Kolejnego dnia obudziłem się w ciuchach i telefonem w dłoni. Czekałem dość długo na odpowiedź Zayna, lecz nie doczekałem się jej i po prostu zasnąłem.

Zamrugałem powoli rozglądając się na boku po pokoju. Słońce jeszcze nie do końca wzeszło, co oznaczało wczesną godzinę mojej pobudki. Nie znosiłem wstawać o nieludzkiej godzinie, ale tym razem byłem wyspany.

Westchnąłem ciężko, sprawdzając czy nie dostałem wiadomości od Zayna w czasie mojego snu i niestety, niczego nie było. Wydąłem wargi.

Nie wiedziałem, co się dzieje. Byłem jeszcze bardziej zmieszany, ale i też zmartwiony. To już piąty dzień braku znaku życia, coś musiało być nie tak.

- Muszę to sprawdzić - wymamrotałem do siebie, wstając i ruszając do szafy. Podczas ubierania się dostałem wiadomość, dlatego nie zwracając wagi na to, że moje spodnie są nałożone do połowy nóg, wyrwałem się do przodu, zaliczając mocną i głośną glebę - Kurwa - wykrztusiłem i skopałem dżinsy z nóg, dopiero po tym wstając i biorąc telefon. Wszedłem w wiadomość, a widząc od kogo ona jest, wstrzymałem oddech. Zayn.

Od Zayn: Nie dam rady przyjść. Przepraszam

Zmarszczyłem brwi, czytając wiadomość jeszcze kilka razy. Coraz większe rozczarowanie i smutek rozpływały się po moim ciele, miałem ochotę płakać.

Do Zayn: Okej, rozumiem. A czy u ciebie wszystko w porządku? Nie odzywałeś się długi czas i po prostu się martwię.

Czekałem na odpowiedź, lecz żadna nie przyszła, dlatego kontynuowałem ubieranie się, a potem chowając do kieszeni jakieś pieniądze, kartę autobusową i telefon, wyszedłem z domu, idąc na przystanek, by sprawdzić rozkład autobusów, które jeżdżą w kierunku domu Zayna.

Nie musiałem długo czekać na odpowiedni pojazd, po dwóch minutach ten nadjechał, więc szybko wszedłem do środka, usiadłem z samego tyłu i oparłem czoło o szybę.

-

-

Około piętnastu minut później stałem przed odpowiednim domem. Nabrałem głośno powietrza do płuc i zadzwoniłem dzwonkiem do drzwi, czekając aż ktoś mi otworzy, jednak nikt tego nie miał zamiaru zrobić.

Zacząłem coraz nachalniej dzwonić, a potem także pukać. Nie miałem zamiaru odpuścić, wiedziałem, że Zayn jest w domu, bo jego samochód stał na podjeździe.

I kiedy znów miałem uderzać pięścią o drzwi, te nagle się uchyliły, ukazując zirytowanego mulata.

- Co do chuja? - warknął, a wtedy wzdrygnąłem się przez jego ton i zrobiłem krok w tył.

Przełknąłem ciężko ślinę, uważnie lustrując twarz Zayna. Jego dolna warga była rozcięta tak samo jak łuk brwiowy. Miał podbite oko, a pod nim sporą ranę.

- C-co ci się stało? - spytałem, wskazując na jego twarz.

- Jeśli masz zamiar mówić takie gówno to spierdalaj stąd, łajzo - powiedział oschle.

- O-oh - szepnąłem ledwo słyszalnie i zrobiłem jeszcze jeden krok w tył ze spuszczoną głową - J-ja przepraszam. Po prostu martwiłem się o ciebie.

- Super - bąknął, po czym zatrzasnął mi drzwi przed nosem.

Moje oczy niekontrolowanie zaszły łzami, dlatego przygryzłem wargę, żeby się nie rozpłakać. Nie wiedziałem dlaczego tak reaguję. Przecież to nic.