5 χρόνια μετά

«Ελα μωρό μου, πρέπει να σε ετοιμάσουμε γρήγορα αν δεν θες να αργήσεις στο πάρτυ» λέω στον πλέον πεντάχρονο γιο μου, που είναι απασχολημένος παιζοντας με το αυτοκινητάκι του.

«Σίγουρα θα της αρέσει το δώρο που της πήραμε, έτσι μαμάκα;» ρωτάει με την παιδική φωνούλα του.

«Ναι μην ανησυχείς, είμαι σίγουρη ότι η Σαμάνθα θα ξετρελαθεί με την Μπάρμπι που της διάλεξες» του λέω γλυκά, ενώ παράλληλα τον ντύνω.

«Αλήθεια μου λες;» ρωτάει χαρούμενος «Δεν έχω ξαναδιαλέξει δώρο για κορίτσι και έχω άγχος» λέει σμίγοντας τα φρύδια του.

Αχ αυτό το παιδί, όλο στα κορίτσια ο νους του και σε τρόπους για να τα εντυπωσιάσει.

Ώρες ώρες οι ομοιότητες που έχει με τον πατέρα του με αφήνουν πραγματικά έκπληκτη. Γαμώτο Μπέλα! Μην τον σκέφτεσαι πάλι αυτόν, δεν αξίζει.

Γιατί δεν μπορεί να με αφήσει ήσυχη, που να πάρει; Γιατί τυραννάει η εικόνα του ακόμα το μυαλό μου;

Μου είναι αδιανόητο να καταλάβω πως τόσα χρόνια που είμαι μακρυά του δεν έχω ακόμα καταφέρει να τον ξεπεράσω.

Αυτός σίγουρα θα έχει προχωρήσει στην ζωή του, θα έχει κάνει καινούργια οικογένεια καιρό τώρα και εγώ ακόμα εκεί, κολλημένη μαζί του. Ακόμα και μετά από όλα όσα πέρασα εξαιτίας του, τον εξευτελισμό, τα δάκρυα, όλα αυτά.

Δεν είναι άξιος να λέγεται σύζυγος. Οι σύζυγοι φροντίζουν οι γυναίκες τους να χαμογελούν, όχι να κλαίνε εξαιτίας τους. Οι καλοί σύζυγοι τουλάχιστον.

Ώρες ώρες δεν μπορώ να εμποδίσω τον εαυτό μου από το να σκεφτεί πως ίσως ήταν για καλό έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα.

Αλλά, γαμώτο μου, ακόμα και έτσι να είναι, αν μπορούσα θα τον έφερνα πίσω χωρίς δεύτερη σκέψη.

«Έλα βρε Τζέικ, θα της αρέσει, θα δεις! Έλα όμως τώρα να ξεκινήσουμε γιατί θα αργήσουμε και δεν θα προλάβεις να της δώσεις το δώρο σου» λέω καθώς του χαϊδεύω τα ξαστανόξανθα μαλλάκια του.

Αμέσως, πανικόβλητος εκσφενδονίζεται από τον καναπέ και αρχίζει να τρέχει προς την εξώπορτα τραβώντας με από το χέρι.

Καλέ! Μου φαίνεται, ή αυτή η Σαμάνθα έχει τον γιο μου τυλιγμένο γύρω από το δάχτυλο της;

Κοίτα τα σκατούλια, τόσο μικρά σε ηλικία και σκέφτονται από τώρα τις αγάπες και τους έρωτες!

Παρόλα αυτά, δεν μπορώ παρά να ελευθερώσω ένα γελάκι στο θέαμα του ανυπόμονου γιου μου.

Κάπως έτσι κινητοποιείς ένα πεντάχρονο.

* * *

Σε όλο τον δρόμο είχα από μια μεριά τον Τζέικ να με ζαλίζει λέγοντας μου για την “περιπετειώδη σχέση” του με την Σαμάνθα, και από την άλλη τα δεκάδες αμάξια που κυκλοφορούσαν στον δρόμο, των οποίων οι οδηγοί είχαν μια... ιδιαίτερη σχέση με την κόρνα του τιμονιού καθώς ο ενοχλητικός της ήχος ακουγόταν στην μεγαλύτερη διάρκεια της μικρής μας διαδρομής.

