කොච්චර වෙලා අපි කතා නොකර එහෙම ම උන්න ද දන්නෙ නෑ. දරාගන්න බැරි තරමෙ නිහඬ බවක් එතන තිබ්බෙ.

ඒත් මං නෙවේ මුලින් ම කතා කරන්න ගියේ.

මොකට ද!?
හඃ!~

.
.

"මං විනයභාර ගුරුතුමා කිව්ව ම.., හෙහ්! විහිළුවක් වගේ නේ ද..?" මං කතා නොකරන ම තැන එයා කතා කළා.

"ලොකු ම විහිළුව!" එදා පිරිමහගන්න බැරිවුණු තරහ මං අදින් පියවගත්ත ද මන්දා..

එයා එදා වගේ ම කට පුරෝල හිනා වුණා.

"ඔයා ලස්සන වෙලා.."

"ගිලින්න හිතෙනව ද?" මං එකට එක කිව්වා.
එයා මං දිහා බැලුවෙ පුදුමෙන් වගේ.
"හාාාාහ්.. ⁣අමතක කරන එක ලේසි යි කියල හිතුව ද..?" මං එහෙම කිව්ව ම එයා ආයාසයෙන් ඉස්සරහ බලාගත්තා.

"මං හිතන්නෑ මං සමාව ගන්න සුදුසු ඇති කියල ඒත්, මට සමාවෙන්න.. ඒ කාලෙ ගැන මට දැන් ලැජ්ජයි.."

"ලැජ්ජ නොවී කොහොම ද?"

"ඔයා ඔය මට ගහනව ද?"

"කැමැත්තක් හිතාගන්න.."

"දැනගන්න ඕන නැද් ද ඒ ජොන්ග්ගුක් විනයභාර ගුරුවරයා වෙනකං වෙනස් වුණේ කොහොම ද කියලා.."

"ඔයාගෙ නමවත් අවශ්‍ය වුණ් නැති මට ඒ පට්ටන්දර මොකට ද? දන්නවනෙ මං එහෙම අවධානයක් දෙන කෙනෙක් නෙමේ කියල.." මං ඉස්සරහ බලාගන ම යි කතාකළේ. එයාගෙ මූණ බලන්නවත් හිත් දුන්නෑ මට. තාමත් මතකයි මා ව ගුටි කන්න දාල කිණ්ඩියට හිනාවෙලා ගිය හැටි..

"හෙහ්.. ඔයා වෙනස් වෙලා නෑ.." එයා හිනාවුණා.

මාත් හිනාවුණා.
"කවු ද කිව්වෙ? මං හොඳට ම වෙනස් වුණා. වෙනස් කෙරෙව්වා. එක දෙපත් නයෙක්.. ඒ හිටපු බොළඳ කෙල්ල ඉන්පස්සෙ මනුස්ස ජාතිය ම විශ්වාස කරන එක නැවැත්තුවා. හැමෝම පේන්න ගත්තෙ දෙපත් නයි වගේ."

එයා ටික වෙලාවක් මුකුත් ම නොකිය මං දිහා ම බලාන උන්නා.

"ඔයා කියන ඔය වචන කොච්චර දරුණු ද කියල දන්නව ද ඔයා?" මට කට කොනට හිනාවක් ගියා.

"හඃ!~ ඇයි රිදෙනව ද..?"

"ගොඩක්.." එයාට කඳුළු උනද් දි මට හිනා ගියා.

"28ක මහ මිනිහෙක් වෙච්චි ඔයාටත් මේ වචන මෙච්චර රිදෙනව නං, එදා ඒ 18ක පොඩි ලාමක කෙල්ලට කොච්චර රිදෙන්න ඇති ද කියල ඔයාට තේරෙනව ද?" කඳුළක් රෝල් වෙලා කම්මුල දිගේ බේරිල ගිහිං තණ බිස්සට වැටුණා.

එයා ඇහැ පිහිදගත්තා.

