! Τι κάνεις;» τρέχω γρήγορα προς το μέρος του για να τον σταματήσω πριν κάνει άλλες χαζομάρες.

Τι να πω, έχει αδυναμία στις κούνιες. Το κάνει συνέχεια σπίτι! Αλλά εδώ δεν είναι το σπίτι μας. Και το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να χαλάσει κάποιο από τα πανάκριβα πράγματα που έχει μέσα στο σπίτι του ο Φίλιπ.

Το ξέρω πως δεν υπάρχει περίπτωση να μου ζητούσε λεφτά για τα σπασμένα, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να είμαστε προσεκτικοί.

Αυτές οι κουρτίνες δεν είναι απίθανο και να κοστίζουν όσο το νοίκι του διαμερίσματος μου.

«Μαμάκα! Έλα να με κουνήσεις γιατί τα πόδια μου δεν φτάνουν στο πάτωμα» λέει και προσπαθεί να κουνήσει την αυτοσχέδια κούνια.

Δεν μπορώ να παραβλέψω πως το θέαμα είναι αξιολάτρευτο! Αλλά και λάθος.

«Αχ βρε Τζέικ, δεν βρισκόμαστε σπίτι για να τα κάνεις αυτά» λέω και τον αφήνω κάτω ελευθερώνοντας ένα γελάκι. Φτιάχνω τις κουρτίνες όπως ήταν πριν και τον κοιτάζω αυστηρά.

«Μα βρε μαμάκα στο σπίτι του μπαμπάκα είμαστε, το ίδιο κάνει» λέει λες και είναι αυτονόητο.

Πάνω που πήγα να απαντήσω, ακούω κάτι ψιθύρους που δεν είχα διακρίνει πιο πριν.

«Σςς, λέω δεν είναι κατάλληλη ώρα τώρα. Δεν τηλεφώνησες καν να με ειδοποιήσεις ότι θα ερχόσουν» με το ζόρι ακούω τον Φίλιπ να το λέει.

«Μα γιατί βρε μωρό μου, τι άλλο καλύτερο θα είχες να κάνεις;» η φωνή που από ότι φαίνεται ανήκει σε γυναίκα δεν κάνει καν τον κόπο να ψιθυρίσει. Μωρό του;

Άκου εκεί μωρό του! Σε διπλό ταμπλό ήθελες να το παίξεις κύριε Ντάιαμοντ; Νόμιζες ότι θα πέσω και εγώ στην παγίδα σου ε; Όταν δεν μπορεί η Μπάρμπι σου να σε ικανοποιήσει θα τρέχεις στο κορόιδο; Ε όχι!

Τα έβαλες με λάθος άνθρωπο Ντάιαμοντ.

Από τις -όχι και τόσο ευγενικές- σκέψεις μου με βγάζει ύστερα από λίγο ο Τζέικ, ο οποίος πηγαίνει τρέχοντας στο μέρος του Φίλιπ.

«Τζεικ όχι, περίμενε!» αναφωνώ και τρέχω να τον πιάσω μα δεν προλαβαίνω. Όταν φτάνω έχει ήδη γραπωθεί γύρω από το πόδι του Φίλιπ ο οποίος από ότι φαίνεται αντάλλασσε φιλάκια με το ξόανο και τον διακόψαμε. «Μπαμπάκα» λέει γλυκά. Λογικά δεν είχε προσέξει ακόμα την κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο μπαμπάκας του.

«Τζέικ, θέλω να με ακούς όταν σου μιλάω, μην κάνεις του κεφαλιού σου!» λέω και τον ξεκολλάω από τον Φίλιπ παίρνοντας τον στην αγκαλιά μου.

«Μπαμπάκας ποιος;» λέει μπερδεμένα η ξανθιά Μπάρμπι όταν ξεκολλάει από πάνω του.

«Τίποτα, τίποτα. Συγγνώμη που σας ενόχλησε ο μικρός» λέω χωρίς να την κοιτάξω και αντίθετα γυριζω το βλέμμα μου για να κοιτάξω τον Φίλιπ, αλλά με κοιτάζει ήδη. Του ρίχνω ένα αδιάφορο βλέμμα ενώ στην πραγματικότητα αυτό που ήθελα να τον χαστουκίσω. Δυνατά.

«Εσύ...;» πάει να μου πει κάτι με την σπαστικιά φωνή της μα την διακόπτω. Κάτι μου θυμίζει εμένα αυτή η φωνή..

«Εγώ είμαι μόνο ένα κορόιδ- καμία. Δεν είμαι καμία» λέω χαμογελώντας ειρωνικά μα το χαμόγελο μου εξαφανίζεται όταν γυρίζω και την κοιτάζω.

Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό που νομίζω..

«Αμέλια;» ρωτάω. Κάποιο λάθος θα κάνω. Τι κάνει αυτή εδώ; Με τον Φίλιπ;!

«Μπέλα!» λέει και χαμογελάει με ένα εκατό τοίς εκατό ψεύτικο χαμόγελο. Προφανώς δεν χαίρεται που με βλέπει στο σπίτι του πρώην μου αλλά δεν με νοιάζει- τα αισθήματα είναι αμοιβαία.

«Τι γυρεύεις εσύ εδώ βρε;» ρωτάει με την ψιλή φωνή της, τόσο ψιλή που φοβάμαι πως μετά από αυτή την συζήτηση δεν θα μπορώ να ακούω.

«Το ίδιο ακριβώς θα ρωτούσα και εγώ τώρα βρε! Από το στόμα μου το πήρες!» λέω με την σειρά μου και βάζω τα δυνατά μου να ακουστώ όπως αυτή.

