Dzisiejsza noc jest taka sama jak każda poprzednia. Około drugiej w nocy zbiera mi się na wymioty i muszę biec, żeby zdąży. Czy powinnam postawić miskę przy łóżku? To wydaje się zbyt obrzydliwe. Zazwyczaj potem ledwo jestem w stanie wrócić do łóżka, a gdybym w ogóle nie musiała z niego wyjść..

Jednak gdy zazwyczaj radzę sobie sama z moimi włosami, dzisiaj inna silna ręka ściska je i ochrania przed nieprzyjemnymi substancjami. Wolną ręką znowu odkręca wodę i stawia przy toalecie szklankę wody. A wtedy jego dłoń osuwa się na moje plecy, co sprawia, że podskakuję, ale on zdaje się tego nie zauważać i dalek głaszcze je w kolistych ruchach. Musiałam spać jak wrócił. Mimo, źe rozpakował swoje rzeczy, nie sypiał tu codziennie i dalej zdarzało mu się wracać pijanym. Niewiele zmieniło się po naszej rozmowie.

Gdy opróżniam szklankę do zera, zadaje pytanie.

– To tak co noc?

Jestem w tej chwili w stanie tylko kiwnąć głową. Jego dłoń dalej delikatnie masuje moje plecy,

– Mogę poczuć twój kręgosłup, Brenda. Musisz więcej jeść. Zdecydowaliśmy się na to i nie chcemy, żeby coś się stało, zgadza się? Chcemy zdrowego dziecka..

Nie jestem w stanie w tej chwili mówić. Dopiero rzygałam, a on po prostu gada i gada. Na ślepo wyciągam rękę i zasłaniam mu usta. Nie reaguje złością, wręcz znowu mnie zaskakuje, gdy podnosi mnie z podłogi i zanosi do mojej sypialni.

– Brenda...

– Spać, chcę tylko spać.

Luke znika z mojej sypialni, a ja odpływam, gdy tylko słyszę zamknięcie drzwi.

Rano znowu przeżywam swoją przygodę z toaletą. Chyba zostanie moją najlepszą przyjaciółką. Może powinnam nadać jej imię. Jestem wykończona, muszę odpuścić sobie dzisiaj szkołę. No dobra, nie muszę, ale powinien być jakiś przywilej z tej ciąży, prawda? Mama mówi, że nie powinnam opuszczać ani dnia, bo przyda mi się to później, gdy będę wielka jak piłka, ale w tej chwili ten argument do mnie nie przemawia.

Jestem zaskoczona, że gdy schodzę na dół, dostrzegam go w kuchni. Nigdy nie widziałam, żeby cokolwiek tutaj przygotowywał.

– Cześć – mogę dostrzec na jego twarzy cień uśmiechu – Zjesz ze mną śniadanie?

Pamiętam, co wczoraj mówił o moim kręgosłupie.

– Jeśli zacznę wyglądać jakby coś śmierdziało, to wiedz, że to nie twoja wina.

Wtedy uśmiecha się szeroko.

– Będziemy próbować.

Siadam na stołku, przed wyspą, gdzie on coś kroi.

– Co ty na to, żebyśmy codziennie jedli razem śniadanie? Do tej pory jadłem po drodze albo..

Z nią?

Nie pytam.

On nie wie, że o niej wiem.

– Wiesz, że nie musisz tego robić – zapewniam go.

– Brenda, będę spokojniejszy przez cały dzień, jeśli będę miał świadomość, że wiem, że zjadłaś pełno wartościowe śniadanie. Kupiłem jeszcze jedną książkę z ulubionymi potrawami podczas ciąży jakieś aktorki czy coś..

Niemal brzmi normalnie. Stara się, co mnie zaskakuje, a nie chcę go odpychać, bo mimo wszystko o wiele lepiej zobaczyć go rano niż nie.

– Kucharz ze mnie marny, ale kto nie próbuje...

– Ten nie zachodzi w ciąże.

Luke patrzy na mnie jakbym oszalała.

– To taka anegdotka tak? Zajrzeliśmy do szafy i spróbowaliśmy wyjąć z niej coś wartościowego....

– I powstał bobas!

– Bobas kojarzy mi się z opakowaniem pieluch.

– Czym karmić dziecko, żeby jego pieluchy były pachnące? Czy to możliwe? Jak myślisz?

Wybucham śmiechem na te głupotę.

– O Boże, jesteśmy głupcami.

– Dopiero teraz to wiesz? Seks bez prezerwatywy..

– Należą nam się za to śmierdzące pieluchy.

– Myślisz, że każdy powinien taką powąchać albo zmienić, żeby mu się odechciało zapominać o lateksie?

– Chyba przekonamy się za jakiś czas.

– Moglibyśmy kupić kalendarz i odliczać..

Unoszę głowę, żeby spojrzeć mu w oczy. Nie wiem, co spodziewałam się tam zobaczyć, ale na pewno nie uśmiech, który sięga aż jego oczu.

– Naprawdę byś tego chciał?

– Nie chcesz wziąć do rąk tego maluszka?

Kręcę głową.

Naprawdę to robię.

Szybko moja reakcja wywołuje też łzy.

– Przepraszam, po prostu się boję. Czy możemy się na razie skupić na tej chwili? Na tym momencie, na tym śniadaniu.

– Prawdopodobnie tak będzie lepiej.

– Ten kalendarz brzmi przerażająco, Luke.

– Dobra, nie rozmawiajmy już o tym – jego uśmiech znika – Jajka? – postawia mi pod nos dwa – Jak myślisz? Będą w porządku?

– Sprawdźmy.

Przygląda mi się jak rozbijam skorupkę i jak wkładam kawałek do ust. Podstawia mi nawet pod nos herbatę i tost, który mogę sobie wysmarować czymkolwiek zechcę. To największe śniadanie jakie zjadłam od dawna. On także je i pije, ale już mnie nie zagaduje. Po wszystkim wstaje i wrzuca rzeczy do zmywarki.

– Odwieźć cię do szkoły?

– Chyba zostanę w domu i poleniuchuję na kanapie. Jestem wyjątkowo zmęczona.

– Okej, trochę ci zazdroszczę.

Nigdy nie pytam, o której będzie, ani czy coś chce zjeść po powrocie, nie pytam go o nic. Nie wiem czy chcę zapytać, a potem czekać na niego jak głupia. Jest dla mnie przyjazny, ale to wszystko, co dostaję. Nie wiem jak się odwdzięczyć, żeby go nie wystarczyć.

To śniadanie w końcowym efekcie wychodzi niezręcznie. On stoi i przygląda mi się gdy siadam w piżamie na kanapie. Kieruje się do wyjścia, ale robi to wolno. Nie proponuję mu, żeby został, bo to nieodpowiednie. On także nic już nie mówi, a po chwili drzwi się za nim zamykają.

Nikt nigdy nie zrobił mi śniadania.

Cóż, z nikim nie byłam też w ciąży.

Cały czas mnie zaskakuje.