Constantine wciąż targany torsjami, pochylał się nad kratką ściekową umieszczoną w kącie celi. Siedzący obok niego staruszek zaskakująco dobrze znosił odgłosy, zapachy i złoty deszcz, który na nich spłynął. Jedynie co i rusz pochrząkiwał. Żołądek miał ze stali niczym zapalony weteran w tak skrajnych sytuacjach.

– Już dobrze. – Poklepał żołnierza po ramieniu.

– Jakie dobrze? Ci ludzie znęcają się nad nami – mruknął z cierpiętniczą miną i otarł usta, starając się powstrzymać wymioty. Przełyk palił go żywym ogniem, a od ciągłego napinania mięśni, rana na brzuchu dawała się we znaki. Nie zdziwiłby się, jeśli szwy pękły.

– To nasza pokuta. Kara za grzechy, abyśmy nauczyli się czy... czy zrozumieli czystość – starał się wytłumaczyć, co się działo wokół, choć sam nie wiedział, jakich słów użyć. – Jak to mówi kapłan na kazaniach. Upokorzenia pogłębiają naukę, czy jakoś tak. – Wzruszył ramionami, jakby wcale nie wierzył w wypowiedziane słowa, a jednak je powtarzał po swoim przewodniku. Tędy prowadzi droga ku zbawieniu! – słyszał słowa Larkina, ale on, Erc, widział inną drogę, własną, pełną w słodkie grzeszki, z którymi walczył, ale wiedział, że prędzej czy później nim ulegnie. Był jedynie zwykłym, uniżonym diabłu i pokusom człowiekiem.

– Upokorzenia jedynie zacietrzewiają do ukręcenia tym ludziom łbów! – jęknął żołnierz i wzdrygnął się na samo wspomnienie kutasika wśród ciemnych kędziorków i posmaku na języku. Żołądek znowu zafalował niczym beczka wrzucona na fale. Zakrztusił się i na nowo zaczął wypluwać soki trawienne, aż tryskały na boki, rozlewając się po kratce i drewnianych deskach.

– Może i masz rację. – Pokręcił głową niezdecydowany, niepewny i nieufny swojemu bogu. – Mnie jeszcze żadne upokorzenie nie odjęło butelki od ust. Może dlatego, że nie wierzę w czystość swojej duszy? Może nie wierzę, że powinien pójść za moją żoną?

– Nigdy nie spojrzałem na tę kwestię z tej strony – mruknął Constantine, opierając rozpalone czoło o zimną ścianę celi. Myśli z zawrotną prędkością gnały w jego głowie, niczym rozwścieczone stado dzikich koni. Parskały i gryzły, a swoimi kopytami kopały i ryły ziemię jego spokoju, tworząc pobojowisko. Pod powiekami malował się obraz nie tylko wschodu, jego pragnienia od dawna, a inne twarze i cele. One pustoszyły harmonię w jego głowie, niwecząc wszelkie plany.

– Nie rozumiem.

– Nigdy nie myślałem o grzechach, o czynieniu zła. – Spojrzał na staruszka i wydawało mu się, że ujrzał w nim samego siebie. Zmęczonego życiem, samotnego i pełnego smutku mężczyznę, który w swojej podświadomości wiedział, że błądzi, ale nie zawracał z obranej ścieżki. Wpadł w ruchome piaski, witki bluszczu zaczęły go obrastać, a on szarpał się, nie zdając sobie sprawy, że zaczyna się topić, a dzikie ramiona ciaśniej oplatają się wokół jego ciała i ciągnął go w dół.

Nie widział innej drogi, a może po prostu nie chciał.

– Jak to nie myślałeś? Tam! – wskazał do góry, gdzie kilka chwil wcześniej stali. – Wyznałeś swoje grzechy, a to pierwszy krok ku zbawieniu.

– Możesz uznać mnie za głupca.

– Za odważnego głupca – odparł Erc i poklepał Constantine po stopie, posyłając mu ciepły uśmiech pomarszczonej twarzy.

– Nie ważne czy odważny, ale czy dostanie się tam, gdzie jego rodzina – mruknął w zamyśleniu nad własnym życiem, nad pomyłkami, kłamstwami i cierpieniem, które zostawił za sobą.

– A jak myślisz, gdzie znajduje się twoja rodzina?

– Czy w twojej religii dzieci zabierane są w płomienie wiecznej reinkarnacji?

– Masz na myśli coś w rodzaju piekła?

Constantine kiwnął głową, w myślach klnąc na czym świat stworzono. Nie mógł znieść myśli, że Willow mogłaby znaleźć się gdzie indziej, niż tak zwane niebo.

– Dzieci są czyste. Nieważne, jak głośno się kłócą czy jak mocno szkodzą. Ich dusze są czyste. Tego nie można im zabrać.

