This story has been Completed on Patreon/Facebook group! Message Rej Martinez on Facebook to join. Thank you!

Chapter 20

Husband

"You left us! And came back just now. And wants to leave again..." Dahlia cried.

She was crying and angry at me. Kahit na umiiyak siya ay kita ko pa rin ang galit niya sa akin. I can see and feel it that it hurts so much. My heart feels like it would break from the pain...

Umiling ako. "No, Dahlia. I did not leave you... I was... Kiel..." Hindi ko na maayos ang mga salita ko at umiiyak na rin ako sa harap ng anak ko.

Mariin akong pumikit sa pagdama ng sakit. Gusto kong aluin ang anak ko. I want her to stop crying. Pero hindi ko nga rin ito magawa sa sarili ko na matigil din ang pag-iyak ko.

Hanggang sa tanging pag-iling na lang sa anak ko ang nagawa ko. At ang galit ko kay Kiel na nagpahinga lang ay napukaw muli. Nangyayari lang naman ito ngayon nang dahil sa kaniya. Siya ang dahilan kung bakit nagkakaganito kami ngayon. Siya ang sumira sa pamilya namin...

"Dahlia, listen, anak, please... I will never leave you ever again." Hinawakan ko ang mga kamay niya. We were on her bed at nagpumilit talaga akong sundan siya at pumasok ako rito sa kwarto niya para makapag-usap pa rin kami. "Kaya nga kita dadalhin at isasama sa akin—"

"No! I don't want to!" She shouted at binawi niya ang kamay niya sa hawak ko.

Napapanghinaan ako ng loob pero lalaban ako para sa anak ko. I bit my lip as tears continued to fall down my cheeks from my eyes. "Hindi mo ba mahal si Mommy, anak..."

Nagkatinginan kaming dalawa na mag-ina. Natigilan din si Dahlia at nanatili lang ang tingin sa akin nang ilang sandali. Hindi agad siya nakapagsalita. I took that opportunity. At kinuha kong muli ang mga kamay niya para mahawakan. "Mahal na mahal kita, anak. Ikaw ang buhay ko. Walang araw na hindi kita naiisip noon kahit wala ako sa tabi mo. Natakot lang ako noon, anak..." Takot ako kay Kiel. "Pero hindi ibig sabihin na wala ako ay iniwan kita... Sobrang sakit para sa akin na hindi kita nakasama nang matagal, Dahlia..." I cried a little louder this time. Hindi ko na talaga kinakaya ang sakit sa puso ko sa nangyayari sa amin ng anak ko.

"Kaya, anak, sumama ka na sa akin, please." I pleaded her. "Sumama ka na kay Mommy, anak. Hindi naman kita papabayaan. Mahal na mahal kita, kaya sana ay hayaan mo rin naman ako na makasama ka..." I cried.

Umiiyak din si Dahlia pero umiiling pa rin siya. And it just hurt me more. Lalo akong napanghinaan. Dahil pakiramdam ko ay hindi ko na talaga makukuha ang anak ko... And I also blame myself for taking a long time to come back for her.

"I don't want to leave Daddy... He'll be alone and sad... I won't come with you. I won't leave Daddy..." paulit-ulit niya itong sinasabi habang umiiyak.

I know that her bond to Kiel is deeper than what we just have now... Si Kiel ang matagal na niyang nakasama. Kaya mas malapit ang loob niya sa ama niya. Pero paano naman ako... I'm also her parent. I am her mother. And I just want to be with her, too. I want her to be with me...

"Why do you have to go? Why don't you just stay here with me and Daddy? Are you leaving because you'll be with Tito Kai..."

Maagap akong umiling sa anak ko. "Hindi, anak. Magkaibigan lang si Mommy at Tito Kai..."

"Then why can't you be together with Daddy? Do you hate him?" My daughter sobbed.

Umawang ang labi ko at natigilan ako sa tanong ng anak ko.

If I'll tell her now that I hate Kiel, her own father would she understand? How can I tell my daughter that I loathe her dad? The father that she's loved and adored all this time...

I don't want to hurt my daughter's feelings...

This is so complicated...

Tanging pag-iling na lang muli ang nagawa ko.

"Why do you want to leave Daddy..."

"Don't you love him? Doesn't husband and wife love each other... People get married and become husband and wife because they're in love..." Dahlia continued to cry but she still speak her mind...

Napatingin ako sa anak kong umiiyak. My heart hurts seeing she's crying just right in front of me eyes and by the words she says to me...

"Why did you marry..." She started hiccuping.

Nag-aalala na rin ako dahil kanina pa siya umiiyak at hindi ko man lang mapatahan...

"Dahlia..." I was about to touch her when we both heard Kiel arrived.

"What... What's happening here... Dahlia," Agad na nilapitan ni Kiel ang anak namin at kinuha ito mula sa kama kung saan ito nakaupo kanina.

Dahlia hugged her father's neck after Kiel carried her up in his arms. Tumayo na rin ako mula sa kama at nagkatinginan din kami ni Kiel. His eyes were questioning me. Probably of why Dahlia was crying and what's happening...

Tumahan din si Dahlia kalaunan dahil nand'yan na si Kiel at nakatulog. Habang hinintay ko naman si Kiel na matapos sa pag-asikaso kay Dahlia. At tumayo ako nang makita ko siyang lumabas na ng kwarto ni Dahlia. Agad din kaming nagkatinginan.

"Kumusta si Dahlia?"

"She fell asleep."

Saglit kaming natahimik pagkatapos.

"What happened?"

Nag-angat ako ng tingin sa kaniya. "I told her na isasama ko na siya pagbalik ko ng Chicago..."

Nagkatinginan kami ni Kiel. Pagkatapos ay tumango-tango siya. "We'll talk to her. The two of us. I'm sorry, Ada."

Nanatili ang tingin ko sa kaniya. Kumalma lang ako kanina dahil mas inisip ko ang anak ko. Pero ngayon ay ramdam ko na ang kagustuhan kong komprontahin siya. At hahayaan ko ang sarili ko na isiping kasalanan niya ang lahat. Na kung hindi dahil sa kaniya at sa ginawa niya noon ay hindi naman mangyayari sa amin ni Dahlia ito ngayon. Hindi maaapektuhan si Dahlia nang ganito kung hindi rin dahil sa kaniya. So it's all his fault... I will blame it all on him...