"මං යනවා!" මං නැගිටින්න හැදුවේ. ඒත් එයා මා ව අල්ලගත්තා. මං ටිකක් ඔරවල බැලුවා.

"මට සමාවෙන්න!! මං ඒ කාලෙ, ආශ්! මං මහ මෝඩ යි! පොඩි යි! තේරුම්ගන්න!"

"ඔච්චර හරියක් කරනෙක නරක යි කියල 18ක නෙවේ 8ක පොඩි එකෙක්ගෙන් ඇහුවත් කියයි. ඕක නවත්තගන්න! ලැජ්ජ නැද් ද!?" මා ව කවුරු වගේ ද පේන්නෙ!?

"ඇයි තා ම බඳින්නැත්තෙ?" තමුසෙ සිරාවට ම හිතුව ද ආ--!? මට ආය ම හිනා ගියා.

"හඃහ්!~ මට බයයි! තේරෙන්නැද් ද!? මට හරි බයයි ඒ කෙනත් දෙපත් නයෙක් වෙලා ඇවිත් ආයි පාරක් දෂ්ට කරයි කියල.." එයාගෙ ඇස්වල කඳුළු පිරුණෙ මගෙ ගාණට ම යි. සමාවෙන්න ජොන්ග්ගුක්. ඔයා මේ කියන්නෙ මොකද් ද කියල මං දන්නවා, මට දැනෙනවා. මට මෙච්චර රිදෙන්නෙ ඒ වචන ඇත්ත ම ඇත්ත නිසා කියලත් දන්නවා. වෙන කාට තේරෙන්න ද..?

ඒත් දැන් පරක්කු වැඩියි..

මං අත ගසල දාල එළියට එනකොට ම එයත් එළියට ආවා..

"සරංග්හේ.. යොන්ග් සු-යා..!" එයා කීවෙ කඳුළු පුරවගන.. මං තොල හපාගත්තා.

"මා ව මෝඩයෙක් වගේ ද පේන්නෙ!? තමුන් මට මේ විහිළු කරනව ද? කෝමත් එච්චරනෙ පුළුවන්! රවට්ටන්න!" කඳුළු ජරාව මගෙ ඇස්වල පිරිලා. මට දැනෙනවා.

"අනේ යොන්ග් සු-යා මං කියන දේ අහන්න..!"

මං අන්තිම පාරට එයා දිහා බැලුවා.

"ෂිරෝ.. ඔයා ගොඩක් පරක්කුයි... ජොන්ග්ගුක්.. හොඳට ම පරක්කුයි.. පරක්කු වැඩි යි.." මගෙ ඇස් දෙකෙන් ම කඳුළු බේරි බේරි ගිහින් කෝට් එකේ උරිස්ස තෙත් කරනවා.

"එක අවස්ථාවක්වත් දෙන්න බැයි ද මේ කාලකණ්ණියට..?" එයාට ඉකි ගැහෙනවා. ඒ ඇස්වලට තාමත් පුළුවන් වුණා මාව දිය කරල දාන්න. හැංගිච්ච හැඟීම් ටික ටික ඔළුව උස්සද්දි මගේ මොළේ කෑගැහුවා.

බැහැ! මට ඕන නැහැ..

"මියාන්හේ.. අවස්ථා ඉවරවෙලා.. දැන් එතන ඉඩක් නෑ.."

"යොන්ග් සු-යා ජෙබල්.."

"ෂිරෝ..ඔ~? මට කරදර කරන්න එපා..! මං කැමැතියි තනියෙන් ඉන්න.. මට ගැළපෙන්නෑ වෙන අය එක්ක ඉන්න එක..! ඔයත් එක්ක ඉන්න එක.. ඔයා ම යි ඒක කිව්වෙ! මගෙ ජීවිතේ විනාස කරපු එක මදි ද? මගෙ ඔම්ම අප්ප නොහිටියා නං.. මං, මං දිව් නහගන්නත් තිබ්බ දන්නව ද..?"

එයාට හොඳට ම ඇඬෙන්න ගත්තා.
"යොන්ග්...සු-යා.." කටහඬ පවා ඉකියකින් පිටවුණේ.