– A co się stanie ze mną? Grzesznikiem?

– To tylko wie Nightrolea i Larkin. – Pokręcił głową, sam nie dowierzając własnym słowom. – Nie rozumiem, jak zwykły człowiek... – W zamyśleniu potarł zarośniętą brodę. – Nie zrozum mnie źle. Znam młodego Larkina odkąd kradł jabłka z mojego sadu i rzucał zgniłymi pomidorami w okna starej Pepeluny. Teraz to kapłan, pewien... – Machnął ręką i wzniósł swoje jasne oczy ku zakratowanemu niebu. – Rozmawia z bogiem. – Zachichotał na samą myśl, jak to mogło wyglądać, kiedy to mężczyzna stał między nimi i pocierał czoło, jakby dostał bólu głowy, po czym znał odpowiedź od samego boga. – Nie rozumiem.

– Nie wszystko da się zrozumieć. Świat jest stworzony na tajemnicach i tak zostanie długo po naszej śmierci, jak nie po wieczność.

– Zapewne – pokiwał głową ze zrozumieniem. – Twój żołądek się uspokoił.

– Na razie.

Hołota rozeszła się, znudzona znęcaniem się nad grzesznikami, zostawiając po sobie zapach uryny i zgniłych warzyw, które ubarwiły podłogę celi.

Constantine spojrzał do góry, ale nikt tam już nie stał. Niebo ciemniało, zwiastując nadchodzącą noc. Dwójka sokołów pikowała w górze, a ich skrzek było słychać z daleka. Ten widok przywiódł myśl o Fredzie. Samotnym młodzieńcu, który zostawił rodzinę i wszystko, co znał, aby odnaleźć swoje przeznaczenie. Czy on także grzeszył przeciwko swoim bogom, ponieważ zapragnął czegoś innego?

Przeznaczenie, grzechy, śmierć.

Życie stawiało przed nimi zbyt wiele wyzwań, zbyt wiele niewiadomych i pokus. Zbyt wiele, aby taki mały i skundlony człowiek, jak Erc czy Constantine byli w stanie to unieść na swoich chudych ramionach. Te słowa. Mały i skundlony przypomniały żołnierzowi o zjawie. Nie widział jej od wielu dni, od pamiętnej, choć mglistej nocy z Morganą we wsi Sheepy Wench. Zostawiła go w spokoju? Uznała, że nie warto zawracać mu głowy, że jest zbyt uparty, aby zawrócić? A może przestał ją widzieć, ponieważ ozdrowiał? Może Torro miał rację i życie po śmierci nie istniało, a zjawa stanowiła wymysł jego chorej głowy?

– O czym myślisz, żołnierzu?

– Constantine – przedstawił się i podał staruszkowi dłoń. Ten ją uścisnął i odparł:

– Erc. Miło mi.

– Myślę o moim plugawym życiu i niejasnym przeznaczeniu.

– Nie warto myśleć o tym, czego nie można zmienić.

– A jednak obydwoje płacimy za nasze grzechy, aby odciążyć naszą duszę i w czasie naszej śmierci, odpłynąć do chmur – zauważył z odrobiną kpiny, powstałej w wyniku zmęczenia i powoli sączącej się od serca goryczy.

– Tyś się wyrwał, Constantinie, z wyznaniem grzechów, ja tylko chciałem pędzić bimber.

– Najlepszy, jaki przyszło mi posmakować! – Nagły głos, zwrócił na siebie uwagę grzeszników. Podnieśli wzrok do góry, skąd uśmiechał się do nich Torro. Połowę twarzy zasłaniały bandaże, odznaczające się bielą od zaczerwienionej skóry przez płynący w żyłach alkohol. – A teraz pozwólcie, że... – Napiął mięśnie, aby podnieść klapę, ale ta jedynie zazgrzytała, nie ruszając się z miejsca. – Nie wierzę. Zamknęli was na klucz. – Uderzył palcami o kłódkę i rozejrzał się wokół, czy aby przypadkiem nikt nie czyha, aby i jego wepchnąć do śmierdzącego szczynami dołu. – Z pewnością klucz ma ten pokręcony kapłanek. Zaraz wrócę, nigdzie się nie ruszajcie. – I zniknął z chichotem na ustach.