«Ω, μα τι λόγο θα μπορούσε να έχει μια κοπέλα για να επισκευτεί το αγόρι της στο σπίτι του; Μου έλειψε ο τζουτζούκος μου, έχω να τον δω τρεις ολόκληρες μέρες!» προσπαθεί τόσο πολύ να ακουστεί γλυκιά που νομίζω θα ξεράσω.

Αγόρι της;!

Τζουζούκος της;!

Τρεις ολόκληρες μέρες;!

Ω, τώρα κατάλαβα! Η υποτιθέμενη πρώην φίλη μου, που μετά από το διαζύγιο μου με τον Φίλιπ έλεγε πως θα είναι εδώ για μένα οπότε την χρειαστώ μα εξαφανίστηκε μια βδομάδα αργότερα, είναι σε σχέση με τον πρώην σύζυγό μου που εμφανίστηκε ξαφνικά μετά από πέντε χρόνια απουσίας για να μου κάνει την ζωή άνω κάτω!

«Και για πες μου βρε Αμέλια,» αρχίζω και ο Φίλιπ μου ρίχνει ένα βλέμμα που προδίδει το ποσό πανικόβλητος είναι. Προφανώς φαντάζεται τι πρόκειται να ρωτήσω «Αποφάσισες να δοκιμάσεις την τύχη σου με τον Φίλιπ πριν ή αφού χωρίσουμε;» σταυρώνω τα χέρια μου και περιμένω να απαντήσει.

«Εννοείται αφού χωρίσατε βρε Μπέλα! Τι σόι φίλη θα ήμουν αν το έκανα πίσω από την πλάτη σου;» λέει σε στυλ duh.

Τώρα που έμαθα ότι ακόμα υπάρχουν πραγματικές φίλες στην κοινωνία ειλικρινά ανακουφίστηκα!

«Αχ, μα τι ανακούφιση! Είσαι πραγματική φίλη βρε Αμέλια. Πρέπει να ομολογήσω πάντως πως ξαφνιάστηκα με τους ηθικούς φραγμούς σου. Πραγματικά με συγκινεί που περίμενες να χωρίσουμε πρώτα με τον Φίλιπ για να του ανοίξεις τα πόδια σου» λέω και προσποιούμαι την ξαφνιασμένη.

Εκείνη πάλι παίρνει μια σοκαρισμένη έκφραση μα γρήγορα την αλλάζει σε χαμογελαστή. Πολύ αργά Αμέλια, σε είδα.

Αν την ξέρω όσο καλά νομίζω, τώρα θα ετοιμάζεται να ρίξει το φαρμάκι της.

«Πρέπει να ομολογήσω πως μου έδειξε το ενδιαφέρον του ακόμα και πριν χωρίσετε αλλά εγώ ήμουν ακάθεκτη, βλέπεις. Τώρα αφού εσύ από ότι φαίνεται δεν έχεις ηθικούς φραγμούς και ανοίγεις τα ποδαράκια σου σε όποιον βρεις μπροστά σου, ουσιαστικά τον έσπρωξες να έρθει σε εμένα. Οπότε σου οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ που είσαι αυτή που είσαι!» λέει ειρωνικά και μπορώ να καταλάβω πως με αυτή την τελευταία της πρόταση ουσιαστικά με αποκαλούσε πόρνη. Δεν τελείωσε όμως τον λόγο της εκεί, «Μην μου πεις πως βρίσκεσαι εδώ για να πείσεις τον Φίλιπ πως αυτό το μπάσταρδο είναι δικό του! Δεν--» την διακόπτω με ένα ηχηρό χαστούκι.

Το ποτήρι ξεχείλισε. Τον γιο μου κανένας δεν τον αποκαλεί μπάσταρδο και ειδικά αυτό το πορνίδιο που από τα δεκαπέντε της φούσκωνε προφυλακτικά αντί για μπαλόνια.

Αρπαζω μια τούφα από τα μαλλιά της και την τραβάω βίαια προς το μέρος μου «Άκου να δεις τσουλάκι, τον γιο μου δεν θα τον ξαναπιάσεις στο στόμα σου γιατί έτσι και το κάνεις θα φροντίσω προσωπικά να σε κάνω να μετανιώσεις την ώρα και την στιγμή που γεννήθηκες. Και απλώς για να ξέρεις, δεν δίνω μία για το τι πιστεύεις εσύ για μένα ούτε κανένας άλλος. Μπορείτε να λέτε ότι θέλετε πίσω από την πλάτη μου, και εσύ και ο τζουτζούκος σου, μα να ξέρετε πως όταν αποκαλυφθεί η αλήθεια, θα σας καταστρέψω. Όλους εσάς που ευθύνεστε για όλα όσα έχω περάσει» λέω, μίσος ξεχειλίζει από τα λόγια μου.

Την σπρώχνω απότομα και παραπατάει. Βολεύω καλύτερα τον Τζέικ στην αγκαλιά μου, ο οποίος δεν φαίνεται να έχει καταλάβει και πολλά από την ενδιαφέρουσα συζήτηση που είχα με την Αμέλια μόλις πριν λίγα δευτερόλεπτα, και προχωράω προς στην πόρτα.

«Συγχαρητήρια για την σχέση σας. Είστε φτιαγμένοι ο ένας στον άλλον» λέω μες στην ειρωνία προσπαθώντας να συγκρατήσω τον θυμό μου και κλείνω την πόρτα πίσω μου με έναν δυνατό κρότο.

***

Ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιο, περιμένω σχόλια με τις εντυπώσεις σας!💋

Τι έχετε να πείτε για την Αμέλια;😧

Ο Φίλιπ πως σας φάνηκε; Ήπιε το αμίλητο νερό μου φαίνεται!😂

Το ένα χτύπημα έρχεται μετά το άλλο για την Μπέλα, πόσο να αντέξει;! Και είναι μόνο η αρχή.. :(