"මං වගේ හඩ්ඩියෙක් ඔයාට ගැළපෙන්නෑ! කෝ ඔයාගෙ මින් ආ..? ඔ~? ඇයි දැන් මං ලෝකයක් දන්න නිසා හඩු ගතිය ගිහින් ද? ඔ~? ආ නෑ! මින් ආ, ඒ ගෑනි මගෙ හඩු පාට ඇරියනෙ එදා! කොණ්ඩෙ මුලින් ම කපල දාල!" මං මෙච්චර කල් පාලනය කරගන උන්නු තරහ මේ තරං ලොකු යි කියල මං වත් දැනං උන්නෙ නෑ. එදා ඉඳන් මගෙ කොණ්ඩෙ උරිස්සෙන් එහාට වැවෙන්න දුන්නෙ නෑ මම.. හඩ්ඩි.. ඒ වචනෙ ඔළුවෙ පැලපදියම් වෙලා..

"යොන්ග් සු ක්මාන්හේ.." (නවත්තන්න..) එයා කියද් දි මං ලොකු හුස්මක් ගත්තා.

"අපි ආය හම්බවෙන් නැතුව ඉමු ජොන්ග්ගුක්-ශී.. ආය මේ විදිහට මා ව ගෙන්නගන්නත් එපා.. මේක ටීන් මූවි එකක් නෙවේ කොල්ල නිදහසට කාරණා කිව්ව පලියට සමාව දීල කිසි අවුලක් වුණ් නැති ගාණට හැපීලි එවර් ආෆ්ටර් වෙන්න.; මේ ඇත්ත ජීවිතේ.."

එයා මං දිහා බලා උන්නෙ වේදනාවකින්. ඒත් මට ආය විශ්වාස කරන්න බයයි. ඔයා ම යි මා ව ඒ තැනට ඇදල දැම්මෙ ජොන්ග්ගුක්.
ආය ම වතාවක් කොහේහරි අතරමං වෙන්න මට බයයි.

"ආහ්.. තව දෙයක්. දන්නව ද ඔයාගෙ නම නොදත්තට ඔයාව මං මතක තියාගත්තෙ කොහොම ද කියල..?" එයා මං දිහා බලන් හිටියෙ එදා මං මුලින් ම එයා ව කැන්ටිමේ දි මග ඇරපු දවසෙ වගේ ම යි. ලොකු ඇස් දෙකකින්. හා පැටියෙක් වගේ. මං ලොකු හුස්මක් ඇරියා.
"ඒලියන් කියලා.. හෙහ්. ඒක ඔයාට හොඳට ම ගැළපෙනවා.."

එයාට පුංචි හිනාවක් ගියා.

මං කෙනෙක් ව මෙහෙම රිද්දුවෙ ජීවිතේ පළවෙනි වතාවට..

"අන්න්‍යොංග්!" මං හැරිල කඳුළුත් පිහිනගමන් ආය ම එන්න ආවෙ ආය හැරිලවත් නොබලා. බලන්න ඕනි වුණා මට.. ඒත් මගෙ හිත දුර්වල වෙයි කියල මට බය හිතුණා.

"මියාන්හේ..." එයා කෑ ගහද් දි මා ව එහෙම්ම ම නැවතුණත්, ආයි ආයාසයෙන් ම මම පසු නොබලා එන්න ආවා.

'ඔයා විඳවන්න ජොන්ග්ගුක්.. ඒකයි මං ඔයාට දෙන දඬුවම..'

.
.
.
.
.
.

...මේ ඔයා අපි ජීවත් වෙන ලෝකේ තනිකර සුදු උතෝපියාවක් නෙවේ; තනිකර ම කළු ඩිස්ටෝපියාවකුත් නෙවේ.. කළු සුදු ලෝකෙකුත් නෙවේ. සුදු කියල අය නැහැ. හැමෝම අළු යි. ඒ නිසා, පරිස්සම් වෙන්න..♡