Harrelson grabił i zabijał różnego pokroju ludzi, aby tylko mieć, za co przeżyć kolejne dni, a więc wyjął miecz zza pasa i bez pardonu wszedł do środka zimnej, zbudowanej na wzór trójkąta budowli. Od wejścia ujrzał setki jaśniejących kryształów w najróżniejszych kolorach i kształtach. Rozwieszone na tasiemkach tańczyły na wietrze, uderzając jedna o drugą, tworząc swego rodzaju melodię. Na ścianach tkwiły obrazy przedstawiające postać w czerni o nieprzeniknionej, bladej, tak przeciętnej twarzy, że nie sposób było ją zapamiętać. Wszystkie pary ciemnych oczu zdawały się patrzeć wprost na przybysza. Ten w poczuciu niepokoju mocniej zacisnął palce na rękojeści broni i czujny niczym dziki kot, ruszył do przodu, kroki stawiając niespiesznie i niemal bezszelestnie.

Z głębi pomieszczenia wydobył się śmiech. Gardłowy, głośny. Po nim stłumione słowa. Torro ruszył w kierunku głosów, gdzie nieco uchylone drzwi rzucały łunę światła na wyłożoną grubym dywanem podłogę świątyni.

W komnacie siedział Larkin z dziewczyną na swoich kolanach. Ta zdawała się płakać, a jej piegowatą twarz pokrywały rumieńce.

– Zapłata za grzechy – rzekł ochrypłym od podniecenia głosem kapłan, na co Ib, córka Erca, która wyznała grzechy ojca, cicho zaszlochała. – Nie bój się dziecko. Nightrolea wybaczy twojemu ojcu grzechy i kiedyś będzie mógł spotkać się z twoją matką, ale ty... – Położył dłoń na chudym policzku wiernej i szepnął: – Musisz okazać skruchę. – Zepchnął ją na kolana i podniósł do góry czerwoną koszulę, po czym zaczął szarpać się z pantalonami.

W tym momencie Torro wpadł do środka, nim Ib zdołała pochylić swoją załzawioną twarz i zapłacić za grzechy ojca.

– Zostaw ją obrzydliwcze!

Dziewczyna z wrzaskiem poderwała się do góry, w momencie, gdy Larkin złapał za stojący na stole dzban i zamachnął się na intruza. Torro rozbawił ten widok. Bez problemów mimo poparzeń i bólu, ominął lecący w jego kierunku przedmiot, który rozbił się gdzieś za jego plecami, i przerzucił miecz do rannej ręki, kiedy to drugą zadał potężny cios z pięści, aż mężczyzna runął na ziemię.

– Kiepskie nawet, jak na rozgrzewkę. – Poruszył palcami, czując przyjemne mrowienie rozchodzącej się po ciele adrenaliny. – Wszystko w porządku? – Kiedy zwrócił się ku zalewającej się łzami dziewczynie, ta dziko wrzasnęła i wypadła przez drzwi, znikając wśród refleksów rzucanych przez kryształy. – Wariatka, jak wszyscy. – Torro wzruszył ramionami i na nowo spojrzał na Larkina. Ten stękał z bólu, trzymając dłonie na pulsującym bólem policzku. – Gdzie masz klucz do celi na zewnątrz? Muszę wydostać stamtąd mojego głupiego przyjaciela.

Larkin spojrzał na intruza ze złością i rzekł:

– Bóg Nightrolea ukarze cię za zniewagę tego świętego miejsca oraz krzywdy na jego kapłanie!

– Może twój bóg, ale mój wynagrodzi mnie za uratowanie tej dziewczyny. Klucze? – Machnął mieczem, na co Larkin odsunął się bliżej ściany i wskazał na komodę.

Torro podszedł tam, otworzył niewielką skrzynię i wyjął pęk kluczy. Wrócił do kapłana.

– Który? – Metal zaszczękał w jego dłoniach, kiedy nim pomachał.

Kapłan służalczo wskazał ten właściwy, nieufnie zerkając na znajdujące się niebezpiecznie blisko jego twarzy ostrze. Lśniło w świetle osadzonych na metalowych kandelabrach kryształów. Zdawało się szeptać obietnicę nadchodzących potoku krwi i niewyobrażalnego bólu.

– A teraz pozwól, panie, że wypuszczę mojego grzesznego przyjaciela, który odpokutuje ze mną swoje niecne występki. – Uśmiechnął się dumny ze swoich wdzięcznych słów i wyszedł bez pożegnania, zostawiając przerażonego kapłana bez zaspokojonych żądz przez młodą dziewczynę. Zbyt młodą, jak na gusta Torra.

Niemal tanecznym krokiem wyszedł przed świątynię, czując pulsującą w żyłach pewność siebie. Mina mu nie zrzedła, gdy ujrzał kilkoro gapiów zebranych przed tarasem. Z pewnością zbiegli się na dźwięk wrzasku. W końcu ludzie byli, jak muchy. Ciągnęło ich do dramatów, to znaczy śmierci.

Pomachał do nich ręką i posłał najszerszy uśmiech, na jaki było go stać z oparzeniami, po czym jak gdyby nigdy nic podszedł do klapy w podłodze i ukucnął.