Για αυτό λοιπόν, όταν πλέον φτάνουμε μια διασταύρωση μακριά από τον παιδότοπο, νιώθω κυριολεκτικά λες και είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος πάνω στον πλανήτη αυτή την στιγμή.

«Δώσε μου το χεράκι σου πριν περάσουμε τον δρόμο Τζέικ» του υπενθυμίζω βλέποντας πως από την ανυπομονησία του ήταν έτοιμος να περάσει τον δρόμο μόνος του, χωρίς καν να προσέξει τα αμάξια που έτρεχαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα.

«Ναι βρε μαμάκα, δεν το ξέχασα, θα στο έδινα» μου λέει γρήγορα και πιάνει το χέρι μου με το ελεύθερό του χέρι, καθώς με το άλλο κρατάει την σακούλα με το δώρο.

Μα τόση ανυπομονησία πια για αυτή την Σαμάνθα; Τι στο καλό;!

Με το που μπαίνουμε μέσα στον παιδότοπο, χάνεται σχεδόν αμέσως από το οπτικό μου πεδίο τρέχοντας ανυπόμονα προς τα διάφορα παιχνίδια που βρίσκονταν εκεί, αφού πρώτα δώσει το δώρο στην Σαμάνθα
-και την αγκαλιάσει θερμά φυσικά.

Εγώ από την άλλη, κάθομαι σε ένα από τα τραπέζια της καφετέριας που βρίσκεται μέσα στον παιδότοπο έτσι ώστε να προσέχω μην συμβεί τίποτα στον μικρό μου καρδιοκατακτητή.

Ευτυχώς ύστερα από το πολύ δέκα λεπτά, τα οποία μου φάνηκαν σαν αιώνας από την βαρεμάρα, εντοπίζω λίγα μέτρα μακριά την κολλητή μου φίλη Άλισον, η οποία είχε την καλοσύνη να έρθει να μου κάνει παρέα σήμερα.

«Γειά σου Μπελς» αναφωνεί και τραβάει την κενή καρέκλα που βρίσκεται απέναντι μου για να καθίσει.

«Γεια σου και σενα» λέω και της χαρίζω ένα αχνό χαμόγελο.

Η Άλισον είναι ένα από τα ελάχιστα άτομα που μου στάθηκαν -και με το παραπάνω- μετά από αυτό το συμβάν με τον πρώην σύζυγό μου.

Όλοι οι "φίλοι" μου με απαρνήθηκαν, γιατί άλλωστε να κάνουν παρέα με μια πόρνη; Μέχρι και η ίδια μου η μητέρα με έδιωξε όταν εμφανίστηκα στην εξώπορτα της ζητώντας την βοήθεια της.

Και στο κάτω κάτω τι της ζήτησα; Μια στέγη μέχρι να σταθώ και πάλι στα πόδια μου, ο κόσμος μου καταστράφηκε μέσα σε λίγες μόνο στιγμές, δεν είναι και εύκολο πράγμα αυτό.Είχα και ένα αγέννητο μωρό που έπρεπε να φροντίσω να μην του λείψει τίποτα.

Αλλά που να καταλάβει αυτή; Μετα τον θάνατο του μπαμπά μου, ήταν πολύ απασχολημένη με τον καινούργιο της συζυγο για να μου δώσει λίγη σημασία. Αλλά ακόμα και πριν πεθάνει, μόνο ο πατέρας μου ασχολιόταν μαζί μου. Η υποτιθέμενη μητέρα μου το μόνο που έκανε ήταν να με γεννήσει.

«Μπέλα με ακούς ή μιλάω στον τοίχο;» λέει κουνώντας τα χέρια της μπροστά μου για να μου τραβήξει την προσοχή.

Ω, μίλαγε τόση ώρα;

Τι απαίσια φίλη που είμαι! Εκείνη έρχεται εδώ για να μου κάνει παρέα και εγώ την γράφω στα παλιά μου τα παπούτσια;

Την κοιτάζω απολογητικά και εκείνη συνεχίζει:

«Αν το ότι είσαι αφηρημένη και τελείως στον κόσμο σου οφείλεται σε αυτό που νομίζω θα τσακωθούμε» μου λέει με πειρακτικό αλλά συνάμα ανήσυχο τόνο, έχοντας καταλάβει τι σκεφτόμουν.

«Αυτοί χάνουν γλυκιά μου, δεν αξίζουν ούτε μια στάλα από την προσοχή σου, μην τους σκεφτεσαι. Έχεις εμάς που δεν πρόκειται να σε παρατήσουμε» μου λέει γλυκά πιάνοντας το χέρι μου πάνω από το τραπέζι και σφίγγοντας το απαλά.

Με ξέρει τόσο καλά, ώρες ώρες είναι λες και βρίσκεται μέσα στο μυαλό μου! Ίσως να είναι και η μόνη που ξέρει τα πάντα για μένα, την εμπιστεύομαι όσο κανέναν άλλον.

Αναστενάζω ενοχικά πριν μιλήσω: «Συγγνώμη που δεν σε άκουγα φιλενάδα. Απλά, ξέρεις, μου είναι ακόμα δύσκολο μετά από τόσα χρόνια να συνειδητοποιήσω όλα όσα μου έχουν συμβεί» στραβοκαταπίνω.

«Και ο Τζέικ μου.. Δεν φταίει σε τίποτα για να τα τραβάει όλα αυτά. Δεν έχει ούτε πατέρα, ούτε γιαγιά και παππού. Μόνο εμένα. Το ξέρω πως του είναι δύσκολο να ακούει όλους τους συμμαθητές του να μιλάνε για τις οικογένειες τους και εκείνος να μην έχει νιώσει ποτέ την στοργή ενός πατέρα. Προσπαθώ να καλύψω αυτό το κενό, μα...» δεν βρίσκω δύναμη να τελειώσω την πρόταση μου.

«Μπελς..» λέει και από τον τόνο της καταλαβαίνω πως φοβάται ότι αυτό που θα πει θα με αναστατώσει.

«Μ-μήπως θα έπρεπε, ξέρεις, να επικοινωνήσεις μαζί του; Ο Τζέικ είναι γιος του και πρέπει να το γνωρίζει. Δεν ήθελα να στο πω γιατί ήξερα πως θα νιώσεις αλλά... Ο Τζέικ μου ζητάει να του πω πράγματα για τον πατέρα του. Στεναχωριέται επειδή νομίζει πως αυτός έκανε κάτι λάθος και ο μπαμπάς του δεν τον θελει» μου λέει και βουρκώνω.

Το μικρό μου αγοράκι! Πως δεν το είχα καταλάβει νωρίτερα; Φυσικά είχα τις υποψίες μου, μα, ποτέ δεν φαντάστηκα ότι κάτι τέτοιο όντως θα ίσχυε. Ακόμα και τωρα, που το άκουσα με τα ίδια μου τα αυτιά, δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι δεν είχα πάρει είδηση πως το μωράκι μου τόσο καιρό νιώθει πως φταίει για όλο αυτό.

«Δεν με πίστεψε όταν του είπα πως είμαι αθώα. Πίστεψε αυτό που είδε αντί για την γυναίκα του, με έδιωξε χωρίς δεύτερη σκέψη. Χωρίς να με αφήσει να του εξηγήσω. Έχει περάσει τόσος καιρός, έχει προχωρήσει και με έχει ξεχάσει. Δεν έχει νόημα» λέω σιγανά ενώ σκουπίζω τα δάκρυα μου.

«Έλα Μπέλς, μην κλαίς, δεν αξίζει» μου χαμογελάει ενθαρρυντικά και με αγκαλιάζει.

Τι θα έκανα χωρίς τα ενθαρρυντικά της λόγια;! Και γενικώς, χωρίς αυτήν;!

«Θα μετανιώνω για όλη μου τη ζωή για τα λάθη που έχω κάνει» λέω και αναφέρομαι στον Φίλιπ και την υπερβολική αγάπη που του έδειξα.