– Przyszedłem na ratunek, nadobne niewiasty.

– Co to był za krzyk? – zapytał prosto z mostu Constantine, nie bacząc na żartobliwy ton przyjaciela.

– Uratowałem dziewczynę z rąk napalonego kapłana.

– Jak to? – zainteresował się Erc i wstał za pomocą drugiego z grzeszników. – Kapłani nie czują podniet.

– W najdelikatniejszy sposób tłumacząc. – Z tymi słowy otworzył kłódkę. – Jeśli dobrze zgaduję usta twojej córki, panie, miały zapłacić za twoje grzechy.

– Tylko ja mogę zapłacić za moje grzechy, a moja córka... Jej usta? – Zmarszczył brwi, nie rozumiejąc, czemu usta jego córki miały coś wspólnego ze zbawieniem.

– Jej usta miały zbawić twą duszę, panie, poprzez kutasa kapłana.

– Toż... – sapnął, czerwieniejąc na pomarszczonej twarzy. – Ja mu... – Zacisnął spracowane dłonie w pięści.

– Kapłan też człowiek i grzeszy – odparł Torro i podał mu dłoń, aby wyszedł. Staruszek z niemałymi oporami opuścił celę, a zaraz za nim Constantine.

– Człowiek, który winien dawać przykład.

– Toż to grzesznik! – wrzasnął wściekle Erc i nie bacząc na mężczyzn, skierował się ku świątyni.

– Jesteś pijany – mruknął Constantine z radosnym uśmiechem pod wąsem.

– A ty śmierdzisz i masz pomidora na głowie – odparł zaczepnie, na co żołnierz potargał włosy, aż kilka pestek i skórki z mokrym mlaśnięciem opadły na drewniane deski.

– Czego nie zrobi się dla słodkiego grzechu?

– Łapać ich! – Larkin pojawił się w drzwiach trójkątnego budynku i wskazał na podróżnych. – To złoczyńcy, to złodzieje, to grzesznicy! – ostatnie słowo wypowiedział z jeszcze większą furią. – Napadli na mnie! – Gestykulował swoimi patykowymi rękoma, jakby dostał ataku, a jego twarz pokraśniała.

– To ty napadłeś na moją córkę! – odezwał się zasuszony staruszek, stając naprzeciw kapłana. Starał się wyprostować, aby dodać sobie kilku centymetrów oraz zaciskał dłonie w pięści, gotowy do ataku.

– Twoja córka to taka sama grzesznica, jak ty! – Odepchnął Erca od siebie, jakby był śmieciem. – Próbowała mnie zwieść swoimi sarnimi oczętami i młodą buźką, a tak naprawdę to grzesznica, demon w niej tkwi i należało wrzucić ją z wami do celi!

– Moja córka to dobra dziewczyna – odparł, choć jego głos zabrzmiał niepewnie, naprzeciw podniesionego tonu stojącego naprzeciw niego mężczyzny.

– Grzesznicy! – wrzasnął Larkin po raz kolejny, a wśród zebranych gapiów przeszedł nerwowy szept. – Tacy, jak oni zsyłają na nas nieszczęścia! Brać ich!

Torro i Constantine niewiele się zastanawiając, ruszyli biegiem w jedną z wąskich uliczek, a zaraz za nimi wściekły tłum, jakby spuszczone ze smyczy harty, mające dogonić zające. Szczekały, szczerząc swoje ostre zębiska, gotowe w każdej chwili rzucić im się do gardeł.

– Jak to się dzieje, że zawsze wpakowujesz nas w kłopoty? – wydyszał Torro, nieznacznie krzywiąc z bólu swoją twarz.

– Może i niedane mi jest, aby dotrzeć na wschód? – odparł tajemniczo Constantine, czując piekący rany na brzuchu. Szwy z pewnością puściły, ale odgłos pędzącego za nimi tłumu, brzmiał o wiele groźniej.

– O co chodzi z tym wschodem?

– Nie ważne!

Wypadli na skrzyżowanie dwóch szerokich dróg. Kilkoro przechodniów posłało im zaciekawione spojrzenia, ale zaraz wrócili do pospiesznego chodu w swoich kierunkach.

– Łapać ich! – Przez ulicę przeszło echo tłumu.

Wbiegli do ulicy i po ujrzeniu otwartych drzwi na tyły budynku, skorzystali z sytuacji. Kiedy wpadli do środku od razu otoczył ich przyjemny zapach palonego drewna i wypieków oraz uderzyło w nich ciepło pomieszczenia. Drzwi trzasnęły za nimi, oparli się o nie i w napięciu wsłuchali się w tętent pędzących ludzi i dzikie wrzaski.

Z pozoru byli bezpieczni.