«Αυτος ο άνθρωπος μου έχει προξενήσει τόσο πόνο που πραγματικά οι χαρούμενες μας στιγμές δεν πιάνουν μία μπροστά του. Αλλά δεν θα άλλαζα τίποτα. Γιατί πλέον δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς το φως μου, τον Τζέικ μου. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να προχωρήσω, να φτιάξω την ζωή μου και ποιος ξέρει, ίσως στο μέλλον αποκτήσει και ο Τζέικ έναν πατέρα που θα τον αγαπάει όσο και εγω» λέω ενώ τα δάκρυα έχουν πλέον σταματήσει και το μόνο συναίσθημα που κυριαρχεί είναι μίσος για τον άνθρωπο που με την απουσία του καταστρέφει την ζωή του παιδιού μου.

«Ετσι να σκέφτεσαι βρε αγάπη μου. Είναι πια καιρός να τα αφήσεις όλα αυτά πίσω σου και να κάνεις μια νέα αρχή» αχ και να 'ταν τόσο εύκολο όσο ακούγεται φιλενάδα.

Και τι δεν θα έδινα να τον ξεχνούσα μια και καλή, να μην επηρεάζει ακόμα και τώρα την ψυχολογική μου κατάσταση.

Εδώ και αρκετή ώρα η συζήτηση μας αφορά αυτό το συγκεκριμένο θέμα που τόσο καιρό ευθύνεται για την δυστυχία μου. Ακόμα βαθιά μέσα μου δεν μπορώ να αποδεχτώ όλα όσα μου συνέβησαν τότε, αλλά το ξέρω καλύτερα από τον καθένα πως είναι πλέον ανούσιο να συζητάμε για κάτι το οποίο έχει λήξει εδώ και πέντε χρόνια.

Για ποιον λόγο να χαλάμε την διάθεση μας για το τίποτα;

Ή, για να είναι πιο ακριβής, για ποιον λόγο να χαλάω την διάθεση της καλύτερης μου φίλης; Το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να της φορτώσω την δικιά μου στεναχώρια.

«Νομίζω πώς αρκετά ασχοληθήκαμε με τα δικά μου αιώνια προβλήματα, ας μιλήσουμε για κάτι άλλο!» λέω και νεύει με κατανόηση.

Ο λόγος δεν είναι ότι δεν θέλω να μιλήσω για αυτό, άλλωστε σε ποιον θα τα πω αν όχι στην Άλισον;! Απλά δεν θέλω να στεναχωριέται και αυτή μαζί μου, και είμαι σίγουρη πως αυτό κάνει κάθε φορά που η κουβέντα μας αφορά αυτό το θέμα!

Μου το είχε πει άλλωστε, αν μπορούσε θα έκανε το οτιδήποτε για να με απαλλάξει από όλο αυτό τον ψυχολογικό πόνο, ακόμα και αν αυτό σήμαινε ότι θα χρειαζόταν να τον υποστεί η ίδια. Και πιστεύω κάθε της λέξη.

«Ο Λίαμ τι κάνει; Πώς και δεν ήρθε μαζί σου;» αλλάζω με επιτυχία το θέμα και αναφέρομαι στον σύζυγό της, τον δεύτερο πλέον άνθρωπο που εμπιστεύομαι πιο πολύ μετά την Άλισον.

Αυτή η οικογένεια είναι πραγματικά ένας και ένας, σημαίνουν τα πάντα για εμένα! Δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς την στήριξη και την αγάπη τους.

Τα μάτια της φωτίζουν με το που ακούν το όνομα του. «Έχει πάει την Λίζι να δει την γιαγιά της. Τόσο καιρό μας έχει πάρει τα αυτιά με το πόσο θέλει να την δει και σήμερα ήταν ευκαιρία!»

Ω, ώστε για αυτό δεν ήρθε. Έπρεπε να το είχα φανταστεί καθώς η Άλισον δεν ξεκολλάει από τον Λίαμ και την κορούλα τους.

Η Λίζι είναι στην ηλικία του Τζέικ, δύο μήνες μικρότερη. Είναι το πιο γλυκό πλασματάκι που έχω γνωρίσει. Αν και μόλις πέντε χρόνων, είναι τόσο ώριμη και ήσυχη, ποτέ δεν προκαλεί προβλήματα. Πώς να μην την αγαπήσει κανείς;

Εκείνη και ο Τζέικ δεν κάνουν και την καλύτερη παρέα. Γι'αυτό φυσικά φταίει ο Τζέικ που βρίσκει σπαστικό το ότι η Λίζι τον παίρνει συνεχώς από πίσω για να κάνουν παρέα -εγώ το βρίσκω αξιαγάπητο.

«Α ώστε έτσι εξηγείται που δεν είστε μαζί! Συγγνώμη φιλενάδα αν ήθελες να πας και σε εμπόδισα, δεν το ήξερα» λέω απολογητικά.

Δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να την εμποδίσω από το να βγαίνει με την οικογένειά της.

Άλλωστε, και εγώ φαντάζομαι πως θα ήμουν αυτοκόλλητη με τον Φίλιπ -αν βέβαια βρισκόταν εδώ. Κάτι που δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ.

Οι δρόμοι μας έχουν χωρίσει καιρό τώρα. Απορώ γιατί ακόμα απασχολώ το μυαλό μου με τέτοιες βλακείες!

«Μην λες βλακείες! Είσαι κολλητή μου, φυσικά και ήθελα να βγω μαζί σου. Με τον Λίαμ και την Λίζι είμαστε μαζί κάθε μέρα, νομίζω δικαιούμαι ένα διάλειμμα» αστειεύεται.

«Τι λες να βγούμε το βραδάκι;» αναφωνεί ξαφνικά, «Έχουμε καιρό και μου έχουν λείψει οι βραδυνές μας έξοδοι!»

Το σκέφτομαι λίγο. Τι έλεγα πριν περί κάνοντας μια νέα αρχή; Νομίζω είναι καιρός να το εφαρμόσω. Είμαι σίγουρη ότι δεν θα πειράξει την Κλαιρ -την νταντά του Τζέικ- να τον προσέξει για το βράδυ.

Δεν πιστεύω να την πειράξει καθώς το σπίτι είναι σχετικά ευρύχωρο και ο ξενώνας παραπάνω από φιλόξενος.

Έχω δουλέψει πυρετωδώς τα τελευταία χρόνια για να αποκτήσω αυτές τις λίγες ανέσεις για εμένα και τον γιο μου, αλλά τα κατάφερα.

«Τώρα που το λες, και μένα σαν να μου έχουν λείψει οι βραδυνές μας εξορμήσεις» χαμογελάω πονηρά.

«Περίμενε να πάρω την Κλαίρ να δω αν μπορεί να προσέξει τον Τζέικ και θα σου πω» λέω ενώ παράλληλα ψάχνω στην τσάντα μου για το κινητό μου.

Ύστερα από την σύντομη κουβέντα μου με την Κλαιρ, κανονίσαμε σε δύο ωρίτσες περίπου να έρθει από το σπίτι για να μπορέσω εγώ να φύγω με την Άλισον.

Αρχίσαμε να μαζεύουμε τα πράγματά μας και αφού χαιρέτησα την Άλισον, που έφευγε για να προλάβει όπως λέει να ετοιμαστεί, πήγα προς το μέρος των παιδιών για να πάρω τον Τζέικ να φύγουμε.

Είχε αρχίσει να νυχτώνει και τα περισσότερα παιδιά είχαν ήδη φύγει ούτως ή άλλως οπότε ελπίζω ότι θα γλυτώσω από την γκρίνια του.

«Πήγαινε να χαιρετήσεις τους φίλους σου για να φύγουμε μωρό μου» του λέω γλυκά και του φοράω το μπουφανάκι του.

Κατσουφιάζει στιγμιαία, μα ύστερα νεύει και πηγαίνει στους φίλους του.

Αφού τους χαιρετάει όλους και δίνει μια μεγάλη αγκαλιά στην Σαμάνθα τον παίρνω από το χεράκι και κατευθυνόμαστε προς το σπίτι.

***

Γεια σας! Αυτή είναι η πρώτη φορά που προσπαθώ να γράψω μια ιστορία για αυτό θα σας παρακαλούσα να είστε επιεικής!
Ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιο και να συνεχίσετε να διαβάζετε την ιστορία!